ผลการปฏิบัติธรรม พระบุญหาญ สุริโย

 

        กระผม พระธรรมทายาทบุญหาญ สุริโย อายุ 37-ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดแดงหม้อ จังหวัดอุบลราชธานีครับ ก่อนอื่นกระผมขอกราบรายงานข่าวดีให้หลวงพ่อทราบก่อนว่า ขณะนี้พระธรรมทายาทที่ศูนย์อบรมวัดแดงหม้อ มีประสบการณ์ภายในยกชั้นกันแล้ว โดยกระผมขอเปิดตัว รายงานผลการปฏิบัติธรรมเป็นรูปแรกครับ

 

        กระผมต้องกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่จัดให้มีโครงการดีๆอย่างนี้ขึ้น ไม่อย่างนั้นกระผมคงได้ไปเที่ยวในอบายไม่รู้กี่ขุมต่อกี่ขุม เพราะก่อนมาบวช กระผมเป็นประเภทเช้าฮาเย็นเฮ ชีวีไม่เคยห่างจากขวดเหล้า แถมยังสูบบุหรี่ เล่นการพนัน เป็นประจำอีกด้วย พอดีมีคนที่รู้จักกัน เธอเป็นอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน มาชวนกระผมบวช ฝากเรื่องไว้ที่พี่สาวของกระผม หลวงพ่อครับ..ความจริงกระผมเคยบวชมาแล้วหนึ่งพรรษา แต่ก็ไม่ได้ศึกษาอะไรเลย เป็นประเภทถือศีลหมู...อย่างที่หลวงพ่อทัตตะฯ (พระภาวนาวิริยคุณ)_บอกเลยครับ ตอนนั้นกระผมก็ชักจะเซ็งๆกับชีวิตที่เอาแต่ดื่มเหล้า จึงคิดอยากจะจริงจังกับชีวิตดูบ้าง เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น พอตอบตกลง พี่สาวก็จัดแจงเขียนใบสมัครให้ เพราะกระผมมัวไปเฮ...อยู่ที่บ้านเพื่อน กลับมาอีกทีก็วันที่ต้องเข้าโครงการครับ

 

        พอมาอยู่ในโครงการแล้ว มันท้อแท้มาก เพราะต้องอยู่ในระเบียบตั้งแต่เช้าจนค่ำ ตอนแรกๆกระผมกินอะไรไม่ลงเลย อยากหนีกลับบ้านท่าเดียว เพราะกว่าจะได้กินต้องมีพิธีพิจารณาอาหารก่อน ไม่เหมือนตอนอยู่ที่บ้าน ถ้าหิวขึ้นมาก็กระโดดใส่เลยไม่ต้องสนใจใคร แต่แล้วโครงการนี้ก็ทำให้กระผมได้ปฏิวัตินิสัยที่หยาบกระด้าง มักง่าย กลายเป็นคนมีมารยาทมากขึ้น มีความอดทน และยิ่งได้นั่งสมาธิก็ยิ่งทำให้กระผมได้คิด ยิ่งนั่งยิ่งมีความสุข นั่งจนไม่อยากจะลืมตาเลยครับ

 

        ตอนแรกที่ได้ยินหลวงพ่อพูดว่า “ต้องบวชสองชั้น”_กระผมก็คิดว่า เอ...มันเป็นอย่างไรหนอ ชั้นหนึ่งเป็นอย่างไร ชั้นสองเป็นอย่างไร พอหลวงพ่อบอกอีกว่า “ในตัวเรามีพระ มีความสว่าง”_กระผมก็ขำๆคิดว่า...จะมีจริงหรือ...จะเป็นไปได้อย่างไร เราก็เคยบวชมาแล้ว ไม่เห็นจะมีใครเคยบอกแบบนี้เลย

 

        แล้วพอเริ่มนั่งสมาธิ นั่งได้ไม่นานก็ปวดเข่าแทบระเบิด ปวดเอวแทบหัก ทรมานมากๆ นั่งฟังเสียงหลวงพ่อไปก็ไม่เข้าใจ เพราะคิดแต่ว่านั่งสมาธิมันต้องวิเวก ต้องเงียบๆ นี่มีเสียงพูดด้วยแล้วมันจะสงบได้หรือ มันฟุ้งไปสารพัดครับ จนผ่านไปสามอาทิตย์ ใจเริ่มสงบ ขณะกำลังฟังเสียงของหลวงพ่อ และภาวนาสัมมาอะระหัง ไม่รู้เป็นอย่างไร...จะเข้าถูกช่องหรืออย่างไรก็ไม่ทราบครับ กระผมมีอาการวูบเหมือนตกจากต้นไม้ ใจมันดิ่งไปเรื่อยๆ แล้วก็หยุดเอง กระผมเห็นแสงสว่างเป็นจุดเล็กๆขึ้นมา แล้วก็ใหญ่ขึ้นเป็นดวงแก้วใสสว่าง ตอนนั้นหัวใจพองโต ใจฟู รู้สึกสบายๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กระผมนั่งเห็นแสงสว่างอยู่เป็นอาทิตย์ มีความสุขมาก แล้วความสว่างก็จะไม่เท่ากันในแต่ละวัน บางวันก็สว่างจนแยกไม่ออกว่าลืมตาหรือหลับตา แล้วบางครั้งรู้สึกว่าหลับตาจะสว่างกว่าลืมตาอีกครับ

 

 

        กระผมนั่งสมาธิแบบไม่มุ่งหวังอะไร และขยันนั่งทั้งในรอบและนอกรอบ กระผมจะนั่งตามที่หลวงพ่อสอน คือ นึกว่ามีองค์พระใสๆอยู่ในตัวเรา นึกๆไป ก็เริ่มนึกองค์พระได้ชัดบ้าง ไม่ชัดบ้าง เห็นแค่ครึ่งบนบ้าง ครึ่งล่างบ้าง กระผมนึกถึงแต่องค์พระทั้งวัน จนกระผมยังทึ่งกับตัวเองเลยว่า เรากลายเป็นคนใจเย็นได้ขนาดนี้เลยหรือ

 

        ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ พอจรดใจที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่กลางอวกาศที่ห้อมล้อมไปด้วยดวงดาว และมีดาวดวงหนึ่งสว่างที่สุด กระผมจึงมองไปตรงนั้นเฉยๆ ภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ แล้วก็มีดวงสว่างเกิดขึ้น อยู่ๆก็เห็นพระพุทธรูปใสๆเป็นองค์เล็กๆเท่ากับไม้จิ้มฟัน ผุดขึ้นมาจากตรงนั้น พอใจสว่างมองไปก็ชัดมาก กระผมตกใจนิดหน่อยไม่รู้ว่า พระมานั่งสมาธิอยู่ในตัวของกระผมได้อย่างไร ตอนนั้นรู้สึกโล่ง ว่าง สงบ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งตามผิวหนัง...ยิบๆ จนขนลุกไปทั้งตัว พอทำใจนิ่งๆ เฉยๆ ยังไม่ทันนึกอะไร แป๊บเดียวองค์พระก็ขยายใหญ่ขึ้นมาจนเต็มหน้ากระผม แล้วก็วูบผ่านร่างของกระผมไป กระผมเห็นท่านชัดมากทั้งองค์ แล้วก็มีอีกหนึ่งองค์ขึ้นตามมา ขยายขึ้นมาเรื่อยๆไม่หยุด

 

 

        ตอนนั้น กระผมเหมือนตัวคนเดียว ลอยอยู่กลางอวกาศ รู้สึกสบายๆ มีความสุขมากจนน้ำตาจะไหล มันเป็นบรมสุขจริงๆ สุขมากจนอยากจะไปบอกพระเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้ท่านได้รู้ ได้ทำอย่างกระผม จะได้มีความสุขแบบกระผมครับ

 

        ตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าจะนั่งสมาธิกี่ครั้ง ก็จะสบายทุกครั้ง จิตใจไม่เคร่งเครียด และถ้าใจสงบนิ่งดี แสงสว่างก็จะเข้ามา องค์พระก็จะมาเองเลยครับ ขนาดลืมตาทำกิจวัตรกิจกรรม ถ้าน้อมใจไปที่ศูนย์กลางกาย ก็จะเห็นองค์พระผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่เร็วไม่ช้า เหมือนท่านผุดขึ้นมาตามจังหวะการเต้นของหัวใจของกระผมเลยครับ

 

        หลวงพ่อครับ กระผมไม่เคยรู้สึกปลื้มกับตัวเองอย่างนี้มาก่อน ไม่คิดว่าเราจะทำความดีที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้ กระผมดีใจที่ได้มาพบหลวงพ่อ ยังนึกเสียดายว่ามาเจอกับหมู่คณะช้าเกินไป แต่กระผมก็จะตั้งใจนำคำสอนของหลวงพ่อมาปฏิบัติให้ดีที่สุด ตอนนี้กระผมรู้แล้วว่า เกิดมาทำไม กระผมจึงตั้งใจบอกลาอบายมุขทุกชนิดตลอดชีวิต กระผมจะตั้งใจบวชเป็นพระแท้ไปวันต่อวัน ไม่คิดสึก ส่วนการบ้านชวนบวชหนึ่งต่อสิบ กระผมก็ได้ตั้งจิตอธิษฐานทุกวัน ขอให้ทำสำเร็จ และบุญกฐินสร้างอาคาร 100-ปี คุณยายอาจารย์ กระผมก็บอกไปทางโยมพี่โยมป้าโยมน้าโยมอา ชวนให้ทุกคนได้มาร่วมบุญ แม้กระผมจะเกิดมาเป็นคนจน แต่กระผมก็จะทำให้เต็มกำลังที่สุดครับ แถมพอบอกบุญกฐินแล้ว ก็จบท้ายด้วยการชวนโยมผู้หญิงให้มาบวชเป็นอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนหนึ่งล้านคนด้วย สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อมีอายุยืนยาว อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของกระผมและลูกพระธรรมทายาท ไปนานๆนะครับ