ท่านให้ร่มเงาเพื่อให้เราร่มเย็น

 

        ผมชื่อ รอม คิมประโคน อายุ 49-ปี อยู่อำเภอนามน จังหวัดกาฬสินธุ์ ผมเป็นคนหนึ่งที่เคารพรักศรัทธาต่อพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯมานานมากแล้วครับ และผมก็ได้เจออานุภาพความศักดิ์สิทธิ์ของท่านกับตัวเองแบบจะๆ จนต้องขอนำมาเล่าให้ฟังในวันนี้ครับ

 

        ผมจำได้แม่นยำเลยครับว่า วันที่ 22-เมษายน พ.ศ.2544_เป็นวันแรกที่ผมมาวัดพระธรรมกาย เพราะวันนั้นกว่าจะกลับบ้านได้ ผมหลงทางอยู่ในวัดเป็นเวลาหกชั่วโมงเต็มๆ เรื่องมีอยู่ว่า...พอเสร็จงานพิธีวันคุ้มครองโลกแล้ว ตอนนั้นก็เกือบหนึ่งทุ่ม ขณะที่ผมเดินไปขึ้นรถบัสเพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางผมเห็นสามเณรรูปหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ข้างทาง ไม่ยอมคุยกับใครเลยเอาแต่ร้องไห้ ผมจึงเข้าไปถามท่านด้วยความสงสาร ส่งภาษาบ้านเดียวกันไปว่า “เณรน้อยมาแต่ไสน้อ”_(แปลว่า สามเณรมาจากไหนครับ)_สามเณรจึงยอมหยุดร้องไห้ แล้วบอกว่า “มาจากจังหวัดขอนแก่น หลงทางหารถบ่เห็น”_แม้ผมจะมาวัดครั้งแรก แต่ผมก็สวมหัวใจเพชร พาสามเณรเดินหารถบัสจังหวัดขอนแก่นจนเจอ แต่กว่าจะส่งสามเณรกลับได้ ก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้วครับ

 

        พอผมจะไปขึ้นรถบัสจังหวัดกาฬสินธุ์บ้าง ก็พบแต่ลานจอดรถที่ว่างเปล่า เพราะรถออกไปหมดแล้ว จากหัวใจที่พองโต ก็แฟบไปทันทีเลยครับ เพราะกังวลว่าจะทำอย่างไรดี จึงเดินถามคนโน้นคนนี้ในลานจอดรถบัส ซึ่งเดินไปก็อธิษฐานกับเหรียญหลวงปู่วัดปากน้ำว่า “หลวงปู่ช่วยลูกด้วย ลูกเพิ่งมาวัดครั้งแรก ช่วยลูกด้วย”_ผมเดินไปเรื่อยๆจนเกือบตีหนึ่ง เห็นรถบัสเหลืออยู่แค่ 2-3-คัน แล้วสายตาผมก็สอดส่ายไปเห็นคนขับรถบัสคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหมือนคนอีสานบ้านเดียวกับผม ผมจึงเดินตรงรี่เข้าไปหา เพื่อจะถามว่ามาจากไหน พอได้คำตอบ ผมก็ดีใจสุดขีดเลยครับ เพราะโชเฟอร์บอกผมว่า มาจากอำเภอนามน จังหวัดกาฬสินธุ์เหมือนกัน แต่มาคนละเส้นทางกับรถที่ผมนั่งมา

 

        แล้วโชเฟอร์ก็ชวนผมขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน เขาบอกว่า จริงๆแล้วเขาต้องกลับตั้งแต่สองทุ่ม แต่เหมือนมีบางอย่างบอกเขาตลอดเวลาว่า ให้รออีกคนหนึ่ง ยังออกรถไม่ได้ จนได้เจอผมตอนเกือบตีหนึ่งนี้เองครับ แถมสาธุชนที่อยู่กันเต็มคันรถบัส ต่างก็ดีอกดีใจที่เจอผม เพราะโชเฟอร์บอกว่าต้องรอ พวกเขาจึงพร้อมใจกันรออยู่บนรถ และไม่มีใครหงุดหงิดผมเลยครับ ตอนนั้นผมเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ ปลื้มใจ และเชื่อมั่นล้านเปอร์เซ็นต์ว่าพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯช่วยผมแน่นอน

 

        หลังจากนั้น ผมก็พกเหรียญปราบมารติดตัวตลอดเลยครับ อานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯที่ผมเจอ ยังไม่หมดนะครับ เมื่อปี พ.ศ.2552_ช่วงงานบวชพระแสนรูป ผมก็ได้เจออานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯแบบจะๆ และหวาดเสียวสุดๆอีก กล่าวคือ...ผมออกไปชวนคนบวชในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งผมต้องเดินผ่านบ้านหลังหนึ่งที่เขาเลี้ยงสุนัขพันธุ์ฝรั่งแม่ลูกอ่อนเอาไว้ ตรงนั้นเขาก็ติดป้ายไว้ว่า “ห้ามเข้า หมาดุ”_แต่ผมก็ยังไม่ทันสังเกต เพราะใจจดจ่ออยู่แต่ว่า...ที่นี่น่าจะมีผู้ชายให้ชวนบวชได้สักคน แล้ววินาทีระทึกก็เกิดขึ้น...

 

        ทันทีที่ผมก้าวขาผ่านหน้าบ้าน สุนัขแม่ลูกอ่อนพันธุ์ฝรั่งตัวเบ้อเร่อ สูงเท่าเอว ก็แยกเขี้ยว คำราม..พร้อมกับพุ่งกระโจนเข้าใส่ผมแบบประจันหน้า หวังจะขย้ำผมเต็มที่ ผมยังไม่ทันตั้งตัวจึงผงะถอยหลัง เพราะตกใจมาก นึกอะไรไม่ออก นอกจากร้องว่า “หลวงปู่ ช่วยลูกด้วยๆ”_แล้วก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาผลักหัวสุนัขตัวนั้น ให้ผงะหงายหลังไป จนมันไม่สามารถมาถึงตัวผมได้ แถมทุกครั้งที่สุนัขตัวนั้นกระโจนมา ก็จะโดนผลักหัวด้วยมือที่มองไม่เห็นจนหงายหลังไปอย่างนี้ถึงสามครั้ง สุดท้ายเจ้าของสุนัขก็ออกมาช่วยเอาไม้ไล่มันไป ด้วยอาการทึ่งมาก เพราะสุนัขตัวนี้มันกัดทุกคนที่เดินผ่าน แต่ผมกลับรอดมาได้อย่างมหัศจรรย์ ผมเองก็อึ้ง และทึ่งมากเลยครับ

 

        ผมมั่นใจว่า ที่ผมรอดมาได้ เป็นเพราะอานุภาพความศักดิ์สิทธิ์ของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯ แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ครับ หลังจากนั้นผมก็เกิดกำลังใจอย่างท่วมท้น ทำหน้าที่ชวนผู้ชายแมนแมนทั่วทั้งอำเภอนามน มาบวชพระได้เกือบ 50-คนครับ เอาบุญมาฝากหลวงพ่อด้วยนะครับ

 

        สุดท้ายนี้ ผมอยากจะชวนให้ทุกคนมาร่วมงาน วันที่ 10-ตุลาคม พ.ศ.2553_นี้ ให้มากๆนะครับ เพราะเป็นวันบุญใหญ่ และเป็นการแสดงความกตัญญูต่อพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯ พระผู้ปราบมาร ชวนมากันเยอะๆ ไม่ต้องกลัวหลงครับ เพราะตอนนี้วัดพระธรรมกาย จัดระบบการส่งกลับประทับใจไว้เป็นอย่างดี สามารถรองรับคนได้เป็นล้านแล้วครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

รอม คิมประโคน