หวิดเละอยู่ข้างถนน รอดพ้นเพราะบารมีหลวงปู่วัดปากน้ำ

 

        ผมชื่อ ณัฐวุฒิ ป้านประดิษฐ์ อายุ 24 ปี เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยศรีปทุม ปีที่ 4 ผมเป็นเด็กซิ่ง...อิงธรรมะครับ เพราะคุณพ่อพาผมเข้าวัดพระธรรมกายตั้งแต่เด็กๆ แต่ด้วยความที่ผมอยู่ในวัยคะนอง หลุดโผ...ชอบโจ๋อยู่บนท้องถนน ผมจึงชอบขับรถเร็ว ซึ่งผมก็รู้นะครับว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี แต่คงจะเหมือนกับที่หลวงพ่อเคยสอนว่า “ดีชั่วรู้หมด แต่อดใจไม่ไหว” หรือถ้าจะคิดอีกแง่ ก็คงเป็นเพราะวิบากกรรมปาณาติบาตจากอดีตชาติมาบีบคั้นให้ผมชอบซิ่ง และด้วยเหตุนี้เองครับ ตลอดชีวิตของผมจึงประสบอุบัติเหตุเพราะขับรถเร็วมามากถึง 5 ครั้ง เรียกได้ว่าผ่านการชนมาอย่างโชกโชน แต่โชคยังดีที่การชนในครั้งที่ผ่านๆมา เป็นการชนแบบไม่หนักหนา ผมจึงไม่เจ็บ ทำให้ไม่เข็ด

 

 

 

        ยกตัวอย่างเช่น มีครั้งหนึ่ง ผมกำลังขับรถยนต์ส่วนตัวไปหาเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ โดยขับไปบนถนนงามวงศ์วานด้วยความเร็ว 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ขณะนั้นฝนกำลังตกหนัก รถของผมลื่นแหกโค้งพุ่งหลาวลงคลองหน้ามหาวิทยาลัยนั่นเอง แต่ผมไม่เป็นอะไรเลยครับ แต่ที่รู้สึกแย่ที่สุด คือ ผมสูญเสียความเท่ไปมากที่สุดเท่าที่เคยสูญเสีย หลวงพ่อลองนึกภาพดูสิครับว่า การที่นักซิ่งมาดแมนรูปหล่ออย่างผมต้องตะกายขึ้นมาจากคลองเหม็นๆต่อหน้าสาวๆ ตัวเปียกม่อลอกม่อแลก มันจะน่าอายสักขนาดไหน ตอนนั้นผมอยากจะเอาปี๊บคลุมหัวเลยครับ แต่จากประสบการณ์ซิ่งท้ามฤตยูของผม มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เป็นอุบัติเหตุครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต จนผมเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดหากพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯไม่ช่วยผมไว้ครับ กล่าวคือ ในวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2553 ซึ่งเป็นวันสิ้นปี ในตอนค่ำ ผมได้ขับรถไปรับเพื่อนเพื่อจะไปซื้ออะไหล่รถยนต์ด้วยกัน วันนั้นคุณแม่ของผมเกิดเป็นอะไรก็ไม่ทราบครับ ท่านสังหรณ์ใจกลัวผมจะขับรถชนอีก จึงรีบสวดมนต์อ้อนวอนขอบารมีพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ให้คุ้มครองผมให้เดินทางปลอดภัยในครั้งนี้ด้วย

 

        เนื่องจากผมกลัวจะไปไม่ทันนัด จึงใจร้อนอยากไปให้ถึงที่หมายโดยเร็ว ผมขับรถด้วยความเร็ว 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แถมขณะขับผมยังง่วงนอนอีกด้วย ซึ่งขณะที่กำลังง่วงได้ที่ก็มาถึงช่วงที่เป็นทางโค้ง ทันใดนั้น ผมขับรถพุ่งเข้าโค้งด้วยความเร็วบวกกับการหักเลี้ยวอย่างแรง จึงทำให้รถเสียหลักหมุนติ้วควงเป็นลูกข่าง ตอนนั้นผมตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ในเสี้ยววินาทีเฉียดตายนั้นเองครับ ผมนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ เพราะผมห้อยเหรียญหลวงปู่ปราบมารอยู่ติดกับตัว ผมตะโกนร้องในใจว่า “หลวงปู่...ช่วยผมด้วย”

 

 

        จากนั้น เหมือนมีแรงเหวี่ยงอะไรบางอย่าง ดันตัวผมให้กระเด็นลอยออกมานอกตัวรถ แล้วตกลงมาฟาดกับฟุตปาธ (Footpath) อย่างแรงจนสลบคาที่อยู่ตรงนั้น ส่วนรถของผมถูกเหวี่ยงไปกระแทกอัดกับต้นไม้ใหญ่จนด้านหน้ารถยุบบี้เละ และตัวถังกับตัวเครื่องยนต์แยกขาดออกจากกันเป็น 2 ท่อนในบัดดล เกิดควันคลุ้งพร้อมกลิ่นไหม้ตลบอบอวลไปหมด ผมมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเรียกข้างหู เป็นเสียงของเจ้าหน้าที่มูลนิธิร่วมกตัญญูที่ช่วยนำผมส่งโรงพยาบาลนครปฐม ตอนนั้นคนที่พากันมาดู ณ ที่เกิดเหตุ ต่างฟันธงกันว่า “เละคาที่ ยังไงก็ไม่รอด เพราะดูจากสภาพรถแล้วต้องจองวัดจองเมรุไว้รอเลย” แต่ปรากฏว่า...ผิดคาด เพราะผมแทบไม่เป็นอะไรเลย แค่หัวแตกนิดหน่อยเท่านั้น พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯช่วยคุ้มครองผมให้รอดตายอย่างอัศจรรย์

 

 

        จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ทุกคนต่างพากันงงและแปลกใจอย่างสุดๆ ถึงกับเอ่ยปากถามผมว่า “มีของดีอะไร” ตัวผมเองก็อึ้งและประหลาดใจไม่แพ้พวกเขาเหล่านั้น เพราะหากผมไม่กระเด็นออกมาจากตัวรถ ผมคงต้องเป็นศพถูกอัดเละติดอยู่กับซากรถยนต์อย่างไม่ต้องสงสัย และที่อัศจรรย์มากกว่านั้น คือ ผมสามารถออกมาจากตัวรถได้อย่างไร ทั้งๆที่หลังจากชนแล้วประตูรถยังปิดสนิทอยู่ทั้ง 2 ข้าง ผมจึงมั่นใจว่าเป็นเพราะอานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ทำให้ผมกระเด็นออกมาจากตัวรถราวกับปาฏิหาริย์ ทำให้ผมรู้สึกตื้นตันใจที่รู้ว่า “พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯยังอยู่คอยช่วยเหลือลูกหลานของท่านทุกคน” เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ต้องเลิกซิ่ง กลับมาดิ่งเข้ากลางดีกว่า” หากไม่ใช่เพราะความเมตตาของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ผมคงต้องซิ่งแซงหน้าทุกคนไปปรโลกแล้วครับ ผมขอยืนยันว่า “อานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯแรงจริงๆครับ”

 

        ผมขอเชิญชวนลูกหลานพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯทุกท่าน ให้มาเวียนประทักษิณในวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ.2554 และมาตั้งกองกฐินเพื่อที่จะได้รับหลวงปู่แก้วใส ซึ่งหล่อจากมวลสารภาชนะบูชาข้าวพระ นำไปเป็นพระประจำตระกูล เพื่อที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ จะคอยปกปักรักษาให้ทุกคนร่ำรวยและรอดปลอดภัย สำหรับกฐินธรรมชัยในปีนี้ ครอบครัวของผมปวารณาไว้ที่หนึ่งเอ็ม เพื่อจะรับหลวงปู่แก้วใส นำไปเป็นพระประจำตระกูลครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

ณัฐวุฒิ ป้านประดิษฐ์