กระผม พระนกเล็ก อนนฺตวฑฺโฒ อายุ 34-ปี เข้าอบรมในโครงการบวชพระแสนรูป 49-วัน รุ่นแรก ณ ศูนย์อบรมวัดป่าเลไลย์ จังหวัดบุรีรัมย์ ปัจจุบันเป็นหัวหน้าศูนย์อบรม วัดโคกตะแบก จังหวัดบุรีรัมย์ ครับ

 

 

 

        ก่อนเข้ามาบวช กระผมทำงานเป็นช่างซ่อมตู้คอนเทนเนอร์ อยู่ที่จังหวัดชลบุรีครับ แต่ละวันใช้ชีวิตเต็มที่ตามประสาคนโสด เข้าทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้ายันห้าโมงเย็น แล้วทำโอทีถึงเที่ยงคืน พอเลิกงานแล้ว...แน่นอนครับว่า เหนื่อยมาทั้งวัน มันก็อยากจะหาอะไรมาผ่อนคลายบ้าง กระผมกับเพื่อนๆก็เลยตั้งวงเหล้ากลางบ้าน ซัดเหล้าขาวกันอย่างไม่ยั้ง กะว่าให้มันหายเหนื่อยสักหน่อย ดื่มกันอย่างเบาะๆก็ก๊งกันถึงตีสี่ ถ้ากินกันถูกคอก็ต่อกันยันสว่าง แล้วก็ไปทำงาน ไปทำงานทั้งๆที่ยังเมาอยู่นั่นแหละครับ จนทางบริษัทเรียกกระผมไปตักเตือน กระผมก็รับฟังครับ แต่ไม่ขอนำไปปฏิบัติหรอกครับ เพราะกระผมคิดว่า ชีวิตของกระผมนี้คงขาดเหล้าขาวไม่ได้แน่ๆ กระผมอยู่กินกับเหล้าขาวมานานกว่าสิบห้าปี แล้วจู่ๆจะให้กระผมมาทิ้งมันไป กระผมทำไม่ได้หรอกครับ ถ้าเลิกกระผมก็ไม่สามารถทำงานได้

 

        จนวันหนึ่ง ระหว่างที่กระผมนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนอย่างเคย อยู่ๆใจมันก็คิดถึงบ้านขึ้นมา พอคิดขึ้นมาปุ๊บก็ตัดสินใจกลับบ้านที่บุรีรัมย์ทันทีเลยครับ โดยไม่ได้ลางานหรือบอกใครแม้แต่คนเดียว พอกลับมาถึงบ้านทุกคนต่างตกใจอย่างกับเจอผี เพราะว่ากระผมไม่ได้กลับบ้านมานานมาก แต่พอตกเย็นกระผมก็ไม่วายที่จะตั้งวงดื่มเหล้ากับเพื่อนๆเหมือนอย่างทุกวัน อยู่ๆวันนั้นไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกอยากไปหยอกผู้ใหญ่บ้านเล่น เพราะรู้จักกัน ก็เลยเดินไปที่บ้านผู้ใหญ่ ยังไม่ทันถึงบ้านผู้ใหญ่แค่หน้าประตูบ้านก็มีคนตะโกนมาแต่ไกลว่า “นี่ไงๆ คนจะบวชเดินมาแล้วนี่ไง”

 

        ตอนนั้น กระผมก็งงๆว่าใครจะบวช มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีใครเลยแม้แต่คนเดียว แล้วเขาก็ชี้มาที่กระผมแล้วก็บอกว่า “น้องนั่นแหละ”-พร้อมกับผู้นำบุญจำนวนมากกรูเข้ามาถามว่า  “บวชไหมๆ”-ตอนนั้น กระผมก็ยังมึนๆยังเมาอยู่เลย จำไม่ได้ว่าตอบไปว่าอะไร แต่รู้ว่าเขาให้กระผมเอาบัตรประชาชนออกมา แล้วก็ให้กรอกข้อมูลทุกอย่างลงในใบสมัคร แล้วจับกระผมไปถ่ายรูปติดบัตร กระผมก็ทำไปทั้งๆที่ยังมึนๆอย่างนั้นแหละครับ พอตอนเช้าตื่นขึ้นมาพี่สาวบอกว่า “เฮ้ย เอ็ง อย่าลืมไปบวชล่ะ เมื่อวานไปสมัครไว้แล้วนี่ เอกสารอะไรก็เซ็นให้เขาไปหมดแล้วด้วย”

 

        เอาล่ะซิครับ งานเข้าอย่างจัง กระผมงงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น...เมื่อวานกระผมทำอะไรลงไป จนกระผมต้องให้หลานช่วยวิ่งไปซื้อเหล้าขาวมาให้หน่อย พอเหล้าเข้าปากปุ๊บ สักครู่หนึ่งก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานได้ ตอนนั้นในใจกระผมมันก็รู้สึกอยากบวชขึ้นมาเหมือนกันครับ เพราะคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้เราเลิกดื่มเหล้าได้ ถ้าเราเป็นพระอยู่ในผ้าเหลือง ถึงอย่างไรก็คงไม่กล้าทำความชั่วแน่ พอคิดได้ปุ๊บ ก่อนเข้าโครงการเจ็ดวันกระผมก็เลยเก็บตัวอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน เพราะรู้ว่าถ้าออกไปจะต้องไปเจอเพื่อนและต้องดื่มเหล้าอีกแน่ แต่ก็มีบ้างที่ให้หลานวิ่งออกไปซื้อเหล้าขาวมาให้ เพื่อบรรเทาอาการการทรมาน

 

        ก่อนวันโกนผมนาคธรรมทายาท ตอนนั้นอาการของกระผมมันกำเริบ มือไม้สั่น หมดเรี่ยวแรง ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจเดินออกไปที่ร้านค้าเพื่อซื้อเหล้าขาว เพื่อลดอาการมือสั่นใจสั่น ก่อนดื่มกระผมก็สาบานกับตัวเองว่า เหล้าขาวขวดนี้จะเป็นขวดสุดท้าย หลังจากนี้ไป เราบวชแล้ว ตายเป็นตาย จะไม่ขอแตะต้องมันอีกเลยแม้แต่หยดเดียว

 

        วันแรกๆของการเข้าโครงการ กระผมเหมือนตายทั้งเป็น ทรมานมาก มือสั่นไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้น แต่ทุกคนที่เข้าอบรมก็ต่างคอยให้กำลังใจกระผม บอกให้กระผมสู้ กระผมก็สู้ เพราะกระผมคิดว่า “ใจสู้ซะอย่าง ต้องชนะได้อย่างแน่นอน”-จนผ่านไปได้หนึ่งอาทิตย์ อาการของกระผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นปกติ ทุกคนที่เจอกระผมต่างทักว่า “ดูหน้าตาผ่องใสขึ้นนะ หลังจากหักดิบเลิกดื่มเหล้าได้”

 

        ตอนนั้น กระผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก ที่เราสามารถเป็นพระได้อย่างสมบูรณ์ กระผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า ตลอดระยะโครงการที่บวช กระผมไม่แตะเหล้าเลยแม้แต่หยดเดียว อะไรที่ไม่ดีกระผมก็ไม่ทำเลย ทุกครั้งที่กระผมคิดถึงตัวเองที่สามารถเลิกเหล้าได้ กระผมก็รู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่กระผมชนะมันได้ครับ กระผมอยากจะฝากบอกน้องๆธรรมทายาททุกคนว่า “เลิกเหล้านั้นมันไม่ยากครับ ขอเพียงเราชนะใจตัวเองให้ได้เท่านั้น เราก็สามารถเลิกได้แล้วครับ”

 

        หลวงพ่อครับ...โครงการบวช ทำให้กระผมเป็นคนใหม่เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยก็ว่าได้ครับ จากชีวิตคนเมามายดื่มเหล้ามาทั้งชีวิต ได้กลับกลายมาเป็นพระ ที่พร้อมจะฝึกตัวเพื่อเป็นพระแท้ นอกจากนั้นการบวชในครั้งนี้ ยังทำให้กระผมได้ทราบถึงภัยของพระพุทธศาสนาอีกด้วยครับ ตอนนั้นเห็นแล้วมันแค้นและเจ็บใจมากๆ ไม่คิดมาก่อนเลยว่า จะมีคนคิดที่จะทำร้ายพระพุทธศาสนาได้ถึงขนาดนี้ กระผมบอกกับตัวเองเลยว่า “ใครจะไปก็ไป แต่กระผมไม่ไปไหน จะขออยู่สู้ กอบกู้และฟื้นฟูพระพุทธศาสนากับหลวงพ่อก่อนครับ”

 

        สุดท้ายนี้ กระผมอยากจะบอกหลวงพ่อว่า พระลูกชายคนนี้จะตั้งใจบวช ตั้งใจฝึกตัว เพื่อเป็นพระแท้ และจะขออยู่ต่อ เพื่อช่วยงานพระเดชพระคุณหลวงพ่อ จะช่วยหลวงพ่อกอบกู้และฟื้นฟูพระพุทธศาสนาให้เต็มที่เต็มความสามารถ ไม่ว่าจะเจออะไร กระผมก็จะไม่หวั่น เพราะกระผมมีต้นแบบที่ดี คือ หลวงพ่อ อยู่ในใจตลอดเวลา กระผมจะขอทำหน้าที่พระลูกชายของหลวงพ่ออย่างเต็มที่ และจะขอทำทุกภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้มากกว่าคำว่า ดีที่สุด”-จะอยู่สู้ไปจนถึงที่สุด จนกว่าจะสำเร็จ เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของพระพุทธศาสนาของเราครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระนกเล็ก อนนฺตวฑฺโฒ