ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 26 มีนาคม พ.ศ.2554
สุขที่สุด เมื่อได้มาหยุดนิ่ง ในเพศสมณะ
พลิกชีวิตด้วยบุญบวชสุขที่สุดเมื่อได้หยุดนิ่งในเพศสมณะเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูงผม...พระวิกาน จิรสุโภ อายุ 44 ปี บวชรุ่นแสนเข้าพรรษา ณ วัดโนนสว่างภิรมย์ จ.สกลนคร ปัจจุบันเป็นผู้ช่วยหัวหน้าศูนย์วัดโนนสว่างภิรมย์ จ.สกลนคร ครับ
พระวิกาน จิรสฺโภก่อนมาบวช ผมทำงานเป็นช่างรับเหมาก่อสร้าง ใครๆ ก็ขนานนามผมว่า “ช่างรับเหมา และรับเมา” ครับ เพราะไม่มีงานไหน ที่ผมไปทำแล้วไม่เมากลับบ้าน ก็อย่างว่า แหละครับ เหนื่อยกับการทำงานมาทั้งวัน พอเลิกงานมันก็ต้องผ่อนคลาย นิดๆ หน่อยๆ พอให้ชีวิตมันกระชุ่มกระชวย ตอนนั้นผมใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เรื่องทำบุญหรือเรื่องบวชพระไม่เคยอยู่ในหัวสมองเลยครับ ยิ่งเรื่องบาปบุญคุณโทษไม่ต้องพูดถึง ไม่รู้จักเลยครับ คิดแต่ว่า ความสำเร็จทุกอย่างมันต้องมาจาก หนึ่งสมองสองมือของตัวเราเองเท่านั้น จากกิตติศัพท์ที่เลื่องลือว่า เป็นช่างรับเหมารับเมานี่เองครับ จึงทำให้งานของผมค่อยๆ ลดลงจนแทบไม่มีใครจ้าง ผมจึงออกหางานใหม่ๆ ทำ และก็ได้ข่าวว่าประเทศไต้หวันรับคนงาน ผมก็เลยไปทำงานที่นั่น พอไปแล้ว โอ้โห!! เหนื่อย...สุดยอดเลยครับ ผมทำงานเป็นพนักงานผสมสี ในโรงงานย้อมสีแห่งหนึ่ง งานที่นั่นบอกได้คำเดียวว่า บรมโคตร เหนื่อย!! เพราะทำงานหนัก พักผ่อนน้อย เงินที่ได้มาก็ถูกกด ถูกโกง ไม่คุ้มเหนื่อยเลยครับ ผมจึงตัดสินใจเดินทางไปมอบตัวกับตำรวจ ขอให้เค้าช่วยส่งผมกลับประเทศไทย พอกลับมาได้ไม่นาน ผมก็บินไปทำงานต่อที่เกาหลี คราวนี้ผมได้ทำงานเป็น QC ให้กับบริษัทซัมซุง งานที่นี่ดี สบาย สวัสดิการ เงินเดือนทุกอย่างดีพร้อม แต่ผมดันถูกจับส่งกลับเมืองไทยด่วน เพราะรอบนี้ผมแอบลักลอบเข้ามาทำงานเป็นแรงงานเถื่อนพอกลับมาประเทศไทย ผมก็ตั้งใจจะมาสร้างฐานะใหม่อีกครั้ง ผมจึงเอาเงินเก็บก้อนสุดท้าย 4 แสนบาท มาลงทุนเปิดฟาร์มเลี้ยงหมูและเป็ดขาย แต่เชื่อไหมครับ......ทำได้ไม่กี่วัน ก็เจอพิษไวรัสกระหน่ำเข้ามาที่ฟาร์ม สัตว์ที่เลี้ยงไว้ขายตายหมดทั้งคอก ต้นทุนหาย กำไรหมด เจ๊งไม่เป็นท่า ตอนนั้นผมเครียดมาก เพราะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ผมจึงตัดสินใจไปทำงานต่างประเทศอีกครั้ง ตามคำชักชวนของเพื่อนที่ว่า “ไปทำงานที่ประเทศกาตาร์ ได้เงินดี ได้เงินเยอะ อยู่แถวๆตะวันออกกลาง” มีรึที่ผมจะพลาด ผมได้ทำงานเป็นช่างเดินท่อแอร์ ท่อประปา ทุกวันต้องตื่นตั้งแต่ตี 3 ครึ่ง นั่งรถข้ามทะเลทรายอันร้อนระอุ เป็นสิบๆกิโล เพื่อเดินทางไปที่ทำงาน หลวงพ่อครับผมอยู่ที่นี่ เหมือนนรกบนดินชัดๆเลยครับ เพราะอากาศมันร้อนมากๆ ถึงมากที่สุด ร้อนทั้งวันทั้งคืน น้ำที่จะใช้ดื่มก็ร้อนยังกะน้ำเดือด อาหารการกินก็เป็นข้าวแข็งๆ ก้อนหนึ่งกับไก่ทอด กินแบบนี้ทุกวันเป็นปีๆ กว่าจะได้กลับบ้านก็ 2 ทุ่ม ซ้ำร้ายพอจะอาบน้ำ น้ำก็แสนจะร้อนอีก ผมหงุดหงิดใจ ทรมานใจจนแทบจะเป็นบ้า อยากจะกลับมาที่เมืองไทยมากๆ แต่ก็กลับไม่ได้เพราะยังจ่ายค่าเดินทางให้กับนายหน้าที่พาไปทำงานยังไม่ครบเลยครับวันหนึ่ง ขณะที่ผมนั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ มือก็กดไปเจอช่อง DMC โดยบังเอิญ สิ่งแรกที่ผมได้ดูคือ สกู๊ปธุดงค์ธรรมชัย พัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง ผมได้เห็นภาพพระหนุ่มๆ อายุไม่เยอะ เดินไปพัฒนาวัด ชวนญาติโยมมาปฏิบัติธรรม มันเป็นภาพที่กินใจ โดนใจผมอย่างจัง ผมเห็นแล้ว ผมอยากเป็นหนึ่งในบุคคลที่อยู่ในภาพนั้นครับ ผมเลยตั้งเป้าหมายเอาไว้ว่า สักวันหนึ่งผมจะต้องไปพัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่งในหมู่บ้านของผม และผมจะไปเป็นเจ้าอาวาสที่นั่นให้ได้ครับ แล้ววันหนึ่ง ผมก็เห็นเค้าประกาศรับสมัครบวชพระรุ่นเข้าพรรษา ตอนนั้นผมรู้สึกอยากบวชมาก อยากกลับไปทำความตั้งใจที่อยากจะทำให้เป็นจริง ผมจึงรีบทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะๆ และซื้อตั๋วเครื่องบินกลับมาประเทศไทยเมื่อกลับมาถึงแล้ว ผมก็รีบไปที่วัดแถวบ้านเพื่อหาจุดรับสมัครบวชทันที เพราะใจผมเรียกร้องอยากบวชมากๆ อยากบวชอย่างแรง ชาวบ้านที่รู้จักผม พอรู้ว่าผมจะบวชก็ต่างตกใจ ฮือฮากันยกใหญ่ เพราะไม่มีใครเชื่อว่า ช่างรับเหมา รับเมา ชนิดที่ใครต่อใครส่ายหน้าอย่างผมจะมาบวชกับเค้าได้ พอเข้าโครงการแล้ว ตอนแรกบอกตรงๆ ครับว่า ผมรับไม่ค่อยได้ ที่ให้พระที่มีอายุน้อยกว่าผมตั้งเยอะ มาคอยสอน คอยบอก คอยแนะนำ เมื่อก่อนผมเป็นถึงระดับหัวหน้า มีแต่สั่งลูกน้องให้ทำตาม แต่พอมาที่นี่ต้องมาคอยฟังเด็กเมื่อวานซืน รุ่นราวคราวลูก มาคอยสอน เรื่องการกราบ การไหว้ การใช้ชีวิตในเพศสมณะ ตอนนั้นผมมีอีโก้เต็มตัวเลยครับ ไม่ยอมฟังใคร เพราะคิดว่าตัวเราเองรู้ดีหมดแล้ว มันอึดอัด ไม่อยากอยู่แล้ว ผมรับมันไม่ได้จริงๆ ครับ แต่พอผมกลับมาถามตัวเองว่า เรามาบวชเพื่ออะไร... ผมก็ได้คำตอบว่า เรามาบวชเพื่อที่จะมาเป็นเจ้าอาวาสที่ดี เพื่อที่จะฟื้นฟูพระพุทธศาสนา ทำไมเราไม่ฟื้นฟูจิตใจและตัวของเราเองก่อน เมื่อได้คิด ผมก็คิดได้ หลังจากนั้นผมจึงตั้งใจฝึกตัวทุกรูปแบบ โดยถอดทิฐิและอีโก้ที่สวมอยู่ในตัวทิ้งไปให้หมดเลยครับ เปลี่ยนตัวเองใหม่ ตั้งใจเรียนรู้และปฏิบัติตามในสิ่งที่โครงการสอน เพราะผมเชื่อว่า ถ้าเราทำตัวเป็นน้ำที่ไม่เต็มแก้ว เราก็จะได้รับแต่สิ่งที่ดีๆ อีกมากมายที่พระอาจารย์และพระพี่เลี้ยงตั้งใจเอาธรรมะเติมเต็มให้ครับหลวงพ่อครับ...ตอนนี้ผมตั้งใจฝึกตัวเป็นพระแท้อย่างเต็มที่ เพื่อเดินตามฝันของตัวเองที่อยากจะพัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง อยากที่จะเป็นเจ้าอาวาสที่ดี อยากสร้างศรัทธาและศีลธรรมให้เกิดขึ้นในหมู่บ้านของผม ซึ่งตอนนี้ผมกับทีมงานกำลังวางแผน ที่จะไปพัฒนาวัดร้างแห่งนี้อยู่ครับ หลวงพ่อครับ ผมจะขอทำภารกิจตรงนี้อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ทำอย่างเต็มที่ เต็มกำลัง และจะขอยืนหยัดต่อสู้ไป กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อในการกอบกู้และฟื้นฟูพระพุทธศาสนาตลอดไปครับกราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูงพระวิกาน จิรสฺโภ********************************
สุขที่สุดเมื่อได้มาหยุดนิ่งในเพศสมณะ
[ 30 มี.ค. 2554 ] - [ 18262 ]
Desktop Version
