ผิดทางย่อมไม่มีทาง

แรงบันดาลใจจากพระไตรปิฎก

ณ ป่าประดู่ลาย

ผิดทางย่อมไม่มีทาง

(ปริพาชกวัจฉโคตร): ข้าแต่ท่านพระโคดม อาชีวก (นักบวชนอกพุทธศาสนานิกายหนึ่ง) บางคนเมื่อตายไปจะทำที่สุดทุกข์ได้มีอยู่บ้างหรือ

ดุก่อนวัจฉะ อาชีวกบางคนเมื่อตายไป จะทำที่สุดทุกข์ได้นั้นไม่มีเลย

(ปริพาชก): ข้าแต่ท่านพระโคดม ก็อาชีวกบางคน เมื่อตายไป จะไปสวรรค์ได้มีอยู่หรือ

ดูก่อนวัจฉะ แต่ภัทรกัปนี้ไปได้เก้าสิบเอ็ดกัปที่เราระลึกได้ เราจัดได้รู้จักอาชีวกบางคนที่ ไปสวรรค์หามิได้

นอกจากอาชีวกคนเดียว ที่เป็นกรรมวาทีกิริยวาที (คืออดีตชาติของพระองค์ ที่ทรงทดลองลัทธินั้น)

(ปริพาชก) : ข้าแต่ท่านพระโคดม เมื่อเป็นเช่นนั้น ลักธิของเดียรถีย์เป็นอันสูญโดยที่สุดจากคุณเครื่องไปสู่สวรรค์น่ะ

อย่างนั้นวัจฉะ ลัทธิของเดียรถีย์นี้ เป็นอันสูญโดยที่สุด แม้จากคุณเครื่องไปสู่สวรรค์

จูฬวัจฉโคตตสูตร เล่ม 20 หน้า 443

พระอรหันต์ไม่ทำ

(สันทกปรพาชก) ท่านพระอานนท์ ก็ภิกษุใดเป็นพระอรหันต์ขีณาสพ อยู่จบพรหมจรรย์ มีกิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว มีภาระอันปลงลงแล้วมีกิเลสเครื่องประกอบสัตว์ในภพสิ้นแล้วหลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ ภิกษุนั้นยังบริโภคกามทั้งหลายหรือ

ดูก่อนสันทกะ ภิกษุใดเป็นพระอรหันต์ขีณาสพ อยู่จบพรหมจรรย์ มีกิจที่ควรทำทำเสร็จแล้วมีภาระอันปลงลงแล้ว มีประโยชน์ของตนอันถึงแล้ว มีกิเลสเครื่องประกอบสัตว์ในภพสิ้นแล้ว หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ

ภิกษุนั้น เป็นผู้ไม่ควรประพฤติล่วงฐานะทั้งห้า คือ

1. ภิกษุขีณาสพ เป็นผู้ไม่ควรแกล้งปลงสัตว์จากชีวิต
2. เป็นผู้ไม่ควรถือเองสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้ อันเป็นส่วนแห่งความเป็นขโมย
3. เป็นผู้ไม่ควรเสพเมถุนธรรม
4. เป็นผู้ไม่ควรกล่าวเท็จทั้งรู้อยู่
5. เป็นผู้ไม่ควรทำการสั่งสม บริโภคกามทั้งหลายเหมือนเมื่อเป็นคฤหัสถ์ในกาลก่อน

สันทกสูตร เล่ม 20 หน้า 534