กระผมชื่อ พระยงยุทธ สุมงฺคโล อายุ 38-ปี บวชรุ่นแสนแรก 49-วัน ณ ศูนย์อบรมวัดดาวโด่ง จังหวัดสมุทรสงครามครับ ก่อนที่กระผมจะเข้ามาบวช โยมแม่อยากให้เรียนสูงๆ แต่กระผมก็เรียนสูงสุดได้แค่ ม.2-ครึ่ง เพราะใจแตก คบแต่เพื่อนไม่ดี มีมาเฟียเป็นไอดอล แถมเอาแต่สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ลองยาเสพติดทุกชนิด หนำซ้ำยังตั้งแก๊งอันธพาล และตั้งตัวเองขึ้นเป็นผู้ทรงอิทธิพล ยกพวกตีกันเป็นประจำ โดยใช้นิยามชีวิตว่า เวรต้องระงับด้วยการจองเมรุ ซึ่งก็จริงๆ ครับ แก๊งของกระผมแทงคู่อริตาย จึงถูกตำรวจรวบตัว กระผมและพรรคพวกเข้าคุกนานสามปี

 

 

 

        หลวงพ่อครับ กระผมนึกว่ากระผมแย่สุดๆแล้วนะครับ แต่ที่ไหนได้ พอเข้ามาอยู่ในคุก มีพวกที่แย่หนักกว่ากระผมอีก ตั้งแต่พวกค้ายา มีคดีฉกรรจ์สุดโฉด ซึ่งการอยู่ในกลุ่มคนแบบนี้ไม่ได้ทำให้กระผมซึมซับในสิ่งดีเลยครับ พอกระผมออกมาได้ก็ทำตัวแบบเดิม คือ ดื่มเหล้าไม่มีวันหยุด สูบบุหรี่วันละสองซอง เที่ยวกลางคืน เล่นพนัน ซึ่งถ้ากระผมตายตอนนั้น ก็ไม่รู้จะลงนรกขุมไหนก่อน เพราะทุกขุมแย่งกันชิงตัวกระผมหมด

 

        จนวันหนึ่ง กระผมซิ่งมอเตอร์ไซค์ขณะเมา พุ่งชนตอหม้อทางด่วน ประสบอุบัติเหตุปางตาย คือ เลือดคั่ง ต้องผ่าตัดสมอง ตอนนั้นโยมแม่ของกระผมก็มาขอร้องว่า “ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วให้บวชให้แม่นะ”-กระผมก็ไม่ยอมครับ เพราะไม่รู้จะบวชไปทำไม เพราะเคยบวชให้แม่ทีหนึ่งแล้ว ไม่เห็นจะได้อะไรเลย เขาไม่เห็นสอนอะไร รู้สึกเสียเวลาเปล่าๆ ซึ่งพอกระผมหาย ก็สร้างวีรกรรมต่อเลยครับ จนตำรวจโทรศัพท์มาหาแม่ทุกวัน แล้วกระผมก็ซิ่งมอเตอร์ไซค์ขณะเมาอีก คราวนี้พุ่งเข้าชนรถสองแถว ขาหักเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วครับ

 

        จนโยมแม่ของกระผมเครียด เอาแต่ร้องไห้ และก็วิงวอนขอร้องให้กระผมบวชให้อีก แต่กระผมก็ไม่ยอมแบบหัวชนฝาอีกล่ะครับ เพราะตอนนั้นกระผมรู้สึกว่า ชีวิตพระก็แค่อยู่ไปวันๆ เอาผ้าเหลืองมาห่อๆไว้ ไม่เห็นได้อะไรเลย ที่เขาบอกว่าบวชแล้วดี กระผมยังสัมผัสไม่ได้ว่ามันดีตรงไหน กระผมเลยบอกโยมแม่ไปว่า “แม่อย่ามาเล่านิทานเลยว่าบวชแล้วมันดี ผมคิดว่าการบวชมันไม่น่าจะเป็นชีวิตที่ใช่ เพราะคนเราเกิดมาจะยิ่งใหญ่ได้ต้องมีเงินเยอะๆมีพวกเยอะๆมีพละกำลังมาก เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบมาเฟียแบบเจ้าพ่อ ต้องรู้จักพวกหัวคะแนน ถึงจะเรียกว่ากว้างขวาง คนถึงจะมานับถือ มันถึงจะเจริญ”-กระผมคิดอย่างนี้มาตลอด และพอกระผมออกจากโรงพยาบาลงวดนี้ วันที่ 31-ธันวาคม พ.ศ.2552-ก็โดนดักรุมตี ทุบจนหัวยุบเลือดอาบ ถูกหามเข้าโรงพยาบาลอีก งวดนี้โยมแม่ของกระผมมาขอร้องให้บวชอีกแล้วครับ ขอบอกตรงๆอีกทีเถอะครับ กระผมรำคาญมากๆเลย

 

        จนสุดท้าย โยมแม่ก็ต่อรองกระผมว่า ขอแค่สิบห้าวันก็ยังดี กระผมก็เลยคิดว่า บวชๆให้มันเสร็จๆไป แค่สิบห้าวัน โยมแม่จะได้เลิกบ่นซะที จากนั้นโยมแม่พากระผมมาสมัครโครงการบวชรุ่นแสนแรกเข้าพรรษาของหลวงพ่อนี่แหละครับ พอมาถึงเขาก็จับโกนหัวเลย และบอกว่าต้องอยู่จนครบ 49-วัน กระผมหงุดหงิดมากครับ จึงพูดกับแม่ว่า “ทำไปเป็นอย่างนี้ ไหนว่าสิบห้าวัน ทำไมเป็น 49-วัน ถึงอย่างไรผมก็ไม่ยอมอยู่เด็ดขาด”-ซึ่งในใจตอนนั้น กระผมคิดว่าครบสิบห้าวันก็จะกลับทันที

 

        แต่พอคืนแรก พระอาจารย์เปิดสื่อการสอนให้ดู พอกระผมเห็นพระรูปหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนจอโปรเจคเตอร์ คำถามก็ผุดขึ้นในใจของกระผมทันทีเลยว่า พระรูปนี้เป็นใคร ทำไมดูดีจัง เคยเห็นพระมาตั้งเยอะแยะ ไม่เคยเห็นใครดูดีขนาดนี้ ดูสะอาดสะอ้าน ดูฉลาด การพูดการจาก็ดูเป็นเหตุเป็นผล ไม่พูดรุนแรงเกินไป และก็ไม่พูดแบบน่าเบื่อจนอยากจะหลับ แต่ดูพอดีๆอย่างบอกไม่ถูก กระผมดูจนถึงสามทุ่มครึ่งเลยครับ พอวันรุ่งขึ้น กระผมก็บุกไปหาพระอาจารย์บอกว่า ช่วยเปิดพระอาจารย์ซีดีแบบเมื่อคืนให้หน่อย ท่านก็งงครับ ถามกระผมว่าพระอาจารย์ซีดีไหน จนสุดท้ายค่อยมารู้ว่า คือ รายการถ่ายทอดสด และพระองค์นั้นก็คือหลวงพ่อเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกายนั่นเอง

 

        พอวันที่สอง กระผมก็รีบมาดูท่านอีก วันนี้ท่านบอกว่า การฆ่าตัวตายเป็นบาปมาก การสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ก็เป็นการฆ่าตัวเอง ทำร้ายตัวเอง เบียดเบียนตัวเองเหมือนกัน ทำไมเอาร่างกายที่พ่อแม่ให้มา มาถล่มทลายแบบนี้ มันไม่ถูก เราต้องเอาร่างกายที่พ่อแม่ให้มา มาสร้างความดี แล้วท่านก็เปิดสื่อเรื่องมหานรกขุมห้าให้ดู กระผมก็คิดตามท่าน แล้วก็มาทบทวนดูว่า ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยทำดีเพื่อโยมแม่เลย พอฟังหลวงพ่อจบประโยคนี้ เวลา 20.10-น.ของวันที่ 20-มกราคม พ.ศ.2554-วันเข้าโครงการวันที่สอง มาเฟียอย่างกระผมก็ยอมหักดิบ เอาบุหรี่ทั้งหมดที่พกเข้าโครงการมาด้วย ขยำทิ้งทันทีครับ หลวงพ่อครับ...ก่อนบวช กระผมพยายามเลิกหลายครั้ง แต่มันเลิกไม่ได้ กระผมขอขอบคุณหลวงพ่อมาก ที่ช่วยชี้ทางสว่างให้ กระผมรู้สึกว่าเหตุผลของหลวงพ่อแรงพอ และตอบกระผมได้อย่างชัดเจนว่า ทำไมกระผมถึงต้องเลิกมัน จากนั้นกระผมก็เฝ้าติดตามดูหลวงพ่อทางดีเอ็มซีทุกวัน เพลินจนจบทุกคืน กระผมดูจนลืมวันลืมคืน เลยกำหนดสิบห้าวันที่กะว่าจะออกจากการอบรมไปเลย และทำให้กระผมเปลี่ยนใจอยู่ต่อไปเรื่อยๆ เพราะอยากรู้ว่าวันรุ่งขึ้นหลวงพ่อจะสอนอะไรกระผมอีก

 

        หลวงพ่อครับ..แม้กระผมเคยบวชมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่เคยมีใครมาสอนกระผมแบบนี้เลย กระผมเริ่มสัมผัสได้แล้วว่า การบวชนั้นดีอย่างไร และพอในช่วงท้ายของการอบรม กระผมรู้สึกว่า พระพุทธศาสนาดีกว่าที่เราคิดไว้เยอะ ถ้าไม่ดีจริง ไม่สามารถขัดเกลาจิตใจมาเฟียอย่างกระผมให้ยอมกลับใจได้หรอก อีกทั้งถ้ากระผมไม่เจอหลวงพ่อ หากตายไป ก็ยากที่จะกลับมาเกิดเป็นคนอีก จากการเห็นคุณค่าของพระพุทธศาสนาอย่างจับใจขนาดนี้ อีกทั้งพอได้รู้ถึงมโนปณิธานของหลวงพ่อที่จะรื้อวัฏฏะแล้ว กระผมจึงคิดว่า ในเมื่อหลวงพ่อยอมเสียสละตัวเองในการมาสอนกระผมทุกคืน ทั้งๆที่สุขภาพก็ไม่ดี กระผมก็น่าจะตอบแทนอะไรหลวงพ่อบ้าง ดังนั้น กระผมจึงขอบวชช่วยงานหลวงพ่อ และจะฝึกฝนอบรมตัวเองไปเรื่อยๆ หลวงพ่อครับ...ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง กระผมรักและเคารพหลวงพ่อมากครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

พระยงยุทธ สุมงฺคโล