ผลการปฏิบัติธรรม พระมงคล มงฺคโล

 

        กระผม พระมงคล มงฺคโล(หงส์ศิรินิรชร)อายุ 44ปี ก่อนมาบวชกระผมเป็นแพทย์ทหาร ผู้ชำนาญด้านโรคทางเดินอาหาร ชอบส่องกล้องตรวจกระเพาะอาหาร ลำไส้ใหญ่ กระผมจึงได้ชื่อว่าเป็น ผู้รู้ไส้ แต่ไม่รู้ใจ เพราะไม่ใช่หมอโรคหัวใจ แม้รู้ไส้แต่ก็ไม่ชอบสาวไส้นะครับ กระผมเคยบวชมาแล้วสองครั้ง ครั้งแรก เมื่อปี พ.ศ.2528 ธรรมทายาทรุ่นทนทายาท กลดปลิว เต็นท์พัง และครั้งที่สอง กระผมมาบวชเมื่อปี พ.ศ.2552 มาเป็นพระพี่เลี้ยงรุ่นกองพันสถาปนาครับ

 

        กระผมมาบวช เพราะมีพระไปตามครับ...เมื่อเดือนมิถุนายนปีที่แล้ว ก่อนโครงการกองพันสถาปนา กระผมฝันตอนย่ำรุ่งว่าอยู่ในห้องไฟสลัว เห็นพระรูปหนึ่งนั่งเก้าอี้หันหลัง เมื่อกระผมเดินวนขวาไปอยู่ต่อหน้าก็ต้องตกใจ เพราะพระรูปนั้น คือ คุณครูไม่ใหญ่ กระผมอุทานว่า “หลวงพ่อธัมมะ” แล้วก็นั่งลงคุกเข่ากราบแทบเท้า

 

        หลังกราบหลวงพ่อแล้ว กระผมมองตนเองก็ต้องตกตะลึง เพราะตัวกระผมอยู่ในอาภรณ์ผ้าชุดสุดท้าย ในฝันยังรู้สึกว่าเป็นพระภิกษุครับ ภายหลังเล่าให้ใครฟังเขาก็ดีใจด้วย พอกระผมรู้ว่าหลวงพ่อมาตามใครแล้ว ต้องเสียบุญมาก กระผมยิ่งไม่สบายใจ ในใจลึกๆก็ปรารถนาจะบวชอยู่แล้ว แต่ภาระทางโลกผูกไว้แน่น จึงได้แค่ตั้งความปรารถนาที่จะบวช แม้กระผมจะไม่ได้บวชก่อนใครแบบพระอัญญาโกณฑัญญะ แต่กระผมก็ไม่อยากเป็นพระสุภัททะที่บวชองค์สุดท้าย

 

        กระผมได้แต่เฝ้าติดตามดีเอ็มซี ช่องนี้ช่องเดียว หลวงพ่อครับ...ทุกๆครั้งที่หลวงพ่อเปิดเพลงดาวส่งสาสน์ กระผมรู้สึกว่าอยากจะเข้าวัดเดี๋ยวนั้นเลยครับ โดยเฉพาะเนื้อร้องในสองท่อนแรกครับ

 

        และแล้วโอกาสทองก็มาถึง กระผมได้ตัดสินใจลาออกจากงาน ทำให้กระผมมีเวลาจัดสรรงานสร้างบารมีตั้งแต่ต้นปีนี้ กระผมเตรียมตัวก่อนบวชด้วยการไปนั่งสมาธิที่World_Peace_Valleyฝึกนั่งเนสัชชิกังคัง และนั่งในช่วงวันสำคัญ อาทิ วันคล้ายวันเกิดคุณยายอาจารย์(19 มกราคม) หลังวันสลายร่างคุณยาย กระผมประทับใจข้อความในหนังสือ 100ปี คุณยายอาจารย์ที่ว่า “ถ้ารักยาย ต้องหมั่นนั่งสมาธิให้มาก ให้แตกฉานในวิชชาธรรมกาย ตามยายให้ทันนะ”

 

        กระผมก็ได้แต่รำพึงว่า ชาตินี้กระผมคงตามยายไม่ทัน แต่กระผมรักและเคารพยาย กระผมจะหมั่นนั่งสมาธิให้มากๆครับ

 

        เมื่อเข้าโครงการอบรม ผลการปฏิบัติธรรมอยู่ในลักษณะที่ต่างกันไป บ้างก็นิ่งๆ บ้างก็เฉยๆ บ้างก็สว่าง บ้างก็เห็นดวงใสๆ ฯลฯ แต่ที่กระผมชอบมาก คือ ร่างกายขยายหายไปพร้อมกับใจนิ่งๆ ดูจะมีความสุขที่สุด เพลิดเพลินจนลืมเวลา และที่ประทับใจที่สุด เห็นจะเป็นวันที่ 18 เมษายน พ.ศ.2553ที่ตัวกระผมหายไปโดยไม่ได้คิดอะไร อยู่ๆดวงสว่างขนาดฟองไข่แดงก็ผุดขึ้นที่ศูนย์กลางกาย กระผมไม่มีความลังเลเลยครับ มีความสุขมากๆ และอีกครั้งหนึ่งเป็นประสบการณ์ในวันคุ้มครองโลก 22 เมษายน ที่กระผมจะไม่มีวันลืม เพราะกระผมปรารถนาที่จะเป็นผู้ร่วมพิธีหล่อพระธรรมกายประจำตัวครั้งสุดท้ายด้วยเพศสมณะ กระผมปลื้มใจมาก ได้หล่อน้ำโลหะลงแม่พิมพ์ หลังจากนั้นหลวงพ่อได้นำนั่งสมาธิ โดยกำกับด้วยคำว่า “นิ่งๆนะลูก”

 

        กระผมก็นิ่งตาม อยู่ๆองค์พระก็ผุดขึ้นเป็นสาย เร็วมากนับไม่ถ้วน ใจกระผมไม่ซัดส่าย ทั้งๆที่ใจเราอยู่กับที่ แต่องค์พระท่านเคลื่อนที่ได้ เห็นทุกมิติ เห็นรอบตัว กระผมมีความสุขมากกับความรู้สึกว่าทั้งกายและใจเป็นพระ ยิ่งองค์พระผุดก็ยิ่งมีความสุขมากๆครับ

 

        วันรุ่งขึ้นบูชาข้าวพระช่วงฉันเช้า กระผมสามารถกำหนดภาชนะเข้ากลางได้เร็วไวมากๆ องค์พระผุดขยายทุกมิติ คือไม่ได้รู้สึกว่าดิ่งลง หรือเคลื่อนไปด้านหน้า บอกไม่ถูกจริงๆครับ กระผมรู้สึกว่าใจของกระผมเหมือนเด็กๆ อินโนเซ้นท์สุดๆ มีความสุขในทุกประสบการณ์ที่ได้พบ

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้พวกกระผมกำลังปฏิบัติธรรมอยู่ที่สุขสว่าง นั่งราวหกชั่วโมงต่อวัน พระอาจารย์พระพี่เลี้ยงทุกรูปดูแลเอาใจใส่ดีมากครับ ทำให้กระผมและเพื่อนสหธรรมิกประกอบความเพียรเพื่อยกชั้น เป็นรางวัลแก่ตนเองและบูชาธรรมถวายแด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ทุกรูปมีผลการปฏิบัติธรรมที่Happy_Hippoเรียกว่า นั่งธรรมะกันจนลืมกายหยาบกันไปเลยครับ และจะอธิษฐานขอให้บุญบารมีที่เกิดขึ้นขอให้หลวงพ่อผู้เป็นที่เคารพรักยิ่ง มีอาพาธน้อย สามารถเดินเหินได้สะดวก มีสุขภาพพลานามัยสมบูรณ์ครับ อีกทั้ง กระผมและพระเพื่อนๆหลายๆรูป ก็ปวารณาขออยู่ช่วยงานเป็นพระพี่เลี้ยง รุ่นเข้าพรรษา หนึ่งแสนรูป ที่จะถึงนี้ด้วยครับ

 

        ตอนนี้ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตา กระผมก็ยังเห็นองค์พระที่ชัดเจนเท่าๆกัน ถ้านึกได้ ก็เห็นได้ครับ บางครั้งทำงานหยาบอยู่แล้วไม่ประคองก็จะไม่เห็น แต่พอนึกได้ พอนึกปั๊บท่านก็จะชัดทันทีครับ

 

        หลวงพ่อครับ ประสบการณ์ที่กระผมได้รับจากการบวชในครั้งนี้ ช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากๆครับ แม้ว่ากระผมจะเรียนวิชาแพทย์ มาถึง 11ปี เพื่อเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านทางเดินอาหาร รวมกับประสบการณ์ในการทำงาน กระผมรู้ไส้แต่ไม่ยักกะรู้ใจคนไข้ และที่สำคัญ คือ กระผมก็ยังไม่รู้ใจตนเอง และแม้ว่ากระผมจะเรียนมามากถึงขนาดนี้ แต่สาเหตุของโรคบางโรคก็ไม่สามารถรู้ได้ วิชาการแพทย์ยังไปไม่ถึงสมุฏฐานโรค หรือสาเหตุของโรค แต่ความรู้เหล่านี้มีอยู่ในคำสอนของพระพุทธศาสนา กระผมจึงอยากมาศึกษาวิชชาธรรมกาย มากกว่าจะเป็นแค่คุณหมอที่รู้ไส้แต่ไม่รู้ใจครับ

 

        ท้ายสุดนี้ กระผมมีคำถามเรื่องการปฏิบัติธรรม กราบขอความเมตตาพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้ชี้แนะ เพื่อให้การปฏิบัติธรรมของกระผมก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปครับ

 

1.ตอนที่องค์พระผุด แล้วองค์พระจะไปสุดที่ไหน

 

2.การกำหนดดวงแล้วองค์พระผุด บางครั้งกำหนดองค์พระแต่ดวงผุดขึ้นมาแทน แล้วเราควรปล่อยใจไปกับองค์พระเลยไหม หรือว่ามาเริ่มต้นที่ดวงใหม่ครับ

 

3.กระผมจะรักษาประสบการณ์ภายในอย่างไร ให้มีประสบการณ์ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปครับ

 

 

คำตอบจากคุณครูไม่ใหญ่

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

 

1.สุดไส้กลางเมื่อไหร่...ของเส้นทางสายกลาง เมื่อนั้น...ท่านจะอยู่ตรงนั้น ที่เราคุ้นกับคำว่า “สุดแห่งธรรม”

 

2.มีอะไรให้ดูก็ดูไป กำหนดดวงเห็นองค์พระ กำหนดองค์พระเห็นดวง...ดีทั้งนั้น ดูไปเรื่อยๆ ดูเฉยๆ ดูไปธรรมดา มีอะไรให้ดูก็ดูไปอย่างสบายๆโดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้น ใจจะได้ละเอียดและลุ่มลึกไปตามลำดับ ใจจะใสๆบริสุทธิ์เพิ่มขึ้นไป จะนิ่งแน่นขึ้นไปเรื่อยๆ พอนิ่งแน่นก็นุ่มนวลควรแก่การเรียนวิชชาสาม หรือวิชชาธรรมกายได้

 

3.หยุดเป็นตัวสำเร็จ พึงทำสองเวลา คือ ตอนลืมตากับหลับตา, ตอนหายใจเข้าและออก เพราะต้องทำอย่างนี้ ถ้าอยากเรียนวิชชาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ต้องอย่างนี้...แบบนี้ ถ้าทำอย่างนี้ได้จะสมความปรารถนา