กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        ลูกชื่อ ปรินทร เจริญชัยชนะสินธุ์ อายุ 33-ปี ตัวแทนอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนจากศูนย์อบรม ยู-ทาวเวอร์ กรุงเทพมหานครค่ะ ลูกรู้จักวัดพระธรรมกายตั้งแต่ปี พ.ศ.2549-จากการชักชวนของเพื่อน ทำให้ลูกมีโอกาสได้มาทำบุญและร่วมงานบุญใหญ่กับวัดพระธรรมกายค่ะ เมื่อปลายปี พ.ศ.2553-ที่ผ่านมา อยู่ๆลูกก็มีความรู้สึกอยากทำบุญขึ้นมาอย่างจับใจ จึงโทรศัพท์ไปถามเพื่อนว่า ช่วงนี้ที่วัดพระธรรมกายมีบุญอะไรให้ทำบ้าง เพื่อนก็รีบบอกด้วยความดีใจว่า “พอดีเลย ที่วัดกำลังจะจัดบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน หนึ่งล้านคน รุ่นที่สาม มาบวชสิ จะได้เป็นธิดาพระชินสีห์ จะได้เข้าถึงพระรัตนตรัย”

 

 

 

        ตอนนั้น ลูกฟังไม่เข้าใจหรอกค่ะ แต่ในใจก็อยากบวช พอได้มาบวชจริงๆลูกก็ประทับใจมาก หลังจากบวชแล้วชีวิตของลูกก็ดีขึ้น งานไหลมา เงินไหลมา จนลูกอัศจรรย์ใจ พอมีโครงการบวชรุ่นที่สี่ ลูกจึงมาบวชอีกอย่างไม่ลังเลค่ะ

 

        วันแรกที่นั่งสมาธิ-ลูกก็ยังฟุ้งมาก แต่พอผ่านไปสามวันความฟุ้งก็ลดลง พอทำใจนิ่งๆก็ได้พบกับความสว่างในศูนย์กลางกาย แล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาอยู่ในท้อง คล้ายๆคนท้องอืด แต่มันแปลกมาก เพราะจะอืดเฉพาะเวลานั่งสมาธิเท่านั้นค่ะ ในวันที่สี่ของการอบรม หลังจากปฏิบัติธรรมในภาคค่ำเสร็จแล้ว เพื่อนๆอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนก็ชวนกันไปนั่งสมาธินอกรอบต่อค่ะ ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มเศษ ใจของลูกสงบมาก พอนั่งไปได้ไม่นานก็เห็นดวงแก้วใสสว่างลอยอยู่ตรงหน้าผาก แล้วลูกก็รู้สึกเคลิ้มๆตัวก็เอนไปข้างหน้าเรื่อยๆ เหมือนคนกำลังจะหลับ แล้วอยู่ๆก็มืดไปเลยค่ะ ตัวชาไปหมดเหมือนคนโดนฉีดยาชา แขนขาก็ไม่มีความรู้สึก ลูกจำได้ว่าพระอาจารย์เคยบอกว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าตกใจ ให้ปล่อยมันไปเลย”

 

        ลูกก็เลยปล่อยไปเรื่อยๆ ตอนนั้นมองทางไหนก็มืด หาตัวเองก็ไม่เจอ จนลูกคิดว่า “นี่เราใกล้ตายแล้วหรือ”-ลูกจึงนึกถึงบุญและนึกถึงองค์พระให้มาช่วย อยู่ๆก็เห็นองค์พระมาในดวงใสๆ แล้วทั้งดวงทั้งองค์พระก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น จนเท่ากับลูกฟุตบอล พอท่านขยายมาจนถึงลิ้นปี่ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเบียดอยู่ที่คอ ทำให้อึดอัด หายใจไม่ออก หูอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เหมือนคนกำลังจะขาดใจตาย แล้วอยู่ๆตัวมันก็วืด...ตกลงไปในเหวที่ลึกมากๆ ลูกรู้สึกว่าตัวเองหัวทิ่มลงไปเร็วมาก จนคิดว่าถ้าตกลงไปถึงพื้น ต้องคอหักตายแน่นอน แต่พอตกลงไปถึงที่สุด กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆมารองรับ พอมองไปข้างหน้าก็สว่างโล่ง พอลูกมองมาที่ตัวเองก็เห็นมีพระแก้วใสๆนั่งสมาธิอยู่ในดวงแก้ว พอมองไปนิ่งๆท่านก็ผุดขึ้นมาเรื่อยๆเหมือนน้ำกำลังเดือด ผุดขึ้นมาไม่ยอมหยุด เป็นประสบการณ์ที่ประหลาดมาก แปลกมาก เพราะเหมือนมีสิ่งมีชีวิตอยู่ในตัวของลูกค่ะ ตอนนั้นลูกปลื้มมากที่ได้เห็นองค์พระ และดีใจมากที่รอดตาย พอลืมตาแล้ว ท่านก็ยังผุดอยู่ พอเอาใจไปสัมผัสที่ท่าน ความปลื้มปีติก็ยิ่งท่วมท้นจนน้ำตาไหลค่ะ ขนาดล้มตัวลงนอนท่านก็ยังผุด คืนนั้นลูกฝันถึงองค์พระตลอดทั้งคืนเลยค่ะ

 

 

        พอตื่นนอนแล้ว ท่านก็ยังอยู่ ไปอาบน้ำ ออกกำลังกาย หรือทำอะไร ท่านก็ไปด้วย เหมือนเป็นเงาตามตัวค่ะ พอมองท่านทีไรลูกก็จะปลื้มใจจนน้ำตาไหล แต่ก็ไม่กล้าบอกใคร กลัวเขาจะหาว่าบ้าค่ะ เพราะลูกปลื้มมากเหมือนคนโอเวอร์ แต่ลูกก็ปลื้มจริงๆ มีความสุขจริงๆ แล้วก็อยากให้อุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนทุกคนรู้สึกแบบนี้ค่ะ

 

 

        วันรับผ้าสไบแก้ว องค์พระก็ยังผุดอยู่ตลอดเวลา ขณะเดินไปรับผ้าสไบแก้ว ตัวลูกเบามากเหมือนเท้าไม่ติดพื้น ยิ่งได้ห่มผ้าสไบแก้วแล้วก็ยิ่งปลื้ม เหมือนเราได้เข้าไปนั่งใกล้พระรัตนตรัยจริงๆ มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่มาก เลิศมาก จนบรรยายไม่ถูก แล้วลูกก็นึกอุทิศบุญกุศลไปถึงคุณพ่อคุณแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว และรู้สึกว่าท่านได้บุญกับเราเต็มที่เลยค่ะ หลังจากจบโครงการแล้ว ลูกก็ยังนั่งสมาธิทุกวัน องค์พระก็ยังอยู่ และลูกก็จะอุทิศบุญไปให้คุณพ่อคุณแม่ทุกวันค่ะ

 

        ลูกกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่จัดโครงการดีๆอย่างนี้ขึ้นมา ลูกขอสมัครเป็นยอดทหารหญิงนักรบจักรพรรดิที่จะช่วยหลวงพ่อดูแลพระพุทธศาสนา แล้วลูกก็ตั้งใจว่าจะออกไปตามชายแมนแมนให้มาบวชแสนให้ได้เยอะๆ ซึ่งตอนนี้ก็ชวนมาได้แล้วสิบกว่าคน แต่ลูกจะชวนให้ได้มากกว่านี้ จะทำให้สุดๆไปเลยค่ะ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

อุบาสิกาแก้วปรินทร เจริญชัยชนะสินธุ์