ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2557
ประวัติพระพุทธศาสนาในประเทศอินโดนีเซีย
เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
ที่มาข้อมูลพระพุทธศาสนาในประเทศอินโดนีเซีย
จากหนังสือ “งานพระธรรมทูต 4 สมัย” โดยพระราชวราจารย์ (วิญญ์ วิชาโน)
จากหนังสือ “งานพระธรรมทูต 4 สมัย” โดยพระราชวราจารย์ (วิญญ์ วิชาโน)
อินโดนีเซียนับเป็นดินแดนสำคัญแห่งหนึ่งในประวัติศาสตร์ของพระพุทธศาสนาเพราะเคยเป็นศูนย์กลางที่สำคัญเมื่อราว 1,000 กว่าปี จากจดหมายเหตุของนักธรรมจาริกชาวจีน นามว่า “อี้จิ้ง” บอกให้เราทราบว่า “พุทธศตวรรษที่ 12 พุทธศาสนาได้ประดิษฐานอย่างมั่นคงในเกาะชวา หลักฐาน คือ มหาเจดีย์บรมพุทโธ เจดีย์เมนดุต และเจดีย์ปะวอน” ต่อมาราวปลายศตวรรษที่ 13 พุทธศาสนาในอาณาจักรศรีวิชัยเจริญรุ่งเรืองเต็มที่ เพราะพระราชาทุกพระองค์เป็นพุทธมามกะ และทรงบำรุงพุทธศาสนาทุกทาง ทำให้พุทธศาสนามีอิทธิพลแพร่หลายไปทั่วหมู่เกาะอินโดนีเซียและอาณาจักรอื่นๆ ในเอเชียอาคเนย์
ต่อมาประมาณพุทธศักราช 2027 ในปลายรัชสมัยของพระเจ้าแผ่นดินประวิชะยะที่ 5 พุทธศาสนาถึงคราวเสื่อมโทรมเป็นอย่างมากได้เข้าผสมผสานกับฮินดู ในที่สุดไม่เหลือแม้แต่พระสงฆ์ โดยสาเหตุนั้นมาจาก เจ้าชายระเด่นปะตะ ได้ทูลขอพระราชสมบัติจากพระราชบิดา (ประวิชะยะ) แห่งราชวงศ์มัชชปาหิต พระองค์ทรงเห็นแก่บ้านเมืองและความสงบเรียบร้อย ก็ทรงมอบพระราชสมบัติให้แก่พระราชโอรส เพียงเท่านั้นยังไม่พอ เจ้าชายระเด่นปะตะ ยังทรงขอพระราชบิดาให้ทรงนับถือศาสนาอิสลามด้วย ในที่สุดก็ทรงยอมตามนั้น แต่ที่ปรึกษาฝ่ายพระพุทธศาสนาที่เรียกว่า ปุชังคะ ของพระราชสำนัก มีอยู่ 2 ท่าน คือ ท่านสัปโดปาลอนและนายยะเคงคอง ไม่เห็นด้วยและไม่ยอมรับนับถือศาสนาอิสลาม ได้กราบทูลว่า “อีก 500 ปี จะกลับมา” จากนั้นก็หายตัวไปอย่างไม่มีร่องรอย
ต่อมาในวันที่ 19 มกราคม พ.ศ.2527 รัฐบาลโดยการนำของท่านประธานาธิบดี พลเอกสุฮารโต ได้ประกาศให้วันวิสาขบูชาเป็นวันหยุดราชการ ซึ่งชาวพุทธอินโดนีเซีย ถือกันว่า ปีพ.ศ.2527 นี้ เป็นปีครบ 500 ปีที่พระพุทธศาสนาเสื่อมหายไปจากอินโดนีเซีย ตามความเชื่อที่สืบต่อกันมา และปีต่อมาทางการอินโดนีเซีย ได้เขียนคำขวัญบนผืนผ้าขาวว่า “ด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของวันวิสาขะ ขอให้ประเทศอินโดนีเซียจงรุ่งเรือง”
ต่อมาประมาณพุทธศักราช 2027 ในปลายรัชสมัยของพระเจ้าแผ่นดินประวิชะยะที่ 5 พุทธศาสนาถึงคราวเสื่อมโทรมเป็นอย่างมากได้เข้าผสมผสานกับฮินดู ในที่สุดไม่เหลือแม้แต่พระสงฆ์ โดยสาเหตุนั้นมาจาก เจ้าชายระเด่นปะตะ ได้ทูลขอพระราชสมบัติจากพระราชบิดา (ประวิชะยะ) แห่งราชวงศ์มัชชปาหิต พระองค์ทรงเห็นแก่บ้านเมืองและความสงบเรียบร้อย ก็ทรงมอบพระราชสมบัติให้แก่พระราชโอรส เพียงเท่านั้นยังไม่พอ เจ้าชายระเด่นปะตะ ยังทรงขอพระราชบิดาให้ทรงนับถือศาสนาอิสลามด้วย ในที่สุดก็ทรงยอมตามนั้น แต่ที่ปรึกษาฝ่ายพระพุทธศาสนาที่เรียกว่า ปุชังคะ ของพระราชสำนัก มีอยู่ 2 ท่าน คือ ท่านสัปโดปาลอนและนายยะเคงคอง ไม่เห็นด้วยและไม่ยอมรับนับถือศาสนาอิสลาม ได้กราบทูลว่า “อีก 500 ปี จะกลับมา” จากนั้นก็หายตัวไปอย่างไม่มีร่องรอย
ต่อมาในวันที่ 19 มกราคม พ.ศ.2527 รัฐบาลโดยการนำของท่านประธานาธิบดี พลเอกสุฮารโต ได้ประกาศให้วันวิสาขบูชาเป็นวันหยุดราชการ ซึ่งชาวพุทธอินโดนีเซีย ถือกันว่า ปีพ.ศ.2527 นี้ เป็นปีครบ 500 ปีที่พระพุทธศาสนาเสื่อมหายไปจากอินโดนีเซีย ตามความเชื่อที่สืบต่อกันมา และปีต่อมาทางการอินโดนีเซีย ได้เขียนคำขวัญบนผืนผ้าขาวว่า “ด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของวันวิสาขะ ขอให้ประเทศอินโดนีเซียจงรุ่งเรือง”
Desktop Version
