ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย ตอน ดับร้อนด้วยใจที่ชุ่มเย็น

 

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2556

ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย 

 

 

ตอน...ดับร้อนด้วยใจที่ชุ่มเย็น

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

 

 

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

      

        กระผม พระระพีพัฒน์ ขิปฺปปญฺโญ อายุ 39 ปี ผมบวชในโครงการ 1 แสนรูป ภาคฤดูร้อน ปี พ.ศ. 2555 ที่ศูนย์อบรม ศูนย์การศึกษาเขาแก้วเสด็จ จ.ปราจีนบุรีครับ

      

พระระพีพัฒน์ ขิปฺปปญฺโญ

 

 

        ย้อนไปเมื่อปี พ.ศ. 2547 เกิดเหตุสึนามิขึ้นที่ประเทศไทย ตอนนั้นผมฟังข่าวเห็นแต่ภาพคนตาย มีแต่คนที่สูญเสียทำให้รู้สึกเศร้าใจ เลยเกิดอาการเบื่อหน่ายในชีวิต และนึกถึงธรรมะที่เคยฟัง ว่าการจะเกิดเป็นมนุษย์ได้ต้องรักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์ ทำให้คิดขึ้นมาทันทีว่าถ้าตายไปตอนนี้จะไปอยู่ที่ไหน แล้วจะได้เกิดเป็นมนุษย์อีกหรือเปล่า ก็แค่ศีล 5 ยังรักษาไม่ค่อยจะครบ เพราะบางทีก็ต้องมุสา ประมาณว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่คนพูดความจริงอาจตายได้ แล้วเวลาขับรถทีไรก็มักมีแมลงบินมาชนรถตายเป็นประจำครับ

 

        ตอนนั้นผมอยากบวชมาก จึงไปขออนุญาตอดีตสีกา แต่เธอไม่ยอมครับเพราะลูกๆยังเล็กอยู่ แต่ผมก็ขอบวชทุกปีเลย และเร่งสร้างเนื้อสร้างตัวจนมีบ้าน 1 หลัง มีรถ 1 คัน มีเงินเก็บก้อนหนึ่งให้ครอบครัวใช้อย่างไม่ลำบาก จนปี พ.ศ. 2553 ก็เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่ประเทศเฮติ และปี พ.ศ. 2554 ก็เกิดเหตุสึนามิขึ้นที่ประเทศญี่ปุ่น หลวงพ่อครับ มันยิ่งทำให้ผมไม่เห็นประโยชน์ของการทำมาหากิน ทางเดียวของผมคือต้องบวช ในที่สุดอดีตสีกาก็ยื่นคำขาดว่า “ถ้าคุณไปบวช เราเลิกกัน คุณจะเลือกอะไร” ผมก็ตอบว่า “ผมขอเลือกทางที่ผมใฝ่ฝันมานาน ขอบวชละกัน” หลวงพ่อครับ พอผมเคลียร์กับครอบครัวได้แบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น ผมก็ตั้งใจบวชตั้งใจฝึกตัวทุกอย่าง แล้วผมก็โชคดีที่ได้เจอพระอาจารย์ พระพี่เลี้ยงที่ดีมากๆ ยิ่งทำให้ผมรู้คุณค่าของการบวช และบวชอย่างมีเป้าหมายที่ดีครับ

 

        พอผมรู้อย่างแน่นอน ว่าผมจะได้เป็นหนึ่งในพระธุดงค์ 1,128 รูป ซึ่งช่วงนั้นหลวงพ่อก็เอาเรื่องญาติโยมเจ้าของสวนดาวรวยมาเล่าให้ฟัง ทำให้เห็นว่าโยมเขาตั้งใจปลูกกันมากๆ เลย ขนาดเป็นโยมเขายังทำกันถึงขนาดนี้ แล้วเราเป็นพระก็ต้องทำหน้าที่ของเราให้ดี ไม่งั้นได้เป็นหนี้โยมแน่ๆ ผมจึงตั้งใจนั่งสมาธิมากขึ้น ฉันให้น้อยลงเวลานั่งจะได้ไม่นั่งหลับ แล้วก็นั่งนอกรอบด้วย บางวันตื่นมานั่งตั้งแต่ตี 3 ซึ่งในช่วง 2 อาทิตย์ก่อนเดิน ผมก็ได้พบกับความสว่างภายใน เห็นองค์พระใสๆ เหมือนตัวเรามีสองชั้นเลยครับ บางวันใจนิ่งมาก ผมจะเห็นตัวเองมีสามชั้นครับ คือ มีตัวเราอยู่ในองค์พระ แล้วก็มีองค์พระอยู่ในตัวเราอีกที พอไปซ้อมเดินรอบวิหารคด ผมก็สัมมาอะระหังได้ ยังเห็นองค์พระได้สบายๆ ไม่มีปัญหาครับ แต่พอเดินธุดงค์วันแรก ผมก็เจอปัญหาเข้าอย่างจัง คือแดดมันร้อนมาก เกิดมาไม่เคยเจอแดดอะไรจะร้อนขนาดนี้ ผมก็พยายามสัมมาอะระหัง ท่องได้ 100 ครั้ง ก็รู้สึกว่าแดดมันเย็นครับ แต่พอรถใหญ่วิ่งผ่าน ใจก็หลุด บางทีท่องได้ 1,000 ครั้ง ก็หลุดอีก สงสัยผมจะประหม่ากับสนามจริง ก็มันไม่เหมือนกับตอนซ้อมเลยครับ ตอนนั้นผิวแสบไปหมด พอไปถึงมหาวิทยาลัยปทุมธานีก็จับไข้เลย แต่วันต่อมา ผมเริ่มจับหลักได้ ผมสัมมาอะระหังเรื่อยๆ ตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาเดิน พอเริ่มก้าวก็มองกลางมองทาง พอสัมมาอะระหังได้ 1,000 ครั้ง ก็เห็นองค์พระลางๆ สว่างๆ นั่งอยู่บนฐานกลมๆ ในกลางท้อง พอเห็นองค์พระแล้วมันแปลกมาก เพราะแดดไม่ร้อน แล้วก็เดินได้เบาๆ สบายๆ รู้สึกอารมณ์ดีตลอดด้วย แต่หลวงพ่อครับ ผมยังไม่เก่งครับ เพราะบางทีรถวิ่งมาแรง หรือบางทีต้องหยุดข้ามถนน สมาธิก็หลุด พอหลุดปุ๊บมันจะร้อนปั๊บ ก็ต้องสัมมาอะระหังใหม่ครับ

 

        ในวันที่เดินออกจากจุดพักค้างตลิ่งชัน วันนั้นผมปวดท้องมาก แต่ผมไม่กล้าบอกหมอ ไม่กล้าบอกพระพี่เลี้ยง เพราะกลัวเดี๋ยวเขาจะไม่ให้เดิน ผมเดินทั้งที่ปวดท้องมาก จนไปถึงกระทรวงศึกษาธิการรู้สึกตัวร้อน แต่ผมก็ฝืนเดินต่อ ผมเชื่อมั่นว่าหลวงปู่คุ้มครองเรา เราอยากเดินบูชาธรรมท่าน ซึ่งผมก็มองกลางมองทาง มององค์พระไปเรื่อยๆ แล้ววันนั้นผมก็ปลื้มหลายอย่าง ปลื้มในความอดทนของตัวเอง ปลื้มในโยม ปลื้มกับคนต่างชาติที่มานั่งไหว้พระธุดงค์ แล้วด้วยปาฏิหาริย์อะไรก็ไม่รู้ครับ พอเดินไปจนถึงที่พัก ไอ้ที่ปวดสุดๆ มันหายวั๊บราวกับปลิดทิ้งครับ

 

        ทุกวันที่เดินธุดงค์ มีสิ่งหนึ่งที่เตือนสติผมให้มีใจตั้งมั่น คือการได้ก้าวลงบนกลีบดอกดาวรวย เพราะผมรู้ว่ามันคือหยาดเหงื่อ โยมปลูกและโปรยด้วยศรัทธา ยิ่งในพิธีล้างเท้า ผมจะอัศจรรย์ในตัวโยมมาก ที่เขายอมล้างเท้าให้เรา พอโยมเอามือลูบบนหลังเท้า ใจผมต้องยิ่งนิ่ง ในเวลานั้นผมจะมององค์พระได้ชัดที่สุด เพราะผมไม่รู้จะตอบแทนโยมได้ยังไง นอกจากทำตัวให้บริสุทธิ์ ให้ภายในสว่าง เพื่อให้โยมได้บุญมากที่สุดครับ

 

        สุดท้ายนี้ ผมอยากบอกว่าผมรักและเคารพหลวงพ่อทั้งสองเป็นอย่างมาก พอได้มาพึ่งใบบุญของหลวงพ่อ รู้สึกชีวิตมันร่มเย็น ผมขอให้หลวงพ่ออยู่เป็นร่มโพธิ์ใบใหญ่ให้กับลูกๆ ไปนานๆ ส่วนผมก็ตั้งใจจะอุทิศชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดนี้ให้กับพระพุทธศาสนา หลวงพ่อให้ทำอะไรผมก็พร้อมลุยไม่เกี่ยง แล้วผมก็จะไปชวนแมนแมนให้มาบวชกันเยอะๆ ครับ และจะตั้งใจนั่งสมาธิทุกวัน อย่างน้อยๆ ต้องให้เห็นองค์พระก่อน ถึงจะจำวัตรครับ