เข้าพรรษา
ทุกชีวิตต้องปฏิบัติธรรม
ทุกชีวิตต้องปฏิบัติธรรม ถ้าทุกคนเข้าถึงพระได้จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ คือ ชีวิตจะมีความสุขที่แท้จริง
จะมีความเบิกบาน ปลอดภัย อบอุ่น ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ตรงไหนก็มีความรู้สึกเป็นสุขตลอดเวลาเลย
นับจากวันเข้าพรรษามาได้ 47 วันแล้ว เหลือเวลาอีกนิดเดียวก็จะออกพรรษา พรรษานี้เราให้ชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรมกาย คือ พระธรรมกายในตัว ซึ่งเป็นพระรัตนตรัยภายใน เป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุดของตัวเราและชาวโลก
ถ้าทุกคนเข้าถึงพระได้จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ คือ ชีวิตจะมีความสุขที่แท้จริง จะมีความเบิกบาน ปลอดภัย อบอุ่น ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ตรงไหนก็มีความรู้สึกเป็นสุขตลอดเวลาเลย เราอยู่ในยุคที่มีบุญมาก มาเกิดในยุคที่ปฏิบัติสะดวก บรรลุธรรมได้เร็วเพราะเราเกิดความมั่นใจในการปฏิบัติธรรม เพราะพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านได้สละชีวิตจนกระทั่งได้บรรลุพระธรรมกาย เป็นพยานแห่งการตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และท่านได้สรุปคำสอนในการบรรลุพระธรรมกายภายในว่า หยุดเป็นตัวสำเร็จโดยใจต้องมาหยุดที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ซึ่งอยู่ในกลางท้อง ในระดับที่เหนือจากสะดือขึ้นมา 2 นิ้วมือ เมื่อเราทราบอย่างนี้แล้วก็ทำให้เกิดความมั่นใจ ไม่ต้องเสียเวลาไปลองผิดลองถูก หรือกลัวว่านั่งสมาธิแล้วเดี๋ยวเป็นบ้าบ้าง เดี๋ยวไปเห็นภาพที่น่ากลัวบ้าง หรือกลัวนั่งแล้วตายบ้างไม่มีใครตามหลับมา ซึ่งเรามักจะได้ยินสิ่งเหล่านี้มาเรื่อย ๆ จนกระทั่งเราไม่กล้าปฏิบัติธรรมแล้วมีความเห็นว่าการปฏิบัติธรรมนั้นเป็นเรื่องของพระของเณร แม้พระก็ต้องเป็นพระธุดงค์ที่ท่านปลีกวิเวกไปปฏิบัติธรรมตามป่าเขาลำเนาไพร จึงมีการแบ่งออกเป็นสองซีก คือ คามวาสีกับอรัญวาสี พระบ้านกับพระป่า และมีทัศนคติว่าพระป่าเท่านั้นต้องปฏิบัติ พระบ้านไม่ต้อง เพราะคงปฏิบัติยาก ซึ่งเป็นทัศนคติที่ไม่ถูกต้อง หรือถูกต้องไม่สมบูรณ์ความจริงแล้วการปฏิบัติธรรมมีความจำเป็นสำหรับทุก ๆ ชีวิตในโลกนี้ไม่จำกัดเฉพาะพระธุดงค์เท่านั้น ที่ว่ามีความจำเป็นเพราะเรามีพื้นฐานชีวิตเป็นทุกข์ เราอยากจะดับทุกข์ อยากจะเจอความสุขที่แท้จริง และความสุขที่แท้จริงจะเข้าถึงได้ก็ด้วยการปฏิบัติธรรม
เพราะฉะนั้น เมื่อมีผู้ได้บรรลุธรรมแล้วมาแนะนำเราให้ได้เข้าถึงพระธรรมกาย ซึ่งเป็นแหล่งของความสุข ดับทุกข์ได้ด้วยวิธีหยุดกับนิ่งอย่างนี้มันก็ทำให้เกิดมั่นใจ แล้วก็ต้องถือว่าเป็นยุคของผู้มีบุญ เพราะฉะนั้นใครว่าเราไม่มีบุญไม่ใช่แล้ว และที่ว่านั่งไม่เห็น ไม่ใช่เพราะบุญน้อย แต่จริงๆ คือนั่งน้อย เราบุญเยอะ แต่เราก็มาตีโพยตีพาย นั่งมาตั้ง 10 ปี 20 ปี แต่ยังไม่เข้าถึงกับเขา ก็ควรจะตีโพยตีพายนะ และไม่ควรจะตีแค่นั้น ควรจะตีหัวด้วยมีกี่หัวให้ตีให้หมด ตั้งแต่หัวศีรษะ หัวเข่า หัวแม่มือ หัวแม่เท้า ตีเข้าไปเพราะนั่งน้อยต่างหากจึงไม่ได้เข้าถึง นี่ขนาดมีผู้ค้นมาให้อย่างนี้แล้วแค่คว้าอย่างเดียวแล้วเราไม่ทำ อย่างนี้น่าตียุคนี้เป็นยุคที่เราจะต้องเข้าถึงธรรมได้อย่างง่าย ๆ เหมือนย้อนยุคพุทธกาล แม้เกิดมาไม่ทันพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ตาม แต่เกิดมาทันคำสอนของพระองค์ ก็เหมือนกับพระองค์ยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ อีกทั้งยังมีผู้บรรลุธรรมเป็นพยานการตรัสรู้ธรรม แล้วสรุปแนววิธีการปฏิบัติมาให้กับพวกเราพุทธบริษัททั้ง 4 ฉะนั้นเราสามารถปฏิบัติและก็บรรลุได้ตามกำลังแห่งความเพียร และกำลังบุญของเราที่ได้สั่งสมกันมา ดังนั้นการเข้าถึงพระในตัวจึงอยู่ในวิสัยที่ถ้าใครมีความเพียรแล้วทำถูกหลักวิชชา ต้องเข้าถึงกันอย่างแน่นอน
29 สิงหาคม พ.ศ. 2546
จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
Desktop Version
