ภารกิจพิทักษ์คลองระพีพัฒน์

 

        วันนี้ ลูกขอนำเสนอเรื่องราวสนุกๆของเหล่าน้องๆอาสาสมัครวีพีซ (V-Peace) ที่ปฏิบัติภารกิจ ณ คลองชื่อดังที่สุดของประเทศไทยในขณะนี้ นั่นคือ คลองระพีพัฒน์เจ้าค่ะ เหล่าน้องๆอาสาสมัคผู้ทุ่มเทพิทักษ์รักษาทำนบกั้นน้ำยิ่งชีวิต ชนิดยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม (เพราะยุงมาไต่มาตอมอาสาสมัครแทนค่ะ) ภารกิจที่ได้รับนั้นก็เริ่มตั้งแต่การตักทรายใส่กระสอบ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นงานเบาๆ แต่เมื่อจ้วงมากๆเข้า มันก็หนักเหมือนกันนะเจ้าคะ เมื่อตักทรายเสร็จแล้วก็จะเหวี่ยงขึ้นรถ ทั้งรถกระบะ รถบรรทุก พอเหวี่ยงขึ้นรถแล้ว ก็ต้องเหวี่ยงลงจากรถอีกเพื่อเตรียมนำไปกั้นน้ำตามจุดต่างๆ ทำให้ตอนนี้กล้ามแขนขึ้นเป็นมัดๆแล้วเจ้าค่ะ

 

 

 

        จากนั้น จะเป็นขั้นตอนการลำเลียง โดยมีรถเข็นพร้อมคนเข็นเรียงต่อกันเป็นแถวยาวมาก เรียกว่า “ใครๆก็แย่งกันรับบุญ” ไม่ยอมให้รถเข็นว่างแม้แต่คันเดียวค่ะ เมื่อรถเข็นออกสตาร์ทแล้ว ระหว่างทางจะมีคนคอยบอกว่าให้ไปที่พิกัดไหน โดยจุดเริ่มต้นการเข็นจะอยู่พิกัด 0 เมตร การจะไปที่พิกัดใกล้หรือไกลนั้นเป็นสิ่งที่ต้องลุ้นกันสุดๆจริงๆค่ะ เพราะมีตั้งแต่ 140, 260, 320 เมตร ยิ่งพอวันท้ายๆต้องไปไกลถึง 460 เมตร เข็นไปเข็นกลับก็เกือบหนึ่งกิโลเมตรค่ะ ไม่เพียงเท่านั้น ตลอดทางที่เข็นไปก็สุดแสนจะแคบ แถมน้ำยังท่วมตลอดทาง ดูเหมือนจะไม่มากเท่าไหร่ แค่หัวเข่าเท่านั้นเองเจ้าค่ะ อาสาสมัครบางคนเข็นรถเข็นไปแล้วตกหลุม เนื่องจากเป็นหลุมที่มีน้ำอำพรางปิดบังอยู่ เลยจมไปครึ่งตัว แต่ก็ใจสู้ช่วยกันดึงทั้งรถเข็นและคนขึ้นมา แล้วเข็นต่อไปสู่เป้าหมายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระสอบทรายตอนแรกๆที่ขนมาว่าหนักแล้ว แต่เมื่อผ่านการชโลมด้วยน้ำระหว่างทางก็หนักเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว จนแอบนึกว่า “ใครหนอช่างใจดีเอากระสอบทรายมาเพิ่มให้เรา”

 

 

 

        เมื่อเข็นกระสอบทรายไปถึงพิกัดที่กำหนด จะปิดท้ายด้วยขั้นตอนการเรียงกระสอบทรายซึ่งได้กำลังของพระอาจารย์, สามเณร และ ผู้ชายแมนแมนมาช่วยกันค่ะ การเรียงกระสอบทรายก็สวยงามเป็นระเบียบสมกับที่เป็นลูกหลานคุณยายอาจารย์เลยเจ้าค่ะ เมื่อสู้รบกับมวลน้ำไปได้หลายวัน ลูกอาสาสมัครวีพีซ (V-Peace) ก็เกิดไอเดีย แต่งกลอนคำอธิษฐานจิตพิชิตมวลน้ำ ซึ่งถ้าได้ฟังจะมีแฮงใจ๋สุดๆ บทกลอนมีดังนี้เจ้าค่ะ

 

ขอให้ข้อย มีแรงกาย ดั่งควายป่า	วิ่งไปมา อย่างบ้าคลั่ง ดั่งใจหมาย
เอ็นไม่ฉีก หลังไม่เดาะ ขนกระสอบทราย	ขออย่าตาย ก่อนน้ำลด อดทนเอย

 

        ในระหว่างที่รับบุญไป พิธีกรได้อ่านกลอนบทนี้เพื่อเชียร์อาสาสมัครให้ฮึกเหิม เมื่อกลอนบทนี้ได้แว่วเข้าหูทิพย์ของสามเณรที่กำลังยกกระสอบทรายเหวี่ยงขึ้นรถอย่างแข็งขัน สามเณรจึงมีอารมณ์ขัน ท่านได้แต่งกลอนสดๆ แล้วเขียนเป็นจดหมายให้พิธีกรช่วยอ่าน ดังนี้เจ้าค่ะ

 

กรรมหนัก ในปีนี้	น้ำกาลี ไหลมาท่วม
แบกกระสอบ จนนิ้วบวม	กั้นน้ำท่วม จนน่วมใน
กันที่ ระพีพัฒน์	สกัดกั้น กันด้วยใจ
สามเณร ผู้แอ๊บใส	ช่างเร็วไว และกล้าเก่ง
แบกกระสอบ ขึ้นบนไหล่	โยนออกไป ด้วยรีบเร่ง
โยนขึ้นไป โดยไม่เล็ง	เลยไปเฉ่ง กบาลเพื่อน
ผงะหงาย ลงจากรถ	ยังทรหด ไม่แชเชือน
ตะโกนมา บอกกับเพื่อน	เตือนบอกว่า ขออีกสอบ
คุ้มคลั่ง กันเสียจริง	ชอบทำชิ่ง ไม่รอบคอบ
โยนกันจริง โยนกระสอบ	เห็นทีต้องมอบ โล่ดีเด่น
ขุนรบ มหัศจรรย์	พวกเรานั้น คือสามเณร
มอบให้เลย โล่ดีเด่น	พร้อมเซ่นสรวง และบูชา
พวกเรา เหล่าสามเณร	ทำงานเล่น เหมือนกีฬา
อะเลิร์ท ตลอดเวลา	นี่แหละหนา เหล่าสามเณร
คนน้อย ยากลำบาก	คนมาก เหมือนทำเล่น
สุภาษิต ท่านย้ำเน้น	ชัดเจนกัน ก็วันนี้
บริษัทสี่ ให้พร้อมพักตร์	ให้รู้รัก สามัคคี
ให้พร้อมเพรียง เช่นที่นี่	เช่นคืนนี้ ตลอดไปเทอญ

 

 

        ขณะนี้ ทุกคนต่างสมัครสมานสามัคคีเป็นหนึ่งเดียวกัน ช่วยกันไปเป็นทีมด้วยความปีติเบิกบานจนชาวบ้านหลายๆคนสงสัยว่า “คนเหล่านี้เป็นใครกัน ทำไมทำงานกันไปยิ้มไปได้อย่างนี้” ชาวบ้านบางคนอาจคิดว่า งานนี้ไม่หนักไม่เหนื่อย พวกเราก็ได้แต่ฮิฮิ ภารกิจพิเศษนี้ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุ, สามเณร, อุบาสก, อุบาสิกา และเหล่าอาสาสมัคร ต่างพร้อมร่วมด้วยช่วยกัน โดยมีความเชื่อมั่นว่า “ในที่สุดเราต้องชนะอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

 

กราบนมัสการด้วยความเครพอย่างสูง

 

อาสาสมัครวีพีซ (V-Peace)

ปฏิบัติภารกิจพิทักษ์คลองระพีพัฒน์