ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2557
เล่าเรื่องคุณยาย
ตอน ลูกกระสุนที่ว่าแน่ ก็ยังแพ้อานุภาพคุณยาย
ตอน ลูกกระสุนที่ว่าแน่ ก็ยังแพ้อานุภาพคุณยาย
เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ
กระผม..พระพินิจ จารุปุณฺโณ พรรษา 26 ปัจจุบันรับบุญตำแหน่งหัวหน้าภาคเหนือ กองแก้วภูธรภาคเหนือ สำนักกัลยาณมิตรสากล วัดพระธรรมกายครับ
พระพินิจ จารุปุณฺโณ
หลวงพ่อครับ ย้อนไปในสมัยที่กระผมยังวัยละอ่อน ขณะนั้นน่าจะประมาณพรรษา 5 ครับ ตอนนั้นกระผมและคณะญาติโยม ได้มีโอกาสเดินทางไปที่ด่านสิงขร จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ซึ่งเป็นจุดผ่อนปรนทางการค้า ระหว่างชายแดนไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน (พม่า) ครับ เมื่อเดินทางไปถึง ก็ทำเอากระผมถึงกับต้องผงะ เพราะสิ่งที่เห็น คือ กลุ่มทหารประเทศเพื่อนบ้าน (พม่า) ที่แต่งองค์ทรงเครื่องครบครัน กำลังยืนถือปืนด้ามเบ้อเริ่ม ประจำการอยู่บริเวณชายแดน หนำซ้ำสายตาทุกคู่ต่างมองมาทางกลุ่มของพวกกระผม เพราะทหารเข้าใจผิดว่า พวกกระผมจะรุกล้ำชายแดนเข้าไปในฝั่งประเทศเขา ซึ่งวินาทีนั้น กระผมขอบอกตรงๆ ครับว่า..กระผมรู้สึกเสียวว้าบ…. ใจคอเริ่มไม่ค่อยดี ดูทีท่าว่าจะไม่รอดๆ
ดังนั้นกระผมจึงรวบรวมสติ และเรียกญาติโยมทุกคนให้รีบกลับไปที่รถโดยด่วน และระหว่างที่เดินกลับ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นครับ คือ พวกกระผมได้เจอกับกลุ่มทหารประเทศเพื่อนบ้านอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งชาวบ้านแถวนั้นต่างบอกว่า ทหารกลุ่มนี้มักเข้ามาดื่มเหล้าที่ฝั่งชายแดนประเทศไทย พอเมาได้ที่ ก็ชอบโหวกเหวกโวยวาย ใช้กำลังบังคับเอาทรัพย์สินเงินทองของคนไทย ที่ผ่านไปผ่านมาตามชายแดน และเมื่อทหารกลุ่มนี้ ได้เจอกับพวกกระผม พวกทหารก็ยกปืนขึ้น จ้องหน้าและพูดดังๆว่า เถาะป่ายๆๆ (ถอยไปๆ) ตอนนั้นกระผมคิดว่า ถ้าเรายอมทำตามที่ทหารสั่ง คือ เดินถอยไป ก็จะเท่ากับว่า..ได้รุกล้ำข้ามดินแดนไปฝั่งชายแดนประเทศของเขาในทันที ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น..พวกกระผมก็เสร็จกันนะสิครับ
ดังนั้น…ทุกคนจึงพยายามอธิบายและขอร้องพวกทหารต่างๆนานา เราอุตส่าห์พูดด้วยแต่เขาก็ไม่พูดด้วย แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง ทหารกลุ่มนั้น ก็ยังยกปืนขึ้นขู่และพูดแต่คำว่า เถาะป่ายๆ (ถอยไปๆ) จนสถานการณ์เริ่มรุนแรงและตึงเครียด เพราะคุยกันไม่รู้เรื่อง เนื่องจากคุยกันคนละภาษา ซึ่งดูแล้ว..ไม่มีวี่แววว่าจะเคลียร์กันได้ลงตัวเลยครับ ด้วยเหตุนี้..กระผมจึงรู้สึกกลัว จนขนลุกไปทั้งตัวเลยครับ อีกทั้งขาทั้งสองข้างยังสั่น แต่ ณ ช่วงจังหวะนั้น…ก็ไม่รู้มีอะไรมาดลใจให้กระผมคิดถึงคุณยายขึ้นมา และทันใดนั้น..กระผมจึงรีบเอามือเข้าไปจับล็อกเกตคุณยายที่พกติดตัวมาด้วย ตรงกระเป๋าอังสะ และอธิษฐานบอกคุณยายทันทีว่า “คุณยายครับ ช่วยพระด้วย” งานนี้ท่าจะไม่รอดแล้วครับคุณยาย
ล็อกเกตคุณยาย ที่พกติดตัวไปด้วย
หลวงพ่อครับ และสิ่งปาฏิหาริย์ก็ได้เกิดขึ้นกับกระผมจริงๆ เพราะตาเนื้อทั้งสองข้างของกระผม เห็นคุณยายมาปรากฏกาย ในท่านั่งสมาธิเหมือนในล็อกเกตเป๊ะเลยครับ จากนั้นภาพคุณยายค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นๆ จนคลุมพวกกระผมทุกคน และวินาทีนั้น หูกระผมก็ได้ยินเสียงดัง “แก๊กๆ” เมื่อหันไปดู ก็เห็นทหารกลุ่มที่อยู่ข้างหลังพวกผม กำลังยิงปืนโดยเล็งปลายกระบอกมาทางกลุ่มพวกกระผมอย่างไม่ยั้ง แต่ก็น่าแปลก เพราะไม่ว่าทหารกลุ่มนั้นจะยิงเท่าไร ลูกกระสุนก็ไม่มีอารมณ์ออก คือ ยิงลงดินก็แล้ว ยิงขึ้นฟ้าก็แล้ว กระสุนปืนก็ไม่ยอมออกเลยครับ เห็นอย่างนั้นแล้ว พูดได้แต่เพียงคำเดียวจริงๆ ครับว่า..มหัศจรรย์เหลือเกิน เล่นเอาทหารเหล่านั้นงงเป็นไก่ตาแตก หายเมากันไปเลย คงคิดว่าพระหนุ่มอย่างกระผม ต้องมีวิชาคงกระพัน หรือไม่..ก็คงมีของขลังกันกระสุนได้ครับ
หลวงพ่อครับ…ช่วงเวลาที่ความตายอยู่ตรงหน้า กระผมเห็นคุณยาย ซ้อนคลุมพวกกระผมตลอดเวลาเลยครับ และด้วยความมั่นใจในบารมีธรรมของครูบาอาจารย์ กระผมจึงรวบรวมความกล้าหาญของตัวเองที่มีอยู่ทั้งหมดตัดสินใจเดินไปคุยกับทหารกลุ่นนั้นใหม่อีกครั้ง ซึ่งรอบนี้…แปลกมากครับ…คือ คุยกันรู้เรื่อง ทั้งๆที่กระผมก็พูดภาษาไทย ยกไม้ยกมือ ชี้โบ้ชี้เบ้เหมือนเดิม แต่ทหารกลุ่มนั้นกลับเออ..ออ..ทำเป็นรู้เรื่อง และยอมปล่อยให้พวกกระผมกลับไปที่รถได้อย่างง่ายดายครับ
จากเหตุการณ์นี้ ทำให้กระผมซาบซึ้งในความเมตตาของคุณยายเหลือเกินครับ ที่ท่านเมตตาคุ้มครองรักษาลูกหลานของท่าน ซึ่งไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกลแค่ไหน บารมีธรรมของคุณยาย ก็ยังคงตามคุ้มครองรักษาไม่ห่าง ซึ่งกระผม ขอคอนเฟิร์มเลยว่า ลูกกระสุนที่ว่าแน่ ก็ยังแพ้อานุภาพคุณยายจริงๆครับ ดังนั้นบุญหล่อทองคุณยายในครั้งนี้ กระผมจะทุ่มให้สุดชีวิต เพื่อจะได้เชื่อมสายบุญกับคุณยายไปจนถึงที่สุดแห่งธรรม และกระผมก็ขอเชิญชวนให้ทุกคนมาเอาบุญกับคุณยายกันเยอะๆ นะครับ...เพื่อที่จะได้เชื่อมสายบุญกับท่าน แล้วจะได้มีบุญตามติดยายครับ
Desktop Version
