ทศชาติชาดก
เรื่อง สุวรรณสาม ผู้ยิ่งด้วยเมตตาบารมี ตอนที่ 7
ทั้งสองได้ยินบิดามารดากล่าวอนุญาตแล้วก็ดีใจ รีบกราบขอบพระคุณบิดามารดา เมื่อได้ร่ำลาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงพากันเดินทางออกจากหมู่บ้าน มุ่งสู่หิมวันตประเทศ
ในที่สุดก็มาถึงป่าหิมพานต์ มองเห็นอาศรมที่ว่างเปล่า และอักษรที่จารึกไว้ก็รู้ว่า เป็นอาศรมที่ท้าวสักกะเทวราชทรงประทานให้ เมื่อได้เห็นบริขารที่จัดวางไว้อย่างดี ทุกูละจึงเปลื้องเครื่องนุ่งห่มของตนออก แล้วทรงเพศบรรพชิต พาดหนังเสือบนบ่า ผูกมณฑลชฎาทรงเพศเป็นฤษี ส่วนนางปาริกานั้นก็นุ่งห่มบริขารแล้วบวชเป็นฤษิณีเช่นเดียวกัน
นับแต่นั้นมา ฤษีทั้งสองได้เจริญเมตตาอยู่ภายในอาศรมบทนั้น ด้วยอานุภาพแห่งกระแสเมตตาจากจิตอันบริสุทธิ์ ที่แผ่ครอบคลุมพื้นที่ป่าแห่งนั้น ได้บันดาลให้สัตว์น้อยใหญ่ แม้เป็นสัตว์ที่ดุร้าย เมื่อพวกมันเข้ามาถึงอาณาเขตนั้น ก็จะมีเมตตาต่อกัน อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข
ฝ่ายท้าวสักกะเทวราช แม้จะทรงเป็นเทวราชาผู้เป็นใหญ่ในดาวดึงส์พิภพ พระองค์ก็มักจะเล็งแลมายังอาศรมบทนี้เสมอ และได้เสด็จมาสู่ที่บำรุงของฤษีทั้งสองอยู่บ่อยครั้ง
สองฤษีดำเนินชีวิตไปอย่างเรียบง่ายเช่นนี้ จนวันหนึ่ง ท้าวสักกะเทวราช ทรงมองเห็นว่าในอนาคตเบื้องหน้า ภัยอย่างหนึ่งจะเกิดขึ้นแก่พระฤษีทั้งสอง คือจักษุของท่านทั้งสองจะบอดสนิท
เมื่อทรงเห็นดังนี้แล้ว จึงทรงมีดำริว่า “หากจักษุของสองฤษีมืดบอดเสียแล้ว ทั้งสองท่านก็คงไม่อาจดำรงชีวิตต่อไปได้ แต่เอาเถอะ เราจะประทานบุตรให้กับฤษีทั้งสอง เพื่อให้บุตรนั้นคอยปรนนิบัติดูแลท่านทั้งสองเมื่อภายหลังจากที่ตาบอดแล้ว”
ครั้นดำริฉะนี้แล้ว จึงออกจากวิมาน เสด็จมายังโลกมนุษย์ในทันที พระองค์ทรงมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าของทุกูลฤษี ครั้นแล้วจึงเสด็จเข้าไปนมัสการแล้วประทับนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง
ทุกูลฤษีสดับพระดำรัสของท้าวสักกะแล้ว ก็กล่าวทัดทานขึ้นว่า “ท่านท้าวมัฆวาน พระองค์ตรัสอะไรกัน เมื่อก่อนนี้ เราทั้งสองแม้ครั้งที่ยังครองเรือนอยู่ ก็หาได้เสพโลกธรรมอย่างที่สามีภรรยากระทำต่อกันไม่ เราทั้งสองรังเกียจการประกอบกรรมฉันสามีภรรยายิ่งนัก ไม่ต่างอะไรกับเกลียดคูถที่เน่าเหม็น ก็บัดนี้เราทั้งสองเข้าป่า บวชเป็นฤษีแล้ว พระองค์จะให้พวกเราทำกรรมเช่นนั้นได้อย่างไร”
ท้าวสักกะจึงทรงให้คำแนะนำว่า “ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ท่านไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ เพียงแต่เอามือลูบที่ท้องของปาริกาฤษิณีในเวลาที่นางมีระดู เพียงเท่านี้นางก็จะตั้งครรภ์”
ทุกูลฤษีได้ฟังดำรัสอย่างนั้นแล้วก็เบาใจ จึงรับคำว่า “ถ้าให้ทำเพียงเท่านี้ ก็อาจจะกระทำได้”
เมื่อท้าวสักกะเทวราชเสด็จกลับไปยังที่อยู่ของพระองค์แล้ว ทุกูลดาบสจึงได้นำความของท้าวสักกะไปแจ้งแก่ปาริกาฤษิณี
ในกาลนั้น พระบรมโพธิสัตว์ได้จุติจากเทวโลก ถือปฏิสนธิในท้องของนางปาริกาฤษิณี นางตั้งครรภ์โดยวิธีที่น่าอัศจรรย์แตกต่างจากการตั้งครรภ์ของสตรีทั่วไป
เมื่อแรกรู้ว่าลูกน้อยบังเกิดขึ้นในครรภ์ สัญชาติญาณแห่งความเป็นมารดาได้ก่อกำเนิดขึ้น ความรักบุตรในอุทรบังเกิดขึ้นจนท่วมท้นดวงใจของผู้เป็นมารดา
นับตั้งแต่พระโพธิสัตว์บังเกิดขึ้น ก็ได้รับการเลี้ยงดูจากสองฤษีด้วยความรัก แม้จะอยู่ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร หากแต่พระโพธิสัตว์ก็ไม่เคยต้องลำบาก เพราะบิดามารดาจะเฝ้าทนุถนอมเลี้ยงดูเป็นอย่างดี
ยามใดที่ต้องออกไปหามูลผลาผลในป่า นางปาริกาฤษิณีจะให้กุมารนอนบนที่นอนอ่อนนุ่มในบรรณศาลา
ต่อจากนั้น เหล่ากินรีทั้งหลายจะอุ้มกุมารไปอาบน้ำชำระร่างกาย ด้วยน้ำที่ใสสะอาดที่ซอกเขา แล้วก็จะพาขึ้นสู่ยอดเขา เพื่อเที่ยวเล่น ประดับประดาร่างกายด้วยบุปผชาติที่ล้วนมีกลิ่นหอม
เมื่อถึงเวลาที่สองฤษีจะกลับมา พวกนางกินรีก็จะประแป้งที่ทำจากฝุ่นหินมโนศิลาที่ใบหน้า จากนั้นจึงนำพระโพธิสัตว์พากลับมาส่งยังอาศรม
ครั้นเห็นลูกน้อยปลอดภัยเป็นปกติดีก็หายห่วงใย จึงให้ลูกดื่มนม พร้อมทั้งเห่กล่อมให้ลูกน้อยนอนหลับในอ้อมอกอุ่น วิถีชีวิตของสองฤษีและลูกน้อยได้ดำเนินไปอย่างสงบและอบอุ่นเยี่ยงนี้เรื่อยมา แต่ต่อมาไม่นานนัก มรสุมร้ายก็พัดเข้ามาสู่อาศรมจนได้ แต่จะเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป
โดย : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
Desktop Version
