อานิสงส์ถวายความหอม

อานิสงส์ถวายความหอม

เรื่อง : พระมหาเสถียร สุวณฺณฐิโต ป.ธ. ๙ / พระมหาวิริยะ ธมฺมสารี ป.ธ. ๙ /
ภาพประกอบ : กองพุทธศิลป์

มนาปทายี ลภเต มนาปํ
ผู้ให้ของที่น่าพอใจ ย่อมได้ของที่น่าพอใจ (มนาปทายีสูตร)

     “ของหอม” ตรงกันข้ามกับ “ของเหม็น” ของหอมเป็นสุคันธารมณ์ที่ชื่นชอบ พออกพอใจ ชุ่มชื่นใจแก่คนทั่วไป ความสุนทรีย์ในกลิ่นหอมช่วยทำให้อารมณ์ผ่อนคลาย ร่างกายจะก่อเกิดสารแห่งความสุขไปพร้อมกับความหอมที่จรุงใจด้วยพืชพรรณธรรมชาติที่สกัดออกมาเป็นของหอมอันทรงคุณค่า

     ในสมัยพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้ามีกุลบุตรท่านหนึ่งเกิดในตระกูลใหญ่ในใจกลางกรุงพาราณสี ตระกูลนี้อุดมมั่งคั่งไปด้วยทรัพย์และธัญญาหาร พร้อมสมบัติรัตนชาติมากมาย ครั้นกุลบุตรนี้เจริญวัยบรรลุนิติภาวะแล้ว เขาก็มีโอกาสไปฟังธรรมจากพระศาสดาซึ่งกำลังแสดงธรรมแก่มหาชนจำนวนมาก

     พระธรรมเทศนาที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสสอนมีเนื้อความว่า “บุคคลจะมีโภคทรัพย์มากได้ก็เพราะให้ทาน จะเข้าถึงสุคติได้ก็เพราะรักษาศีล จะดับกิเลสได้ก็เพราะเจริญภาวนา” มหาชนทั้งหลายในธรรมสถานแห่งนั้นได้ฟังพระธรรมเทศนาอันไพเราะทั้งเบื้องต้นท่ามกลางและเบื้องปลายแล้ว ต่างก็เกิดความแช่มชื่นใจ แม้ตัวเขาเองก็เลื่อมใสในพระพุทธองค์เช่นกัน จึงขอถึงพระพุทธเจ้าว่าเป็นสรณะตลอดชีวิต อีกทั้งยังตั้งใจมาสั่งสมบุญโดยการถวายมหาทานมิได้ขาดถวายของหอม กลิ่นหอมข้ามชาติต่อมา เขามีโอกาสสร้างบุญพิเศษ คือได้นำของหอมธรรมชาติสกัดจากพืชธรรมชาติที่เรียกว่า จตุชาติคันธะ หรือ จตุชาติสุคันธะ ๔ อย่าง อันได้แก่ ๑. หญ้าฝรั่น ๒. น้ำมันจากไม้กฤษณา ๓. กำยาน (ยางหอมจากไม้) ๔. ดอกไม้ชนิดต่าง ๆ แล้วนำไปทาพื้นพระคันธกุฎีของพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นประจำทุกเดือน เดือนละ ๗ ครั้ง จากนั้นเขาได้กราบทูลตั้งความปรารถนากับพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า

     “ขอให้กลิ่นหอมอย่างดียิ่งจงบังเกิดแก่กายข้าพระองค์ในสถานที่ที่ข้าพระองค์ไปเกิดด้วยเถิดพระเจ้าข้า”

     พระผู้มีพระภาคเจ้ากัสสปะทรงตรัสพยากรณ์ถึงอานิสงส์ที่เขาจะได้รับว่า “ด้วยผลกรรมนี้ ไม่ว่าบุคคลผู้นี้จะไปบังเกิดในภพชาติใด ก็จะมีตัวหอมทุกชาติไป จะเป็นผู้เจริญด้วยกลิ่นแห่งคุณธรรม และจะเป็นผู้ไม่มีกิเลสอาสวะในที่สุด”

     นอกจากนั้นเขายังได้สั่งสมบุญอื่น ๆ อีกมากมาย ครั้นละจากโลกก็ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เป็นเทพบุตรที่มีกลิ่นกายหอมฟุ้งจรุงใจไปทั่วชั้นสวรรค์ เมื่อหมดอายุขัยและจุติเคลื่อนจากสวรรค์นั้นแล้ว ชาติสุดท้ายก็ได้บังเกิดในตระกูลมั่งคั่งในนครสาวัตถีขณะที่อยู่ในครรภ์ มารดาของเขาก็มีกลิ่นกายหอมทั่วบ้าน และกลิ่นหอมนี้ยังหอมฟุ้งไปทั่วพระนครสาวัตถีทีเดียว และเมื่อคลอดจากครรภ์แล้ว ทั่วทั้งเมืองนั้นก็หอมฟุ้งอีกดุจดังนำของหอมทุกชนิดมารมให้อบอวลหอมติดไปทั้งเมือง

     อีกทั้งขณะที่เขาเกิดนั้นเอง ปรากฏมีฝนดอกไม้มีกลิ่นทิพย์หอมหวนน่ารื่นรมย์ใจส่วนเรือนที่เกิดนั้น เหล่าเทวดาก็ได้นำธูปหอมและดอกไม้หอมพร้อมกับนำเครื่องหอมมาอบให้กลิ่นฟุ้งขจรขจาย ด้วยเหตุนั้นเอง มารดาบิดาจึงได้ตั้งชื่อเขาว่า จูฬสุคันธะ

     เมื่อเขาเจริญเติบโตอยู่ในช่วงปฐมวัยพระบรมศาสดาของเราพร้อมด้วยพระภิกษุสงฆ์ได้เสด็จมายังเมืองสาวัตถีเพื่อทรงรับถวายวัดพระเชตวันจากท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีเมื่อจูฬสุคันธะเห็นพระบรมศาสดาและได้พบพุทธานุภาพแล้ว ก็มีใจเลื่อมใส ได้ทูลขอบวชกับพระองค์ จากนั้นก็ไปบำเพ็ญเพียร ไม่นานนักท่านก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์พร้อมด้วยปฏิสัมภิทา

     เมื่อบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ ท่านก็ย้อนระลึกถึงบุพกรรมในกาลก่อน แล้วนำอานิสงส์แห่งบุญนั้นมาเล่า ดังต่อไปนี้

     ๑. บุญนี้ทำให้ได้พบเจอแต่กลิ่นหอมฟุ้งตลบไปในที่ต่าง ๆ เช่น บนที่นอน เพราะว่ามีพวกเทวดามาโปรยผงหอมทิพย์และดอกไม้หอมทิพย์ นับตั้งแต่วันที่ท่านเกิดจนถึงวันที่ท่านปรินิพพาน

     ๒. ฝนมีกลิ่นหอมได้ตกลงมาขณะท่านออกบวช ขณะบรรลุเป็นพระอรหันต์ และเมื่อใกล้จะปรินิพพาน

     ๓. มีกลิ่นกายหอมจนสามารถกลบกลิ่นหอมจากนานาธรรมชาติ ไม่ว่าไม้จันทน์ดอกจำปา หรือดอกอุบลทำบ้านให้น่าอยู่

     สิ่งแรกที่ควรตระหนักในการทำบ้านให้น่าอยู่ น่าอาศัย ก็คือ ต้องขจัดสิ่งปฏิกูลทั้งกลิ่นและคราบออกไปจากบ้าน ทำให้สะอาดเป็นระเบียบ แล้วจึงนำกลิ่นที่ดีมาลงให้เกิดความหอมชื่นใจ อุปมาเหมือนคนทั่วไปมักจะอาบน้ำชำระล้างกลิ่นตัว เหงื่อไคล สิ่งสกปรกในร่างกายก่อน ถึงค่อยนำแป้งมาโรยหรือเอาน้ำหอมประพรมตัวต่อไป แล้วบ้านของเราก็จะกลายเป็นรมณียสถาน เป็นที่สำราญดึงดูดแขกให้หมั่นมาเยี่ยมเยือนบ่อย ๆ ทำวัดให้น่าเข้าหากชาวพุทธช่วยกันทำวัดให้เป็นสถานที่น่ารื่นรมย์ใจเหมือนบ้านของตนเองแล้วทุกคนก็อยากจะมาวัดบ่อย ๆ หน้าที่การทำวัดให้น่าเข้า น่าศรัทธา เป็นหน้าที่สำคัญของชาวพุทธทุกคน มิใช่เป็นหน้าที่ของพระภิกษุสามเณรเพียงอย่างเดียว

     ความสะอาดเป็นสิ่งแรกที่ควรคำนึงถึงต้องช่วยกันขจัดสิ่งปฏิกูลสกปรก เช่น กองขยะหรือแหล่งเพาะแมลงวัน มูลสุนัข ต้องขจัดออกไปให้หมด อีกทั้งโยมไม่ควรเอาสุนัขหรือแมวมาปล่อยทิ้งในวัดให้เป็นภาระของพระบางวัดถึงขนาดติดป้ายประกาศว่า

     “วัดแห่งนี้พอแล้วแมวกับหมาโยมไม่ต้องจัดหามาถวายสิ่งต้องการคือกรวดหินดินและทรายอิฐก็ได้ไม้ก็ดีสีก็เอา”

     อีกทั้งไม่ควรมีกลิ่นเน่าเหม็นในวัด เพราะถ้ามีแล้วก็จะทำให้วัดไม่น่ารื่นรมย์ใจ พลอยทำให้ผู้คนไม่อยากจะเข้าวัดเพื่อมาสั่งสมบุญอีกด้วย จากนั้น หากต้องการเสริมบรรยากาศให้รื่นรมย์ยิ่งขึ้น ก็อาจจะหากลิ่นน้ำหอมระเหยสกัดจากธรรมชาติที่มีกลิ่นพอดีไม่ฉุนเกินไปมาเสริม หรืออาจจะไปรับบุญปลูกไม้หอมในวัดบูชาพระด้วยธูปเทียนหอม น้ำมันหอม ดอกไม้หอม เช่น ดอกบัวหรือดอกมะลิ เป็นต้น

      นอกจากเราจะได้บุญแล้ว ผู้ที่เข้ามาในบริเวณวัดก็จะรื่นรมย์ใจ ได้สัมผัสสุคันธารมณ์ที่จะทำให้จิตใจอยากสั่งสมบุญกุศล ทั้งทำทานรักษาศีล หรือเจริญสมาธิภาวนาให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีกด้วย เมื่อวัดร่มรื่นร่มเย็นเป็นรมณียสถานที่เจริญใจ ก็จะทำให้ผู้คนอยากหลั่งไหลเข้าวัดมาสัมผัสกับความรื่นรมย์ของสิ่งแวดล้อมที่ชาวพุทธผู้มีศรัทธามั่นคงรังสรรค์ให้เกิดขึ้นและสัมผัสกับธรรมะอยู่เป็นนิจ นับเป็นการทำวัดให้เป็นวัดรุ่ง..รุ่งเรืองด้วยศรัทธา รุ่งเรืองด้วยศีลธรรม ปิดโอกาสขึ้นทะเบียนเป็นวัดร้างอีกต่อไป