พอดีเมื่อพึงพอใจ

พอดีเมื่อพึงพอใจ

เหลืออีก 4 วัน จะออกพรรษาแล้ว พรรษาแห่งการบรรลุธรรม ซึ่งมีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุก ๆ คนในโลก ไม่ว่าจะเชื้อชาติศาสนาและเผ่าพันธุ์ใดจะเชื่อหรือไม่เชื่อ รู้หรือไม่รู้ก็ตาม ล้วนมีหมด ไม่เชื่อก็มาพิสูจน์ดู ทำให้ถูกหลักวิชชา เดี๋ยวก็เข้าถึง เพราะเขาเข้าถึงกันตั้งเยอะ ทั้งคริสต์ พุทธ มุสลิมแล้วก็ศาสนิกอื่น ๆ ที่ทำตนให้เป็นนักศึกษา เป็นกลาง ๆ ที่จะมาศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติมจากที่เคยได้รู้จากครอบครัว แล้วก็เข้าถึงกัน ต่างก็ยืนยันว่ามีจริง
และดีจริงๆ

4 วันนี้ ให้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมกันให้เต็มที่ อย่าให้วันเวลาล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์ ให้สมกับที่เราได้ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ต้นพรรษา พรรษานี้จะได้เป็นประวัติศาสตร์ชีวิตการสร้างบารมีของเราที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์เมื่อตั้งใจทำสิ่งที่ดี ๆ แล้วก็ต้องทำให้ได้ตลอดรอดฝั่ง ทำให้ถูกหลักวิชชา อย่าให้ตึงเกินไป หย่อนเกินไป แสวงหาความพอดี ตรงที่เรามีความพึงพอใจนั่นแหละคือความพอดี ร่างกายจะเป็นตัวบอกเรา ระบบประสาทกล้ามเนื้อจะบอกเราว่า อันนี้ตึงเราจะเกร็งจะเครียด ถ้าหากว่าหย่อนมันจะหลับจะฟุ้ง ถ้าพอดีมันจะสบาย ๆ อยากอยู่ตรงนี้นาน ๆ แม้จะไม่มีภาพอะไรมาให้ดู หรือไม่มีแสงสว่างมาปรากฏก็ไม่ได้คำนึงถึง คือใจถูกยกให้สูงเหนือการเห็นหรือไม่เห็น คือเห็นก็ดี ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร มันเลยความรู้สึกอยากเห็นหรือไม่อยากเห็น อยู่ในระดับเฉย ๆ แล้วก็อยากจะอยู่ตรงนี้นาน ๆ ไปเรื่อย ๆอย่างนี้ถูกหลักวิชชาแล้วเราก็รักษาอารมณ์ดีอารมณ์เดียวนั้นให้ต่อเนื่องให้ได้ตลอดเวลาในทุกอิริยาบถนั่งนอนยืนเดิน หรือทำกิจกรรมอะไรก็แล้วแต่ ถ้าเรารักษาอารมณ์ ณ ตรงนี้เอาไว้ได้ก็จะทำให้เราสมความปรารถนา คือการเข้าถึงพระธรรมกายอย่างที่เราได้ตั้งใจเอาไว้แค่ทำใจให้หยุดนิ่งเฉย ๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 เท่านั้น จะว่ายากก็ยากไม่มาก จะว่าง่ายก็ง่ายไม่มาก มันพอดี ๆ ยากพอสู้ แล้วก็ง่ายพอมีกำลังใจทำ ทำอย่างนี้แล้วเดี๋ยวก็เข้าถึงจะหัวเราะกิ๊ก ๆ กั๊ก ๆ ทีเดียว เซลล์บนใบหน้าจะผลัดผิวหนังผลัดเซลล์อย่างรวดเร็ว อย่างกะทันหัน โหงวเฮ้งจะดีโดยเฉพาะลูกพระนี่เป็นเรื่องสำคัญเลย เพราะเหลืออีกไม่กี่วันจะออกพรรษาแล้ว บางท่านก็จำเป็นจะต้องลาสิกขา เพราะว่าลางานมาแค่นั้น บางท่านถ้าไม่จำเป็นก็อยู่ไปก่อนนะ

ชีวิตพระ ชีวิตที่ประเสริฐ

      การบวชมีอานิสงส์มาก ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย ถ้าบวชด้วยความสมัครใจ ด้วยใจที่เลื่อมใสในพระรัตนตรัย ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์บวชโดยมีเป้าหมายจะทำพระนิพพานให้แจ้ง ส่วนจะแจ้งหรือไม่แจ้งนั้นอีกเรื่องหนึ่ง แต่มีความตั้งใจที่จะทำอย่างนั้นอย่างแน่วแน่ ไม่ใช่บวชตามประเพณีหรือบวชแก้บน หรือบวชตามธรรมเนียม หรือบวชก่อนเบียด หรือเหตุผลอะไรที่นอกเหนือจากนี้ เพราะเหตุผลของการบวชมีเพียงประการเดียวคือทำพระนิพพานให้แจ้ง หรือบ่มเนกขัมมบารมีให้แก่รอบ ถ้าบวชด้วยความตั้งใจอย่างนี้ ทันทีที่สำเร็จเป็นพระ ได้บุญถึง 64 กัปแปลว่า 64 กัปนี้ ปิดประตูอบายภูมิ จะท่องเที่ยวอยู่ 2 ภูมิ คือ มนุษย์กับเทวโลก ถ้าไม่ไปทำบาปอย่างอื่นนะ ยกเว้นไปทำครุกรรม (กรรมหนัก)ไปฆ่าบิดามารดา ทำสงฆ์ให้แตกแยกอะไรอย่างนี้ เป็นต้น ถ้าหากว่าเผลอไปทำกรรม หนักก็จะเป็นเบา หมายความว่าแทนที่จะตกมหานรก ก็จะตื้นขึ้นมาหน่อย แต่ถ้าหากว่าบวชด้วยความตั้งใจอย่างเต็มที่ แม้ลาสิกขาไปแล้วก็ทำแต่ความดี ความชั่วไม่ทำเลยจนกระทั่งหมดอายุขัย 64 กัปนี้ จะท่องอยู่ใน 2 ภูมิ คือ มนุษย์กับเทวโลก ไม่ต้องไปนรก หมดอารมณ์ไปอบายเลย เพราะบุญหล่อเลี้ยงเอาไว้

     ถ้าบวชแล้วไม่ลาสิกขา และตั้งใจประพฤติดีปฏิบัติชอบจนหมดอายุขัยอานิสงส์มากกว่านั้นเข้าไปอีก ไม่ใช่ 64 กัป เป็นร้อยกัปก็มี พันก็มี หมื่นก็มีแสนกัปก็มี ยิ่งถ้าบวชแล้วเข้าถึงพระธรรมกายไม่ต้องพูดถึง ข้างนอกเป็นพระเอาไป 64 กัป ถ้าข้างในเข้าถึงพระในตัวด้วย บวชสองชั้นอย่างนี้อสงไขยอัปปมาณัง ยิ่งถ้าได้ศึกษาวิชชาธรรมกายด้วยไม่ต้องพูดถึง เพราะฉะนั้นถ้าใครบวช ถือว่ามีบุญมาก ๆ บวชแล้วลาสิกขา บุญมากเหมือนกัน แต่มากไม่มาก ถ้าบวชแล้วไม่ลาสิกขาและตั้งใจทำความเพียรไปเรื่อยเลยอย่างนี้ได้บุญมากๆโยมพ่อโยมแม่ถ้าปลื้มที่ลูกบวชเอาไปครึ่งหนึ่ง 32 กัป โลกเกิดขึ้นตั้งอยู่เสื่อมสลายไป 32 ครั้ง มาเกิดกี่ชาติก็แล้วแต่ไม่ไปอบาย ถ้าไม่ไปทำครุกรรม และก็ไม่ทำบาปต่าง ๆ ที่เป็นอาจิณกรรม ทำบุญไปตลอด เอาไปเลย 32 กัป แล้วถ้าลูกบวชแล้ว เข้าถึงพระธรรมกาย บวกเข้าไปอีกแต่ถ้าลูกจะบวชแล้วรู้สึกบวชทำไมนะอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าแบบนี้ก็ได้บุญนิด ๆ หน่อย ๆ แต่พอกลับจิตกลับใจปลื้มในภายหลังก็มีสิทธิ์ เพราะฉะนั้นใครเป็นโยมพ่อโยมแม่ให้รีบ ๆ ปลื้มนะ

     ดังนั้น การบวชจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก เป็นผ้าชุดสุดท้ายในสังสารวัฏชุดเดียวกับพระอริยเจ้า ทรงผมทรงสุดท้าย เป็นต้นแบบที่ดีของโลก ของการดำเนินชีวิตของมนุษย์ ที่สุดของมนุษย์ช่วงสุดท้ายก่อนเข้าสู่พระนิพพานไม่ว่าหญิงหรือชายจะต้องมาเป็นนักบวช สมัยพุทธกาลก็มีภิกษุณี ถ้าเป็นชายก็เป็นภิกษุ เพราะฉะนั้นสุดท้ายก็มาตรงนี้ ดังนั้นเพศนักบวชจึงเป็นเพศอันอุดม เมื่อได้มาแล้วก็หวงแหนเอาไว้ให้ดี

บวชไปวันต่อวัน

     ถ้าจะบวชให้ได้นาน ต้องคิดวันต่อวัน เพราะความจริงก็เป็นเช่นนั้นอย่าเพิ่งไปคิดว่า เราจะบวชไปอีก 20, 30 ปี ครูไม่ใหญ่ก็คิดวันต่อวันแค่นี้เอง วันนี้เราจะเป็นพระที่ดี ตั้งใจบำเพ็ญศีล สมาธิ ปัญญา รักษาพระธรรมวินัยให้ดีตลอดวันเลย คิดวันต่อวันแค่หลับตากับลืมตาเท่านั้นก่อนหลับตาเรามองเห็นผ้ากาสาวพัสตร์ห่มกายเราอยู่ เราก็ตั้งใจที่จะประพฤติปฏิบัติธรรม รักษาข้อวัตรปฏิบัติจะเป็นพระที่สมบูรณ์ ตื่นขึ้นมาเห็นผ้ากาสาวพัสตร์ ก็ตั้งใจว่าวันนี้เราจะเป็นพระที่ดี ทำอย่างนี้เดี๋ยวก็วันเดี๋ยวก็คืนอย่าไปคิดถึงวันพรุ่งนี้เลย เพราะมันไม่แน่ เราจะมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้

     เพราะฉะนั้นบวชกันวันต่อวัน หากินกันไปวัน ๆ มีอาหารรับประทานไปมื้อ ๆหนึ่ง เสื้อผ้าจีวรปีละชุด โยมนี่วันละหลายมื้อหลายชุด บางทีมีโต้รุ่งอีกเพราะฉะนั้น ชีวิตพระเป็นชีวิตที่ประเสริฐ ผู้ด้อยโอกาสฟังเอาไว้ อธิษฐานจิตให้ดีนะ ถ้าใครจะหมดกรรมแล้วจะเบื่อหน่ายเพศหญิง อยากจะเกิดเป็นเพศชาย ถ้ากรรมยังไม่หมด เอ๊! ได้หวีผมก็ดีเหมือนกันนะ เอ๊! เป็นผู้หญิงมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร คือยังเหลือเศษกรรมอีกนิด ๆ หน่อย ๆ ดูอย่างพุทธมารดาสิหาข้ออ้างได้ หรือดูอย่างพระนางปชาบดีโคตมีสิ หรือพระนางอุบลวรรณาเถรีสิ ยังเป็นพระอรหันต์ได้ในเพศหญิง มีบุญที่ได้บรรลุมรรคผลนิพพาน แต่เศษกรรมของความเป็นผู้หญิงยังมีอยู่ เพราะฉะนั้นสังเกตดูตัวเรา ถ้าเมื่อไรส่องกระจกแล้วไม่ชอบเลย อย่างนี้แสดงว่าใกล้หมดกรรมแล้ว แต่คนละเรื่องกับผู้หญิงแล้วเป็นทอมนะ นั่นกรรมกาเมฯ ยังหนักอยู่

    เพราะฉะนั้น บวชนี่สำคัญ ให้ปลื้มไปเถิดลูก พระลูกชายทั้งหลายของครูไม่ใหญ่ ให้ทำกายวาจาใจของเราให้เป็นพระที่สมบูรณ์ ให้เป็นจนกระทั่งเรามีความปีติแล้วก็ภาคภูมิใจให้ดี เป็นในระดับที่เราปลื้มนั้นล่ะใช้ได้ ถ้าเป็นจนแป้วละก็ไม่ไหวนะ ตรงนี้คือข้อสังเกตของเรา

7 ตุลาคม พ.ศ. 2546

จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)