ทุกย่างก้าว คือ การฟื้นฟูพระพุทธศาสนา

 

 

        การเดินธุดงค์ธรรมชัย ไปพลิกฟื้นพัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง ถือเป็นบทฝึกครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตสมณะ ที่พุทธบุตรทุกรูปจะได้เป็นส่วนหนึ่งในการฟื้นฟูพระพุทธศาสนา นำความศรัทธาไปสู่ดวงใจของญาติโยม ตัวอย่างเช่น พระธรรมทายาทประจำศูนย์อบรมในจังหวัดกำแพงเพชร ได้พร้อมใจเดินธุดงค์ธรรมชัยกันแล้ว ตั้งแต่เมื่อวันจันทร์ที่ 25-เมษายน พ.ศ.2554-โดยมีเป้าหมายที่จะไปช่วยกันพัฒนาวัดใกล้ร้างสามแห่ง คือ วัดวังเฉลียง วัดหนองแขม และวัดศรีไพรัตน์ อำเภอพรานกระต่าย รวมระยะทางทั้งหมดกว่า 33-กิโลเมตร โดยเริ่มก้าวแรกจากวัดพระนอน อำเภอพรานกระต่าย เดินไปตามเส้นทางที่ทอดไกลสุดสายตา มุ่งหน้าสู่วัดวังเฉลียง

 

 

 

        วัดวังเฉลียง... เป็นวัดเล็กๆอยู่ในชุมชนเล็กๆที่ห่างไกลความเจริญ มีพระอนุสรณ์ อารยธมฺโม รักษาการเจ้าอาวาส อยู่ประจำวัดเพียงลำพังรูปเดียว ท่านกล่าวว่า “ย้อนไปเมื่อเจ็ดปีก่อน วัดแห่งนี้รุ่งเรืองมาก มีพระภิกษุอยู่ประจำวัดไม่ต่ำกว่าสิบรูป สิ่งปลูกสร้างต่างๆก็อยู่ในสภาพที่ดี โบสถ์ก็มีการวางแปลนว่าจะสร้างเป็นสองชั้น แต่ว่าก่อนที่อาตมาจะมาอยู่ วัดนี้ได้ถูกปล่อยให้ร้าง ไม่มีพระเหลืออยู่เลย อาตมาคิดว่าหากไม่มีพระ วัดคงแย่กว่านี้ อาตมาจึงขอย้ายมาประจำอยู่ที่นี่ เพื่อรักษาวัดเอาไว้ก่อน และพัฒนาปรับปรุงวัดไปตามกำลังที่มี พอได้เห็นพระธุดงค์มากันมากๆแบบนี้ก็ชื่นใจ รู้สึกยินดีมาก คิดว่าบุญที่อาตมาทำคงส่งผลแล้ว จึงได้ส่งพระธุดงค์มาเยี่ยม มาช่วยพัฒนาวัดอย่างนี้ พระธุดงค์ดูสมเป็นลูกพระพุทธเจ้า ทำอะไรเป็นหมู่เป็นคณะ มีระเบียบวินัยมาก ครูบาอาจารย์ต้องเก่งมากจึงฝึกพระได้ดีถึงขนาดนี้ ดูไม่เหมือนพระฝึกใหม่เลย ได้เห็นพระสงฆ์อยู่รวมกันมากๆอย่างนี้แล้ว รู้สึกปลาบปลื้มใจ ยังไงๆก็ขอให้พระทุกรูปบวชไปนานๆนะ”

 

        ชาวบ้านเองต่างก็ดีใจที่มีพระธุดงค์มาโปรด พากันออกมาตักบาตรอย่างคึกคัก และนอกจากจะตักบาตรหน้าบ้านตัวเองแล้ว ยังพากันมาถวายภัตตาหารถึงที่วัดอีกด้วย ยกกันมาทั้งของคาว ของหวาน ผลไม้ แค่เฉพาะกับข้าวก็ไม่ต่ำกว่าสิบอย่าง ชาวบ้านพูดกันว่า “ฉันว่าพระธุดงค์ดูอย่างกับพระนักปฏิบัติ น่ากราบน่าไหว้ เห็นท่านกวาดลานวัด ถางหญ้า ปรับปรุงพื้นที่รอบวัด ก็ดีใจ จากศาลาที่มองเห็นแต่เถาวัลย์ ตอนนี้มองเห็นเสาศาลาแล้ว พื้นที่ก็โล่งเตียนสะอาดตา ดูสดใสไปเลย เห็นแล้วปลื้มจริงๆ ฉันอยากให้ท่านอยู่วัดนี้ไปนานๆ”

 

 

 

 

 

        พระธุดงค์รูปหนึ่งเล่าว่า “การเดินธุดงค์ครั้งนี้ประทับใจมากครับ ตลอดเส้นทางเหมือนเทวดาจะมาร่วมอนุโมทนาบุญ เพราะฟ้าครึ้มตลอดทาง แดดไม่ร้อนเลย หลวงพี่ย่ำเท้าไปก็ภาวนาสัมมาอะระหังไปด้วย เพราะอยากให้ทุกๆก้าวเกิดเป็นบุญเป็นกุศลทั้งต่อตนเอง โยมพ่อ-โยมแม่ และญาติโยมทุกคน ช่วงแรกก็รู้สึกเหมือนเดินธุดงค์ เพราะเดินผ่านเส้นทางแบบชนบท แต่พอเข้าไปในเขตชุมชนเท่านั้น หลวงพี่กลับรู้สึกเหมือนกำลังเดินบิณฑบาต เพราะมีญาติโยมมาคอยถวายน้ำปานะ นำสิ่งของมาถวายกันตลอดทาง เยอะมากๆ จนพระอาจารย์ต้องหารถกระบะมาช่วยขน ได้ถึงสองคันรถเต็มๆเลยครับ และไม่ว่าจะเดินผ่านไปตรงจุดไหน บ้านไหน จะเห็นชาวบ้านยกมือไหว้ มองพระธุดงค์ด้วยแววตาที่ศรัทธา ทำให้หลวงพี่ปลื้มมาก ไม่คิดไม่ฝันว่าญาติโยมจะศรัทธาในพระธุดงค์ถึงขนาดนี้ และไม่คิดว่าตัวหลวงพี่เองจะมีบุญ ได้มาเห็นภาพดีๆแบบนี้...

 

 

 

        พอมาถึงวัดวังเฉลียงก็มีญาติโยมมาคอยล้างเท้า โปรยดอกไม้ต้อนรับพระธุดงค์ ตอนโยมเอามือถูทำความสะอาดหลังเท้าให้ เอาผ้าขนหนูเช็ดเท้าให้ หลวงพี่ขนลุกเลย มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เกิดมาไม่เคยเจอแบบนี้ หลวงพี่ตื้นตันจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ความเหนื่อยความล้ามันหายไปหมด ทำให้รู้ถึงคุณค่าของความเป็นพระแท้ ความศักดิ์สิทธิ์ของผ้าเหลือง ตอนนั้นหลวงพี่รีบอธิษฐานเลยว่า ขอให้ญาติโยมจงมีความสุขได้บุญไปมากๆ ญาติโยมหลายคนมารอรับพระธุดงค์ อยู่สวดมนต์ นั่งสมาธิ-ฟังธรรมะจากโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา จนสามทุ่มกว่าๆจึงเริ่มทยอยกลับบ้าน หลวงพี่คิดว่าวัดและพระสงฆ์มีความสำคัญมาก ถ้าไม่มีพระเป็นต้นแบบนำความดีมาสู่ชุมชน อะไรดีๆก็คงจะเกิดขึ้นได้ยาก ภาพความศรัทธาของญาติโยม ทำให้หลวงพี่มีกำลังใจอยากจะบวชเป็นพระแท้ไปนานๆ และหลวงพี่ก็อยากจะเชิญชวนพระเพื่อนทุกรูป ให้อยู่ช่วยกันฟื้นฟูพระพุทธศาสนา อยู่เป็นกำลังของพระพุทธศาสนา อย่าเพิ่งคิดลาสิกขาเลยนะครับ”

 

******************************