องค์พระภายใน ความสุขที่ทุกคนเข้าถึงได้

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระสามารถ อภิวโร อายุ 29 ปี ปัจจุบันเป็นพระธรรมทายาทอยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดบรรหารแจ่มใส จังหวัดสุพรรณบุรี ขอรายงานตัวครับ หลวงพ่อครับ กระผมเป็นหนุ่มสุพรรณ และดูเหมือนเลือดสุพรรณในร่างกายของกระผมจะสูบฉีดแรงเป็นพิเศษมาตั้งแต่กระผมจำความได้ ตั้งแต่กระผมเรียนอยู่ ป.2 กระผมก็ชอบแอบหนีพ่อแม่ออกจากบ้านเป็นประจำ และสถานที่ที่กระผมชื่นชอบเป็นพิเศษก็คือที่ศาลาวัดครับ กระผมแอบไปนอนเล่นที่ศาลาวัดเกือบทุกวัน กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้านบ้าง แต่หลวงพ่อครับ ไม่น่าเชื่อนะครับว่าศาลาวัดที่กระผมใช้เป็นที่นอนหย่อนใจเล่นๆ จะกลายเป็นที่ซึ่งกระผมได้ไปนอนจริงๆจังๆในเวลาต่อมาครับ

 

 

 

        เนื่องจากพ่อของกระผม ท่านติดยา เลยพาลขายบ้าน เอาเงินไปซื้อยามาเสพ แถมตอนนั้นแม่ของกระผมก็หายไปเสียเฉยๆ กระผมจึงต้องไปดำรงชีพอยู่ที่ศาลาวัดแบบจริงๆจังๆชนิดไม่ทันตั้งตัวเลยครับ และกระผมก็ได้อาศัยข้าวก้นบาตรพระประทังชีวิตมาตั้งแต่เด็ก กระผมจึงได้สวมวิญญาณเป็น “เด็กวัด” ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ในช่วงที่อยู่วัด ตอนเช้ากระผมจะเดินตามหลวงพี่, หลวงตา ไปบิณฑบาตทุกวัน และกระผมก็ได้เรียนหนังสือที่โรงเรียนของวัดด้วยครับ พอวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ กระผมก็จะตามพระไปตามงานต่างๆ เช่น งานบวช, งานแต่ง, งานศพ สไตล์ลูกทุ่งๆแบบบ้านๆซึ่งกระผมชอบมากครับ เพราะตอนท้ายงาน เขาจะมีพิธีโปรยทานให้เด็กๆได้วิ่งไปแย่งกันเก็บเศษสตางค์ ซึ่งกระผมก็จะเก็บสตางค์ไว้ซื้อสมุดดินสอไปโรงเรียนครับ

 

        หลวงพ่อครับ แม้ชีวิตของกระผมจะดูเหมือนลูกนกที่ไร้รังอันอบอุ่น แต่กระผมก็เป็นคนมีจิตใจเข้มแข็งและสามารถยืนหยัดด้วยขาของตัวเองครับ กล่าวคือ หลังจากที่เรียนจนจบชั้น ป.6 แล้ว กระผมก็ได้บวชเรียนบาลีอยู่ 4 พรรษาครับ จากนั้นก็สึกออกมา เพราะมีเรื่องกับพระที่วัดเสียก่อน ตอนนั้นกระผมเรียนได้นักธรรมโทด้วยครับ หลังจากสึกออกมาแล้ว กระผมก็ได้ไปท่องโลกกว้างออกหางานทำตามจังหวัดต่างๆทั่วไทย และด้วยความที่กระผมเป็นคนจริงใจเข้ากับคนง่าย ดังนั้น เวลากระผมย้ายไปอยู่จังหวัดไหนก็มักจะได้เพื่อนฝูงแก๊งใหม่ๆมาเคล้าคลอดื่มเหล้าอยู่เรื่อยๆครับ มีเพื่อนก็ดีอย่างเดียวครับ คือ ทำให้ไม่รู้สึกเหงา แต่กระผมก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ตอนดีๆเพื่อนไม่ค่อยมาเรียกหรอกครับ แต่ตอนเขายกพวกไปตีกัน ดันมาเรียกกระผมทุกครั้ง และกระผมก็เป็นคนถือคติว่า “เพื่อนเจ็บเราก็เจ็บด้วย” จึงอดไม่ได้ต้องออกไปช่วยเขาเคลียร์สถานการณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า และด้วยความที่กระผมไม่เคยกลัวใคร กระผมจึงมักถูกเพื่อนดันหลังให้ไปยืนประจันหน้าคู่อริทุกทีเลยครับ และแม้ว่าคู่ต่อสู้จะมาพร้อมอาวุธครบมือทั้งปืน, มีดสั้น, อีโต้, อีดาบ หรือแม้กระทั่งไม้หน้าสาม กระผมก็ไม่กลัว แถมยังเอาตัวรอดปลอดภัยได้ทุกครั้ง

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนั้นเพื่อนๆในแก๊งต่างยอมรับฝีมือของกระผมกันมาก จนขอมาเป็นลูกน้องมือซ้ายมือขวาของกระผม แต่ต่อมาลูกน้องมือซ้ายโดนตำรวจจับ ส่วนลูกน้องมือขวาขอลาไปแต่งงาน กระผมจึงเหลือตัวคนเดียว จากนั้นกระผมจึงคิดหางานทำ ซึ่งพอดีลุงกับป้าของกระผมได้โทรศัพท์มาเรียกให้ไปช่วยจัดโต๊ะจีนเลี้ยงแขกแถวสุพรรณบุรี กระผมจึงรีบไปหาท่าน แต่ว่ายังไม่ทันได้ช่วยงานลุงกับป้าเลยครับ กระผมก็ได้ไปเจอกับอาจารย์มุก มาชวนบวชเสียก่อน กระผมรู้จักอาจารย์แค่ชื่อเท่านั้นครับ ได้ยินเขาเรียกกันว่า “อาจารย์มุก” กระผมก็เรียกตามเขา ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก กล่าวคือ กระผมเพิ่งรู้จักอาจารย์มุกได้แค่สองวันเท่านั้น คือ วันที่เขามาชวนบวช กับวันที่เขามารับกระผมเข้าวัด ทุกวันนี้กระผมยังคิดอยู่เลยว่า “สงสัยจะมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาดลจิตดลใจให้กระผมตามเขามาบวช” กระผมมาบวชง่ายมากๆครับ แต่กระผมก็ไม่คิดอะไรมากครับ คิดว่า “บวชสนุกๆทดแทนคุณพ่อแม่”

 

 

        พอเข้าโครงการแล้ว พระอาจารย์ให้ทำอะไรกระผมก็ทำหมดทุกอย่าง ไม่เคยขัดขืนเลยครับ ท่านให้นั่งสมาธิ กระผมก็ว่าง่าย นั่งสมาธิไปตามเสียงหลวงพ่อ จนมีวันหนึ่ง กระผมได้ไปนั่งตรงกับรูปของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ กระผมจึงบอกกับท่านว่า “กระผมอยากเข้าถึงพระธรรมกายกับเขาบ้าง กระผมอยากรู้ว่าถ้าเข้าถึงแล้วจะรู้สึกอย่างไร” แล้วกระผมก็นั่งหลับตาทำสมาธิไป นั่งไปนั่งมา อยู่ๆองค์พระก็ขึ้นมาเลยครับ กระผมเห็นท่านจากองค์เล็กๆตรงกลางกายแถวๆใต้ลิ้นปี่ แล้วท่านก็ขยายใหญ่...มากขึ้นๆ ตอนนั้นเหมือนตัวกระผมใสๆไปหมดเลยครับ แล้วองค์พระก็ขยายครอบตัวกระผมหมดเลย พอนั่งนิ่งๆต่อไปอีก กระผมก็ยิ่งปลื้ม ปลื้มมากที่สุดเลยครับ

 

 

        กระผมรู้สึกอิ่มเอิบใจจนบอกไม่ถูกครับ ขนาดพระอาจารย์ให้เลิกนั่งกันแล้ว กระผมยังไม่อยากเลิกเลยครับ เพราะกระผมอยากนั่งไปให้สุดๆว่าจะไปได้ถึงไหน ตอนนี้ใจกระผมนิ่งมาก กระผมมีความสุขมากครับ กระผมอยากบอกเพื่อนพระธรรมทายาททุกคนว่า “การเข้าถึงองค์พระนั้นไม่ยาก แต่อยู่ที่เราอยากเข้าถึงจริงๆหรือเปล่า” กระผมอยากให้ทุกคนหมั่นตัดกิเลสไปเรื่อยๆ แล้วก็จะเข้าถึงองค์พระได้สักวันหนึ่ง นั่นจึงจะเรียกว่า “พระแท้” กระผมกราบขอบพระคุณหลวงพ่อที่จัดโครงการดีๆ ที่สามารถเปลี่ยนอดีตคนเกเร คนไม่ดี ให้กลับมาเป็นคนดี มีชีวิตใหม่ ถ้ามีโครงการนี้อีก คราวหน้า กระผมขอเชิญชวนชายแมนแมนให้มาบวชกันเยอะๆนะครับ ส่วนตัวกระผมจะขอบวชไปชาติต่อชาติ และจะช่วยหลวงพ่อฟื้นฟูพระศาสนา, พัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง ต่อไปอีกเรื่อยๆครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสามารถ อภิวโร