30 วัน 485 กิโลเมตร ปลื้มไว้นิรันดร์อนันตกาล

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ความปลื้มจากใจกองพันเนื้อนาบุญ
ตอน 30 วัน 485 กิโลเมตร ปลื้มไว้นิรันดร์อนันตกาล

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

กราบแทบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

กระผมพระธรรมทายาทสมหวัง เมธงฺกุโร อายุ 32 ปี บวชในโครงการ 1 แสนรูป ภาคฤดูร้อน เมื่อปี พ.ศ. 2556 ครับ

พระธรรมทายาทสมหวัง เมธงฺกุโร (พุทธบุตรกองพันเนื้อนาบุญ)

ก่อนมาบวชผมทำงานเป็นที่ปรึกษาอาวุโสโครงการสาธารณสุขของภูมิภาคลุ่มน้ำโขง ผมได้มาร่วมโปรยกลีบดาวรวย ตอนธุดงค์ปีที่ 2 เพราะปีแรกผมยังทำงานอยู่ต่างประเทศครับ พอเห็นพระเดินอย่างสงบเสงี่ยมสง่างามทำให้ผมรู้สึกปลื้ม จึงอธิษฐานว่าถ้ามีโอกาสชาติหน้าขอให้ได้บวชและได้มาเดินแบบนี้ พอเดือนกุมภาพันธ์ผมมานั่งสมาธิวันอาทิตย์ต้นเดือน ก็ได้ยินหลวงพ่อพูด ราวกับกำลังพูดกับผมโดยเฉพาะเลย หลวงพ่อบอกว่า ชีวิตนี้เกิดมาทำงานเหมือนนกเหมือนกา เช้ามาก็ร้อง กา กา ออกไปหากิน เย็นมาก็ร้อง กา กา กลับรัง แล้วก็ตายเปล่าไม่มีสาระแก่นสาร ผมก็เอ๊ะ..ทำไมเราเป็นอย่างนี้ แล้วหลวงพ่อก็บอกว่าถ้าเกิดมาไม่เจอพระในตัวก็เป็นโมฆะบุรุษ อาทิตย์นั้นผมเลยตัดสินใจไปลาออกจากงานและมาบวช ผมคิดว่าถ้าเราบวชนั่งสมาธิเราอาจจะเจอพระในตัวก็ได้ หลวงพ่อครับการบวชเป็นพระที่ดีนี่ยากมาก เพราะกว่าผมจะประคับประคองตัวเองให้บวชอยู่ได้ก็ยากน่าดู แต่พอมองดูหลวงพ่อผมก็จะมีกำลังใจ เพราะเป็นหลวงพ่อยากกว่า ตอนนั้นผมบวชแบบโปรเจ็คต่อโปรเจ็คไม่ได้จะบวชยาว ซึ่งโปรเจ็คหลวงพ่อก็เยอะมาก ผมได้ไปช่วยพระอาจารย์บุกเบิกศูนย์ใหม่ที่ จ.ฉะเชิงเทรา ได้เทศน์โครงการโรงเรียนในฝันเป็นร้อยโรงเรียนเลยครับ จบโครงการนั้นต่อโครงการนี้แล้วก็ได้มาเดินธุดงค์เส้นทางหลวงปู่โดยไม่ต้องรอชาติหน้า สมัครเป็นพระกองร้อยนั่งสมาธิจนได้พบกับความสุขภายใน ผมต่อเวลาบวชมาเรื่อยๆแบบปลื้มๆจนคำว่าสึกหรือไม่สึกไม่มีอยู่ในความคิดแล้วครับ

กำลังมองกลางมองทาง น้อมบูชาธรรมพระผู้ปราบมาร

หลวงพ่อครับ เนื่องจากปีนี้เป็นปีที่ 2 แล้วที่ผมได้เดินธุดงค์บนเส้นทางพระผู้ปราบมาร ผมย่ำทุกก้าวด้วยเท้าของผม และยิ่งย่ำก็ยิ่งย้ำความเป็นพระแท้ให้เกิดขึ้นในใจ ผมยึดคำที่หลวงพ่อสอนว่าให้เอาดวงตาที่พ่อแม่มอบให้มา มองดูกลาง มองดูทาง ดูทุกย่างก้าวที่หลวงปู่ท่านเดินว่าท่านเอาชีวิตเป็นเดิมพันอย่างไร ตรงนี้ถึงจะรักษาศรัทธาโยมเอาไว้ได้ ถึงจะสมกับเป็นพระธุดงค์ แล้วปีนี้ก็เจอครบทุกสภาวะ ตั้งแต่ร้อนที่สุด หนาวที่สุด ชุ่มฉ่ำที่สุดเพราะฝนตก แล้วการเดินธุดงค์เป็นพันรูปไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกรูปต้องลดมานะทิฐิ ลดกิเลสในใจ ต้องอยู่ร่วมกันอย่างมีระเบียบ และต้องรักษาใจตลอดเวลา จึงเข้าใจคำที่หลวงพ่อสอนอย่างชัดเจนว่าพลังของพระอยู่ที่ใจหยุด ถ้าใจหลุดก็ทรุดหนัก มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับ เมื่อไหร่ที่ผมเอาใจมาไว้ที่ศูนย์กลางกาย กายกับใจรวมเป็นหนึ่งเดียวได้ ตัวจะเบา ใจจะเบา เวลาเดินก็เหมือนลอย แล้วสภาวะแวดล้อมจะไม่มีอิทธิพลเลย เหมือนมะขามที่ร่อนออกจากฝัก ความเจ็บ ความเหนื่อย ความร้อน มันยังมีอยู่ กายรู้อยู่ แต่เราไม่สนใจมันเพราะกำลังมีความสุขอยู่กับความสว่างภายในครับ

กำลังมองกลางมองทาง น้อมบูชาธรรมพระผู้ปราบมาร

ซึ่งตลอดทางถ้าใจไม่นิ่งคงเดินไม่รอด ดังนั้นพอก้าวเท้าไปบนกลีบดาวรวยของโยมปุ๊บผมจะรักษาใจทันที สัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ พอใจนิ่งผมก็จะนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ ก็เหมือนผมเดินอยู่ในกลางของหลวงปู่ พอหลวงปู่ขยายก็มีองค์พระขึ้นมา ก็เหมือนผมเดินอยู่ในกลางองค์พระ แล้วก็มีองค์พระขึ้นมาเยอะมากทั้งเรียงทั้งซ้อนกัน ก็เหมือนผมเดินอยู่ในกลางองค์พระทุกๆองค์ ตอนนั้นสภาวะใจจะบริสุทธิ์สะอาดมาก ตัวเบา มีความสุขทุกย่างก้าวเลย และอยากให้โยมที่มาโปรยได้บุญไปเยอะๆ ครับ

ในวันฉลองชัย ชิตังเม ผมรู้สึกเหมือนกลับมาพร้อมชัยชนะ เพราะปีนี้สู้มาก ทั้งร้อนจัด หนาวจัด ป่วยกันก็เยอะ แต่เราก็ชนะแล้ว ผมรู้สึกว่าเราชนะกันทั้งทีม ทั้งพระ ทั้งโยม ทุกวี และอาสาสมัครทุกส่วน เป็นวันที่ปลื้มมาก พอมาที่ลานธรรมเห็นหน้าหลวงพ่อ ผมรู้สึกรักหลวงพ่อมากอยากกราบลงแทบเท้าว่าขอถวายบุญทั้งหมดแด่หลวงพ่อ ถ้าผมวิ่งไปกราบหลวงพ่อได้ ผมคงเข้าไปกอดแล้วครับ แต่หลวงพ่อสอนว่าอยู่ไกลก็เหมือนใกล้ ผมเลยนึกหลวงพ่อที่ศูนย์กลางกาย มีแต่หลวงพ่อในจิตใจครับ

หลวงพ่อครับ ที่หลวงพ่อบอกว่าการเดินเส้นทางนี้ ต่อให้มีหลวงพ่อคนเดียวหลวงพ่อก็จะทำ ผมก็อยากบอกว่า ยังมีผมอีกคนที่จะขอทำด้วยครับ แล้วแต่ก่อนที่เกิดมาแค่ทำมาหากินร้องกากาไปวันๆ ตอนนี้ผมไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว เพราะผมเจอทางที่ใช่ เป็นทางที่รอด ผมจะบวชฝึกฝนตัวเองลุยทุกโครงการกับหลวงพ่อ จะเติมความบริสุทธิ์ให้เป็นพระแท้ทั้งภายนอกและภายใน และจะมีหลวงพ่อเป็นหลักชัยตลอดไปครับ