ดิฉันชื่อ ซูซาน ลี ทำงานอยู่ที่แผนกฝึกอบรมของกองทัพอากาศสาธารณรัฐแอฟริกาใต้ มีสำนักงานอยู่ที่เมืองหลวง คือ กรุงพริทอเรีย เมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2553 ดิฉันมีโอกาสมานั่งสมาธิกับพระอาจารย์ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมโจฮันเนสเบิร์ก จากคำแนะนำของเพื่อน จนมีประสบการณ์เห็นแสงสว่างภายในตัวเอง หลังจากนั้น ก็ได้มานั่งสมาธิที่วัดในวันอาทิตย์เป็นประจำ ดิฉันได้พบความสุขที่อยู่ในตัวแล้ว แต่ทว่าในใจลึกๆกลับมีความกังวลอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ และยังไม่เคยมีใครแก้ได้ นานเป็นปีแล้วค่ะที่ดิฉันเจอสัมผัสลึกลับภายในบ้านของตัวเอง ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครทราบว่าเคยมีใครเสียชีวิตในบ้านหลังนี้หรือไม่ แต่ที่รู้ๆคือ...เหมือนกับว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้มีดิฉันอยู่เพียงคนเดียว

 

วิธีที่หนึ่ง คือ ใช้คาถาอาคม ซึ่งสิ่งนี้มีอยู่ในโลก แต่วิธีนี้ผีจะโกรธ เพราะเราใช้กำลังไปบังคับกักขังเขา เหมือนผีชื่อดังที่อำเภอพระโขนงที่กรุงเทพฯ ซึ่งเธอถูกขังอยู่ในหม้อ และเมื่อเธอหลุดออกมาแล้ว เธอโกรธมาก หากเราใช้วิธีนี้...ถ้าผีโกรธก็อาจจะมาแก้แค้นทำร้ายเรา

วิธีที่สอง คือ เราใช้ความรักและความเมตตา เพราะเรามองว่า วิญญาณไม่ได้อยากจะอยู่ตรงนี้ เขาก็อยากจะไปที่อื่นที่ดีกว่านี้ แต่พลังงานเขาไม่พอ อุปมาเหมือนตอนนี้ เราอยู่โจฮันเนสเบิร์ก อยากจะไปเคปทาวน์ แต่ไม่มีเงินเติมน้ำมัน ก็ไม่สามารถไปได้ เพราะมีพลังงานไม่เพียงพอ

 

 

พระอาจารย์สวดบทอัญเชิญเทวดา และบทกรณียเมตตสูตร

  

 

 

 

 

ขณะที่พระอาจารย์เจริญพระพุทธมนต์ คุณซูซานและเพื่อน

ก็ทำสมาธิ แบ่งปันความรักให้แก่วิญญาณ

 

 

วันรุ่งขึ้น คุณซูซาน พาหัวหน้างานมาหาพระอาจารย์

ขอนิมนต์ไปเทศน์สอนที่กองทัพอากาศ กรุงพริทอเรีย

 

 

คำถามข้อที่ 1.เมื่อมนุษย์ตายแล้ว ทำไมวิญญาณของเขาจึงไม่กลับไปอยู่กับผู้สร้าง ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านของดิฉันได้คะ

 

        วิญญาณที่ลูกเห็นในสมาธินั้นเป็นวิญญาณเร่ร่อน หรือกายสัมภเวสี ที่ตายเพราะอุบัติเหตุจากที่อื่น อีกทั้งวิญญาณที่ลูกเห็นทั้งคู่ยังตายพร้อมกันอีกด้วย และด้วยความที่วิญญาณทั้งสองยังไม่หมดอายุขัย ทั้งคู่จึงกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน หรือเป็นกายสัมภเวสี ที่อดอยาก หิวโหย ต้องทนทุกข์ทรมานและเดินสะเปะสะปะไปเรื่อยๆ

 

 

        และที่วิญญาณทั้งสองมาสิงสถิตอยู่ที่บ้านของลูก แต่ไม่ยอมไปอยู่กับผู้สร้าง ก็เพราะพวกเขาพยายามหาแล้ว แต่ยังหาไม่เจอ อีกทั้งพวกเขาก็ไม่รู้ว่าผู้สร้างเป็นใคร อยู่ที่ไหน ครั้นจะไปถามคนที่บัญญัติคำว่า...มีผู้สร้าง ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้วิญญาณทั้งสองจึงเดินโซซัดโซเซไปตามที่ต่างๆ คล้ายๆกับพวกเร่ร่อนไม่มีบ้าน จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง ตัวลูกเดินผ่านมาแถวที่วิญญาณทั้งสองอาศัยอยู่พอดี เมื่อวิญญาณทั้งสองได้เห็นตัวลูก ทั้งคู่ก็พลันเกิดความรู้สึกถูกชะตาในตัวลูกขึ้นมาในทันที

 

 

 

        ส่วนสาเหตุที่ทำให้วิญญาณทั้งสองถูกชะตาในตัวลูก ทั้งนี้ก็เป็นเพราะบุคลิกลักษณะของตัวลูกดูเป็นคนใจดีมีเมตตา และยังเป็นคนใจบุญชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ ด้วยเหตุนี้เอง ตัวลูกจึงมีกระแสแห่งความเย็นแผ่ซ่านออกจากตัวไปโดยรอบ (คล้ายๆกับมีรังสีออร่าแผ่ซ่านออกมา)-ซึ่งกระแสแห่งความเย็นที่ว่านี้ ถือเป็นเรื่องปกติของผู้ที่มีพื้นฐานจิตใจที่ดีและทำความดีอยู่เสมอ ซึ่งกระแสเย็นๆนี้ แม้แต่คนทั่วไปก็สามารถสัมผัสได้ถึงแม้จะไม่เห็นก็ตาม แต่สำหรับพวกกายสัมภเวสีหรือวิญญาณเร่ร่อนนี้ จะเห็นและสัมผัสพลังเหล่านี้ได้อย่างชัดเจนมากกว่ามนุษย์ทั่วๆไป ดังนั้น เมื่อวิญญาณทั้งสองเห็นลูกเดินผ่าน ทั้งคู่จึงไม่รอช้า รีบเดินตามตัวลูก และเข้าไปสิงสถิตอยู่ในบ้านของลูกนับตั้งแต่วันนั้น

 

คำถามข้อที่ 2.ทำไมดิฉันถึงสัมผัสวิญญาณได้ และเมื่อสัมผัสวิญญาณแล้ว ทำไมดิฉันถึงถูกวิญญาณนี้ควบคุมได้คะ

 

        สาเหตุที่ทำให้ตัวลูกมีสัมผัสพิเศษ สามารถมองเห็นวิญญาณทั้งสองได้นั้น ทั้งนี้ก็เป็นเพราะ...

 

ประการที่ 1.ตัวลูกเป็นคนที่มีพื้นฐานจิตใจดี หรือพูดง่ายๆว่าเป็นคนที่มีใจใส และหวังดีกับเพื่อนมนุษย์ทุกคน อีกทั้งตัวลูกยังเป็นคนที่มีบุญบารมีมาก เพราะในพุทธันดรที่ผ่านมา ตัวลูกเป็นคนที่ชอบปฏิบัติธรรม แถมยังมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดีอีกด้วย ดังนั้น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีมนุษย์หรืออดีตมนุษย์อยากเข้ามาอยู่ใกล้ๆตัวลูก 

 

 

 

ประการที่ 2.ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญอีกสาเหตุหนึ่ง นั่นก็คือ...ในหลายๆภพชาติก่อนๆโน้น ก่อนที่ตัวลูกจะได้มาเจอกับหมู่คณะ ตัวลูกเคยศรัทธาในลัทธิที่เชื่อเกี่ยวกับการทรงเจ้าเข้าผี อีกทั้งในภพชาติดังกล่าว ตัวลูกยังเคยฝึกการทรงวิญญาณที่เชื่อกันว่าเป็นเทพเจ้าอีกด้วย ซึ่งวิธีทรงวิญญาณหรือที่เรียกว่าทรงเจ้านั้น จะเริ่มจากการทำสติให้มันหย่อนๆ จนใจมันอ่อนแรงและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จากนั้นก็จะมีการเชิญพวกวิญญาณทั้งหลายให้เข้ามาสิงสู่ในร่างของตัวเอง 

 

        ด้วยความที่ตัวลูกเคยเชื่อเรื่องสิงๆทรงๆในภพชาติดังกล่าวนี้เอง จึงได้กลายเป็นวิบากกรรมที่ติดตามตัวลูกมาส่งผลในภพชาติปัจจุบัน ซึ่งมีผลทำให้ในบางเวลาที่สภาวะจิตของตัวลูกเกิดอาการอ่อนแรง และเกิดความรู้สึกกลัวที่ปนกับความกังวล เหล่าวิญญาณที่อยู่ใกล้ๆจึงสามารถเข้ามาบังคับหรือมาปรากฏตัวให้ตัวลูกเห็นได้ในบางขณะ ซึ่งก็เป็นเหตุทำให้ตัวลูกเกิดอาการควบคุมตนเองไม่ได้ จนคล้ายๆกับว่า...ตัวลูกกำลังถูกควบคุมจากใครสักคนซึ่งมองไม่เห็น ส่วนสาเหตุที่วิญญาณเร่ร่อนดังกล่าว พยายามเข้ามาสิงตัวลูกนั้น ทั้งนี้ก็เป็นเพราะวิญญาณเร่ร่อนนั้น ต้องการที่จะสื่อสารกับลูกว่า...เขาอยากจะขออยู่ด้วย และอยากให้ลูกรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา

 

คำถามข้อที่ 3.ทำไมบทสวดพระพุทธมนต์จึงมีอานุภาพ เคลื่อนย้ายพลังงานที่ไม่เป็นมิตรออกไปจากบ้านของดิฉันได้ ดิฉันอยากทราบกลไกการทำงานของบทสวดนี้ค่ะ

 

        ด้วยเหตุที่วิญญาณทั้งสองตนยังไม่อยากออกไปจากบ้านของลูก จึงทำให้ในช่วงที่ตัวลูกพาพวกหมอผีมาขับไล่วิญญาณทั้งสองตนออกจากบ้านนั้น พวกเขารู้สึกโกรธและพยายามขับไล่หมอผีเหล่านั้นไปด้วยวิธีการต่างๆ เช่น เข้าสิงบ้าง หรือไล่ด้วยเสียงบ้าง เป็นต้น

 

 

 

        และด้วยความที่เหล่าหมอผีพวกนั้น เป็นพวกทรงเจ้าเข้าผีที่มีสัมผัสพิเศษและไวต่อสิ่งเร้นลับ จึงทำให้บรรดาหมอผีทั้งหลาย สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกโกรธ และความรู้สึกไม่พอใจของวิญญาณทั้งสองตน ซึ่งก็เป็นผลทำให้หมอผีพวกนั้น เกิดอาการจับไข้ไปตามๆกัน 

 

        แต่ในระยะหลัง เมื่อตัวลูกได้เริ่มสั่งสมบุญ กระแสบุญที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเย็นกายเย็นใจ ก็ได้แผ่ออกจากตัวลูกไปถึงวิญญาณทั้งสองตน ด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้วิญญาณทั้งสองตนนั้นสามารถรับรู้ถึงความเย็นกายเย็นใจที่แผ่มาถึงตนเองได้ และทำให้เกิดความรู้สึกสนใจใคร่รู้ว่า...ตัวลูกทำอะไรอยู่ ซึ่งก็เป็นผลทำให้วิญญาณทั้งสองตนนั้นต่างก็เฝ้ามองดูตัวลูกอยู่ตลอดเวลา 

 

       เมื่อตัวลูกได้นิมนต์พระอาจารย์ให้มาสวดเจริญพุทธมนต์ที่บ้านของลูก วิญญาณทั้งสองตนก็สัมผัสได้ว่า...ท่านไม่ได้มาขับไล่ตนเองออกไปจากบ้านเหมือนอย่างที่หมอผีทำ และในทันทีที่ตัวลูกอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลส่งไปให้วิญญาณทั้งสองตน กระแสบุญก็ได้ไปจรดที่ใจของวิญญาณทั้งสองตนนั้น 

 

        ภายหลังจากที่วิญญาณทั้งสองตน ได้รับบุญที่ลูกอุทิศส่งไปให้กับพวกเขาแล้ว พวกเขาก็รู้สึกมีความสุขและสบายใจเป็นอย่างมาก และทันใดนั้นเอง...กายของวิญญาณทั้งสองตนนั้นก็พลันสว่างขึ้น สว่างขึ้น แล้วก็สว่างขึ้น จนทำให้พวกเขาได้ไปเกิดเป็นภุมมเทวาที่มีวิมานเป็นของตนเอง ซึ่งวิมานใหม่ของเขาทั้งสองก็อยู่ห่างจากบ้านของลูก ถึงแม้ในตอนนี้ วิญญาณทั้งสองตนจะไม่ได้อยู่ในบ้านของลูกแล้วก็ตาม แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกรักและผูกพันกับตัวลูกอยู่เหมือนเดิม ดังนั้น ถ้าตัวลูกยังแอบคิดถึงวิญญาณทั้งสองอยู่ ซึ่งในตอนนี้ได้เป็นภุมมเทวาแล้ว พวกเขาก็อาจจะมาเยี่ยมลูกที่บ้านก็เป็นได้