ผลการปฏิบัติธรรม อุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน รุ่นหนึ่งแสนคน

 

        ลูกชื่อ กัลยาณมิตรฐิติรัตน์ คงกะเรียน อายุ 44ปี เป็นนักธุรกิจอิสระที่มีอาชีพขายตรง แต่ก่อนลูกมีชีวิตที่จมอยู่กับความหลังที่ทุกข์ใจ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่เคยลืมอดีต ยังคงนั่งคิด นั่งนึกให้ตัวเองเป็นทุกข์อยู่เสมอ ทั้งๆที่มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นในชีวิตมากมาย แต่ลูกก็จะเป็นประเภทชอบคิดถึงแต่เรื่องที่ติดลบ แบบว่าที่ควรจำไม่จำ แต่ที่ควรลืมกลับจำขึ้นใจ จนต้องร้องไห้อยู่บ่อยๆเจ้าค่ะ

 

        แล้วชีวิตของลูกก็เปลี่ยนไป เมื่อได้พบกับกัลยาณมิตร คือ คุณสมหมาย-คุณอัปสร ครสาคู(นักธุรกิจแอมเวย์ระดับตรีเพชร)ที่ชักชวนให้ลูกเข้าวัดปฏิบัติธรรม ตั้งแต่ปี พ.ศ.2542_ก็ได้มาร่วมงานบุญใหญ่ จนปี พ.ศ.2547_จึงได้มาสั่งสมบุญอย่างสม่ำเสมอ และมาทุกอาทิตย์ต้นเดือนไม่ขาดเลยค่ะ ลูกยังนึกขอบคุณกัลยาณมิตรทั้งสองท่านอยู่เสมอ ที่ชักนำให้ลูกได้มาพบกับหนทางสว่าง และมีธรรมะเป็นที่พึ่งทำให้ลูกมีความสุขมากๆ นอกจากนี้ยังชักชวนให้ลูกมาบวชในโครงการอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน รุ่นหนึ่งแสนคนอีกด้วย ลูกจึงได้มาเข้าอบรมที่ศูนย์วัดพระธรรมกาย ระเบียงสามเจ้าค่ะ

 

        ก่อนเข้าโครงการ ลูกมีอาการกล้ามเนื้อคอและหลังอักเสบ ทำให้เวลานั่งสมาธิจะปวดและทรมานมาก วันแรกที่นั่งลูกปวดไปหมดทั้งตัว ทั้งเมื่อยทั้งมึน และคิดไปว่าคงจะไม่สามารถอยู่จนจบโครงการ จึงตั้งจิตอธิษฐานกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า “หลวงปู่เจ้าขา ลูกตั้งใจมาบวชเป็นอุบาสิกาแก้วจริงๆ เพื่อตอบแทนคุณของพระพุทธเจ้า ตอบแทนคุณมหาปูชนียาจารย์ คุณพ่อคุณแม่ ผู้มีพระคุณ ขออย่าให้ปวดไปทั้งตัวแบบนี้เลย ขอให้ลูกได้เข้าถึงธรรมะภายใน จะได้นำธรรมะนี้ไปบอกต่อ จะได้เป็นผู้นำบุญที่เข้มแข็งช่วยงานพระพุทธศาสนานะเจ้าคะ”

 

        หลังจากอธิษฐานจบ ก็ทำใจนิ่งๆ ภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ ยังไม่ถึงห้านาที ก็เหมือนรู้สึกว่าใจมันวูบๆ เหมือนกำลังนั่งอยู่ในรถที่วิ่งลงจากเนินเขาแบบนุ่มๆ และได้ยินเสียงหลวงพ่อพูดว่า “หยุดเป็นตัวสำเร็จ”

 

        ตอนนั้น ใจนิ่งมากไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆเลย แล้วก็เห็นแสงสีทองพุ่งขึ้นมาจากในกลางกาย ทำให้ลูกรู้ว่าจุดนั้น คือ ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดนั่นเอง ในขณะนั้นลูกก็เห็นองค์พระแบบลางๆอยู่ในศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด เป็นองค์เล็กๆมีขนาดเท่ากับลูกมหาสุวรรณนิธิ มีสีทองสุกปลั่ง ใสสะอาดตา และค่อยๆสว่างขึ้นเหมือนพระอาทิตย์ตอนเที่ยงวัน แต่ไม่รู้สึกร้อนเลย ตอนนั้นมีความรู้สึกเหมือนกับว่า เรากำลังนั่งอยู่บนยอดเขาที่มีลมเย็นพัดไปมา รู้สึกสบายมากๆ

 

        แล้วสักพัก องค์พระก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น แล้วก็มีองค์พระแบบเดียวกันขยายตามขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง องค์พระขยายใหญ่มากจนไม่รู้ว่าไปสิ้นสุดที่ตรงไหน ตอนนั้นลูกเห็นองค์พระได้ชัดเต็มองค์ เห็นตา คิ้ว จมูก ปาก ได้อย่างชัดเจน องค์พระใสมาก และมีแสงในตัวเอง แต่เป็นแสงที่มองดูแล้วให้ความรู้สึกเย็นตาเย็นใจ ยิ่งมองก็ยิ่งสบายใจอย่างบอกไม่ถูก พอทำใจนิ่งๆไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าตัวเราหายไปเหมือนไม่มีตัวตน แล้วก็เห็นว่าในองค์พระมีพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯเป็นลักษณะเหมือนกายเนื้อที่มีชีวิต และในพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯก็มีองค์พระที่กำลังขยายอย่างต่อเนื่อง ลูกมีความสุขมาก จนไม่ยากลืมตาเลย อยากนั่งอยู่อย่างนั้นตลอดไป

 

        แม้จะออกจากสมาธิแล้ว ก็ยังเห็นองค์พระใสๆคลุมตัวอยู่ตลอดเวลา จนถึงทุกวันนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร อยู่ในอิริยาบถไหน องค์พระก็ยังคงอยู่ และไปไหนไปกันกับลูกตลอดเลย ตอนนี้ลูกไม่เหงาแล้วค่ะ เพราะลูกได้พบกับมิตรแท้ที่ทำให้รู้สึกอุ่นใจ เดี่ยวนี้ถ้ามีความวิตกกังวล หรือมีเรื่องเครียดๆเข้ามาในชีวิต ลูกก็จะจรดใจนิ่งๆไปที่องค์พระ ไม่นานความวิตกกังวลก็จะเจือจางและหายไป

 

        ตอนนี้ลูกถึงได้เข้าใจว่า ความสุขที่แท้จริงที่หลวงพ่อบอกนั้น มันเป็นอย่างนี้นี่เอง มันเป็นความสุขที่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว อยากบอกต่อให้คนทั้งโลกได้รับรู้ แม้จะจบโครงการแล้วลูกก็ยังสวดมนต์นั่งสมาธิทุกวัน และออกทำหน้าที่แบบทูอินวัน คือ ถ้าเจอผู้ชายก็ชวนบวชช่วงเข้าพรรษา ถ้าเจอผู้หญิงก็ชวนบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน ห้าแสนคน ขนาดไปเต้นแอโรบิคก็จะเอาใบโบร์ชัวร์ไปแจก จนตอนนี้สามารถชวนคนบวชได้เกือบสิบคนแล้วค่ะ ส่วนตัวลูกเองก็จะมาบวชอีก และจะมารับบุญเป็นพี่เลี้ยงอีกด้วย

 

        ลูกขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่เปิดโอกาสให้ลูกผู้หญิงได้มีโอกาสมาบวช และทำให้ตัวลูกเองได้พบกับที่พึ่งที่สูงสุดในชีวิต กราบถวายบุญนี้แด่หลวงพ่อ ขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นผู้นำในการสร้างบารมีของลูกๆไปนานๆนะเจ้าคะ