บวชปิดอบาย

 

        กระผม พระสุวรรณ ขนฺติสาโร อายุ 45 ปี ปัจจุบันเป็นหัวหน้าศูนย์อบรมวัดป่าวีรธรรม บ้านขามน้อย อำเภอหนองกี่ จังหวัดบุรีรัมย์ ขอกราบแทบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่องามๆเพื่อรายงานตัวครับ ชีวิตของกระผมก่อนจะได้รู้จักกับหลวงพ่อ มันช่างเหมือนเส้นผมที่ไม่ได้รับการจัดทรง คือ ดูไร้ระเบียบ ปลิดปลิว หาทิศทางมิได้ เพราะวันๆกระผมรู้จักแต่คำว่า “เมา” อย่างเดียว ชีวิตมีแต่ดื่มกับดื่ม ดื่มไปก็รับจ้างแบกข้าวสารที่โรงสีไป แล้วส่งแต่เงินให้ศรีภรรยากับลูก “บ้าน” กระผมก็แทบจำไม่ได้ เพราะกระผมไม่เคยกลับบ้านเลย ได้แต่นอนเมาแอ๋อยู่นอกบ้านทุกวัน จนภรรยาทนไม่ไหว สุดท้ายเธอก็เอาลูกมาทิ้งไว้กับกระผม แล้วบอกว่าจะเข้ากรุงเทพฯไปหางานทำสักสามเดือน แล้วเธอก็หายต๋อมไปเลยครับ ทำให้ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างกระผมรู้สึกเสียใจมาก เพราะอกเดาะที่เธอจากไปครับ

 

 

 

        ตอนนั้น ลูกของกระผมก็ยังเล็กมาก เพิ่งจะคลานได้ กระผมจึงต้องรับบทดาราจำเป็น เป็นซามูไรพ่อลูกอ่อน กระเตงลูกไปด้วยทุกที่ แถมยังดื่มหนักกว่าเดิมแบบประชดชีวิต กระผมดื่มไปทำงานไปจนเคยและชิน ชนิดแบกข้าวสารไม่มีเป๋ เมาไหนก็นอนนั่น ตอนนั้นกระผมมีเงินเท่าไหร่ก็เอาไปซื้อเหล้ากินหมด ทั้งที่นา ทั้งมอเตอร์ไซค์คู่ชีพ ก็เอาไปจำนองเอาไปจำนำเพื่อซื้อเหล้ามาดื่ม ดื่มแล้วก็โกรธง่าย อารมณ์ร้อนสุดๆแบบยั้งไม่หยุดฉุดไม่อยู่ หรือพูดง่ายๆว่า “เบรกแตก” ชีวิตของกระผมในช่วงนั้น ช่างดูมืดมน หมดท่า แต่ก็โชคดีว่า “ยังไม่หมดบุญ” เพราะบังเอิญว่าพฤติกรรมของกระผม ไปเข้าตาผู้นำบุญท่านหนึ่งที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันเข้า ท่านรู้เห็นชีวิตของกระผมมาโดยตลอดว่ามีทางออกที่คับแคบเหลือเกิน กล่าวคือ “ดูท่าจะรอดยาก” ท่านจึงมาชวนกระผมให้เข้าบวชในโครงการบวชพระแสนรูปเข้าพรรษา ท่านบอกว่า “จะไถ่มอเตอร์ไซค์คืนให้ แต่ต้องบวชให้นะ” ตอนนั้นกระผมไม่มีทางเลือกจริงๆครับ จึงตอบตกลง

 

        ตอนเข้าโครงการใหม่ๆ กระผมเบื่อมาก แต่ความเบื่อก็ไม่เท่ากับความทรมานในการหักดิบเลิกเหล้า กระผมไม่คิดเลยว่าการหักดิบเลิกเหล้า มันจะยากและทรมานถึงเพียงนี้ ทั้งรู้สึกอ่อนเพลีย ประสาทหลอน จิตฟุ้งซ่าน ข้าวก็กินไม่ได้เป็นอาทิตย์ๆ แถมยังปัสสาวะออกมาเป็นสีน้ำตาลคล้ายมีเลือดปนออกมาด้วย ส่วนเรื่องนั่งสมาธินั้น ไม่ต้องพูดถึง นั่งไม่ถึง 5 นาทีก็ร้องโอยๆแล้วครับ มันทั้งปวดทั้งเมื่อย แต่ก็อดทนทำไป เพราะคิดว่า “ต้องสู้เท่านั้นจึงจะชนะ” กระผมเป็นแบบนี้ทุกวัน จนผ่านไปได้เดือนกว่าๆ แต่ถึงแม้กระนั้น กระผมก็ไม่ลดละความตั้งใจที่จะฝึกตัวทำตามที่พระพี่เลี้ยงแนะนำทุกอย่าง กระผมคิดว่า “ลูกผู้ชายอย่างเรา เกิดมาทั้งทีต้องเอาดีให้ได้”

 

 

        จนกระทั่งมาถึงช่วงก่อนออกพรรษา 15 วัน กระผมนึกอยากลองนั่งสมาธิดู เพราะคิดว่า “คนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้” โดยกระผมได้ไปนั่งมองมุมของพื้นกระเบื้องที่ต่อกันเป็นรูปกากบาท แล้วนึกเอามาวางไว้กลางท้อง จากนั้นก็นั่งดูไปเรื่อยๆ จู่ๆก็เห็นดวงกลมใสๆผุดขึ้นมาจากศูนย์กลางกาย เหมือนรูปภาพที่ดูในดีเอ็มซี พอนั่งสมาธิได้ คราวนี้เลยเริ่มติดใจ นั่งสมาธิไม่รู้เบื่อ และดูเหมือนกระผมจะตกหลุมรักศูนย์กลางกายเข้าอย่างจังเสียแล้วครับ พอออกพรรษา เพื่อนๆทยอยกันสึกกลับบ้าน กระผมก็ยังแอบไปนั่งสมาธิอยู่คนเดียว และไปขอพระพี่เลี้ยงว่ากระผมขอบวชต่อ หลังออกพรรษาแล้ว กระผมได้ปฏิบัติกิจของสงฆ์ โดยตอนเช้าก็ออกเดินบิณฑบาต พอกลับมาก็มานั่งสมาธิ ดูที่ศูนย์กลางกาย ทำไปอย่างนี้ทั้งวันทุกวัน

 

        แล้วกระผมก็เห็นองค์พระติดอยู่ที่ศูนย์กลางกาย จิตของกระผมเกาะอยู่กับองค์พระตลอดเวลา พอมองไปนานๆเข้า ก็เห็นตัวเองนั่งขัดสมาธิอยู่ในท้อง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วกระผมก็นึกถึงปลายเข็มเล็กๆ มองไปๆ ก็เห็นมีองค์พระอยู่ที่ปลายเข็มด้วย แล้วจิตก็รวมลงไปเรื่อยๆ แล้วก็เห็นตัวเรา หน้าเรา กลายเป็นองค์พระไปหมดเลยครับ องค์พระได้ขยายครอบตัวกระผมไว้ คราวนี้กระผมเห็นตัวเองเป็นองค์พระทั้งหลับตาและลืมตา องค์พระมีลักษณะใสๆ ตอนแรกกระผมยังไม่ทราบว่าที่กระผมเห็นนั้น คือ อะไร กระทั่งได้มาฟังหลวงพ่ออธิบายเรื่องประสบการณ์ภายใน จึงมั่นใจว่า “นี่แหละ...กายธรรมหรือธรรมกายแน่ๆ”

 

 

        สมาธิเปลี่ยนชีวิตของกระผม กระผมคิดแต่อยากเทศน์อยากสอน ความรู้สึกว่าอยากสึก ไม่มีหลงเหลืออีกแล้วครับ เพราะจิตมันละเอียดอ่อนไปแล้ว ใจนึกถึงแต่พระรัตนตรัยอันเป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุด มีความสุขแบบ “บรมสุข” หลวงพ่อครับ ชีวิตนี้ ถ้ากระผมไม่มีหลวงพ่อ อีกทั้งผู้นำบุญ และโครงการบวชพระดีๆอย่างนี้ กระผมคงตายไปแล้ว ชีวิตคงไม่มีวันสว่าง กระผมอยากให้ชายแมนแมนทั่วโลกได้เข้ามาบวชพระ และมีความสุขอย่างกระผมบ้าง เป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุดและคุ้มค่าจริงๆครับ กระผมขอถวายชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า, พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ, หลวงพ่อ และคุณยายอาจารย์ กระผมจะขอเป็นเนื้อนาบุญที่แท้จริงอยู่ในร่มผ้ากาสาวพัสตร์ตลอดไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรง และอยู่เป็นเนื้อนาบุญให้กับลูกๆไปนานๆนะครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสุวรรณ ขนฺติสาโร