จดหมายจากอาจารย์ประไพ ถาดทอง

 

        หลวงพ่อครับ สุภาษิตจีนกล่าวไว้ว่า...การพบกันนั้นเป็นวาสนา แต่ผมว่า...การได้มาบวชเป็นพระพี่เลี้ยงนั้น เป็นวาสนายิ่งกว่าครับ ดังนั้น กระผม อาจารย์ประไพ ถาดทอง จึงขอเลือกที่จะเป็นผู้มีวาสนาสุดๆ โดยการมาบวชเป็นพระเลี้ยงผู้สถาปนาความสำเร็จของโครงการบวชพระหนึ่งแสนรูปครั้งนี้ครับ หลวงพ่อครับ แม้ผมจะเออร์ลี่รีไทร์จากงานทางโลกแล้ว แต่ทางธรรมผมยังไม่รีไทร์ไปไหนนะครับ

 

 

 

        หลวงพ่อครับ ผมว่าใครๆก็บวชได้นะครับ เพราะจากคนแอนตี้วัดอย่างผมในวันนั้น ยังมาบวชได้ในวันนี้ คือ เมื่อก่อนผมไม่ชอบวัดเลย คิดว่าวัดนี้เข้าได้เฉพาะคนรวยจัด หรือพวกไฮโซเท่านั้น และไม่ว่าใครจะโน้มน้าวผมด้วยเหตุผลไหน ผมก็ยังไม่เข้าอยู่ดี จนกระทั่งพี่สาวของภรรยามาบอกว่า ให้ลองมาขอพรจากพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯที่วัดพระธรรมกาย ท่านศักดิ์สิทธิ์ขนาดขออะไรก็ได้ทั้งนั้น เพราะเธอมาขอขั้นทางราชการ จากซีเก้าเป็นซีสิบ ก็สำเร็จอย่างเหลือเชื่อมาแล้ว

 

        พอผมฟังตรงนี้ ก็รู้สึกคลิก...พอคลิกก็เลยคึก อยากจะลองขอบ้าง จึงเป็นเหตุให้วันที่ 3 ธันวาคม พ.ศ.2552 ผมตัดสินใจมาวัดพระธรรมกายเป็นครั้งแรกในชีวิต ผมได้ขอพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า ให้ผมมีเงินใช้หนี้ จากนั้นผมก็นั่งสมาธิต่อหน้าท่านแบบคนอื่นๆที่เขาทำกัน และทันใดนั้นเองครับ ใจผมก็เต้นระริกระรัวเป็นจังหวะฮาร์ดร็อค เพราะผมเห็นเลขเด็ด114ผุดขึ้นมา ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามาจากไหนครับ แต่พอออกจากสมาธิ ผมก็รีบจดใส่กระดาษทันทีครับ และจู่ๆก็มีคนๆหนึ่ง จู่โจมเข้ามายืนตระหง่านหน้าผมแล้วบอกว่า “มาบวชเป็นพระพี่เลี้ยงเถอะ”

 

        ตอนนั้น ผมงงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ เพราะไม่น่าเกี่ยวกับเลข114เท่าไร อีกทั้งผมมาวัดครั้งแรก จะจับบวชกันเลยหรือ แล้วยังจะให้ผมเป็นพระพี่เลี้ยงอะไรนั่นอีก ผมงงจริงๆ ครับ อีกทั้งก็ไม่รู้ด้วยว่า พระพี่เลี้ยง คือ อะไร คนเข้าวัดนี้ตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่มีใครแล้วหรือ คำถามที่คาใจผมได้ผุดขึ้นมากมาย ซึ่งเขาก็ตื้อสุดๆเลยครับ พยายามอธิบายมากมาย จนผมต้องบอกปัดไปว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันคุณ ถ้าผมพร้อม ผมจะบวชเอง”

 

        พอเขาเดินจากไป ผมก็เกิดฟิตติดใจอย่างไรไม่ทราบ ดันเกิดมีอารมณ์ร่วมกับสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมด กลับไปอธิษฐานบอกพระเดชพระคุณหลวงปู่ใหม่ฯว่า “หลวงปู่ครับ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันครับ ถ้าผมถูกหวยงวดนี้ ผมสัญญาว่าจะบวช”

 

        แล้วผมก็ไปซื้อหวยทิ้งๆไว้พอเป็นกระสายแค่ห้าสิบบาท จนกระทั่งวันที่ 16 มาถึง ผมตกตะลึงมากเลยครับ ดันถูกขึ้นมาจริงๆ แต่ก็น่าเสียดายมากครับ ถูกแค่กระจึ๋งหนึ่ง เป็นกระสายอะไรไม่ค่อยได้หรอกครับ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมาบวชแล้วล่ะครับ เพราะได้สัญญากับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯไว้แล้ว แหม...รู้อย่างนี้น่าจะเรียนพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า ขอให้ผมถูกหวยเยอะกว่านี้

 

        นับจากนั้น ชีวิตของผมก็เหมือนตกบันไดบุญพลอยได้บุญ จึงจำต้องเก็บกระเป๋ามาบวช รุ่นกองพลในครั้งนั้น แบบงงๆครับ และพอได้บวชผมก็เข้าใจวัด เข้าใจธรรมะ เข้าใจมโนปณิธานของหลวงพ่อ โดยผมพยายามฝึกฝนอบรมตัวเองทุกอย่าง โดยบอกตัวเองในใจตลอดเวลาว่า “เราคงเป็นคนหนึ่งที่หลวงปู่ตามมาให้บวช ถึงอย่างไรก็ต้องทำหน้าที่พระพี่เลี้ยงให้ได้ แล้วให้ดีด้วย”

 

อาจารย์ประไพ ถาดทอง

ตอนบวชเป็นพระพี่เลี้ยงรุ่นกองพล

 

        จนกระทั่ง ผมมาเป็นพระพี่เลี้ยงที่อำเภอฮอด จังหวัดเชียงใหม่ พอทำหน้าที่เสร็จ ผมก็ลาสิกขาไปเคลียร์เรื่องทางโลกต่อ โดยคิดว่าถ้ามีโครงการรับสมัครเป็นพระพี่เลี้ยงงวดหน้า จะกลับมาบวชใหม่ ซึ่งตอนนี้ผมก็กลับมารายงานตัวกับหลวงพ่อแล้วครับ ซึ่งพอได้ตัดสินใจกลับมา ผมก็มีอาการทางใจดังนี้ครับ คือ จะไม่คาใจ ค้างใจ แคลงใจ แต่กลับ ชุ่มใจ ชื่นใจ ฉ่ำใจ ปีติใจ แล้วก็ไม่เปลี่ยนใจ ครับ การกลับมาบวชเป็นพระพี่เลี้ยงงวดนี้ ผมบวชเพื่อตัวเอง เอาบุญให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้น เพราะเมื่อบุญหนาแน่น บาปก็ไม่ได้ช่องครับ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อแข็งแรง และกราบขอบารมีหลวงพ่อให้ผมรวยด้วยนะครับ ผมอยากบวชตลอดไปครับ

 

อาจารย์ประไพ ถาดทอง