บุญช่วยในวินาทีวิกฤตของชีวิต

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ

 

        ลูกชื่อ กัลฯวีณา ศรีภูธร อายุ 54-ปี เป็นเจ้าพนักงานธุรการชำนาญงาน อยู่ที่ศาลากลาง จังหวัดนครสวรรค์ ก่อนหน้านี้ลูกใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยค่ะ เที่ยวเตร่เฮฮาปาร์ตี้ไปเรื่อยๆ ทำทุกอย่าง...ไม่ว่าจะกิน เที่ยว ดื่ม อะไรที่คนอื่นคิดว่าไม่ดี สำหรับลูกแล้ว มันคือสิ่งที่ท้าทาย ที่ลูกอยากเข้าไปลองพิสูจน์ดูค่ะ ลูกเที่ยวหนัก จนกระทั่งล้มป่วยไม่สบาย จึงไปหาหมอที่คลินิกใกล้บ้าน ระหว่างที่รอคุณหมออยู่นั้น จู่ๆก็มีพี่ๆในคลินิกเข้ามาหาลูกในระยะประชั้นชิด แล้วเอาเอกสารและแผ่นซีดีต่างๆมาให้ลูกมากมาย ลูกก็งงๆแต่ก็รับไว้ด้วยความเกรงใจ จนกระทั่งได้พบคุณหมอ ประโยคแรกที่คุณหมอถามลูก คือ  “หนูสร้างองค์พระแล้วหรือยัง บุญนี้ใหญ่มากนะ ช่วยตัดรอนวิบากกรรมต่างๆของเราได้”-ลูกอึ้งไปเลยค่ะ เพราะตอนแรกคิดว่าคุณหมอจะถามว่า ป่วยเป็นอะไร แต่ที่ไหนได้ กลับถามลูกว่า สร้างองค์พระแล้วหรือยัง ตอนนั้นลูกคิดว่า...นี่เราอ่านป้ายผิดหรือเปล่านะ เรามาคลินิกหรือว่ามาวัดกันแน่ แต่ลูกก็ได้แค่ยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร

 

 

 

        จนกระทั่งกลับมาบ้าน อยู่ว่างๆไม่รู้จะทำอะไร ลูกก็ลองอ่านหนังสือและดูซีดีแผ่นนั้น นั่นแหละค่ะ จึงทำให้ลูกได้ทราบประวัติการสร้างมหาธรรมกายเจดีย์ และอานิสงส์ของการสร้างองค์พระว่า ได้บุญมากขนาดไหน ตอนนั้นลูกรู้สึกตื่นเต้น และอยากทำบุญนี้มาก ลูกจึงตัดสินใจเอาเงินเก็บที่มีตอนนั้น สร้างองค์พระให้พี่ชายก่อนทันทีหนึ่งองค์ เพราะลูกอยากเอาบุญใหญ่นี้ให้กับพี่ชาย เนื่องจากลูกฝันถึงเขาบ่อยๆ หลังจากเขาเสียชีวิตไปแล้วด้วยอุบัติเหตุ

 

        หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆลูกก็ปวดท้องรอบเดือนขึ้นมาอย่างกะทันหัน แรกๆปวดไม่ค่อยเท่าไรค่ะ ยังพอทนได้ แต่พอนานๆไป แทนที่อาการปวดจะลดลง แต่เปล่าเลย มันกลับยิ่งทวีความเจ็บปวดมากขึ้น วันแล้ววันเล่า ที่ลูกทนอยู่กับอาการปวดท้องแบบนี้ จนอาการหนักขึ้นขนาดที่ลูกไม่สามารถที่จะขยับตัวได้เลย หลังของลูกแข็งและเจ็บไปหมด ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง และไม่สามารถกระดุกกระดิกทำอะไรได้ ตอนนั้นลูกอยู่ในสภาวะเหมือนตายทั้งเป็น มันเจ็บและทรมานมาก จนคนที่บ้านดูทีท่าแล้ว เห็นว่าจะไม่รอด จึงพากันรีบนำตัวลูกส่งโรงพยาบาล ซึ่งระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาลนั้น เลือดก็ได้ออกมาเรื่อยๆ ตัวของลูกค่อยๆซีดลง ตอนนั้นลูกรู้สึกหนาวและสะท้านไปหมดทั้งตัวเลยค่ะ

 

        หลวงพ่อคะ ในช่วงเวลาวิกฤตแบบนั้น ลูกรู้แล้วว่า ไม่มีใครช่วยเราได้จริงๆนอกจากตัวของเราเอง พอลูกได้สติ ลูกก็หลับตาลงเบาๆแล้วนึกถึงบุญสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวทันที เพราะลูกคิดว่าเป็นบุญเดียวในชีวิตที่ลูกได้ทำมากที่สุด แล้วลูกก็อธิษฐานจิตว่า ด้วยบุญนี้ขอให้ลูกได้เจอหมอที่ตรงกับโรค ให้หมอช่วยลูกได้ทันเวลา เพราะลูกรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดลมหายใจเร็วๆนี้ โดยในมือลูกตอนนั้นถือหนังสือสวดมนต์ไว้แน่น ปากก็สวดมนต์ไปเรื่อยๆ สวดมนต์ทั้งๆที่ยังปวดท้องอยู่นั้นแหละค่ะ

 

        จนมาถึงโรงพยาบาล คุณหมอก็รีบนำตัวลูกเข้าห้องฉุกเฉิน ให้เลือดด่วน แล้วก็ทำการขูดมดลูกและผ่าตัดเอามดลูกทั้งสองข้างออก แต่ก็น่าแปลก คือ ลูกกลับไม่มีอาการหวาดกลัวอะไรเลย เพราะตอนนั้นใจมันเกาะเกี่ยวอยู่กับภาพองค์พระที่ลูกได้สร้างให้กับพี่ชายอย่างเดียว และลูกก็ภาวนาสัมมา อะระหังไปเรื่อยๆ คิดแต่เพียงว่า อะไรจะเกิดก็เกิด ไม่เอาใจไปผูกพันหรือคิดเรื่องอะไรเลย จนกระทั่งการผ่าตัดทุกอย่างเสร็จสิ้นลงด้วยดี

 

        ตอนที่ลูกฟื้นขึ้นมานั้น คุณหมอและทีมแพทย์ได้เดินมาหาลูกแล้วบอกว่า  “คุณโชคดีมากๆเลยนะที่มาทัน รู้ไหมถ้ามาช้ากว่านี้สักหนึ่งชั่วโมง มีหวังไม่รอด เพราะมดลูกของคุณมันขยายใหญ่ขนาดเท่าหนึ่งฝ่ามือ แถมมีเลือดออกมาก เกือบจะเต็มกระโถนใบนี้เลย เกือบตายแล้วรู้ไหม”-พอคุณหมอพูดจบ ลูกก็ตกใจและอึ้งไปเลยค่ะ ลูกคิดว่า “โอ...นี้ถ้าเราไม่ได้สร้างองค์พระไว้ก่อนหนึ่งองค์ ในภาวะใกล้ตายแบบนี้ เราก็คงไม่รู้จะนึกถึงบุญอะไรได้ และแน่นอนว่าถ้านึกถึงบุญไม่ออก บุญก็คงจะมาช่วยเราไม่ทัน ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าเราอาจจะเสียชีวิตไปในวินาทีวิกฤตนั้นแล้วก็ได้”

 

        ดังนั้น เพื่อความไม่ประมาทหลังจากที่ลูกผ่าตัดเสร็จแล้ว ลูกก็ได้รวบรวมเงินสร้างองค์พระให้กับตัวเองและครอบครัวเพิ่มอีกสี่องค์ทันที เพราะลูกมั่นใจว่าที่ลูกรอดมาได้เพราะบุญจากการสร้างองค์พระจริงๆ ถ้าไม่เจออานุภาพการสร้างองค์พระกับตัว ลูกไม่มีทางเชื่อจริงๆค่ะ บุญนี้แรงสมคำเล่าลือจริงๆและตลอดระยะเวลาการพักฟื้น ลูกก็สวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น นอนหลับตาภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ อาการเจ็บปวดของลูกก็ค่อยๆดีขึ้นอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งลูกได้ออกจากโรงพยาบาล

 

        หลังจากนั้น ลูกก็เปลี่ยนตัวเองใหม่ ใช้เวลาที่เหลืออยู่มาทุ่มเทสร้างบารมีอย่างเต็มที่ ตั้งใจบอกบุญสร้างองค์พระ เอาบุญใหญ่อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน จนตอนนี้ลูกสามารถบอกบุญสร้างองค์พระให้กับตัวเองและครอบครัวได้แล้ว 12-องค์ และสามารถชักชวนคนอื่นมาสร้างองค์พระได้อีก 33-องค์ค่ะ สุดท้ายนี้ ลูกก็อยากจะเชิญชวนคนที่ยังไม่ได้สร้างองค์พระว่า อย่ามัวรีรอชักช้าอยู่นะคะ ช้าหมดอดบุญใหญ่พลาดแล้วพลาดเลยนะคะ

 

 

กัลฯวีณา ศรีภูธร

 

สนใจสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวให้ตนเองและคนที่คุณรัก อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ ที่นี่ (คลิก)