จบวิศวะหวิดจบไปอบาย

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

 

        กระผม พระพรชัย เขมาสโย อายุ 38 ปี บวชโครงการแสนรูปเข้าพรรษา ปี พ.ศ.2553 ณ ศูนย์อบรมวัดพระเกิด จังหวัดพัทลุง ปัจจุบันรับบุญเป็นพระพี่เลี้ยงในโครงการบวชพระ หนึ่งแสนรูป รุ่นเข้าพรรษา ณ ศูนย์อบรมวัดพระเกิด จังหวัดพัทลุง หลวงพ่อครับ โยมแม่ของกระผมตายตั้งแต่กระผมเรียนอยู่ชั้น ม. 1 ทำให้กระผมใช้ชีวิตอยู่กับโยมพ่อมาโดยตลอด แต่กระผมก็เรียนจบปริญญาตรีจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร ในสาขาวิศวกรรมโทรคมนาคมครับ เมื่อเรียนจบแล้วกระผมก็ได้ไปทำงานกับบริษัทชั้นนำในระดับประเทศ ซึ่งเป็นบริษัทที่ทำการสนับสนุนระบบเครือข่ายสัญญาณโทรศัพท์ เช่น เอไอเอส (AIS), ดีเทค (DTAC), ทรู (TRUE) จนกระทั่งก้าวหน้ามาถึงระดับที่บริษัทให้กระผมดูแลระบบเครือข่ายสัญญาณ ซึ่งมีมูลค่าโครงการมากถึง 1,000 ล้านบาท ที่ประเทศเวียดนามและกัมพูชา

 

 

 

        ยิ่งงานก้าวหน้าเท่าไหร่ กระผมก็ยิ่งถอยหลังลงอบายเท่านั้นครับ เพราะกระผมต้องกลายเป็นแกนนำทำหน้าที่เอนเตอร์เทน (Entertain) ลูกค้า เพื่อให้การทำงานและการอนุมัติโครงการเป็นไปอย่างราบรื่น ด้วยการพาลูกค้าไปท่องอบาย กล่าวคือ ไปสถานที่บันเทิงเริงรมย์ต่างๆ ทั้งดิ้น ทั้งแด๊นซ์ ทั้งดื่ม ร้องคาราโอเกะ และก็จบลงที่อาบอบนวด ในบางครั้งนอกจากเที่ยวเป็นปกติแล้ว ยังไปใช้บริการเมียเช่า ซึ่งเราจะเลือกคนสวยแค่ไหนก็ได้ ถ้าเบื่อคนเก่า ก็เช่าคนใหม่ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ กระผมมีชีวิตวนๆอย่างนี้ยาวนาน 4-5 ปี เพราะรับทำโปรเจคต่อเนื่อง 3 เดือนบ้าง 6 เดือนบ้าง ซึ่งจะต้องบินไปบินมา ระหว่างไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน

 

        จนกระทั่งประสานงานโครงการต่างๆเสร็จ ทางบริษัทก็ให้กระผมบินกลับมานั่งทำงานในออฟฟิศที่เมืองไทย ซึ่งกระผมขอบอกตรงๆเถอะครับว่า กระผมไม่คุ้นกับการทำงานนั่งโต๊ะเลยครับ เพราะอยู่ไซต์มานาน จนเกิดอาการเบื่อสุดๆ จึงขอลาออกแล้วกลับบ้านที่พัทลุง ไปทำงานเป็นผู้จัดการฟาร์มไก่บ้าง ไปทำงานซ่อมอุปกรณ์ไฟฟ้าบ้าง แต่ต่อมาก็ไปกรีดยางที่สวนยางของพ่อ ซึ่งกระผมกรีดไม่เป็น จนหน้ายางเกิดความเสียหาย โดนญาติๆรุมด่ารุมว่า จนกระผมต้องมานั่งคิดทบทวนว่า “เราเป็นถึงวิศวกรที่เคยดูแลโปรเจค (Project) เป็นพันๆล้าน แต่ทำไมกรีดยางไม่เป็น เพราะกรีดออกมาไม่เป็นสับปะรดเลย” กระผมจึงเกิดธรรมสังเวช กล่าวคือ อยู่ๆก็คิดขึ้นมาว่า “อยากจะบวชสักครั้ง เผื่อชีวิตจะได้ดีขึ้นบ้าง” จึงไปบอกกับญาติๆว่าอยากจะบวชกับวัดที่เก็บกระดูกของโยมแม่ แต่พอดีพี่สาวรู้ว่ามีโครงการบวชฟรีของวัดพระธรรมกาย จึงชวนกระผมบวชพร้อมกับลุงแท้ๆของกระผม แต่บอกตรงๆครับว่า ตอนนั้น กระผมต่อต้านวัดพระธรรมกาย เพราะเคยได้ยินข่าวโจมตีวัดในทางลบ แต่ญาติๆต่างช่วยกันคะยั้นคะยอให้กระผมบวชในโครงการนี้ให้ได้ สุดท้ายกระผมก็ต้องยอมครับ

 

        พอเข้าโครงการวันแรก พระอาจารย์ก็บอกกระผมเลยว่า “ห้ามสูบบุหรี่” กระผมจึงถือโอกาสหักดิบตัดใจตั้งแต่วันนั้นทันทีเลยครับ อีกทั้งพอเริ่มอบรม พระพี่เลี้ยงก็ถามขึ้นว่า “เราเกิดมาทำไม” แล้วท่านก็ให้คำตอบเสร็จสรรพว่า “เราเกิดมาสร้างบุญบารมี” พอกระผมได้ยินดังนั้น กระผมถึงกับอึ้งเลยครับ รู้สึกโดนใจอย่างแรง เพราะรู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยสร้างบารมีมาเลย แถมยังคิดถึงบุญที่เคยทำไม่ออกอีกด้วย แต่สิ่งที่คิดออกก็คือได้ทำผิดศีลมาแล้วทุกข้อ และเมื่อกระผมบวชในโครงการของวัดพระธรรมกายไปเรื่อยๆ กระผมก็รู้สึกว่าโครงการนี้ดี ให้อะไรกับกระผมมากมาย ทำให้กระผมรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน พอใกล้จบโครงการ กระผมไม่อยากจะสึก เพราะยังอยากเรียนรู้ธรรมะให้มากกว่านี้ พระอาจารย์จึงส่งให้ไปอบรมต่อที่เขาแก้วเสด็จ ซึ่งพอได้มาที่นี่ นับว่าโชคดีมากครับ เพราะพระพี่เลี้ยงได้หยิบดวงแก้วใสขนาด 3 เซนติเมตร มาให้กระผมดูและจับ ซึ่งแปลกมากครับ นับจากนั้น กระผมนึกดวงแก้วใสๆในท้องได้ตลอดเวลา

 

 

        พอหลับตานั่งสมาธิประมาณ 10-15 นาที ในท้องของกระผมก็ปรากฏเป็นดวงแก้วใสสว่าง ขนาด 3 เซนติเมตร ที่ติดตรึงอยู่อย่างนั้น พอนึกให้ดวงแก้วขยาย ดวงแก้วก็ขยายได้ขนาดเท่าลูกเทนนิส ย่อขยายได้ตามที่ต้องการ และพอมองไปเรื่อยๆ กระผมก็รู้สึกโปร่งโล่งเบาสบาย เกิดความสุขแบบไร้พันธนาการ อยากยิ้มทั้งวันเลยครับ และ ณ วันนี้ ความรู้สึกต่อต้านวัดในใจของกระผม มันหายไปหมดเลยครับ เพราะถ้าหากวัดนี้ไม่ดีจริง คงเปลี่ยนชีวิตของกระผมให้ดีขึ้นขนาดนี้ไม่ได้หรอก และเมื่อได้เข้ามาสัมผัส กระผมก็เพิ่งมารู้ความจริงว่า “หลวงพ่อทุ่มเททำงานจนป่วย และแม้ป่วย หลวงพ่อก็สู้แบบไม่ถอยในการกอบกู้ฟื้นฟูพระพุทธศาสนา” จนทุกวันนี้กระผมทึ่งและศรัทธาหลวงพ่อมาก อีกทั้งยังรู้สึกขอบพระคุณหลวงพ่อตลอดเวลา ที่เมตตาทำโครงการบวช จนกระผมเกิดการเปลี่ยนแปลงมาสู่ชีวิตที่ดีขึ้นถึงขนาดนี้ ซึ่งนับจากนี้ไป กระผมจะขอทำทุกอย่างในการเป็นทนายแก้ต่างให้กับวัดพระธรรมกายและหลวงพ่อ และจะขอตามติดหลวงพ่อสร้างบารมีไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ครับ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอฝากบอกธรรมทายาทที่เพิ่งเข้าโครงการว่า “เราเป็นผู้ที่โชคดีที่สุดแล้ว ที่ได้มาบวชในโครงการนี้ ดังนั้น จึงอยากให้ทุกคนเอาช่วงเวลานี้ ฝึกฝนอบรมตนเองให้ดีที่สุด เพื่อตัวเองและเพื่อพ่อ-แม่ ให้สมกับความรักที่ท่านมีให้แก่เรา อย่างน้อยแค่สักครึ่งหนึ่งก็ยังดี”

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระพรชัย เขมาสโย