ประวัติพุทธศาสนาเถรวาทในเวียดนาม
พระพุทธศาสนานิกายเถรวาท เข้าสู่เวียดนาม ในพุทธศตวรรษที่8 โดยพระเกาทระ ซึ่งเดินทางมาจากทางตะวันตกของประเทศเวียดนาม
ต่อมา ในพุทธศตวรรษที่23 เมื่อ องเชียงสือ รวบรวมอาณาจักรเวียดนามไว้ได้ทั้งหมด และครองราชย์เป็นกษัตริย์ ก็มีการจัดตั้งพระสังฆราชและพระราชาคณะที่เมืองเว้ เมืองเว้จึงถือเป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนาในยุคก่อน
มาในยุคหลัง ช่วงที่ฝรั่งเศสปกครองเวียดนาม มีการจัดตั้งพุทธสมาคมขึ้นที่ วัดซาลอย กรุงโฮจิมินห์ ซิตี้ (ไซ่ง่อน) ที่นี่ได้กลายเป็นศูนย์กลางของพุทธศาสนาฝ่ายเถรวาท มีสายการปกครองที่ขึ้นตรงกับพระสังฆราชของเขมร
ต่อมา หลังจากเวียดนามได้รับเอกราชจากฝรั่งเศสแล้ว ในพ.ศ.2500 ก็ได้จัดตั้งคณะสงฆ์ฝ่ายเถรวาทขึ้นในเวียดนาม และปกครองกันเอง มีพุทธศาสนิกชนฝ่ายเถรวาท ประมาณ 5,000คน
ปี พ.ศ.2506 หลังจากรัฐบาลที่นำโดยนายโงดินห์เดียม (ซึ่งนับถือคริสต์ และกดขี่ชาวพุทธอย่างรุนแรง) พ้นจากอำนาจแล้ว ระยะนั้นเวียดนามใต้ มีวัด 4,766วัด ในจำนวนนั้นเป็นวัดเถรวาท 400กว่าวัด พระภิกษุเถรวาทกว่า 300รูป ส่วนใหญ่มีเชื้อสายเขมร โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ วัดเชตวัน กรุงโฮจิมินห์ ซิตี้ (ไซ่ง่อน) ซึ่งมีสิทธิ์ในกิจการพระพุทธศาสนาเท่าเทียมกันกับมหายาน เนื่องจากนโยบายสร้างความสามัคคีในหมู่ชาวพุทธ และชาวพุทธสมัยใหม่เห็นคุณค่าของหลักธรรมดั้งเดิมที่ฝ่ายเถรวาทธำรงไว้ ปัจจุบัน มีพระภิกษุ สามเณรเถรวาทในเวียดนามประมาณ 9พันกว่ารูป
Desktop Version
