กระผม พระชัชวาล จารุธมฺโม อายุ 36-ปี ก่อนมาบวชในโครงการบวชพระแสนรูป 49-วัน รุ่นแรก ณ ศูนย์อบรมวัดสวนส้ม จังหวัดสมุทรปราการ กระผมทำงานเป็นผู้จัดการเขตของบริษัทกาแฟ ชื่อ บริษัท คอฟฟี่ทูเดย์ จำกัด กระผมเป็นคนมีชีวิตที่สมบูรณ์พร้อมคนหนึ่งของสังคมไทยครับ คือ จบปริญญาตรีรัฐศาสตร์ สมัยเรียนก็ได้รับคัดเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง พอเรียนจบก็มีหน้าที่การงานที่ดี มีตำแหน่งเป็นถึงผู้จัดการ รายได้สูง เป็นที่รักและไว้วางใจมากของเจ้านาย เพราะกระผมรอบรู้ สู้งาน ปฏิภาณไว หัวใจซู่ซ่า เบิกบานกับการทำงานแบบถึงลูกถึงคน และในเมื่อกระผมลุยงานหนักทุกวันแบบสุดๆ พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ กระผมก็จะไปหาความสุขมาปรนเปรอเพื่อให้รางวัลกับชีวิตแบบสุดๆเหมือนกัน คือ กิน เล่น เต้น เที่ยว ชนิด สุดๆไปเลย  และที่ไหนเขาว่าดี ก็ไปมาหมด ส่วนตอนกลางคืน ก็ตะเวนเที่ยวผับ บาร์ เธค ดริ้งค์ แด้นส์ ดื่ม โดยสมัครเป็นสมาชิกเกือบทุกผับ ใช้ชีวิตบนความหรูหราฟู่ฟ่า เสพสุข ท่องราตรี ประดุจแมลงเม่ากินเหล้าเข้ากองไฟ

 

 

 

        จนกระทั่งโยมแม่มาทวงสัญญาบ่อยๆว่า “เรียนก็จบแล้ว หน้าที่การงานก็ดีแล้ว เงินก็มีใช้แล้ว แต่ทำไมไม่บวชให้แม่สักที”-ทั้งๆที่โยมแม่ขอร้องให้บวชบ่อยมาก แต่กระผมก็ผลัดมาเรื่อยๆ เพราะเรื่องบวชไม่เคยมีอยู่ในหัว เนื่องจากไม่ศรัทธาพระสงฆ์แม้แต่นิดเดียว เพราะดูจากข่าว ก็เห็นแต่พระสงฆ์ทำเรื่องไม่ดี จึงคิดว่าพระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบสมัยนี้ไม่มีหรอก อีกทั้งวันๆไม่เห็นพระจะทำงานอะไรเลย มีแต่จะทำให้ศาสนาเสื่อม และถ้ากระผมจำเป็นต้องไปทำบุญจริงๆ กระผมก็เลี่ยงที่จะทำบุญกับพระสงฆ์ โดยไปทำบุญกับพระพุทธรูปแทน คือ เอาดอกไม้ธูปเทียนไปกราบ เพราะคิดว่าท่านเดินไปไหนไม่ได้ อย่างน้อยพระพุทธรูปก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้พระพุทธศาสนาเสื่อมเสีย

 

        กระผมคิดติดลบกับพระมาโดยตลอด แต่เนื่องจากกระผมทนแรงตื้อของโยมแม่ไม่ไหวจริงๆ จึงวางแผนในใจว่า ถ้าจำเป็นต้องบวชให้โยมแม่จริงๆ จะกลับไปบวชที่ลำปางบ้านเกิดแค่ห้าวันเจ็ดวัน ซึ่งค่าจัดงานก็แค่แสนเดียว สตางค์ก็มีอยู่แล้ว แต่ตอนหลังมาทราบว่า มีโครงการที่เขาให้บวชฟรี ก็คือโครงการของหลวงพ่อนี่แหละครับ สมองของกระผมก็รีบคำนวณถึงจุดคุ้มทุนว่าหากกลับลำปางไปบวชแค่ห้าวัน เสียเงินหนึ่งแสน กับบวชฟรีห้าวัน ไม่เสียเงิน อะไรมันจะคุ้มกว่ากัน พอคิดเปรียบเทียบอย่างนี้ปุ๊บ ก็ตัดสินใจเลือกเข้าโครงการของหลวงพ่อปั๊บ แต่พอเข้ามาแล้ว จากจุดคุ้มทุน กระผมก็แทบจะคลุ้มคลั่งครับ เพราะกระผมรู้สึกขัดใจไปเสียทุกเรื่อง ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาให้ผู้จัดการอย่างกระผมมาล้างส้วม โดยเอามือล้วงเข้าไปในคอห่าน กระผมนึกเถียงว่า “จะบ้ารึนี่ บวชอะไร ทำไมต้องให้ทำถึงขนาดนี้”

 

        พระพี่เลี้ยงก็ให้เหตุผลว่า การล้างส้วม ดูเหมือนเป็นของต่ำ หากเราทำได้ จะเป็นการลดทิฐิมานะ การเข้ามาบวช ต้องมาละกิเลส ต้องฝึกลดทิฐิมานะก่อน ถึงจะรองรับคุณธรรมเบื้องสูงอย่างอื่นได้ ตอนนั้น กระผมไม่เข้าใจหรอกครับว่า ไอ้ตัวทิฐิมานะมันเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าเกิดมา กระผมก็ไม่เคยล้วงส้วมอะไรแบบนี้เลย ขนาดส้วมที่บ้านของกระผมเอง ยังไม่เคยทำ แต่ส้วมที่นี่ ขับถ่ายของใครลงไปบ้างก็ไม่รู้

 

        หนำซ้ำพอเข้ามาบวชในโครงการนี้ ก็ยังต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ต้องอดข้าวเย็น ต้องฝึกวินัยอะไรสารพัด จนกระผมรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยครับ กระผมจำทนในสภาพอย่างนี้อย่างยาวนานถึงสามวัน โดยท่องในใจอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ยังไง...กูไปแน่”-จากนั้นก็เตรียมเก็บกระเป๋ากลับบ้าน พร้อมกับคิดว่าไปเสียเงินแสนบวชที่ลำปางยังสบายใจกว่านี้อีก

 

        แล้วทันใดนั้นเอง จู่ๆพระอาจารย์ก็หิ้วปีกพยุงอาแปะคนหนึ่งอายุแปดสิบกว่าปี เข้ามา แล้วก็มาบอกพวกกระผมว่า “นี่คือสมาชิกใหม่ของพวกเรานะ จะขอเข้ามาบวชด้วย”-กระผมดูจากสภาพของอาแปะแล้ว รู้สึกแกหง่อมเต็มทีแล้วครับ ร่างกายก็ไม่ไหว แต่แกพยายามฝืนทนลำบากทรมานสังขาร ทำทุกอย่างให้ได้เหมือนที่พวกกระผมทำด้วยความอดทน เพื่อให้เขายอมอนุญาตให้แกบวช พอกระผมมองแกแล้ว เลยฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า การบวชมีคุณค่าขนาดนี้เลยหรือ ขนาดที่คนแก่คนหนึ่งยอมสู้ด้วยชีวิต ส่วนคนที่คิดว่า แน่ ดี เจ๋ง ยังหนุ่มยังแน่นอย่างกระผม กลับสะเงาะสะแงะสู้อาแปะไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้กระผมตัดสินใจยอมอยู่ต่อ และก็คิดว่า “ก็ทนๆไป พอบวชเสร็จ สึกแล้ว แม่จะได้ไม่ต้องมาทวงอีก”

 

        ช่วงนั้น กระผมจึงต้องใช้ความอดทนในการฝึกฝนอบรมตนเอง เพื่อไปให้ถึงวันบวช และในที่สุดวันขอขมาก็มาถึง ขณะที่กระผมก้มกราบแม่นั้นเอง กระผมเกิดเป็นอะไรไม่ทราบ อารมณ์มันพลุ่งพล่านสุดๆอย่างไม่เคยเจอมาก่อน ความปลื้มมันเอ่อล้นจนกระผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ยิ่งเห็นโยมแม่ร้องไห้ กระผมก็ยิ่งปลื้มเหมือนใจจะขาด คือ กระผมยิ่งร้องไห้ใหญ่เลยครับ

 

        จากกาลเวลาที่ผ่านไป บทฝึกของที่นี่ได้หล่อหลอมให้ความคิดของกระผมเปลี่ยนไปมาก เพราะกระผมไม่เคยรู้มาก่อนว่า ชีวิตความเป็นพระต้องฝึกฝนอบรมตนเองให้มี วินัย เคารพ อดทน มากถึงขนาดนี้ ต้องปัดกวาดเช็ดถู รักษาวัดให้สะอาด เพื่อให้ญาติโยมอยากเข้าวัดมาศึกษาธรรมะ ต้องรักษาศีลอย่างเคร่งครัดเพื่อให้ตัวเองบริสุทธิ์ และที่สำคัญต้องนั่งสมาธิ เพื่อให้ตัวเองบรรลุธรรม และกระผมก็ค้นพบว่า ข้อปฏิบัติอย่างเคร่งครัดของพระเช่นนี้ได้ขัดเกลากิเลสในใจของกระผมไปอย่างไม่รู้ตัว เช่น เรื่องการล้วงคอห่าน ตอนนี้กระผมล้วงได้อย่างคล่องแคล่ว เพราะกระผมยอมถอดหัวโขนการเป็นผู้จัดการออก เลิกยึดติดสิ่งที่ทำให้กระผมถือตัว ตอนนี้กระผมเห็นคุณค่าของคนอื่น และพร้อมที่จะรองรับคุณธรรมคำแนะนำที่ดีๆเข้ามาปฏิบัติ และก็รู้แล้วครับว่า ทำไมหลวงพ่อถึงจัดให้บวชนานถึง 49-วัน หรืออย่างน้อยหนึ่งพรรษา

 

        ถ้ากระผมเลือกที่จะเสียเงินแสนบวชเองแค่ห้าวัน กระผมคงไม่ได้อะไรเลย ไม่ได้รับบทฝึกการเป็นพระแท้ให้เกิดกับตัวเอง และถ้ามีคนมาเจอกระผมระหว่างที่มาบวชแค่ห้าวัน กระผมก็ยังไม่ดีพอที่จะทำให้เขาเกิดความเลื่อมใสในการเป็นพระของกระผมได้หรอกครับ ซ้ำร้ายคือ คนที่มาเจอกระผมตอนนั้นก็จะไม่ศรัทธาพระ เกิดความรู้สึกเหมือนกระผมในอดีต และพอกระผมสึกจากห้าวันไปแล้ว กระผมก็อาจเที่ยวไปพูดว่า “บวชแล้วไม่ได้อะไร แถมยังเสียเงินเป็นแสน”

 

        หลวงพ่อครับ กระผมรู้สึกตัวเองมีวาสนา และภูมิใจมากที่ได้มาเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อ ผู้มีศีลาจารวัตรงดงามและมีวิสัยทัศน์สุดๆ กระผมจึงขอบวชช่วยงานหลวงพ่อต่อไปเรื่อยๆก่อนครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

พระชัชวาล จารุธมฺโม