ตะกร้าไขปัญหา

Case study

ตะกร้าไขปัญหา

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMC

ออกอากาศครั้งแรก วันที่ 17 มีนาคม พ.ศ.2546

ลูกเป็นนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาตลอดมา ได้เปิดบ้านเป็นศูนย์ปฏิบัติธรรม ถ่ายทอดสัญญาณเสียงโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันที่จังหวัดยะลา คุณพ่อของลูกละโลกเมื่ออายุ ๓๙ ปี คุณแม่ละโลกเมื่ออายุ ๕๖ ปี ท่านทั้งสองอยู่ชายแดนภาคใต้ พ่อแต่งงานเมื่ออายุ ๒๐ ปี ทั้งที่แม่ไม่ค่อยอยากแต่งไม่อยากมีชีวิตคู่ แต่ไม่อยากขัดใจพ่อแม่ มีลูกด้วยกัน ๕ คน

คุณพ่อเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีและขยัน ทำให้ธุรกิจเจริญรุ่งเรืองอย่างรวดเร็วจนคู่แข่งอิจฉา ได้ว่าจ้างมือปืนมายิงพ่อ ตอนประมาณเที่ยงคืนหลังกลับจากงานเลี้ยง คุณแม่เปิดประตูออกมาเจอคุณพ่อถูกยิงเสียชีวิต ท่านเป็นคนอดทนบอกพวกเราว่าอย่าไปเอาเรื่องเขาเลย ให้อโหสิกรรมนึกว่าเห็นแก่พ่อแล้วกัน

หลังจากคุณพ่อเสียชีวิตคุณแม่เริ่มมาทำธุรกิจต่อจากพ่อ แม้ญาติจะบอกว่าแม่ทำไม่ได้หรอกให้ขายกิจการ แต่แม่ไม่ยอมแพ้ ท่านสู้จนกิจการดำเนินไปด้วยดี พร้อมกับเลี้ยงลูก ๕ คนไปด้วย แม่ชอบพาลูกไปวัดแถวบ้านเกือบทุกอาทิตย์ ชอบทำบุญทุกชนิด แม่มีลักษณะพิเศษซึ่งตกทอดจากคุณยายอยู่อย่างหนึ่ง คือสามารถสื่อสารกับกายละเอียดโดยใช้ตระกร้า เขาบอกเป็นเจ้าแม่ แม่ได้ตระกร้ากร้านี้ได้จากคุณยายเพียงคนเดียว ตะกร้านี้จะมีผ้าคลุมและมีปากกาเสียบอยู่ที่ปลายตะกร้า เวลาจะถามคำถามทุกชนิด แม่จะเอามือจับตะกร้า ตะกร้าจะเขียนในกระดาษเป็นภาษาไทยเอง สามารถตอบคำถามได้ทุกคำถามและถูกต้องแม่นยำ น่าแปลกทีเดียว แม่ไม่ได้เปิดรับตอบคำถามอย่างเป็นทางการ จะถามให้กับลูก ๆ ญาติใกล้ชิดหรือผู้ที่รักกันเท่านั้น บางทีก็มีเสียงกระซิบที่ข้างหูแม่ ลูกเคยถามเพราะอยากรู้ว่า เจ้าแม่จะตอบอย่างไรเกี่ยวกับวัดพระธรรมกาย เจ้าแม่ตอบว่า “วัดนี้ดี” “หลวงพ่อวัดนี้ดี” “สร้างพระธรรมกายนี้ดี”

บางทีถามเจ้าแม่ว่า บอลโลกใครจะชนะ เจ้าแม่ตอบถูกหมดเลย

ต่อมาปี พ.ศ. ๒๕๓๘ เจ้าแม่บอกว่า ปีนี้ต้องระวังอาจจะถึงชีวิต พอเดือนเมษายนปี พ.ศ. ๒๕๓๘ คือปีเดียวกับที่แม่บอก ช่วงตรุษจีนลูกขับรถพาแม่และน้องๆ ไปเที่ยวจังหวัดตรัง เกิดอุบัติเหตุ คุณแม่เสียชีวิตทันทีเพราะลูกเป็นคนขับจึงรู้สึกเสียใจมาก

ลูกจึงเข้าวัดพระธรรมกายอย่างจริงจังปี พ.ศ. ๒๕๓๘ ก่อนหน้านี้น้องสาวมาวัดพระธรรมกายตั้งแต่ปี ๒๙ น้องได้ชักชวนให้ลูกมาวัดแต่ลูกรู้สึกว่าอยู่ไกล ปัจจุบันน้องสาวมาเป็นอุบาสิกาปี พ.ศ. ๒๕๓๘ ลูกทราบข่าวการสร้างมหาธรรมกายเจดีย์ ได้ลุยสร้างบารมีเต็มที่ จากนั้นก็สร้างบุญกันใหญ่ น้องสาวเป็นกำลังใจให้จัดรถพาคนมาวัด ทั้งที่ตัวลูกเองยังไม่เคยมาวัดเลย ได้จัดรถบัสมา ๑ คัน มาถึงวัดก็แปลกใจ เนื่องจากเคยเห็นองค์พระประธานในโบสถ์และหลวงพ่อวัดปากน้ำทองคำในสมาธิ ช่วงที่ตัดสินใจว่าจะจัดรถมาวัดดีไหม หลังจากกลับไปบ้านได้ทำบุญดังต่อไปนี้

๑. สร้างพระธรรมกายประจำตัว ๑๐๐ องค์
๒. ชักชวนพี่น้องทำอีก ๑๐๐ องค์
๓. ชักชวนหมู่ญาติทำอีกมากกว่า ๕๐๐ องค์
๔.ทำบุญเสาเข็มสภา ๑๐ ต้น
๕. ทั้งครอบครัวสร้างสภาธรรมกายสากลมากกว่าหนึ่งล้านบาท
๖. ทั้งครอบครัวสร้างองค์พระแกนกลางมากกว่าสี่ล้านบาท
๗.เป็นประธานงานบุญวันคุ้มครองโลกห้าล้านบาท
๘.เป็นประธานฉลองมหาธรรมกายเจดีย์ห้าล้านบาท
๙. เป็นประธานลานธรรมรอบมหาธรรมกายเจดีย์แปดล้านบาท
๑๐. ทั้งครอบครัวทำบุญบูชาธรรมหลวงพ่อเนื่องในงานสลายร่างโยมแม่จุรีย์สองล้านบาท
๑๑.บูชาธรรมหลวงพ่อเป็นการส่วนตัวหนึ่งล้านบาท
๑๒. ทั้งครอบครัวเป็นประธานสร้างมหาวิหารพระมงคลเทพมุนีเจ็ดล้านบาท
๑๓. ทำบุญงานวิหารคุณยายสองล้านบาท
๑๔ ทำบุญกฐิน สองล้านห้าแสนบาท
๑๕.ทำบุญสร้างองค์พระและลานธรรมถวายแด่พระสังฆาธิการหนึ่งล้านห้าแสนบาท
๑๖. เป็นประธานมาฆบูชากฐินทุกปีอย่างน้อยงานละหนึ่งล้านบาท
๑๗. เป็นประธานและจัดรถมาทุกงานบุญใหญ่
๑๘. ลูกได้จัดรถเพื่อหลวงพ่อมาทุกอาทิตย์ต่อเนื่องหลายเดือนจากใต้สุดอย่างตั้งใจและทุ่มเทในทุกโครงงานหลวงพ่อให้สำเร็จ

คำถาม

คุณพ่อคุณแม่ตายแล้วไปไหน เหตุใดต้องตายแบบโดนยิงหน้าบ้าน เมื่ออายุ ๓๙ เราสังเกตได้ว่าผู้ที่อายุสั้นจะเป็นกรรมปาณาติบาต ไม่ฆ่ามนุษย์ก็ฆ่าสัตว์ ไม่ว่าจะฆ่าสัตว์เลี้ยงชีพ รับประทานหรืออะไรก็ตามถือเป็นปาณาติบาต ไม่ว่าจะมีเหตุผลใดเป็นคนละเรื่องกัน วิบากกรรมก็ส่วนวิบากกรรม

ฝันในฝัน

คุณพ่อพอโดนยิงก็เจ็บปวดแล้วหมดสติวูบไป หลุดออกมาเห็นร่างของตัวเอง หมู่ญาติทุกคนและคนทำร้ายด้วย หงุดหงิดทำอะไรเขาไม่ได้ วนเวียนอยู่ ๗ วัน ไม่รู้จะทำอะไรเพราะไม่มีความรู้เรื่องปรโลก ไม่ได้มีการเตรียมเนื้อเตรียมตัวอะไร จะเป็นทุกรายที่ไม่ได้มีความรู้เรื่องปรโลกจะเคว้งคว้าง สับสน หงุดหงิด เดินเข้า เดินออก คุยกับใครไม่รู้เรื่อง นึกถึงใครได้ก็ไปตรงนั้น วนเวียนกันไป เข้าไปคุยในบ้านหรือที่ทำงานก็ไม่มีใครรู้เรื่อง

พอครบ ๗ วัน ยมทูตมาพาไปยมโลกดูบุญบาปที่ตัวทำ มีภาพตอนหนุ่มๆ เคยเลี้ยงหมู เคยฆ่าหมูเอามารับประทานบ้าง ท่านเป็นคนขยัน เป็นคนดี มีความกตัญญูรู้คุณคน จิตใจงาม ไม่คิดว่าการฆ่าสัตว์มารับประทาน หรืออะไรต่างๆ จะเป็นบาปกรรม กอรปกับกรรมในอดีตเคยฆ่าคนด้วยเหตุผลอย่างนี้เหมือนกัน จ้างวานฆ่าคู่แข่งการค้าเป็นวิบากกรรมติดมา กรรมปัจจุบันที่ฆ่าหมูเปิดช่องให้กรรมในอดีตจึงไปยมโลก ไปใช้กรรมอยู่ในยมโลกช่วงสั้นช่วงหนึ่ง หัวเป็นหมู ตัวเป็นคน โดนเจ้าหน้าที่เอามีดแทงคอเชือดเฉือนจนตาย ตายแล้วเกิด ตายแล้วเป็น เรื่อยมา

ตอนหลังลูกเมียทำบุญทุกบุญอุทิศส่วนกุศลให้ ยิ่งทำบุญสร้างพระมหาธรรมกายเจดีย์ สร้างองค์พระ บุญใหญ่เหล่านี้ จึงพ้นกรรมจากยมโลก ถูกนำไปส่งสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกาเป็นกุมภัณฑ์ มีวิมานทอง เพราะมีเศษกรรมปาณาติบาตทำให้ต้องมาทำหน้าที่ ผลัดลงมาเป็นเจ้าหน้าที่ในยมโลก เป็นช่วงๆ แต่ก็สบายกว่าเดิมมากแล้ว

ตอนนี้ ได้รับบุญที่ลูกอุทิศไปให้ อีกไม่นานก็ไม่ต้องไปเป็นเจ้าหน้าที่ในยมโลกแล้ว

แม่ละโลกเมื่ออายุ ๕๖ ปี ท่านเป็นคนใจบุญ สั่งสมบุญตามกำลัง ตามประสาของท่าน พอประสบอุบัติเหตุ เหมือนหลับ ลูกสาวที่ขับรถเป็นสารถี ไม่ได้มีกรรม ไม่ได้เป็นคนทำให้แม่ตาย แม่หมดบุญพอดี หมดอายุขัย ตายแล้วหลับไปตื่นกลางวิมานทองบนชั้นดาวดึงส์ เพราะใจดี ใจบุญ สั่งสมบุญ

ตอนหลังลูกสร้างทุกบุญทำส่งกันไปให้ แม่ได้รับแล้วปลื้มอกปลื้มใจ ทั้งพ่อทั้งแม่ชื่นอกชื่นใจ ชาติในอดีตแม่เป็นชาวบ้าน ฆ่าเป็ด ฆ่าไก่ กินเป็นอาหาร วิบากเศษกรรมมาตัดรอน ทำให้อายุสั้น

ตะกร้าที่มีผ้าคลุมมีปากกาเสียบ พอแม่จับขีดเขียนบนกระดาษเป็นภาษาไทยได้ ก็เพราะยายซึ่งเป็นคนใจดี ใจบุญ ทำบุญตามแบบจีนที่ศาลเจ้าจนกระทั่งหัวหน้าภุมมเทวาที่เขตที่อยู่ศาลตรงนั้น เป็นคนจีนรู้สึกรักเอ็นดู สั่งลูกน้องที่เป็นภุมเทวาผู้หญิงแต่งชุดขาวเหมือนจีนซึ่งเคยเป็นญาติกับ ยายมาก่อนในอดีตชาติ เคยเกื้อกูลกันมามีความรักใคร่ผูกพัน ทำให้ตระกร้าสามารถขีดเขียนบนกระดาษทายถูกบ้างผิดบ้าง มักจะถูกเกี่ยวกับเรื่องอดีตกับปัจจุบัน อนาคตก็ถูกบ้างโดยเฉพาะที่เกี่ยวกับเรื่องแม่ เพราะเทพธิดาแวบไปถามหัวหน้าเขต หัวหน้าเขตเขามีบัญชีว่าแม่จะตายวันนั้นวันนี้ เดือนนั้นเดือนนี้ ลูกสาวลูกชายนั่งธรรมะให้ดีแล้วไปบอกให้ท่านนั่งสมาธิ

น้องชายคนหนึ่งแรกๆ ยังไม่มาวัด พอลูกชวนสร้างองค์พระก็ทำทันทีร้อยองค์ ตอนหลังมาวัดปีละครั้ง ทำบุญไปแล้วประมาณสิบล้านบาท เมื่อพระอาจารย์สอนเรื่องศูนย์กลางกายก็เห็นองค์พระและดวงแก้วทันที บอกว่าเห็นไม่ยากเลย แต่ชอบนอนทำสมาธิ น้องชายฝากกราบถามหลวงพ่อว่า ถ้าทำบุญแต่ไม่ค่อยนั่งสมาธิ จะได้บุญอย่างไร จะได้ไปอยู่ดุสิตบุรีหรือไม่ ทำไมน้องชายเห็นองค์พระง่ายทั้งที่ไม่ค่อยได้นั่ง

เพราะบุญเก่าของน้องชาย ในอดีตเขาขยัน ทั้งทาน ศีล ภาวนา แต่มาขี้เกียจ ชาตินี้เป็นคนใจบุญใจดีแต่ขี้เกียจนั่งสมาธิ ที่ว่าเห็นนั่นเป็นบริกรรมนิมิตยังไม่ใช่พระธรรมกาย บางทีก็ชัด บางทีก็ไม่ค่อยชัด บางทีนึกได้ บางทีนึกไม่ได้ ปัจจุบันนี้กำลังประมาท อย่าขี้เกียจนั่ง เพราะจะไปดุสิตบุรียาก ได้ไปอย่างน้อยก็ดาวดึงส์

น้องสาวมาเป็นเจ้าหน้าที่วัดเพราะเกิดมาสร้างบารมีกับหมู่คณะ เป็นหน้าที่ของเขา มาเป็นผู้ให้แสงสว่าง