เล่าเรื่อง พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ (2)

 

    ผม พระเมธีรัตโนดม เจ้าคณะจังหวัดลพบุรี เมื่อวันก่อนนี้...ผมได้รับชมรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ที่ท่านเจ้าคุณได้นำเสนอจดหมายพร้อมวีดิโอที่ผมได้ให้สัมภาษณ์กับทีมงานของ DMC ผมขอชื่นชมท่านเจ้าคุณจากใจนะครับว่า ท่านเจ้าคุณสามารถบรรยายขยายความเพิ่มเติม ให้เรื่องราวของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ สมบรูณ์และเข้าใจได้ง่ายอย่างยิ่ง ผมเองยังไม่สามารถที่จะพูดได้อย่างท่านเจ้าคุณเลยครับ วันนี้ผมขอนำเรื่องราวอานุภาพและคุณวิเศษของหลวงพ่อ ที่ผมได้พบเห็นจากการได้รับใช้ใกล้ชิดหลวงพ่อ มาเล่าดังนี้ครับ

 

    ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมกำลังนั่งฉันเพลกันอยู่ใกล้ๆกับหลวงพ่อครับ อยู่ๆแม่ชีได้เข้ามาหาท่าน บอกหลวงพ่อว่า “หลวงพ่อเจ้าขา ข้าวสารจะหมดแล้วนะเจ้าคะ มีฉันอีกไม่กี่วันหรอก” หลวงพ่อ...ท่านก็นิ่งหลับตา สักพักก็เห็นท่านลืมตา ท่านบอกว่า “เออ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็มี พวกแกเตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน เตรียมตัวไว้”

 

    สักพักเดียว ผมเห็นตาแป๊ะคนหนึ่งเดินขึ้นมา แกนุ่งกางเกงขาก๊วย ใส่หมวกใบใหญ่ ไม่สวมเสื้อ แกเข้าไปหาหลวงพ่อแล้วบอกว่า “อั๊วเอาข้าวมาถวายลื้อ จะไว้ที่ไหนดี ข้าวอยู่ในเรือ” หลวงพ่อก็บอก “เอ้า...พระ เณร แม่ชี ไปช่วยกันขนสิ” ข้าวอยู่ในเรือเป็นสิบๆกระสอบครับ ตอนที่แม่ชีไปบอกหลวงพ่อ พวกผมยังนึกว่า “อ้าว...แม่ชีพูดอย่างนี้เราจะทำยังไงกันดี ไม่มีข้าวกินแล้ว เราจะทำยังไง” หลวงพ่อ...ท่านบอกว่า “เฉยๆไว้ เดี๋ยวก็ได้เองแหล่ะ” นี่เป็นอานุภาพของหลวงพ่อที่ผมเห็นจริงๆกับตา และทันตาด้วยครับ

 

    อีกครั้งหนึ่ง ตอนที่หลวงพ่อ...ท่านกำลังอาพาธ ท่านพระครูพิพัฒน์ ท่านเป็นอาจารย์ผู้ดูแลปกครองสามเณร วันนั้นท่านประกาศว่า “พวกเราจะอยู่กันได้แค่ 20วันเท่านั้นนะ ตอนนี้เงินค่าภัตตาหารเหลือแค่สองหมื่น เหลืออีก 20วัน เราไม่มีภัตตาหารฉันกันแล้วนะ เงินค่าอาหารจะหมดแล้ว” แล้วท่านก็ประกาศต่อไปว่า “ใครจะไปไหนก็ตามอัธยาศัย”

 

    ยุคนั้นเพื่อนๆของผมออกไปอยู่ที่อื่นเยอะ มีแต่ผมไม่ได้ไปไหน เพราะไม่รู้จะไปไหน ก็ได้แต่ไปหาพี่ชาย ไปขอข้าวสารไปขอน้ำปลา เรียกว่ามาเตรียมไว้ว่างั้นเถอะ แต่ก็ไม่อดนะที่วัดปากน้ำนี่ หลวงพ่อ...ท่านก็เคยพูดไว้ ตอนที่ท่านยังไม่อาพาธนะครับ

 

 

    ตอนนั้น ท่านไปประชุมเรื่องวิชชาครับ เขาโจมตีว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำนี่...ทำไม เอามากินกันหมดอย่างนี้ ไม่เก็บเอาไว้เป็นเงินสำรองบ้าง, วันหนึ่งท่านมาพูดในโบสถ์ว่า “พวกแกไม่ต้องกลัวอด วิชชาธรรมกายจะเลี้ยงพวกแกได้ตลอดไป ขอให้ตั้งใจปฏิบัติกันก็แล้วกัน แล้วไม่มีวันอด วิชชาของเรามันเป็นวิชชาที่เป็นของจริง” ท่านว่าอย่างนี้ แล้วก็ไม่อดจริงๆครับ อยู่กับหลวงพ่อก็สบายอย่างนี้ครับ

 

    เมื่อกล่าวถึงเรื่องการขบฉัน ผมขอกล่าวถึงภัตตาหารในยุคนั้นสักหน่อยครับ วัดปากน้ำยุคนั้นที่ผมอยู่นะครับ วันไหนไม่มีเจ้าภาพมาเลี้ยงพระ พวกเราก็จะพูดกันเล่นๆในหมู่สามเณรว่า อะไรก็เต้าหู้ยี้ วันไหนก็เต้าหู้ยี้ จนหน้าจะเป็นเต้าหู้ยี้กันหมดแล้ว ผักกาดดองก็เหมือนกัน แหม...มีแต่ผักกาดดอง บางทีก็เอาเปลือกแตงโมมาดองให้พวกเรากิน เป็นทำนองต่อว่าแม่ครัวว่า เอาเงินไปไหนหมด ให้พวกเรากินกันอย่างนี้ แต่เราก็พูดกันเล่นๆ พูดกันสนุกๆ

 

    เดี๋ยวนี้พวกผมตั้งกันเป็นชุมนุมแล้วนะ พวกผมที่ต่อว่าเต้าหู้ยี้กันน่ะ ตั้งเป็นชุมนุมศิษย์เก่าหลวงพ่อวัดปากน้ำ ผมไปด้วยฐานะที่ปรึกษา ตอนนี้เขาดีใจกันมากนะว่า เณรรุ่นเต้าหู้ยี้รุ่นนั้น ตอนนี้มาเป็นเจ้าคณะจังหวัดกันแล้ว เขาดีใจ เขาภูมิใจกัน รุ่นผมได้เป็นชั้นธรรมด้วย ได้เป็นถึงชั้นรองสมเด็จด้วย...รุ่นเต้าหู้ยี้ เจ้าคุณวิสุทธิวงศาจารย์ ท่านเป็นรุ่นพี่ พี่ผมปีหนึ่ง พระธรรมรัตนาภรณ์ เจ้าคุณสงัด รุ่นเต้าหู้ยี้นี่เป็นเจ้าคุณหลายองค์แล้ว เป็นระดับปกครองอีกมากครับ

    อานุภาพของหลวงพ่อ...ท่านยังมีอีกมากครับ สำหรับวันนี้สมควรแก่เวลา ไว้คราวต่อไปผมจะได้นำเรื่องอานุภาพของหลวงพ่อมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้งครับ

    ท้ายนี้ ผมขอฝากถึงท่านธัมมชโย ผมก็อยากให้ท่านรักษาสุขภาพ ให้ท่านได้อยู่กับเราไปนานๆนะครับ เพราะว่าท่านเป็นแนวหน้าในการรักษาพระศาสนา ผมก็อยากให้ท่านอยู่ไปนานๆ อายุมั่นขวัญยืนนะครับ ให้ท่านเป็นกำลังของศาสนาแล้วเชิดชูพระศาสนา และได้เผยแผ่วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อที่เราเคารพสูงสุด เคารพที่สุดในชีวิต คือ หลวงพ่อใหญ่วัดปากน้ำ จะได้ช่วยกันเชิดชูเผยแผ่วิชชาธรรมกายของเรา ให้เผยแผ่ต่อไปทั่วโลกอย่างที่หลวงพ่อ...ท่านเคยพูดไว้ครับ 

เจ้าคณะจังหวัดลพบุรี