ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ.2553 ช่วงที่ 2
ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่
จดหมายจากคนเป็นแม่...กัลยาณมิตรลำไย ทั่งทอง
เรียงเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
ทันทีที่รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิต ที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขของเรา1 กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลก ความรู้สึกภูมิใจ...ดีใจ...สุขใจก็เอ่อล้นท่วมท้นหัวใจว่า เรากำลังได้รับหน้าที่ครั้งยิ่งใหญ่ของลูกผู้หญิง ด้วยการเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดลูกน้อย แม้จะยังไม่รู้ว่าลูกในท้องจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม แต่ความรักของแม่ก็ไม่ได้เลือก ขอเพียงให้ลูกออกมาลืมตาดูโลกอย่างปลอดภัย แข็งแรง มีอาการครบสามสิบสอง เท่านี้แม่ก็พอใจแล้ว
(1คุณครูไม่ใหญ่: อย่าลืมนะ แต่เดิมเราเป็นกายละเอียด แล้วต้องมาเกิด เพราะไม่เกิดไม่ได้ จะไปเกิดในต้นไม้ก็ไม่ได้ จะไปเกิดที่ก้อนหินก็ไม่ได้ เกิดที่ไหนก็ไม่ได้ ต้องเกิดที่บิดามารดานี่แหละ)
จากผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง สู่ผู้หญิงที่พร้อมจะเป็นแม่ของลูก แม่ได้เรียนรู้ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อให้ลูกของแม่ได้รับการทะนุถนอมอย่างดีที่สุด เมื่อก่อนแม่เป็นคนที่ทำอะไรปุ๊บปั๊บว่องไวทันใจ แต่ตอนนี้แม่สมัครใจที่จะเดินเหินให้ช้าลง ระมัดระวังมากขึ้น กลัวว่าลูกในท้องจะได้รับการกระทบกระเทือน แม่เคยกินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่เพื่อลูกแม่ยอมที่จะเปลี่ยนพฤติกรรม เลือกกินเฉพาะอาหารที่ดี มีประโยชน์ต่อลูก หลีกเลี่ยงอาหารรสจัดโดยเฉพาะรสแซบๆที่แม่เคยโปรดปราน เพราะแม่รู้ว่าลูกคงปวดแสบปวดร้อนไม่มีความสุข และนั่นก็คือความทุกข์ของแม่เช่นกัน
ผ่านไปราวห้าเดือน ที่แม่เริ่มได้รับการตอบสนองจากลูก ลูกเริ่มดิ้นอยู่ในท้องแม่ บางครั้งลูกก็ทักทายแม่ด้วยการถีบบ้าง...เตะบ้าง แม่เจ็บแต่ก็เป็นความเจ็บที่อุ่นใจ ดีใจเมื่อรู้ว่าลูกสุดที่รักของแม่แข็งแรงสมบูรณ์ดี แม่เฝ้าเพียรคุยกับลูกในท้อง...ทุกคืนทุกวัน เวลาอาบน้ำ แม่ก็จะเอาน้ำค่อยๆลูบที่ท้อง แม่อวยพรให้ลูกเกิดมาหน้าตาหมดจด น่ารักน่าชัง...เป็นเด็กเลี้ยงง่าย...ไม่ดื้อไม่ซน และเมื่อครบกำหนดเก้าเดือนที่ลูกจะต้องออกมาลืมตาดูโลก แม่ทั้งตื่นเต้นและปีติ เพราะวันที่แม่เฝ้าพากเพียรรอคอยได้มาถึงแล้ว
วันที่แม่ให้กำเนิดลูก เป็นวันที่แม่เจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิต ในเวลานั้นเหมือนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตาย นาทีนั้น...หากมีเหตุสุดวิสัยที่ต้องเลือกระหว่างชีวิตแม่และลูก แม่ก็ปรารถนาอย่างดีที่สุดที่จะให้ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไป
ครั้งแรกที่เห็นหน้าลูก แม่คิดว่าแม่จะขอมีชีวิตอยู่เพื่อลูก ลูก คือ แรงบันดาลใจทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของแม่ แม่พร้อมจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อให้ลูกได้เติบโตเป็นคนดี และบุคคลที่แม่หวนระลึกถึงมากที่สุดในยามนี้ คือ คุณแม่ของแม่ หรือคุณยายของลูก แม่รู้แล้วว่า...รักของแม่เที่ยงแท้และยิ่งใหญ่เพียงใด
คุณครูไม่ใหญ่: กว่าสิบล้านห้าแสนหนึ่งหมื่นสองพันกว่านาที ที่แม่รอคอย เพราะฉะนั้น...เราก็ควรจะให้สิ่งที่แม่ต้องการ แม่ต้องการเห็นลูกบวช อย่างน้อยหนึ่งพรรษา อยู่รับกฐินแล้วออกเดินธุดงค์ ฝีกตนทนหิวบำเพ็ญตบะเป็นพระแท้ สืบทอดอายุพระพุทธศาสนา ไปพัฒนาวัดในช่วงนี้ เพื่อจะได้ไปทำวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง และไปชวนญาติโยมเข้าวัด ฟังธรรม ปฏิบัติธรรม และบำเพ็ญบุญ ปลูกฝังวัฒนธรรมชาวพุทธให้แก่เด็กๆ นี่ก็เป็นสิ่งที่แม่อยากได้...
เพราะฉะนั้น เหลือเวลาอีกสามสิบเอ็ดวัน ก็ลุยกันให้สะบั้นหั่นแหลกเลย ไปชวนชายแมนแมนผู้มีบุญมาบวชกัน
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่พระลูกชายทำนั้น ก็เป็นบุญเป็นบารมีของพระลูกชายที่โยมพ่อโยมแม่มีส่วนได้ด้วย ในการที่ช่วยปิดอบายเปิดประตูสวรรค์ให้ท่าน ที่เราได้ยินคำว่า “เกาะชายผ้าเหลืองลูก”
Desktop Version
