เพลย์บอยกลับใจ

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผมชื่อ พระมกรธวัช โสตฺถิธโร อายุ 29 ปี บวชโครงการ 7,000 รูป 7,000 ตำบล ปัจจุบันเป็นหัวหน้าศูนย์อบรมวัดดอนเจดีย์ และยังเป็นหัวหน้าสาย 4 อำเภอในจังหวัดตากครับ ย้อนไปในสมัยที่กระผมยังเด็ก กระผมเป็นคนประเภทหัวดีแต่ขี้เกียจเรียนครับ จึงมักใช้วิธีอุ้มไก่ตัวเป็นๆไปติดสินบนอาจารย์เพื่อแลกกับเกรด อีกทั้งกระผมยังสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ยกพวกตีกัน ซึ่งหลังจากตีกันแล้ว อาจารย์ก็เชิญให้ออก คือ ให้ไปหาที่เรียนใหม่ครับ ซึ่งกว่ากระผมจะเรียนจบ ม.6 ก็สัญจรไปเรียนมาหลายที่เลยครับ เพราะโดนเชิญออกเป็นว่าเล่น พอโตขึ้นกระผมก็ได้งานจนประสบความสำเร็จทั้งหน้าที่การงานและการเงิน และเกิดความเชื่อมั่นว่า “ความสำเร็จที่เกิดขึ้นนั้น มันมาจากหนึ่งสมองสองมือ”

 

 

 

        กระผมจึงไม่เชื่อในเรื่องบุญ-บาป จึงทำให้กระผมดำเนินชีวิตอย่างประมาท กล่าวคือ หลังจากเลิกงานแล้ว ก็เข้าสังคมสังสรรค์เฮฮา ใช้ชีวิตแบบเพลย์บอย ดื่มเหล้า เคล้านารีตามประสาผู้ชาย อีกทั้งยังสูบบุหรี่ เสพยาไอซ์ เล่นการพนันบ้าง เพราะคิดว่า “สิ่งที่ทำลงไปมันไม่บาป เพราะเงินที่ใช้ซื้อเหล้า ก็เป็นเงินของเรา ไม่ได้ไปขโมยใครมา ร่างกายก็เป็นของเรา จะใช้ทำอะไรก็ได้ ผู้หญิงที่เข้ามาหาเรา เขาก็สมัครใจ ไม่ได้ใช้กำลังข่มเหงใคร” ดังนั้น ทุกเย็นหลังเลิกงาน จึงเป็นเวลาที่กระผมปูหนทางลงนรกไปหลายขุม ซึ่งยิ่งถ้าเป็นวันหยุดยาวในช่วงเทศกาล ก็เป็นเวลาที่ได้เพลิดเพลินกับอบายอย่างเต็มที่

 

        หลวงพ่อครับ กระผมใช้ชีวิตอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนโยมพ่อล้มป่วย และท่านก็ขอร้องกระผมว่า “บวชให้พ่อนะลูก” แต่กระผมก็ไม่ตระหนักในคำพูดของท่าน จนสุดท้ายโยมพ่อเสียชีวิต กระผมจึงเกิดความรู้สึกแปลบขึ้นมาในใจว่า “ทำไม...เราไม่รีบบวชให้พ่อ ขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่” ตอนนั้นกระผมทั้งเสียใจทั้งเจ็บลึกที่ตัวเองดูเบากับสิ่งที่พ่อขอร้อง และต่อมาไม่นาน กระผมก็ทราบข่าวการบวช 21 วันในรุ่น 7,000 รูป 7,000 ตำบล จากทางบริษัท ดรีมทีม กระผมก็ตัดสินใจบวชให้โยมพ่อในทันที การบวชทำให้กระผมได้อะไรมากมาย ได้รู้และเข้าใจว่า “อะไรเป็นบุญเป็นบาป” จนอดคิดไม่ได้ว่า “ในอดีตเราผิดศีลมาเกือบทุกข้อ ทำบาปโดยไม่รู้มาเยอะ อย่างนี้จะรอดจากอบายได้อย่างไร” ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้กระผมตั้งใจฝึกฝนอบรมตัวเองให้มากที่สุด เพื่อชดเชยกับบาปที่ได้ทำมา แต่แม้กระผมฝึกตัวเต็มที่แล้ว พอใกล้จบโครงการ กระผมก็ยังรู้สึกว่า “บวชแค่ 21 วัน ยังฝึกไม่ค่อยได้อะไรเท่าไหร่ ประกอบกับที่ช่วงนั้น พระอาจารย์ชวนว่า “ถ้าใครบวชต่อจะพาไปเขาแก้วเสด็จ” ซึ่งพอกระผมได้ยินคำว่า “เขาแก้วเสด็จ” ก็รู้สึกอยากไปมาก จึงทำให้กระผมตัดสินใจบวชต่อ

 

 

        ต่อมา กระผมได้ไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ ที่นี่ ทำให้กระผมรู้สึกชอบการนั่งสมาธิอย่างสุดขีด เพราะเป็นครั้งแรกที่กระผมเห็นแสงสว่างเกิดขึ้นที่ศูนย์กลางกาย แสงแวบสว่างเหมือนแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูป ซึ่งเป็นช่วงสั้นๆ เหมือนช้างกระพือหู งูแลบลิ้น จากนั้นกระผมก็ทำใจเฉยๆอย่างต่อเนื่อง จนอยู่ดีๆก็เกิดแสงสว่างเป็นดวงเหมือนพระอาทิตย์ อยู่กลางท้อง สว่างจ้า แต่ไม่แสบตา ตอนนั้นกระผมรู้สึกประดุจตัวเองเกิดใหม่ เกิดปีติแผ่ซ่านไปอย่างบอกไม่ถูก จากประสบการณ์ภายในตรงนี้เองครับ ทำให้กระผมเกิดความเชื่อมั่นในวิชชาธรรมกายมาก และพูดกับตัวเองว่า “เรามาเจอของจริงแล้ว” เพราะการเห็นธรรมะเช่นนี้ ทำให้กระผมมีความสุขเหลือเกิน จนไม่เคยหวนคิดถึงชีวิตทางโลกเลย ซึ่งก็เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้กระผมตัดสินใจอย่างมั่นคงว่า “จะบวชไปวันต่อวัน ปีต่อปี ชาติต่อชาติ” เพราะรู้สึกว่า ชีวิตสมณะเป็นชีวิตที่วิเศษที่สุดในวัฏสงสารเลยครับ

 

        หลวงพ่อครับ พระคุณของหลวงพ่อที่มีต่อกระผม ช่างมากล้นเกินพรรณนาจริงๆครับ แม้ว่ากระผมจะพรรณนาสรรเสริญคุณของหลวงพ่อยาวนานถึงหนึ่งพุทธันดรก็ไม่มีทางหมด เพราะหลวงพ่อช่วยปิดอบาย เปิดประตูสวรรค์ให้กระผม เพราะหากกระผมไม่ได้มาบวช กระผมอาจต้องไปตกนรกยาวกว่าหนึ่งพุทธันดรครับ และเพื่อเป็นการตอบแทนหลวงพ่อ กระผมจะขอเป็นพระลูกชายที่ “ว่าอย่างไรก็ว่าตามกัน” และจะขอสู้สุดใจ อาสาช่วยหลวงพ่อพัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง ทำโครงการบวชแสน บวชล้านในอนาคต ให้สำเร็จอย่างเป็นอัศจรรย์เลยครับ