บวชเป็นพระแท้ เป็นลมหายใจของพระพุทธศาสนา

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาทกิตติพันธ์ สุปาโมชฺโช อายุ 39 ปี ตัวแทนพระธรรมทายาท จากศูนย์อบรมวัดภาวนาภิรตาราม เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร ก่อนมาบวช กระผมเป็นพ่อค้าขายอะไหล่รถยนต์เก่าครับ มีฐานะปานกลาง มีชีวิตที่เรียบง่าย และเลิกข้องเกี่ยวกับอบายมุขทุกชนิดมานานแล้วครับ ตอนกระผมอายุ 26 ปี ครอบครัวของกระผมมีปัญหามาก แล้วโยมแม่ก็ป่วยหนักด้วยเส้นเลือดในสมองแตก ตอนนั้นกระผมไม่รู้จะช่วยท่านได้อย่างไร อยู่ๆก็แวบขึ้นมาว่า “เราน่าจะบวชเอาบุญให้แม่นะ ให้ท่านเห็นผ้าเหลืองก่อนที่จะสิ้นลม” พอบวชได้ 3 วัน โยมแม่ก็เสียชีวิตครับ กระผมบวชได้ 1 เดือนก็ลาสิกขา

 

 

 

        หลวงพ่อครับ กระผมขอสารภาพตามตรงว่า การบวชในครั้งนั้น กระผมแทบจะไม่ได้ศึกษาอะไรเลย แต่กระผมก็ดีใจที่ได้บวชให้โยมแม่ แต่ที่มันแย่ คือ กระผมกลับมองพระสงฆ์ในแง่ลบ เพราะไม่เห็นพระจะทำอะไรเลย แต่ถึงอย่างไรกระผมก็ยังชอบทำบุญใส่บาตร และช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ก็สนใจไปฝึกนั่งกรรมฐานแบบยุบหนอพองหนอ บวชรักษาศีลแปดที่วัดใกล้บ้านบ่อยๆครับ

 

        วันหนึ่ง กระผมไปบริจาคโลหิตที่โรงพยาบาลศิริราช ก็เหลือบไปเห็นป้ายไวนิลชวนบวชพระในโครงการ หนึ่งแสนรูป รุ่นเข้าพรรษา เห็นปุ๊บก็นึกถึงโยมแม่ทันทีเลยครับ กระผมอยากบวชให้ท่านอีกสักครั้ง อยากบวชให้ได้หนึ่งพรรษา เพื่อจะได้อุทิศบุญกุศลไปให้โยมแม่ครับ พอไปยื่นเอกสารที่ศูนย์อบรมก็ทำให้รู้ว่าเป็นโครงการของวัดพระธรรมกาย กระผมก็อึ้งไปนิดหน่อย เพราะกระผมเป็นประเภทฟังข่าว สนใจกับข่าว และข่าวเกี่ยวกับวัดที่กระผมได้ยินมาก็มีแต่ลบทั้งนั้น ใจกระผมจึงติดลบไปด้วย แต่ว่าอารมณ์ตอนนั้นอยากบวชมาก ถึงจะไม่ชอบวัดอย่างไร ก็ยังไม่แรงเท่ากับใจที่อยากบวช กระผมจึงตัดสินใจวางความไม่เข้าใจเอาไว้ก่อน และเขียนใบสมัครทันทีครับ

 

        เมื่อเข้าโครงการแล้ว ได้มาวัดพระธรรมกาย กระผมประทับใจมาก มองไปทางไหนก็ปลื้ม เห็นศรัทธาญาติโยมมาวัดเป็นจำนวนมากก็ปลื้ม เห็นนาคธรรมทายาทมาบวชด้วยกันเป็นจำนวนมากก็ปลื้ม ตอนนั้นกระผมอยากก้มกราบแทบเท้าหลวงพ่อ ขอขมาที่กระผมเคยคิดไม่ดีกับวัด ตอนนี้กระผมรู้แล้วว่า “เงินที่คนทำบุญมา ไม่ได้หายไปไหนเลย มันอยู่กับสิ่งก่อสร้างต่างๆ โครงการต่างๆ อยู่ในตัวนาคธรรมทายาทนี่เอง” กระผมอยากบอกว่า “หลวงพ่อสุดยอดมากครับ”

 

 

        วันแรกที่ได้นั่งสมาธิ กระผมฟุ้งซ่านมากครับ เพราะไม่รู้จะเอาอย่างไรดี ระหว่างยุบหนอพองหนอ กับ สัมมาอะระหัง แต่พอสักระยะหนึ่ง กระผมก็คิดได้ว่า “ไหนๆเราก็มาอยู่ในโครงการนี้แล้ว เมื่อพระอาจารย์สอน สัมมาอะระหัง เราก็ต้อง สัมมาอะระหัง” จนผ่านไป 3 วัน กระผมก็เริ่มสัมผัสได้กับความสงบ กระผมนั่งอยู่กับความมืดไปได้เรื่อยๆ ยิ่งนั่งก็ยิ่งสบายใจครับ จนเมื่อประมาณ 4 วันที่ผ่านมา ในขณะที่กระผมกำลังภาวนา “สัมมาอะระหัง” ก็รู้สึกว่าใจมันค่อยๆดิ่งลงไป เหมือนตกจากที่สูง อยู่ๆก็เห็นจุดสว่างจ้า มีขนาดใหญ่เท่ากับเหรียญ 50 สตางค์ ผุดขึ้นมาตรงกลางท้อง เหนือสะดือ 2 นิ้วมือ กระผมก็เอาจิตไปจับตรงจุดนั้น ใจมันก็นิ่งอยู่กับจุดนั้นอย่างเดียว แล้วความสว่างก็เพิ่มขึ้น สว่างเกือบจะเท่ากับแสงของดวงอาทิตย์เลยครับ

 

        ในวันต่อมา พระเพื่อนได้แนะนำให้กระผมทำตามเสียงการนำนั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อสอนให้หลับตาเบาๆ ผ่อนคลายสบายๆ กระผมก็ทำตามทุกขั้นตอนอย่างง่ายๆสบายๆ ไม่หลุดเลยครับ แล้วไม่นานก็รู้สึกว่าสบายมาก และรู้สึกเหมือนตัวเราจะยืดขยายขึ้นในขณะที่ใจก็ดิ่งลงไป แล้วกระผมก็เห็นองค์พระขนาดหน้าตักกว้าง 5 นิ้ว นั่งสมาธิอยู่ตรงกลางของความสว่างจ้าในกลางท้องของกระผม องค์พระสว่างมาก เป็นเงาแวววาวเหมือนสแตนเลสที่สะท้อนแสงของดวงอาทิตย์ ตอนนั้นกระผมมีความสุขมาก ใจมันอิ่ม จิตมันยิ้มเองเลยครับ แล้วกระผมก็เอาสติไปจับที่องค์พระ ยิ่งมองก็ยิ่งปลื้ม กระผมนั่งดูองค์พระจนหมดเวลา พอลืมตาแล้วความสว่างก็ยังอยู่ และถ้าจรดใจนิ่งๆก็จะเห็นองค์พระได้ครับ การได้พบกับองค์พระภายใน เป็นอะไรที่เกินคำบรรยาย กระผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยครับว่า “ในตัวเราจะมีสิ่งที่พิเศษแบบนี้อยู่” ตอนนี้ถ้ากระผมต้องพบเจอกับอุปสรรค เจอเรื่องขุ่นข้องหมองใจ กระผมก็จะหลบไปนั่งสมาธิ พอเห็นองค์พระแล้ว ความทุกข์ ความกังวลใจ ก็จะหมดไป และจะรู้สึกเย็นกายเย็นใจได้ทั้งวันเลยครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ ทุกครั้งที่กระผมเลิกนั่งสมาธิ กระผมจะนึกอุทิศบุญกุศลไปถึงโยมแม่ แล้วกระผมก็รู้สึกได้ว่าท่านรับรู้ครับ และถึงแม้ว่าโยมพ่อกับกระผมจะยังไม่เข้าใจกัน แต่กระผมก็จะนึกแผ่เมตตาส่งบุญไปให้ท่าน อธิษฐานให้ท่านมีความสุข ให้มีโอกาสได้พบกับแสงสว่างในชีวิต การได้เข้ามาบวชในโครงการของหลวงพ่อ ทำให้กระผมรู้จักคำว่า “พระแท้” และรู้คุณค่าของความเป็นพระสงฆ์ กระผมรู้แล้วครับว่า “พระสงฆ์ไม่ได้มีหน้าที่แค่สวดมนต์และบิณฑบาต แต่พระสงฆ์เป็นเนื้อนาบุญของโลก มีหน้าที่สอนญาติโยม นำพาญาติโยมไปสู่ทางหลุดพ้น” กระผมรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง ปีติใจในการบวชของตัวเองทุกวัน แค่นึกว่าตัวเราได้บวชเป็นพระก็ปลื้มแล้วครับ และกระผมจะตั้งใจฝึกฝนตนเองให้เป็นพระแท้ จะให้ญาติโยมกราบไหว้ได้อย่างสนิทใจ จะอยู่รับกฐินแล้วออกเดินธุดงค์ และถ้ากระผมมีบุญ ไม่มีปัญหาติดขัด กระผมก็อยากจะบวชเป็นลมหายใจของพระพุทธศาสนาไปนานๆครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระกิตติพันธ์ สุปาโมชฺโช