พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 7 การสร้างมหาทานบารมีของสุรุจิพราหมณ์

 

        ความเดิมจากตอนที่แล้ว... และด้วยอานิสงส์แห่งการสละชีวิตของตนเองเป็นดวงประทีป เพื่อน้อมถวายเป็นพุทธบูชาแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในครั้งนี้ กอปรกับอานิสงส์จากการสร้างมหาทานบารมี ที่พระบรมโพธิสัตว์ได้บริจาคมหาทานที่ทำได้ยากอย่างยิ่ง (การบริจาคบุตรเป็นทาน)-จึงส่งผลทำให้พระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงมีพระรัศมีสีทองแผ่ออกมาจากพระวรกายไปโดยรอบตลอดหมื่นโลกธาตุ อยู่เป็นนิตย์

 

 

        ในยุคของพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้านี้เอง พระบรมโพธิสัตว์ของพวกเรา (พระสมณโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้า)_ก็ได้มาบังเกิดเป็นพราหมณ์มหาศาล ชื่อว่า “สุรุจิ”-อยู่มาวันหนึ่ง...สุรุจิพราหมณ์ได้ทราบข่าวการเสด็จมาของพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ดีใจ เพราะท่านตั้งใจอยากจะพบกับพระบรมศาสดามานานแล้ว ด้วยความปลื้มปีติยินดีนี้เอง สุรุจิพราหมณ์จึงรีบเดินทางไปเข้าเฝ้าพระบรมศาสดาในทันที ครั้นสุรุจิพราหมณ์ได้เดินทางมาเข้าเฝ้าพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว พระพุทธองค์ก็ทรงแสดงธรรมอันงดงามทั้งเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลายให้แก่สุรุจิพราหมณ์ เมื่อจบพระธรรมเทศนาแล้ว สุรุจิพราหมณ์ก็พลันบังเกิดความเลื่อมใสศรัทธาในพระบรมศาสดาอย่างแรงกล้า ท่านจึงกราบนิมนต์พระบรมศาสดาพร้อมเหล่าพระภิกษุสงฆ์สาวก มาฉันภัตตาหารในวันรุ่งขึ้น

 

 

        หลังจากที่พระพุทธองค์ทรงรับอาราธนาแล้ว พระองค์ก็ได้ทรงตรัสถามสุรุจิพราหมณ์ว่า  “พ่อพราหมณ์...ท่านต้องการภิกษุจำนวนเท่าไหร่”-สุรุจิพราหมณ์ก็ได้กราบทูลกลับว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ไม่ทราบว่าพระภิกษุผู้เป็นบริวารของพระองค์มีจำนวนทั้งหมดเท่าไหร่ พระเจ้าข้า”-(ซึ่งในกาลนั้น...ได้ตรงกับช่วงที่พระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า กำลังจะมีการประชุมพระสงฆ์สาวก ครั้งแรกพอดี)-พระพุทธองค์จึงตรัสตอบสุรุจิพราหมณ์ไปว่า “ภิกษุที่ตามเสด็จเราในตอนนี้ มีทั้งสิ้นแสนโกฏิรูป (ล้านล้านรูป)”-สุรุจิพราหมณ์เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว ก็พลันบังเกิดมหาปีติที่ตนเองจะได้สร้างมหาทานบารมีครั้งยิ่งใหญ่ จากนั้นท่านจึงได้ทูลตอบพระบรมศาสดาไปด้วยหัวใจที่ยิ่งใหญ่กว่าจักรวาลว่า “ข้าพระองค์ขอกราบอาราธนาพระผู้มีพระภาคเจ้า พร้อมด้วยเหล่าพระภิกษุสงฆ์สาวกทั้งหมด ในวันพรุ่งนี้เลย พระเจ้าข้า”  

 

 

        เมื่อพระบรมศาสดาทรงรับนิมนต์แล้ว สุรุจิพราหมณ์จึงรีบกลับมาสู่เรือนของตนเพื่อเตรียมตัวจัดงานในทันที หลังจากที่สุรุจิพราหมณ์ได้เดินทางกลับมาถึงเรือนของตนแล้ว ก็พลันเกิดความกังวลขึ้นมานิดๆว่า “ภัตตาหารและผ้าไตรจีวรสำหรับภิกษุสงฆ์สาวกทั้งหมด เรายังพอหาได้ แต่สถานที่ที่จะใช้ในการสร้างมหาทานในครั้งนี้ เราจะใช้สถานที่ใดกันหนอ”-โดยธรรมดาของบุคคลผู้มีบุญ ย่อมอยู่ในสายตาของชาวสวรรค์ทั้งหลาย ดังนั้น ความกังวลใจของสุรุจิพราหมณ์ในครั้งนี้ จึงร้อนไปถึงบัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของท้าวสักกเทวราช

 

 

        หลังจากสุรุจิพราหมณ์มีความคิดที่จะสร้างที่ประทับ เพื่อถวายมหาทานแด่พระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าพระสาวกกว่าแสนโกฏิรูปแล้ว บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของท้าวสักกเทวราชก็พลันร้อนระอุ จนทำให้เทวราชาแห่งสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ไม่สามารถที่จะอยู่นิ่งเฉยได้ ด้วยเหตุนี้ ท้าวสักกเทวราชจึงได้จำแลงแปลงกายมาเป็นช่างไม้ และทำทีทำท่ามาป่าวประกาศหางานในที่ไม่ไกลจากเรือนของสุรุจิพราหมณ์โพธิสัตว์ ครั้นสุรุจิพราหมณ์ได้ยินเช่นนั้น จึงได้ว่าจ้างช่างไม้นั้น ให้เป็นผู้ทำมณฑปเพื่อใช้เป็นที่ฉันภัตตาหารของพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าพระสาวกกว่าแสนโกฏิรูป

 

 

        หลังจากนั้น ท้าวสักกเทวราชซึ่งได้แปลงกายมาเป็นช่างไม้ ก็ได้ใช้บุญฤทธิ์เนรมิตมณฑปที่ทำด้วยแก้ว 7-ประการ บนพื้นที่กว่า 12-โยชน์ (1-โยชน์ =-16-กิโลเมตร)-พร้อมทั้งเนรมิต อาสนะ ตั่ง หม้อน้ำฉันน้ำใช้ รวมถึงทำการประดับตบแต่งมณฑปอย่างวิจิตรงดงาม แลดูตระการตา

        เมื่อสุรุจิพราหมณ์โพธิสัตว์ได้เห็นมณฑปสร้างเสร็จแล้ว ก็พลันเกิดความปลื้มปีติและอัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก และทันใดนั้นเอง...สุรุจิพราหมณ์จึงได้ฉุดคิดขึ้นมาว่า “มณฑปที่มีลักษณะงดงามเป็นที่น่าอัศจรรย์ใจแบบนี้ ปุถุชนคนธรรมดาคงไม่อาจสร้างได้ถึงขนาดนี้อย่างแน่นอน เห็นทีงานนี้จะต้องเป็นฝีมือของท้าวสักกเทวราชเป็นแน่ ครั้นถ้าเราจะถวายมหาทานในมณฑปหลังนี้เพียงแค่วันเดียว คงไม่เป็นการสมควรอย่างแน่นอน...เราควรถวายมหาทานแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าพระภิกษุสาวกกว่าแสนโกฏิรูป เป็นเวลา 7 วันเลยดีกว่า”