เป็น อยู่ คือ...วิถีชาวเวียดนาม

เป็น  อยู่  คือ  วิถีชาวเวียดนาม

ผู้คนบนแผ่นดินเวียดนาม

ผู้คนบนแผ่นดินเวียดนาม

     ประเทศเวียดนามประกอบด้วยชนหลายเชื้อชาติรวม  54  กลุ่ม  มีวิวัฒนาการมาจากการผสมผสานของเผ่าพันธุ์ต่างๆ  จากการรุกรานของจีน  จึงทำให้เกิดการอพยพย้ายถิ่นของชนกลุ่มน้อยเผ่าต่างๆจากเหนือลงสู่ใต้  ซึ่งในบรรดาชนกลุ่มน้อยเหล่านี้  แต่ละชนเผ่าต่างก็มีวัฒนธรรมประเพณีเป็นของตนเอง

     ประชากรเวียดนามอาศัยอยู่หนาแน่นในที่ราบลุ่มบริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดงและแม่น้ำโขง  นอกจากนั้นก็อาศัยตามที่ราบสูงและภูเขาตั้งแต่ตอนเหนือจรดตอนใต้  ซึ่งกินเนื้อที่เกือบ  2  ใน  3  ของประเทศ  ทั้งนี้ประชากรร้อยละ  25  อาศัยอยู่ในเขตเมือง  ขณะที่ภาคชนบทมีประชากรมากกว่า  60  ล้านคนหรือร้อยละ  75  อย่างไรก็ตาม  ประชากรในเมืองมีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้น  อันเนื่องจากการอพยพย้ายถิ่นของประชากรในชนบทเพื่อทำงานในเมือง

     ชาวเวียดนามโดยทั่วไปเป็นคนตรงเวลา  จึงควรไปถึงที่นัดหมายตรงเวลาหรือก่อนเวลาเล็กน้อย  หากเป็นเพศเดียวกัน  เมื่อได้พบกันควรทักทายด้วยการจับมือพร้อมกันทั้งสองข้างด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  เพื่อแสดงถึงมิตรภาพที่จริงใจ  แต่หากเป็นคนต่างเพศ สามารถโค้งศีรษะลงเล็กน้อยแทนการจับมือ  พร้อมกล่าวคำทักทายว่า”ซินจ่าว”  ซึ่งแปลว่าสวัสดี

     ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนชาติ  เวียด (Viet) หรือ กิงห์  (Kinh)  ร้อยละ  85 – 90  นอกจากนั้นอีกประมาณร้อยละ  10  เป็นชาวจีน  เขมร  ชาวเขา  และชนกลุ่มน้อยเผ่าต่างๆรวม  53  ชาติพันธุ์

ชาวเวียด  หรือ กิงห์

ชาวเวียด  หรือ กิงห์

      เป็นกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มใหญ่ที่สุดในประเทศเวียดนาม  มีจำนวนประชากรราว  66  ล้านคน  อาศัยกระจายอยู่ทั่วทุกจังหวัด  โดยเฉพาะบริเวณปากแม่น้ำและศูนย์กลางเมือง  ต้นกำเนิดของชาวเวียดมาจากบริเวณที่ปัจจุบันเป็นเวียดนามเหนือเลยขึ้นไปถึงตอนใต้ของประเทศจีน  โดยบรรพบุรุษของพวกเขาได้อพยพลงมาสู่ที่ราบลุ่มแม่น้ำแดงและผสมกลืนเข้ากับคนพื้นเมือง

ชาวจีน 

ชาวจีน 

      มีจำนวนประมาณ  1  ล้านคน  ปัจจุบันได้หันไปถือสัญชาติเวียดนามเป็นส่วนใหญ่  เรียกกันว่า  ชาวฮัว  (Hoa)  เป็นชนกลุ่มน้อยที่สำคัญเพราะส่วนใหญ่มักประกอบธุรกิจการค้า  ตั้งถิ่นฐานรวมกันอยู่ในเจอะเลิ้น  หรือ  โซลอน  (Cho  Lon)  ห่างจากโฮจิมินห์ซิตีเพียง  10  กิโลเมตร  ปัจจุบันเป็นศูนย์กลางการค้าขายที่สำคัญของชาวจีนในเวียดนาม  ชาวฮัวยังคงยึดมั่นอยู่กับขนบธรรมเนียมประเพณีแบบจีนอย่างเคร่งครัด

ชาวเขมร

ชาวเขมร

     มีจำนวนประชากรประมาณ  4  แสนคน  อาศัยอยู่ในบริเวณดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง  ส่วนใหญ่มีอาชีพทำการเกษตร

ส่วน  ชนกลุ่มน้อย  เผ่าต่างๆ ที่อาศัยอยู่บนแผ่นดินเวียดนามก็มีอาทิเช่น

ชาวเย้า  (Yao)  หรือ ซาว  (Dao) 

     มีจำนวนประชากรประมาณ  6.5  แสนคน  อาศัยบริเวณชายแดนที่ติดกับประเทศจีนและลาว  รวมถึงในบางจังหวัดทางตอนกลางของประเทศ  และบริเวณจังหวัดที่อยู่ตามชายฝั่ง  ภาคเหนือของเวียดนาม  เย้าอยู่ในกลุ่มตระกูลภาษาม้ง – เย้า  มีการใช้ตัวอักษรภาษาจีน  แต่ออกเสียงตามแบบเย้า  เรียกว่า  โนมซาว  (Nom  Dao)

ชาวเหมื่อง  (Muong)

     อาศัยในกลุ่มตระกูลภาษาเวียด – เหมื่อง  เป็นกลุ่มประชากรที่ใหญ่ที่สุดอาศัยอยู่ในจังหวัดฮวาบินห์  และเขตเทือกเขาของจังหวัดแทนฮวา  มีจำนวนประชากรมากกว่า  1  ล้านคน  มีอาชีพทำการเกษตรและหาของป่า  นอกจากนี้ยังมีงานหัตถกรรม  เช่น  การทอผ้า  จักสาน  ปั่นไหม

ชาวหนุ่ง

ชาวหนุ่ง  (Nung)

     อยู่ในกลุ่มตระกูลภาษาไต่ – ไท  มีจำนวนประชากรเกือบ  9  แสนคน  อาศัยอยู่ในเขตจังหวัดลางเซิน  กาวบั่ง  บักซาง บักนินห์ และเตวียน กวาง  มักสร้างหมู่บ้านบริเวณเชิงเขา  นิยมให้มีพื้นที่ชุ่มน้ำหน้าบ้าน  ส่วนหลังบ้านเป็นสวน  มีอาชีพทำนา  ทำไร่ข้าวโพด  และสวนผลไม้

ชาวไต่

ชาวไต่  (Tay)

     อยู่ในกลุ่มตระกูลภาษาไต่ – ไท  มีประชากรราว  1.5  ล้านคน  อาศัยอยู่ตามหุบเขาและที่ราบเชิงเขาในจังหวัดกาวบั่ง  ลางเซิน  บักก่าน  และกว่างนินห์  ชาวไต่มีศิลปวัฒนธรรมพื้นบ้านที่น่าสนใจ  ทั้งบทกลอน  เพลง  การเต้นรำ  และดนตรี  พวกเขานับถือวิญญาณบรรพบุรุษ  จึงมีการตั้งแท่นบูชาไว้กลางบ้านมีอาชีพทำการเกษตร  ทั้งปลูกข้าว  ข้าวโพด  มันฝรั่ง  และพืชชนิดอื่นๆ

     ภาราชการคือ  ภาษาเวียดนาม  ซึ่งแต่ในการเขียนจะใช้ตัวอักษรที่พัฒนาและดัดแปลงมาจากตัวอักษรจีนที่เรียกว่า  จื๋อโนม  (Chu  Ngu)  แต่ในปัจจุบันใช้ตัวเขียนเป็นตัวอักษรละตินที่เรีกว่า  กว็อกหงือ  (Guoc  Ngu) 

นอกจากนี้ยังมีการใช้ภาอังกฤษ  ภาษาจีน  และภาท้องถิ่น  และเนื่องจากเวียดนามเคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศสมาก่อน  จึงยังคงมีการใช้ภาษาฝรั่งเศสอยู่บ้าง