แรงบันดาลใจ...3
วิชาของชีวิต
โลกนี้ เป็นดั่งอาณาจักรแห่งวิชาความรู้ที่คอยให้มนุษย์มาศึกษาค้นคว้าใครจะศึกษามากน้อยแค่ไหนก็ย่อมได้เพราะขึ้นชื่อว่าการศึกษาย่อมเป็นสิ่งที่มีคุณค่าต่อชีวิตเพียงแต่...จะมีใครบ้างที่รู้ว่า สุดยอดของวิชาความรู้มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือ วิชาของชีวิต เป็นวิชาที่...หากใครยังไม่ได้ศึกษา ต้องถือว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้น ว่างเปล่า...น่าเสียดายเป็นที่สุด
มีศาสตราจารย์คนหนึ่ง เป็นผู้มีความรู้มาก รอบรู้ทุกอย่าง วันหนึ่งเขาต้องเดินทางโดยเรือเพื่อข้ามมหาสมุทร ในขณะที่อยู่บนเรือเวลาที่เขารู้สึกเหงา เขาก็จะไปคุยกับกัปตัน และด้วยความที่เขาเป็นคนรอบรู้ในทุกเรื่อง จึงทำให้กัปตันเลื่อมใสในตัวเขามาก
แย่เลยครับท่านผมไม่ได้เรียนวิชาที่ท่านถามมา นับว่าเสียเวลาไปค่อนชีวิต แต่ท่านไม่ได้เรียนวิชาว่ายน้ำมา ท่านคงต้องเสียทั้งชีวิต เย็นวันหนึ่ง ขณะที่คุยกัน ศาสตราจารย์ได้ถามกัปตันว่า
"กัปตันคุณเคยเรียนวิชาอย่างหนึ่งไหม"
"วิชาอะไรครับ"
"ประวัติศาสตร์"
"ไม่เคยเรียนครับ"
"น่าเสียดายที่ไม่เคยเรียน เพราะวิชาประวัติศาสตร์นี้ บอกเรื่องราวของชีวิตได้หลาย ๆ อย่าง เขาถือกันว่า คนที่ไม่ได้เรียนวิชานี้ ต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ถึงหนึ่งในสี่ของชีวิตทีเดียว"
กัปตันฟังแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะเขาเชื่อถือในความรู้ของศาสตราจารย์มาก
เย็นวันต่อมา เขาก็คุยกัยศาสตราจารย์เช่นเคย ด้วยหวังว่า ศาสตราจารย์จะแนะนำความรู้ใหม่ ๆ ให้บ้าง ศาสตราจารย์ก็ถามเขาอีกว่า
"กัปตันคุณเคยเรียนวิชาอย่างหนึ่งไหม"
"วิชาอะไรครับ"
"ภูมิศาสตร์"
"ไม่เคยเรียนครับ"
"น่าเสียดายมากที่ไม่เคยเรียน เพราะวิชาภูมิศาสตร์นี้ ทำให้เรารู้จักโลกได้กว้างขึ้น เขาถือกันว่า คนที่ไม่ได้เรียนวิชานี้ ต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตทีเดียว"
วันต่อมาเมื่อคุยกัน กัปตันก็ถูกถามอีกเช่นเคยว่า
"กัปตันคุณเคยเรียนวิชาหนึ่งไหม"
"วิชาอะไรครับ"
"ปรัชญา"
"ไม่เคยเรียนครับ แค่ฟังชื่อก็ไม่รู้เรื่องแล้วครับ"
"โอ...น่าเสียดายที่ไม่เคยเรียน เพราะวิชาปรัชญานี้เป็นวิชาชั้นสูง เป็่นต้นกำเนิดของทุก ๆ วิชา เขาถือกันว่าคนที่ไม่ได้เรียนวิชานี้ ต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ถึงสามในสี่ของชีวิตทีเดียว"
กัปตันบ่นเสียดาย และเสียใจที่มีชีวิตสูญเปล่าไปมากมายขนาดนั้น เขาไม่สบายใจ จน นอนไม่หลับ จึงขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ เฝ้าครุ่นคิดถึงชีวิตที่ผ่านมาด้วยความเศร้า แต่แล้วทันใดนั้นเอง เขากลับพรวดพราดวิ่งลงมาเคาะประตูเรียกศาสตรจารย์ "ศาสตราจารย์ๆ ตื่นหน่อยครับ ท่านศาสตราจารย์"
"เรียกผมทำไม นี่มันดึกมากแล้วนะ"
"ผมอยากทราบว่า ท่านเคยเรียนวิชาหนึ่งไหม"
"วิชาอะไร"
"ว่ายน้ำครับ ท่านเคยเรียนไหม"
"ไม่เคยเลย และฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็นด้วย"
"แย่เลยครับท่านผมไม่ได้เรียนวิชาที่ท่านถามมา นับว่าเสียเวลาไปค่อนชีวิต แต่ท่านไม่ได้เรียนวิชาว่ายน้ำมา ท่านคงต้องเสียทั้งชีวิต"
"ทำไมล่ะ"
"เรือของเรารั่ว และมันกำลังจะจมครับ"
เภทภัยทั้งหลายที่เกิดขึ้นในชีวิต จึงเป็นดั่งบททดสอบว่า ในบรรดาวิชาความรู้ที่มีให้ศึกษาอย่างมากมายนั้น วิชาใดที่จำเป็นต่อชีวิตอย่างแท้จริง ดังเช่น กัปตันผู้ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีความรู้สักเท่าใด แต่วิชาว่ายน้ำที่เขามีกลับเป็นสิ่งที่ช่วยเขาได้ ในยามที่เรืออับปาง
เมื่อเราทุกคนต่างก็เป้นผู้เดินทางไกลในวัฏฏสงสาร อันเป็นการเวียนว่ายในทะเลแห่งความทุกข์ เราจะไปถึงฝั่งแห่งความสุขได้นั้นจำเป็นต้องมีวิชาติดตัว ที่เรียกว่าวิชาของชีวิต วิชาของชีวิต คือการศึกษาธรรมปฏิบัติฝึกในให้บริสุทธิ์หยุดนิ่ง เข้าสู่ความสุขภายในอันจะนำมาซึ่งปัญญาที่สว่างไสว และใจที่เปี่ยมไปด้วยพลัง เพื่อให้สามารถเดินทางได้อย่างเข้มแข็งและปลอดภัย จวบจนถึงฝั่งแห่งความสุขที่แท้จริงได้ในที่สุด
วิชาของชีวิตจึงเป็นวิชาที่เราต้องใส่ใจขวนขวายเรียนรู้ให้ได้เป็นอันดับแรก เพราะวิชานี้คือ วิชาเพื่อการดับทุกข์นั่นเอง
ไม่ว่าทะเลแห่งความทุกข์
จะเวิ้งว้าง
น่าหวาดกลัวเพียงใด
ขอเพียงเรามีวิชาของชีวิตติดตัวไว้
เราย่อมจะปลอดภัยแน่นอน
จะเวิ้งว้าง
น่าหวาดกลัวเพียงใด
ขอเพียงเรามีวิชาของชีวิตติดตัวไว้
เราย่อมจะปลอดภัยแน่นอน
พระมหาสุวิทย์ วิชฺเชสโก ป.ธ.9
Desktop Version
