เมื่อเข้าถึงจึงรู้สึกพอ (2)

เมื่อเข้าถึงจึงรู้สึกพอ (2)

นับจากวันออกพรรษาได้ 3 วันแล้ว เราได้วอร์ม ๆ ปฏิบัติธรรมกันอย่างเต็มที่ในพรรษามาแล้ว บางคนก็สมหวัง บางคนก็เกือบจะสมหวัง

เพราะฉะนั้นที่เกือบจะสมหวัง ออกพรรษาแล้วก็ลุยให้สมหวังให้ได้ เพราะเรามาเกิดเพื่อการนี้ เกิดมาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง หรืออย่างน้อยก็มาสร้างบารมี หรือแสวงหาความสุขที่แท้จริง หาที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงที่ถูกต้อง ซึ่งทั้งหมดที่เราอยากจะหานั้นอยู่ในตัว ไม่ใช่นอกตัวเลยหลักสำคัญก็คือการเข้าถึงพระธรรมกาย ซึ่งเป็นกายตรัสรู้ธรรม เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานแล้ว เป็นพระรัตนตรัยภายใน เป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงการแสวงหาพระธรรมกายในตัวก็คือ การแสวงหาความพอดี บางทีมีคำถามว่า แค่ไหนพอดี ตอบยากเหมือนกันนะ แค่ไหนพอดี

เพราะเราไม่รู้จักพอดีมันอยู่ตรงไหน เมื่อไม่รู้จักดี มันก็เลยไม่รู้จักพอ เมื่อมันไม่พอ มันก็พร่องไปเรื่อย ๆ เพราะเจอแต่ที่มันไม่ดี ถ้าจะให้ดีก็ต้องรู้จักว่าดีอยู่ตรงไหน แล้วก็ต้องวางใจให้ถูกดี แล้วก็ให้ถึงดี ถึงจะได้ดี เพราะว่าเข้าไปถึงความพอดีดีทั้งหมดรวมประชุมอยู่ในพระธรรมกายเท่านั้น พอไปถึงตรงนี้แล้วมันพอ คือไม่อยากจะแสวงหาอะไรที่นอกเหนือจากนี้ ที่ปัจจุบันเขาแสวงหาไปเรื่อย ๆ เพราะไปเจอที่มันไม่ดี มันก็พร่อง ถมเท่าไรก็ไม่รู้จักเต็ม ถอนเท่าไรก็ไม่รู้จักเตียน กระหายอยู่เรื่อย ๆ และชาวโลกมักจะดับความกระหายด้วยน้ำทะเล กระหายทีก็ดื่มน้ำทะเล ดื่มเท่าไรก็ไม่หายกระหาย เพราะมันเค็ม แต่เมื่อไรเจอน้ำฝน เจอน้ำสะอาด เมื่อนั้นมันถึงจะดับความกระหายได้ความเร่าร้อนในใจเช่นเดียวกัน กระหายที่ทำให้ใจพร่องเป็นนิจ มันจะหมดไปเมื่อเข้าถึงพระธรรมกาย ที่พระธรรมกายดีก็เพราะท่านเป็นของแท้ เป็นแหล่งกำเนิดแห่งความสุขที่แท้จริงไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย เป็นนิรันดร์ แต่ของนอกกายที่แสวงหากัน ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ ล้วนตกอยู่ในไตรลักษณ์เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา เดี๋ยวก็ผุก็พัง เมื่อมันผุมันพังมันก็ทุกข์ ก็พร่องเข้าไปเรื่อย ๆ พักเดียวก็หายเห่อต้องหาใหม่อีกแล้ว ฉะนั้นที่เราต้องมาแสวงหา

พระธรรมกาย ก็คือ ต้องการแสวงหาจุดแห่งความสมดุลของชีวิต คือ ความพอดี เข้าถึงดีแล้วมันพอ รู้จักพอแล้ว หรือความพึงพอใจ ชีวิตเต็มอิ่มเต็มเปี่ยม ไม่ทะลุไม่เหมือนตุ่มก้นรั่วอย่างนั้น

13 ตุลาคม พ.ศ. 2546

จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)