ธุดงค์ธรรมชัย ฟื้นฟูพระพุทธศาสนา

        หลังจากที่พระธรรมทายาทได้ตั้งใจฝึกฝนอบรมตนเองให้เป็นพระแท้ มาตลอดหนึ่งพรรษา บัดนี้ก็ถึงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญของชีวิต คือ การได้ออกเดินธุดงค์ เพื่อการฟื้นฟูพระพุทธศาสนา พัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง เชิญชวนญาติโยมมาปฏิบัติธรรมบำเพ็ญบุญ ปลูกฝังวัฒนธรรมชาวพุทธให้กับเยาวชนทั้งหลาย

 

        บรรยากาศการเดินธุดงค์ธรรมชัยในวันแรกนี้ มีบรรยากาศที่เบิกบานเป็นพิเศษ เมื่อเหล่ากองทัพพระธรรมทายาทค่อยๆเคลื่อนจากศูนย์อบรมทั่วประเทศ เพื่อนำความสว่างไสวไปทั่วผืนแผ่นดินไทย พุทธบริษัทสี่เกิดการตื่นตัวที่จะฟื้นฟูพระพุทธศาสนาให้รุ่งเรืองเหมือนเมื่อครั้งสมัยพุทธกาล โดยเฉพาะที่จังหวัดสุพรรณบุรี จังหวัดที่มีความสว่างไสวมากที่สุด เพราะได้รับความเมตตาอย่างสูงสุดจากพระเดชพระคุณพระเทพสุวรรณโมลี หรือ หลวงพ่อสอิ้ง เจ้าคณะจังหวัดสุพรรณบุรี มาเป็นธงชัยแห่งกองทัพธรรม เป็นต้นบุญต้นแบบในการถ่ายทอดคุณธรรมความดีงามแก่พระธรรมทายาท ท่านเมตตาให้โอวาทอันทรงคุณค่า เพื่อเป็นแนวทางปฏิบัติแก่พระธรรมทายาทว่า...

 

        “การเดินธุดงค์นั้นเป็นการสร้างบารมีทั้งสิบทัศให้เต็มเปี่ยม เราจะต้องตั้งสัจจบารมีว่า...การเดินธุดงค์ครั้งนี้ เราจะถือธุดงควัตรข้อใด เช่น จะนอนตามโคนไม้ หรือจะใช้จีวรสามผืน เป็นต้น เมื่อตั้งใจแล้ว เราก็ต้องทำให้สำเร็จสัจจะจึงจะเกิด ได้วิริยบารมีที่จะต้องเดินแบกกลดทั้งหนักและเหนื่อย นึกว่าเราเดินครั้งนี้ เพื่อบุญกุศลที่ตั้งใจไว้ เราก็จะได้ขันติบารมีด้วย”

 

 

 

        ท่านยังได้เล่าถึงประสบการณ์ในการเดินธุดงค์ของท่าน ในปี พ.ศ.2494 ถึงปี พ.ศ.2495-ให้ฟังว่า “ในสมัยก่อนนั้นการเดินธุดงค์ลำบากมาก ออกเดินธุดงค์กันไปตามป่าเขา ตลอดทางเต็มไปด้วยอันตราย เดินกันไปก็ไม่กี่คน บางคราวก็ออกเดินคนเดียว ค่ำไหนก็นอนนั่น ปลีกวิเวกปฏิบัติธรรมอยู่ตามป่า อาศัยพักตามร่มไม้ชายคา อาหารก็ฉันมื้อเดียว ไม่มีคนคอยอุปัฏฐากดูแล”-จากนั้น ท่านได้นำผ้าออกมาผูกเป็นปมให้ดู พร้อมอธิบายว่า “ปมสองปมที่หลวงพ่อผูกนี้ ข้างหนึ่งไว้สำหรับแขวนบาตร อีกข้างไว้สำหรับแขวนย่าม ในย่ามก็มีสิ่งของที่จำเป็น เช่น ยารักษาโรค พอเอาขึ้นบ่ามือข้างหนึ่งก็จับชายกลด มืออีกข้างถือกาน้ำร้อนไว้สำหรับต้มน้ำฉัน ไม่ได้มีความสะดวกสบายเหมือนพวกเราทุกวันนี้ การเดินธุดงค์ของพระธรรมทายาทในครั้งนี้ นับว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เดินกันไปเป็นหมู่คณะ เป็นกำลังใจในการทำความดีร่วมกัน ได้เป็นเนื้อนาบุญให้กับชาวบ้านด้วย”

 

 

 

        จากนั้น ท่านจึงได้นำพระธรรมทายาทกว่า 70-รูป ออกเดินธุดงค์จากวัดป่าเลไลยก์วรวิหาร ไปยังวัดโพธิ์คอย เป็นระยะทางสิบกิโลเมตร ยังความปลื้มปีติใจมาให้แก่พระธรรมทายาทและผู้ที่ได้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง ชาวบ้านที่ได้เห็นหลวงพ่อสอิ้งเดินนำก็แห่กันออกมาดู นำน้ำปานะ ผ้าเย็นมาถวายทาน กันอย่างสนุกสนานบุญบันเทิง

 

        บรรยากาศทางภาคใต้ ณ วัดลัฏฐิวนาราม จังหวัดภูเก็ต พระธรรมทายาทได้เดินธุดงค์ไปยังวัดสุวรรณคีรีเขต เป็นระยะทางประมาณ 10.5-กิโลเมตร ก่อนออกเดินทางพระอาจารย์ได้นัดหมายให้พระธรรมทายาทมาตั้งแถวออกเดินธุดงค์ในเวลา 8.00-น.แต่พระธรรมทายาททั้งตื่นเต้นและตื่นตัว มารวมกันพร้อมหน้าก่อนเวลานัดหมาย จึงได้เริ่มออกเดินธุดงค์ในเวลา 7.49 น.

 

 

 

        เนื่องจากภูเก็ตเป็นเมืองท่องเที่ยว ตลอดเส้นทางจึงคึกคักไปด้วยผู้คนมากมาย การเดินธุดงค์ในวันแรกได้รับการต้อนรับจากทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติเป็นอย่างดี มีแขกอินเดีย ฝรั่ง และญาติโยมคนไทยหลายคนได้นำน้ำเย็นๆและยาดม มาถวายพระตลอดเส้นทาง ได้ของมาเต็มคันรถเหมือนมาเดินบิณฑบาตมากกว่ามาเดินธุดงค์ มีหนูน้อยคนหนึ่งนั่งรถมอเตอร์ไซค์มากับคุณแม่ หนูน้อยก็ถามคุณแม่ว่า “พระไปไหน้”-คุณแม่ก็ตอบว่า “ออกส้า เดินดง” (ออกพรรษาแล้ว พระก็ออกเดินธุดงค์จ๊ะ)

 

 

 

        ณ ดินแดนเหนือสุดในสยาม พระธรรมทายาทที่วัดปางไคร้ จังหวัดเชียงราย ได้ออกเดินธุดงค์ท่ามกลางขุนเขาและแมกไม้ไปยังวัดหลวงวาวีเป็นระยะทาง 13-กิโลเมตร ภายนอกมีความสุขเย็นท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม ภายในมีความสุขชุ่มฉ่ำอยู่กับธรรมะที่สว่างไสว ดอยวาวีแห่งนี้เป็นแหล่งปลูกชาและกาแฟมีชื่อเสียงระดับโลก ชาวบ้านส่วนใหญ่เป็นชาวเขาและชาวจีนฮ่อที่นับถือศาสนาถึงสามศาสนา แต่การเดินธุดงค์ในครั้งนี้ กลับได้รับการต้อนรับจากชาวบ้านต่างศาสนาเป็นอย่างดี มีชาวมุสลิมออกมาใส่บาตรถึงสองครอบครัว เมื่อพระธุดงค์เดินผ่านโรงเรียนคริสต์ ชาวบ้านก็ออกมาดูพระธุดงค์เดินกันเป็นแถวด้วยความตื่นเต้น พร้อมนำภัตตาหารมาร่วมตักบาตรเต็มคันรถ

 

 

 

        ส่วนชาวบ้านที่เป็นชาวพุทธก็ได้ติดตามพระมาจนถึงที่วัดเพื่อขออาราธนาให้พระธุดงค์ได้อยู่ต่อเป็นเนื้อนาบุญที่วัดนี้เลย ทำให้พระธรรมทายาททุกรูปที่มาเดินธุดงค์ในครั้งนี้ ต่างมีความตั้งใจที่จะบวชอยู่ต่อเพื่อฟื้นฟูพระพุทธศาสนา และเป็นเนื้อนาบุญให้กับชาวบ้าน สืบต่อไปอีกยาวนาน

 

 

 

****************