ประวัติหลวงพ่อธัมมชโย
ตอนที่ 9 : แสวงหาคำตอบของชีวิต (1)
หลังจากนั่งสมาธิกับคุณยายได้ไม่นานท่านก็พบคำตอบที่เฝ้าค้นหามาตลอดว่า "คนเราเกิดมทำไม อะไรคือเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิต" ซึ่งการปฏิบัติธรรมกับคุณยายทำให้ท่านพบคำตอบแล้วว่า “คนเราเกิดมาเพื่อสร้างบารมี และพระนิพพาน คือเป้าหมายชีวิตอันสูงสุดของทุกชีวิต” นั่นเอง
กว่าจะเข้าใจลึกซึ้งถึงคำตอบของชีวิตที่ค้นหามานาน ท่านต้องทุ่มเทชีวิตจิตใจศึกษธรรมะอย่างจริงจัง กิจวัตรส่วนใหญ่เป็นไปเพื่อการทำสมาธิทั้งสิ้น ทุกวันเวลาประมาณ 6 โมงเช้า ออกเดินทางจากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ไปวัดปากน้ำ ภาษาเจริญ สมัยนั้นต้องขึ้นรถเมล์ถึง 3 ต่อ ขณะที่อยู่บนรถไม่ว่าจะนั่งหรือยืนก็ตาม ท่านจะหลับตาทำสมาธิอยู่ตลอดเวลาประมาณ 8 โมงเช้าจึงมาถึงวัดปากน้ำ และรีบตรงดิ่งไปนั่งสมาธิกับคุณยายทันที จนกระทั่งถึง 2 ทุ่ม จึงเลิก และกลับถึงมหาวิทยาลัยราว 4 ทุ่ม
แม้ในช่วงดึกสงัด ประมาณตี 3 อันเป็นเวลาหลับสนิทของเพื่อนๆ ท่านก็จะลุกขึ้นมานั่งสมาธิ เพราะเป็นเวลาที่เงียบสงบ และร่างกายได้พักผ่อนจนหายเหน็ดเหนื่อยแล้ว และเพื่อเป็นหลีกเลี่ยงไม่ให้เพื่อนๆ พบเห็น แต่กระนั้นก็ยังมีเพื่อนๆ บางคนตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกเมื่อเห็นคนนั่งเอาผ้าคลุมโปงอยู่ก็ตกใจ แตเมื่อทราบว่าท่านกำลังนั่งสมาธิอยู่ก็มิได้ล้อเลียนแต่ประการใด เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ เริ่มคุ้นเคยแล้ว จึงเริ่มชวนเพื่อนๆ ในกลุ่มที่สนิทไปนั่งสมาธิกับคุณยายอาจารย์ที่วัดปากน้ำ ในเวลาต่อมาก็เริ่มมีรุ่นพี่รุ่นน้อง ติดตามไปด้วยอีกหลายคน
ถึงแม้จะเอาจริงเอาจังกับการทำสมาธิเพียงใด แต่เรื่องการเรียนก็สามารถสอบผ่านไปได้ด้วยดีทุกภาคการศึกษา เพราะเป็นธรรมดาของบัณฑิตผู้มีปัญญา ที่ตระหนักว่า การศึกษาที่สมบูรณ์จำเป็นต้องควบคู่กันไปทั้งทางโลกและทางธรรม ความรู้ทางโลกมีความจำเป็นต้องเรียนเพื่อหาเลี้ยงชีพส่วนความรู้ทางธรรมเรียนไปเพื่อกล่อมเกลาจิตใจให้ดีงามและที่สำคัญทำให้ท่านคลายความสงสัยในเรื่องที่เป็นความลับของชีวิต ที่ว่า คนเราตายแล้วไปไหน? นรก สวรรค์มีจริงหรือไม่? จะพิสูจน์ได้อย่างไร ความรู้ที่ลึกซึ้งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่มีสอนในมหาวิทยาลัยใด นอกจากความรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นเหตุให้จิตใจของท่านเอนเอียงมาในการศึกษาทางธรรมมากกว่า เพราะแม้กระทั่งในช่วงสอบ ถ้าสอบเช้าตอนบ่ายก็จะนั่งรถเมล์ไปปฏิบัติธรรมที่วัดปากน้ำ และทำอยู่เช่นนี้อย่างสม่ำเสมอมิได้ขาดจนกระทั่งเรียนจบ
ด้วยความตั้งใจจริงในการปฏิบัติธรรม ประกอบกับความเคารพอ่อนน้อมอยู่ในโอวาทของครูบาอาจารย์ ทำให้ผลการปฏิบัติธรรมของท่านมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว เป็นที่พอใจของคุณยายอาจารย์ยิ่งนัก กล่าวกันว่า แม้แต่คนเก่าแก่ที่เคยมาปฏิบัติธรรมกับคุณยาย ก่อนหน้านี้ก็ยังยอมรับในความเชี่ยวชาญแห่งผลการปฏิบัติธรรมของท่าน ทำให้ท่านได้รับความไว้วางใจจากคุณยายให้เป็นพี่เลี้ยงช่วยแนะนำธรรมะปฏิบัติแก่ผู้ที่มาปฏิบัติธรรมร่วมกันเสมอๆ
ความสุขภายในที่ได้รับจากการนั่งสมาธิ ทำให้ท่านยิ่งมีความเชื่อมั่นในความรู้ที่มีอยู่ในพระพุทธศาสนา และเห็นคณค่าของการปฏิบัติธรรมว่าสามารถช่วยมนษุยให้พ้นทุกข์ได้อีกทั้งยังตอบคำถามต่างๆ ที่เคยคาใจได้อย่างแจ่มแจ้ง
กว่าจะเข้าใจลึกซึ้งถึงคำตอบของชีวิตที่ค้นหามานาน ท่านต้องทุ่มเทชีวิตจิตใจศึกษธรรมะอย่างจริงจัง กิจวัตรส่วนใหญ่เป็นไปเพื่อการทำสมาธิทั้งสิ้น ทุกวันเวลาประมาณ 6 โมงเช้า ออกเดินทางจากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ไปวัดปากน้ำ ภาษาเจริญ สมัยนั้นต้องขึ้นรถเมล์ถึง 3 ต่อ ขณะที่อยู่บนรถไม่ว่าจะนั่งหรือยืนก็ตาม ท่านจะหลับตาทำสมาธิอยู่ตลอดเวลาประมาณ 8 โมงเช้าจึงมาถึงวัดปากน้ำ และรีบตรงดิ่งไปนั่งสมาธิกับคุณยายทันที จนกระทั่งถึง 2 ทุ่ม จึงเลิก และกลับถึงมหาวิทยาลัยราว 4 ทุ่ม
แม้ในช่วงดึกสงัด ประมาณตี 3 อันเป็นเวลาหลับสนิทของเพื่อนๆ ท่านก็จะลุกขึ้นมานั่งสมาธิ เพราะเป็นเวลาที่เงียบสงบ และร่างกายได้พักผ่อนจนหายเหน็ดเหนื่อยแล้ว และเพื่อเป็นหลีกเลี่ยงไม่ให้เพื่อนๆ พบเห็น แต่กระนั้นก็ยังมีเพื่อนๆ บางคนตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกเมื่อเห็นคนนั่งเอาผ้าคลุมโปงอยู่ก็ตกใจ แตเมื่อทราบว่าท่านกำลังนั่งสมาธิอยู่ก็มิได้ล้อเลียนแต่ประการใด เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ เริ่มคุ้นเคยแล้ว จึงเริ่มชวนเพื่อนๆ ในกลุ่มที่สนิทไปนั่งสมาธิกับคุณยายอาจารย์ที่วัดปากน้ำ ในเวลาต่อมาก็เริ่มมีรุ่นพี่รุ่นน้อง ติดตามไปด้วยอีกหลายคน
ถึงแม้จะเอาจริงเอาจังกับการทำสมาธิเพียงใด แต่เรื่องการเรียนก็สามารถสอบผ่านไปได้ด้วยดีทุกภาคการศึกษา เพราะเป็นธรรมดาของบัณฑิตผู้มีปัญญา ที่ตระหนักว่า การศึกษาที่สมบูรณ์จำเป็นต้องควบคู่กันไปทั้งทางโลกและทางธรรม ความรู้ทางโลกมีความจำเป็นต้องเรียนเพื่อหาเลี้ยงชีพส่วนความรู้ทางธรรมเรียนไปเพื่อกล่อมเกลาจิตใจให้ดีงามและที่สำคัญทำให้ท่านคลายความสงสัยในเรื่องที่เป็นความลับของชีวิต ที่ว่า คนเราตายแล้วไปไหน? นรก สวรรค์มีจริงหรือไม่? จะพิสูจน์ได้อย่างไร ความรู้ที่ลึกซึ้งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่มีสอนในมหาวิทยาลัยใด นอกจากความรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นเหตุให้จิตใจของท่านเอนเอียงมาในการศึกษาทางธรรมมากกว่า เพราะแม้กระทั่งในช่วงสอบ ถ้าสอบเช้าตอนบ่ายก็จะนั่งรถเมล์ไปปฏิบัติธรรมที่วัดปากน้ำ และทำอยู่เช่นนี้อย่างสม่ำเสมอมิได้ขาดจนกระทั่งเรียนจบ
ด้วยความตั้งใจจริงในการปฏิบัติธรรม ประกอบกับความเคารพอ่อนน้อมอยู่ในโอวาทของครูบาอาจารย์ ทำให้ผลการปฏิบัติธรรมของท่านมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว เป็นที่พอใจของคุณยายอาจารย์ยิ่งนัก กล่าวกันว่า แม้แต่คนเก่าแก่ที่เคยมาปฏิบัติธรรมกับคุณยาย ก่อนหน้านี้ก็ยังยอมรับในความเชี่ยวชาญแห่งผลการปฏิบัติธรรมของท่าน ทำให้ท่านได้รับความไว้วางใจจากคุณยายให้เป็นพี่เลี้ยงช่วยแนะนำธรรมะปฏิบัติแก่ผู้ที่มาปฏิบัติธรรมร่วมกันเสมอๆ
ความสุขภายในที่ได้รับจากการนั่งสมาธิ ทำให้ท่านยิ่งมีความเชื่อมั่นในความรู้ที่มีอยู่ในพระพุทธศาสนา และเห็นคณค่าของการปฏิบัติธรรมว่าสามารถช่วยมนษุยให้พ้นทุกข์ได้อีกทั้งยังตอบคำถามต่างๆ ที่เคยคาใจได้อย่างแจ่มแจ้ง
คัดลอกจาก : หนังสือ ๗๐ ปีหลวงพ่อธัมมชโย
Desktop Version
