พระลูกชาย คือ แสงสว่างกลางดวงใจแม่

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระสำราญ กนฺตวโร อายุ 23 ปี ปัจจุบันรับหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยงอยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดหัวถนน อำเภอดอนตูม จังหวัดนครปฐม ขอรายงานตัวครับ หลวงพ่อครับ กระผมรักแม่มาก กระผมอยากบอกว่า “บุญที่เกิดขึ้นในทุกๆอนุวินาทีที่กระผมอยู่ในผ้าเหลืองนี้ กระผมขอมอบแด่แม่ ผู้เปรียบเสมือนพระในดวงใจของกระผมครับ” ตอนที่ยังเป็นเด็ก กระผมไม่ทราบจริงๆครับว่า แม่ต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหนเพื่อหาเงินมาส่งเสียให้กระผมกับน้องได้เรียน ในสายตาของกระผม ณ วันนี้ แม่ คือ นักสู้ที่แท้จริง เพราะท่านต้องตรากตรำขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างกลางแดดร้อนๆ เพื่อหาเงินมาเลี้ยงพวกกระผม ทั้งๆที่ท่านเป็นมะเร็งที่ปากมดลูกครับ

 

 

 

        หลวงพ่อครับ กระผมขอยอมรับผิดว่า เมื่อก่อนกระผมมองแม่เพียงด้านเดียว กระผมคิดว่าแม่สบาย เพราะกระผมเห็นท่านถือเงินครั้งละมากๆ บางครั้งก็หมื่นกว่าบาท บางครั้งก็สองหมื่นกว่าบาท กระผมจึงหลงคิดว่าแม่รวย กระผมจึงใช้เงินที่แม่ให้ไปในทางที่ผิด โดยกระผมนำเงินไปซื้อยามาเสพซื้อเหล้ามาดื่มกับเพื่อนครับ จนกระทั่งวันที่แม่ประสบอุบัติเหตุ รถมอเตอร์ไซค์ล้มและได้รับบาดเจ็บจนต้องหยุดทำงาน กระผมจึงได้รู้ความจริงว่า แม่ติดหนี้เป็นจำนวนมากทั้งในระบบและนอกระบบร่วมแสนบาท ที่สำคัญแม่ต้องวิ่งหาเงินส่งค่างวดเป็นรายวัน ตกวันละพันกว่าบาทอีกด้วยครับ

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนั้นกระผมรู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆที่ใช้เงินของแม่ไปแบบไร้หัวคิด กระผมจึงได้ลาออกจากโรงเรียน และหางานทำเพื่อหาเงินช่วยแม่ปลดหนี้อย่างเต็มที่ครับ โดยแต่ละวัน กระผมได้ทำงานตลอด 24 ชั่วโมงเลยครับ กล่าวคือ ตอนเช้าตั้งแต่แปดโมงครึ่งถึงห้าโมงเย็น กระผมจะทำงานเป็นลูกจ้างรับซ่อมคอมพิวเตอร์ ส่วนตอนเที่ยงกระผมก็จะไปขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง พอตกกลางคืนตั้งแต่หนึ่งทุ่มถึงเจ็ดโมงเช้าของอีกวัน กระผมจะไปรับงานพิเศษเป็นรปภ.ครับ และถ้าวันไหนส่งค่างวดแล้วเงินเหลือไม่พอซื้อกับข้าว กระผมก็จะไปเก็บตำลึงริมรั้วไปทำต้มจืดให้น้องกับแม่ได้กินอิ่มครับ

 

        กระผมต้องอดทนสู้เพื่อแม่และน้องอยู่เป็นปีๆ ตอนนั้นกระผมเครียดมากจึงนำเงินไปซื้อเหล้าซื้อยามาเสพอีก จนใครๆต่างก็พากันเรียกกระผมว่า “ไอ้ขี้เหล้า” ในเวลานั้นแม่ของกระผมรู้เรื่องทุกอย่าง แต่ท่านก็ไม่เคยปริปากบ่นกระผมเลยสักคำครับ จนกระทั่งกระผมช่วยปลดหนี้ให้แม่ได้หมด วันสว่างที่แม่เฝ้ารอก็มาถึงครับ คือ มีอยู่วันหนึ่งขณะที่กระผมกำลังทำงานอยู่ แม่ก็โทรศัพท์มาหา แล้วบอกให้กระผมรีบกลับบ้าน เพราะท่านมีอะไรจะเล่าให้ฟัง ทันทีที่กระผมได้พบหน้าท่าน แม่ก็บอกกับกระผมอย่างตื่นเต้นว่า “ตอนนี้เขามีโครงการบวชพระภาคฤดูร้อนหนึ่งแสนรูป แบบไม่เสียค่าใช้จ่าย ลูกอยากบวชไหม แม่ไม่ขอให้ลูกอยู่จนจบโครงการหรอกนะ ขอแค่ได้เห็นชายผ้าเหลืองสัก 7 วัน 15 วัน แม่ก็ชื่นใจแล้ว”

 

        พอแม่พูดออกมาอย่างนี้ กระผมจึงรู้ทันทีว่าแม่อยากให้กระผมบวชมาก กระผมจึงไม่ขัดศรัทธาและตอบท่านไปทันทีว่า “ผมจะบวชให้แม่ครับ” และตอนนั้นเพื่อให้แม่ได้ชื่นใจแบบสุดๆ กระผมจึงรีบโทรศัพท์ไปขอลาบวชกับเจ้านายทันที ซึ่งเจ้านายก็พูดสวนกลับมาว่า “ถ้าพี่ไม่ให้เธอบวช เธอจะว่าอย่างไร” กระผมก็ตอบเขาไปว่า “พี่ครับ ถ้าพี่จะให้ผมเลือกระหว่างงานของพี่กับแม่ ผมคงต้องเลือกแม่ครับ” เมื่อกระผมตอบไปอย่างนี้ เจ้านายก็เงียบไป แล้วบอกว่า “พี่ขออนุโมทนาบุญด้วยนะ”

 

 

        เมื่อกระผมเข้ามาบวชแล้ว กระผมมีความตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะฝึกตัวทุกอย่าง เพื่อที่จะเป็นพระแท้ ตอบแทนพระคุณแม่ครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรครับ พอถึงเวลานั่งธรรมะทีไร กระผมกลับนั่งไม่ได้เลย เพราะมันจะรู้สึกคันยุบๆยิบๆตามเนื้อตามตัวอยู่ตลอดเวลา พอเป็นแบบนี้บ่อยๆเข้า กระผมจึงตั้งจิตอธิษฐานถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ หลวงพ่อ และคุณยายอาจารย์ว่า “ถ้าลูกมีบุญจะได้อยู่ในร่มเงาของพระพุทธศาสนา วิชชาธรรมกาย ต่อไป ก็ขอให้อาการคันต่างๆจงหายไปทีเถิด และขอให้ลูกได้เจอแสงแห่งพระธรรมด้วยเถิด” แล้วจากนั้น กระผมก็นั่งหลับตา แล้วนึกถึงบุญที่กระผมได้ไปถวายปัจจัยต่อหน้าหลวงพ่อครับ ซึ่งกระผมจำใบหน้าของหลวงพ่อที่ส่งยิ้มนิดๆมาที่ลูกๆได้ ยิ่งนึกถึงใบหน้าของหลวงพ่อก็ทำให้กระผมปลื้มมาก

 

        กระผมนั่งสมาธิไปก็อมยิ้มไป จนความปลื้มล้นปรี่ จากนั้นกระผมก็เห็นมีดวงแก้วลอยมาหากระผมครับ โดยดวงแก้วได้เลื่อนไล่ไปตามฐานทั้งเจ็ดในตัวของกระผม ตอนนั้นกระผมรู้สึกปลื้มใจมาก ดวงแก้วใสมาก พอมองไปสักพัก ดวงแก้วก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นองค์พระครับ ซึ่งกระผมก็ได้นั่งมองดูท่านไปเฉยๆ พอมองไปเรื่อยๆ สักพักองค์พระก็ใสสว่างมากเลยครับ กระผมมีความสุขมาก และคนที่กระผมนึกถึงมากๆก็คือ แม่ของกระผมครับ กระผมอยากให้ท่านมีความสุขแบบกระผมบ้าง กระผมจึงนึกอธิษฐานให้แม่แข็งแรงและหายป่วย เพื่อที่กระผมจะได้อยู่ช่วยงานหลวงพ่อต่อไปแบบชาติต่อชาติครับ

 

 

        กระผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า “หลวงพ่อเป็นผู้ที่ให้โอกาสที่ยิ่งใหญ่แก่กระผม เพราะทำให้กระผมได้มีโอกาสบวชทดแทนพระคุณของแม่ครับ” สุดท้ายนี้ กระผมขอภาวนาให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง อย่าได้เจ็บอย่าได้ป่วยอย่าได้ไข้เลยนะครับ และกระผมอยากให้หลวงพ่อทั้งสองมีอายุสักพันปีหมื่นปี เพราะกระผมอยากให้ทุกคนในโลกใบนี้ได้เข้าถึงองค์พระธรรมกาย และมีความสุขเหมือนกับกระผมตอนนี้ครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสำราญ กนฺตวโร