กระผม พระประยูร อตฺถพนฺโธ อายุ 30-ปี ในอดีตทำงานเป็นหัวหน้างานแผนกช่างซ่อมบำรุงของบริษัทชื่อดัง แถวนิคมอุตสาหกรรม จังหวัดนครราชสีมาครับ ในช่วงที่เป็นวัยรุ่น กระผมเคยดำรงตำแหน่งใหญ่ เป็นถึงหัวหน้าแก๊งกลุ่มใหญ่แถวหมู่บ้าน มีลูกน้องร่วมก๊วนมากมาย ไม่ว่าใครเจอกระผมเป็นต้องหนาว เพราะถ้าใครทำอะไรขวางหูขวางตากระผมล่ะก็...เป็นต้องโดนครับ ก๊วนของกระผม วันๆหนึ่งก็ไม่ทำอะไรหรอกครับ ยกพวกตีกันอย่างเดียว เข้าโรงพัก เข้าโรงพยาบาล กันเป็นว่าเล่น ชนิดที่เรียกว่า ตีกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลย ยามว่างก็ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ทำกันอย่างนี้จนเป็นอาจิณกรรมแล้วครับ จะเรียกว่า สูบบุหรี่แทนการกินข้าว ดื่มเหล้าแทนน้ำเปล่า ก็ไม่ผิดหรอกครับ

 

 

 

        ตอนนั้น กระผมติดเพื่อนมาก ติดจนไม่สนใจความรู้สึกของพ่อแม่เลย บางครั้งกระผมไปตีกับเพื่อนต่างถิ่นจนเจ็บหนักเข้าโรงพยาบาล ท่านก็ต้องคอยวิ่งหาเงินมารักษา พอหายแล้ว กระผมก็ยังไม่สำนึกผิด ยังไปดักตีทำลายคู่อริจนเขาเจ็บสาหัสต้องเข้าโรงพยาบาล กลายเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตจนต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ทำให้พ่อแม่ของกระผมต้องเอาของที่บ้านไปขายจนหมดเกลี้ยง เพื่อเอาเงินมาปิดคดีให้กับลูกที่ไม่เอาไหนอย่างกระผม แต่กระผมก็ไม่สำนึก กลับยังทำตัวเหลวแหลกเหมือนเดิม ซ้ำร้ายไปกว่านั้น กระผมยังเอาผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้าน พอพ่อแม่รู้...ท่านก็เสียใจมาก และขอให้กระผมเลิกทำตัวแย่ๆแบบนี้ ให้กลับมารักตัวเองบ้าง แต่กระผมกลับเถียง ไม่ฟัง และใช้พูดคำแรงๆกับท่านจนท่านเสียใจและร้องไห้

 

        แล้ววันหนึ่ง ระหว่างที่กระผมนั่งรถไปทำงาน กระผมเห็นป้ายชวนบวช กระผมสะดุดใจมากครับ กับประโยคที่ว่า สักครั้งหนึ่งในชีวิต ทำให้พ่อแม่น้ำตาไหล เพราะปลื้มใจที่ลูกชายได้บวช ซึ่งประโยคนี้โดนใจกระผมมากๆครับ พออ่านเสร็จก็รู้สึกอยากบวชให้พ่อแม่ทันทีเลย เพราะนึกถึงตอนที่กระผมทำให้ท่านเสียใจร้องไห้ กระผมก็เลยคิดในใจว่า ช่วงเข้าพรรษา กระผมจะขอบวชให้ท่านครับ แต่พอถึงช่วงใกล้ๆเข้าพรรษา อยู่ดีๆหัวหน้างานคนเก่าก็ลาออกกะทันหัน และในขณะเดียวกันทางบริษัทก็ดันให้กระผมเป็นหัวหน้างานแทน กระผมได้ตำแหน่งใหม่โดยไม่ตั้งใจเลยครับ แล้วความรู้สึกที่คิดว่า อยากจะบวชมันก็หายสนิทไปเลย จนวันหนึ่ง พี่สาวได้โทรศัพท์มาหากระผม และชวนกระผมว่า “บวชไหมพรรษานี้ บวชให้พ่อแม่”-กระผมก็บอกว่า “ขอเวลาตัดสินใจก่อน”-หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีหลวงพี่กิตติโทรศัพท์มาหา บอกว่า “ถ้าอยากบวชก็ตัดสินใจบวชไปเลย ไม่ว่าตอนนี้ การงานหรือเงินจะดีขนาดไหน แต่ถ้าเราไม่มีบุญพอ ทรัพย์สมบัติมันก็ไม่อยู่กับเราหรอก”-พอได้ฟังอย่างนี้ กระผมคิดว่า “มันก็จริงนะ”-และความคิดที่เคยคิดว่าอยากจะบวชให้พ่อแม่ มันก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง กระผมจึงตัดสินใจว่า บวชก็บวช แค่พรรษาเดียวเท่านั้นเอง

 

        หลังจากนั้น กระผมได้ไปทำเรื่องลางานเพื่อบวช แต่ทางบริษัทบอกว่า กระผมลางานไม่ได้ เพราะอายุงานของกระผมน้อย เพราะกระผมเพิ่งได้ตำแหน่งหัวหน้างานแค่สิบวันเท่านั้น เมื่อขอลาบวช...เขาไม่ให้ลา กระผมก็เลยตัดสินใจลาออกเพื่อไปบวชเลยก็แล้วกัน พอทำเรื่องเสร็จแล้ว ก็รีบโทรศัพท์ให้พี่สาวมารับไปสมัครบวชเลยครับ

 

        พอเข้าโครงการแล้ว แรกๆก็ไม่ค่อยชิน แต่คิดว่าเราตั้งใจมาแล้ว เขาให้ทำอะไรก็ทำ อย่าไปต่อต้าน พยายามตั้งใจฝึกฝนตัวเองให้ดีที่สุด ลดทิฐิของตัวเองลงให้หมด โครงการได้สอนให้กระผม รู้ถึงเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต เรื่องบาปบุญ คุณโทษ และวิบากกรรมต่างๆ ซึ่งกระผมมั่นใจว่า ไม่มีโครงการไหนในโลกอีกแล้วที่จะสอนให้กระผมได้รู้และเข้าใจได้ขนาดนี้ กระผมบอกกับตัวเองเสมอว่า “เราจะต้องฝึกฝนตัวเองเป็นพระแท้ที่สมควรแก่การกราบไหว้ของทุกคนให้ได้”

 

 

        หลวงพ่อครับ ทุกครั้งที่มีคนมากราบกระผม สิ่งนี้มันเหมือนตอกย้ำกระผมเสมอว่า เราจะต้องปฏิบัติตัวให้เป็นพระแท้ที่สมบูรณ์ที่สุด ศีลทุกข้อของพระจะผิดไม่ได้เลยแม้แต่ข้อเดียวครับ ยิ่งกระผมได้ดูสื่อเกี่ยวกับภัยคุกคามพระพุทธศาสนาที่ภาคใต้ เห็นแล้วบอกตรงๆครับว่า ทนดูไม่ได้ที่จะให้พระพุทธศาสนาของเรา ถูกทำร้ายและทำลายได้ขนาดนี้ ซึ่งกระผมคิดว่า มันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องออกมาช่วยกันปกป้องพระพุทธศาสนา เพราะขนาดรุ่นเรายังรุนแรงขนาดนี้ แล้วรุ่นลูกรุ่นหลานของเราล่ะ มันจะรุนแรงขนาดไหน กระผมคิดว่า “เป็นไงเป็นกัน กระผมคนหนึ่งแหละ จะขอบวช อยู่กู้พระพุทธศาสนาให้กลับมาเจริญรุ่งเรืองในผืนแผ่นดินไทย ร่วมกับหลวงพ่อด้วยคนครับ”

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้กระผมได้มาประจำการเป็นหัวหน้าศูนย์อบรมอุบาสิกาแก้ว ที่ศูนย์วัดบ้านคล้า จังหวัดนครราชสีมา ภายใต้การดูแลของพระมหาสุรัตน์แล้วครับ ซึ่งกระผมจะขอทุ่มเทแรงกาย แรงใจช่วยงานหลวงพ่อ ในทุกๆภารกิจอย่างเต็มที่เต็มกำลัง และจะทำให้ยิ่งกว่าคำว่า...ดีที่สุด อีกครับ โดยจะขอเอาชีวิตเป็นเดิมพันในการทำหน้าที่เลยทีเดียว กระผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ ที่หลวงพ่อทำให้กระผมมีชีวิตใหม่อีกครั้ง กระผมบอกได้คำเดียวเลยว่า โครงการบวชนี้ เหมือนช่วยดึงให้กระผมขึ้นจากมหานรก มาอยู่บนสวรรค์ชั้นต้นๆเลยทีเดียว โยมพ่อโยมแม่ปลื้มใจมาก ท่านบอกว่าเหมือนท่านได้ลูกคนใหม่มาเลยครับ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมอยากจะฝากถึงพ่อแม่ทุกคนที่มีลูกชายว่าโครงการนี้ดีจริงๆครับ ขนาดกระผมที่เคยเป็นอดีตนักเลง ที่วันๆเอาแต่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ตีกับคนอื่นไปทั่ว แต่โครงการนี้สามารถทำให้กระผมเปลี่ยนไปได้ เปลี่ยนจากคนที่ไม่มีใครคิดว่าจะดีได้แล้ว มาเป็นพระที่ตั้งใจฝึกตัว และช่วยงานพระพุทธศาสนาได้ขนาดนี้ หลวงพ่อครับ...กระผมเคยทำตัวแย่ๆ ทำให้พ่อแม่ร้องไห้เสียน้ำตามาแล้ว ตอนนี้กระผมก็ทำให้พ่อแม่เสียน้ำตาอีกแล้วครับ แต่น้ำตาในครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความสุข และปลื้มปีติใจ ที่ได้เห็นพระลูกชายคนนี้บวชอยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระประยูร อตฺถพนฺโธ