พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 24 ยุคศิวิไลซ์อันน่าอัศจรรย์ (4)

 

 

        ที่เป็นเช่นนี้ก็เป็นเพราะว่าอาหารในยุคนั้น ล้วนมีรสชาติกลมกล่อมชวนให้บริโภคเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้น เมื่อใครได้บริโภคอาหารเข้าไปแล้ว จึงเกิดอาการติดใจและยากที่จะห้ามใจได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ ภาวะเมาอาหารจึงเกิดขึ้น

 

โรคประเภทที่สาม ซึ่งถือเป็นโรคชนิดสุดท้ายที่จะมาเบียดเบียนผู้คนที่เกิดในยุคของพระศรีอริยเมตไตรย์ นั่นก็คือ...โรคชรา ซึ่งโรคชนิดนี้ถือเป็นโรคประจำขันธ์ของมนุษย์ทุกคนเช่นเดียวกับโรคหิวอาหาร ดังนั้น ไม่ว่าจะเกิดมายุคใดสมัยใด มนุษย์ก็ต้องเป็นโรคนี้ด้วยกันทุกคน ถึงแม้อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ในยุคนั้นจะยืนยาวถึงแปดหมื่นปี แต่ถึงกระนั้น ก็ใช่ว่าทุกคนจะหลีกเลี่ยงโรคชราลงไปได้ ซึ่งโรคชราในยุคของพระศรีอริยเมตไตรย์นั้น ไม่ได้หมายถึงวัยชรา หรือโรคที่ทำให้คนกลายเป็นคนแก่แล้วก็ตาย อย่างที่หลายๆคนเข้าใจ เพราะในยุคนั้น คนแก่จะไม่มีปรากฏให้เห็นเลยแม้แต่เพียงคนเดียว

 

 

        เพราะฉะนั้น เมื่อวันเวลาแห่งวัยได้ล่วงเลยผ่านไปจนมาถึงช่วงเบื้องปลายของชีวิต สังขารร่างกายของมนุษย์ในยุคนั้นก็จะเริ่มอ่อนกำลังลงไปเรื่อยๆ เช่น จากที่เคยมีเรี่ยวแรงหรือมีกำลังมาก ก็จะเริ่มมีกำลังลดน้อยถอยลงไป เป็นต้น ถึงแม้คนที่เข้าสู่วัยชราจะมีกำลังหรือเรี่ยวแรงที่ลดน้อยถอยลงไปก็ตาม แต่ถึงกระนั้น สภาพร่างกายภายนอกกลับดูไม่มีความแตกต่างจากคนที่ยังอยู่ในวัยหนุ่มสาวเลย พูดง่ายๆว่า...คนในยุคนั้นจะมีลักษณะคล้ายๆกับชาวสวรรค์ กล่าวคือ...เวลาที่เทวดาองค์ไหนใกล้จะหมดบุญหรือใกล้จะจุติ สภาพร่างกายก็ยังคงดูเป็นปกติไม่ได้เหี่ยวย่นแต่อย่างใด ถ้าจะมีอาการให้เห็นก็แค่รัศมีกายเศร้าหมอง หรือเหงื่อออกตามรักแร้ เป็นต้น เมื่อถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนภพภูมิหรือถึงเวลาจุติ กายที่เป็นทิพย์ก็จะแวบหายไปในทันที ซึ่งช่วงบั้นปลายชีวิตของมนุษย์ในยุคนั้นก็จะมีลักษณะคล้ายๆแบบนี้