กระผมเห็น..แม่ชีปัดลูกระเบิด!

จดหมายจากหลานคุณยาย IN MY HEART

ตอน : กระผมเห็น..แม่ชีปัดลูกระเบิด!

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงสุดครับ

พระยงยุทธ อภิวฒฺโฑ

ลูกพระยงยุทธ อภิวฒฺโฑ อายุ 71 ปี ครับ ช่วงนี้ลูกเห็นหลวงพ่อเล่าถึงประวัติ ปฏิปทา และอานุภาพของคุณยายบ่อยๆ เพื่อความ IN TREND ลูกขอเขียนมา CONFIRM ถึงอานุภาพของท่าน ที่ลูกประจักษ์กับสายตาตัวเอง แบบเนื้อๆ เน็ตๆ ด้วยคนนะครับ

..ย้อนไปในช่วงที่ลูกยังเป็นละอ่อน มีสรรพนามนำหน้าว่าเด็กชาย ตอนนั้นอยู่ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 พอดีครับ ช่วงนั้นโลกกำลังลุกเป็นไฟ เกิดการสู้รบกันอย่างดุเดือด กองกำลังทหารญี่ปุ่นได้เข้าบุกยึดประเทศไทย เพราะประเทศไทยเป็นทำเลทองที่ใช้เป็นเส้นทางการคมนาคมที่สำคัญในการลำเลียงอาวุธสงคราม ไพร่พล และเสบียงในการสู้รบในครั้งนี้ ด้วยเหตุนี้แหละครับ... สหรัฐฯจึงส่งฝูงบินรบมาทิ้งระเบิดในเมืองไทยอย่างไม่ว่างเว้น เพื่อทำลายล้างกองกำลังญี่ปุ่นให้สิ้นซากด่วนที่สุด ซึ่งกลยุทธ์ในการสู้รบของสงคราม ก็ต้องทำลายจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญๆ ของฝ่ายตรงข้ามก่อน ดังนั้นสหรัฐฯ จึงต้องหาวิธีตัดเส้นทางการคมนาคม คือ สะพานข้ามกรุงเทพ-ธนบุรี และทำลายต้นกำเนิดพลังงานที่สำคัญ ที่คอยผลิตพลังงานไฟฟ้าส่งให้กับกองทัพญี่ปุ่น ซึ่งก็คือ โรงไฟฟ้าวัดเลียบ โดยส่งฝูงบินรบ B-29 มาทิ้งระเบิดกันตูมตามแบบถี่ๆ ทำให้ต้องมีสัญญาณเตือนภัยประกาศภาวะฉุกเฉินกันตลอดเวลา ตอนนั้นชาวบ้านหวาดกลัวกันมากครับ วิ่งหนีกันอย่างหัวซุกหัวซุน

แต่หลวงพ่อครับ...มันแปลกมากครับ ระเบิดที่ทิ้งดิ่งลงมามีจำนวนมากนะครับ อีกทั้งใช้เครื่องบินรบตั้งหลายลำ แต่กลับทิ้งโดนเป้าหมายน้อยมาก (จนทำให้หลายคนแอบคิดว่า..ทหารพวกนี้..ฝีมือหน่อมแน้ม ทิ้งยังไง..ไม่โดน) เพราะมันทิ้งลงกลางทุ่งบ้าง ลงแม่น้ำเจ้าพระยาบ้าง หรือสถานที่อื่นๆ ที่ไม่ใช่จุดยุทธศาสตร์เลย จึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้สงครามยืดเยื้อ แม้เสียงระเบิดดังตู้มต้ามก็จริง แต่ระยะหลังกลายเป็นความชาชินไปซะแล้ว เพราะไม่โดนอะไรสักอย่าง ต่อมาผู้คนเลยไม่ค่อยใส่ใจกับการหลบภัยสักเท่าไหร่ แม้มีเสียงหวอเตือนภัยดังๆ จากเดิมที่วิ่งหนีหลบระเบิดกันอลหม่าน แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนใหม่แล้วครับ กลับพากันวิ่งแห่ออกมาดูเครื่องบินรบที่กำลังขับเคลื่อนเข้ามา และแน่นอนครับ 1 ในนั้น.. ก็คือลูก แต่ลูกมีวิธีดูแบบเห็นชัดๆ ครับ โดยปีนขึ้นไปดูบนดาดฟ้า เพราะเห็นได้ชัดกว่า ซึ่งเป็นดาดฟ้าห้องแถว ที่เรียงรายติดๆ กัน บ้านอื่นๆ เขาก็ทำกันแบบนี้ครับ

และระหว่างที่เราเงยหน้ามองท้องฟ้ากัน สักครู่ก็มีเสียงตะโกนดังๆ ออกมาจากกลุ่มผู้ใหญ่ว่า “..เฮ้ย.. นั่นอะไร ดูสิ คนใส่ชุดขาวๆ ลอยอยู่บนฟ้า อย่างกับแม่ชี” ลูกจึงเงยหน้ามองตามทันที แล้วรู้สึกประหลาดใจมากครับ เพราะลูกเห็นเป็นแม่ชีจริงๆ ลอยอยู่บนฟ้า มีลักษณะโปร่งแสงลอยนิ่งๆ ใกล้ๆ กับเครื่องบินรบ B-29 ที่กำลังเลื่อนเข้ามา 2-3 ลำ ตอนนั้นมีเสียงอื้ออึง ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ต่างชี้ไม้ ชี้มือ ฮือฮากับปรากฏการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น และทันใดนั้นเอง..! ยายผิน.. แม่ครัวบ้านผม ซึ่งปกติแกจะชอบไปทำบุญที่วัดปากน้ำเป็นประจำ อยู่ๆ ก็หัวเราะร่า แล้วพูดว่า “ทิ้งเท่าไหร่ก็ไม่โดนหรอก...ไม่มีวันโดน หลวงพ่อวัดปากน้ำกับพวกที่นั่งสมาธิ เขาปัดลูกระเบิดกัน ..ต่อให้ทิ้งเก่งยังไง ก็ไม่มีวันโดน...” แล้วก็หัวเราะต่อด้วยท่าทางที่เบิกบาน ตอนนั้นลูกไม่ค่อยเข้าใจที่ยายผินแกพูดเท่าไหร่นัก แต่แปลกที่คำพูดของแกได้เข้าไปอยู่ในความทรงจำในวัยเด็กของลูกอย่างแม่นยำ

และวันต่อมา...เรื่องแม่ชีปัดลูกระเบิดก็มีพยานหลายคนเห็นกันมาก ไม่ใช่เรื่องลอยๆ หรือเรื่องตาฝาดไปซะแล้วครับ เพราะหนังสือพิมพ์หลายฉบับได้เอาข่าวนี้มาลงเป็นหลักฐานยืนยันเหตุการณ์ในตอนนั้นเอาไว้ด้วย...

หลวงพ่อครับ..เรื่องราวของลูกยังไม่จบเพียงแค่นี้นะครับ เพราะเมื่อลูกโตเป็นหนุ่มแล้ว ลูกได้มีโอกาสถามเรื่องปัดระเบิดกับคุณยายด้วยตัวเอง ว่าท่านทำอย่างไร ซึ่งท่านจะตอบอย่างไร และพูดถึงตอนเหตุการณ์ตอนนั้นอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไปครับ...

มากราบขอบารมีคุณยายฯ ตอนที่ยังไม่ได้บวช

ด้วยความเคารพอย่างสูงสุดครับ

ลูก พระยงยุทธ อภิวฒฺโฑ