072 แหล่งกำเนิดความสุขที่เที่ยงแท้แน่นอน

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาทภิสัก สกฺกกุโล อายุ 54 ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 3 ครับ กระผมเติบโตมาในครอบครัวที่คุณพ่อคุณแม่ชอบปลูกฝังเรื่องพระพุทธศาสนา และพาลูกๆเข้าวัดทำบุญเป็นประจำ กระผมรู้จักวัดพระธรรมกายตั้งแต่สมัยยังเป็นศูนย์พุทธจักรปฏิบัติธรรม จึงได้มาร่วมงานบุญใหญ่บ้างครับ พอเรียนจบปริญญาโท คณะเศรษฐศาสตร์ ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ก็เริ่มทำงาน กระผมจึงได้มาทำบุญกับทางวัดอย่างตลอดต่อเนื่องครับ กระผมทำงานมาแล้วหลายบริษัท เช่น บริษัทในกลุ่มปิโตรเคมี, กลุ่มบริษัทซีพี, กลุ่มเทเลคอมเอเชีย โดยตำแหน่งล่าสุดเป็นรองกรรมการผู้จัดการบริษัทดังแห่งหนึ่ง ซึ่งจะทำงานควบคู่ไปกับการเป็นอาจารย์พิเศษ สอนวิชาเศรษฐศาสตร์ ให้กับนักศึกษาในมหาวิทยาลัยด้วยครับ />

 

/>

 

 

        ตอนนั้น ชีวิตของกระผมค่อนข้างจะประสบความสำเร็จ มีรายได้ต่อเดือนด้วยเลข 6 หลัก จึงใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆ กระผมมีบ้าน มากกว่า 1 หลัง มีรถยนต์ยี่ห้อดังๆใช้ มากกว่า 1 คัน แล้วยังได้ไปเที่ยวต่างประเทศบ่อยๆ บางทีนึกอยากไปทานอาหารกลางวันอร่อยๆที่ฮ่องกง ก็บินลัดฟ้าไปได้เลยครับ แต่พอปี พ.ศ.2543 ชีวิตที่กำลังรุ่งพุ่งแรง ก็ร่วงและดับวูบแบบไม่ทันตั้งตัว เมื่อประเทศไทยเจอวิกฤติเศรษฐกิจ กระผมได้รับคำเชิญจากบริษัทให้ออกจากงาน ชีวิตก็พลิกผันมีหนี้งอกขึ้นมากว่าสิบล้านบาท ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล 2 เดือนต่อครั้ง เพราะถูกฟ้องร้องเรื่องค้ำประกัน แถมยังป่วยหนักด้วยโรคเส้นเลือดในผนังสมองโป่งถึง 4 เส้น ทางธนาคารก็โทรศัพท์มาทวงหนี้ทุกวัน บ้านและรถยนต์ที่มีอยู่ก็ทยอยถูกยึดไปจนหมด แม้ภรรยาสุดที่รักก็ยังมาขอแยกทางจากกระผมครับ

 

        ในตอนนั้นเอง ทำให้กระผมได้มาวัดพระธรรมกายทุกวันเลยครับ พอทุกข์ใจ แก้ปัญหาไม่ออก ก็จะนั่งรถเมล์มานั่งสมาธิที่ห้องปัญญา มาเป็นอาสาสมัครช่วยงานต้อนรับชาวต่างประเทศ กระผมต่อสู้กับปัญหาด้วยการมาวัด ใช้วิธีสู้ด้วยบุญครับ แล้วไม่นานบุญก็ส่งผล กระผมได้เป็นอาจารย์สอนวิชาเศรษฐศาสตร์ การตลาด โดยสอนเป็นภาคภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัยนานาชาติแห่งหนึ่ง เงินเดือนดีครับ เฉียดๆแสนบาท กระผมเริ่มมีชีวิตที่สุขสบายอีกครั้ง แล้วก็กำลังจะได้เป็นว่าที่ด๊อกเตอร์ในเร็วๆนี้ด้วยนะครับ แต่อยู่ดีๆกระผมก็เกิดอาการเบื่อชีวิตขึ้นมาเสียเฉยๆ กระผมคิดว่า “ชีวิตคนเราไม่แน่นอนเลย ตอนนี้เรากำลังรุ่งเรือง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตกต่ำอีกเมื่อไหร่” กระผมไม่อยากยืนอยู่บนวัฏจักรชีวิตที่ไม่แน่นอนอีกแล้ว จึงบอกกับตัวเองว่า “บวชดีกว่า” ทีแรกกระผมคิดว่าจะลางานมาบวชสักระยะ แต่นับวันลา นับไปนับมาอย่างไรก็ไม่ครบพรรษา สุดท้ายจึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ลาออกเลยครับ />

 

/>

 

        พอมาเข้าโครงการแล้ว จากที่เคยนอนห้องแอร์ก็ต้องมานอนเต็นท์ จากที่เคยทานอาหารหรูๆก็ต้องมาฉันในบาตร ทำทุกอย่างตามหมู่คณะ แต่กระผมก็สุขใจและไม่เคยนึกเสียดายชีวิตทางโลกเลยครับ ยิ่งพอนึกว่าคนบนโลกตั้งหกพันล้านคน แต่เราเป็นผู้โชคดีที่ได้มาบวชเป็นหนึ่งในแสน มันไม่ง่ายเลยที่ใครจะมายืนอยู่ตรงจุดนี้ ทำให้กระผมภาคภูมิใจมากครับ แล้วพอได้เปล่งวาจาขอบวช กระผมน้ำตาไหลเลยครับ กระผมคิดว่า “เรามาถูกทางแล้ว” ยิ่งได้นั่งสมาธิมากๆทุกวัน กระผมก็ยิ่งมั่นใจว่า “การบวชนี่แหละ คือ ชีวิตที่แท้จริงของผม”

 

        เวลานั่งสมาธิ กระผมจะปรับแขน ปรับขา ปรับร่างกาย ให้อยู่ในท่าที่สบายๆ ถ้าฟุ้งซ่านมาก กระผมก็จะนึกถึงโลกธรรม 8 นึกถึงความไม่เที่ยง ไม่มีตัวตน แล้วก็จะนึกถึงดวงแก้วพร้อมๆกับภาวนา “สัมมาอะระหัง” ไปเรื่อยๆครับ จนผ่านการอบรมไปได้ 2 อาทิตย์ กระผมก็เห็นดวงแก้วมาลอยอยู่ตรงหน้า เป็นดวงเล็กๆเท่ากับเหรียญ 5 บาท แล้วก็มีแสงสว่างวูบๆวาบๆเต็มไปหมด แต่กระผมก็ไม่สนใจ ยังคงภาวนา “สัมมาอะระหัง” ไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆดวงแก้วก็มาอยู่ในศูนย์กลางกายของกระผมเองเลยครับ ตอนนั้นกระผมเห็นดวงแก้วชัดประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์ เป็นดวงกลมๆเกลี้ยงๆ ใสเหมือนน้ำ แล้วก็รู้สึกคล้ายๆกับว่า ตัวเองกำลังดิ่งเข้าไปหาดวงแก้วด้วยครับ />

 

/>

 

        หลังจากนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ ขณะที่มองดวงแก้วไปเรื่อยๆ ใจก็นิ่งมากๆ อยู่ๆภาพดวงแก้วก็กลายเป็นองค์พระครับ องค์พระสูงประมาณนิ้วชี้ (ประมาณ 3 นิ้ว) มีสีเงินใสๆยิ่งกว่าสีของปรอท มีความเงางาม สวยงามมากครับ ตอนนั้นกระผมรู้สึกสบายใจ เหมือนตัวเราเป็นองค์พระที่นั่งอยู่ท่ามกลางความสว่างสีขาวเต็มไปหมด พอลืมตาแล้วรู้สึกปลอดโปร่ง มีอารมณ์สบายตลอดเวลา จิตใจก็เต็มอิ่มไม่อยากได้อะไรอีกเลยครับ แล้วเวลานั่งสมาธิถ้าใจนิ่งดี องค์พระก็จะมาให้เห็นได้ครับ บางครั้งก็เป็นองค์เล็กๆ บางครั้งท่านก็ขยายใหญ่ได้ด้วยครับ

 

        กระผมอยากกราบเรียนหลวงพ่อว่า ทุกโครงการของหลวงพ่อเป็นอะไรที่พิเศษและดีมากๆ เวลาได้ยินหลวงพ่อพูดว่า “เราจะเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยัง 208 ประเทศทั่วโลก” กระผมรู้สึกว่าคำนี้มันก้องอยู่ในสมองของกระผมตลอดเวลา กระผมอยากเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้ทุกคนบนโลกใบนี้ได้เข้าถึงความสุขภายใน ได้สัมผัสถึงดวงใสๆและองค์พระใสๆครับ ซึ่งกระผมจะขอใช้เวลาที่เหลืออยู่ของชีวิต ช่วยหลวงพ่อเผยแผ่พระพุทธศาสนา จะอยู่เป็นลมหายใจของพระพุทธศาสนา แบบชาติต่อชาติครับ />

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระภิสัก สกฺกกุโล