อานิสงส์ถวายขนมสด

การสั่งสมบุญบารมี ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เราต้องหมั่นสั่งสมบุญกันบ่อยๆ ทำให้สมํ่าเสมอ เพื่อไม่ให้บาปอกุศลได้ช่อง หากเราไม่ขวนขวายทำบุญ ใจไม่อยู่ในบุญแล้ว กระแสแห่งบาปอกุศลก็จะเข้ามาแทนที่ จะชักนำใจของเราให้ตกอยู่ภายใต้อำนาจอาสวกิเลส การรักษาใจให้ใสให้สะอาดบริสุทธิ์ เพื่อไม่ให้กระแสบาปเอิบอาบซึมซาบปนเป็นได้ จึงเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง เพราะเมื่อใจของเราใสบริสุทธิ์ กระแสธารแห่งบุญจะบังเกิดขึ้นในใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นต้องสั่งสมบุญและรักษาใจให้อยู่ในบุญควบคู่กันไป

มีวาระแห่งสุภาษิตที่ปรากฏอยู่ใน นันทนวิมาน ความว่า

“สมณะผู้ทรงศีลได้เป็นที่รักของเรา เรามีจิตเลื่อมใสศรัทธา เมื่อจะบริจาคข้าวและนํ้าเป็นทาน ก็ได้ถวายทานอันไพบูลย์โดยเคารพ เพราะอานุภาพแห่งบุญนั้น เราจึงมีวรรณะทิพย์ที่งดงามเช่นนี้ ผลอันน่าปรารถนาจึงสำเร็จแก่เรา และโภคะอันน่าปลื้มจึงบังเกิดขึ้นแก่เรา”

ถ้อยคำอันงดงามนี้ เป็นคาถาของเทพบุตรตนหนึ่งที่ซาบซึ้งในผลแห่งการสร้างบารมี เมื่อครั้งที่ตนเองเป็นมนุษย์ก็เป็นอุบาสกผู้เปี่ยมด้วยความศรัทธาเลื่อมใสในพระรัตนตรัย เคารพนอบน้อมอยู่ตลอดเวลาไม่เคยคิดดูหมิ่นดูแคลนเลย นี่เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งเท่านั้น ยังมีนักสร้างบารมีในสมัยก่อนอีกมากมายหลายท่าน ที่มีใจหนักแน่นและเคารพยิ่งในพระรัตนตรัย

คำว่า เคารพอย่างหนักแน่นนี้ หมายถึงว่า มีใจที่หนักแน่นเคารพบูชาอย่างสูงสุดในพระรัตนตรัย ไม่สามารถที่จะมีอะไรมาสั่นคลอนได้ เหมือนกับหินศิลาแท่งทึบ ที่ไม่หวั่นไหวต่อแรงลม ฉะนั้นไม่ว่าจะมีเรื่องราวอันเป็นเท็จใส่ร้ายป้ายสี มีผู้ไม่หวังดีต่อพระศาสนาก็ไม่หวั่นไหว มีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่ใส่ใจกับสิ่งไร้สาระที่เกิดขึ้น หรือแม้จะมีอุปสรรคก็ไม่ย่อท้อ

นักสร้างบารมีทั้งหลายในอดีต จึงเป็นแบบอย่างของการสร้างบารมีมายาวนาน เมื่อนำมาเล่าแล้วผู้ที่ได้รับฟังก็จะมีกำลังใจเพิ่มพูน ดังเรื่องการสร้างบารมีในสมัยพุทธกาลที่หลวงพ่ออยากจะนำมาเล่าให้ฟังในครั้งนี้ เป็นตัวอย่างที่ควรจะจดจำแล้วนำไปปฏิบัติตาม เพราะเมื่อมีโอกาสสร้างบุญแล้วก็ไม่ปล่อยโอกาสดีให้ผ่านเลยไป

* เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อครั้งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับอยู่ที่พระเวฬุวัน กรุงราชคฤห์ ในสมัยนั้นเป็นยุคที่พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองมาก นับตั้งแต่พระราชาคือพระเจ้าพิมพิสาร ท่านก็เป็นพระอริยบุคคลขั้นพระโสดาบัน มีศรัทธาที่ตั้งมั่นในพระรัตนตรัย ได้บำเพ็ญบุญเป็นแบบอย่างแก่เหล่าพสกนิกรของท่าน ทำให้ข้าราชบริพารและประชาชนพลเมือง ต่างก็รักในการสั่งสมบุญสร้างกุศลเหมือนกับพระองค์ จึงทำให้มหานครของพระองค์เป็นมหานครที่อบอวลด้วยคุณงามความดี ประชาชนคนธรรมดาทั่วไปก็ยังแสวงหาโอกาสในการสร้างบุญอยู่ตลอดเวลา

ในสมัยนั้น ได้มีคนเลี้ยงโคชาวราชคฤห์คนหนึ่ง วันๆ หนึ่งต้องออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปทำงาน อาชีพนายโคบาลสมัยก่อนนี้ จะต้องเลี้ยงดูโคให้ผู้อื่นแล้วได้รับค่าจ้างเป็นผลตอบแทน ไม่มีโคเป็นของตัวเอง วันๆ หนึ่งก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเลี้ยงโคเท่านั้น มีอยู่วันหนึ่ง ออกจากบ้านล่าช้ากว่าปกติเล็กน้อย ในมือของเขาได้ถือขนมสดมาด้วย เพื่อที่จะนำไปเป็นอาหารของตนเอง โดยมีผ้าเก่าๆ ห่อเก็บไว้ นายโคบาลนี้ได้มุ่งหน้าออกไปจากสถานที่ที่จะต้องไปเลี้ยงโคตามปกติของทุกวัน

ในขณะที่นายโคบาลนั้นก้มหน้าก้มตาเดินอยู่ เป็นเวลาเดียวกับที่พระมหาโมคคัลลานะออกเดินบิณฑบาต พระเถระมองเห็นนายโคบาลก็รู้ว่า ในวันนี้นายโคบาลนี้จะตาย อายุขัยของเขาได้หมดลงในวันนี้แล้ว จึงคิดที่จะสงเคราะห์ชายผู้นี้เพื่อให้ได้บุญในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ด้วยความกรุณา พระเถระจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ นายโคบาล นายโคบาลมีจิตเลื่อมใสในพระศาสนาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอเห็นพระเถระเดินเข้ามาใกล้ก็ดีใจ จึงจัดแจงน้อมนำขนมสดที่ตระเตรียมมาเพื่อตนเองเข้าไปถวายพระเถระ

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง ฝูงโคที่นายโคบาลเลี้ยงนั้นได้เดินออกนอกเส้นทาง เข้าไปยังไร่ถั่วของชาวบ้านแล้วก็เริ่มกัดกินถั่ว นายโคบาลเหลือบไปเห็นพอดีคิดว่า เราควรที่จะไปไล่โคทั้งหลายก่อนหรือถวายทานก่อนดีหนอ เมื่อเกิดความคิดอย่างนี้ ด้วยความที่เป็นผู้ที่ปรารถนาจะได้บุญก็คิดได้ว่า พวกเจ้าของถั่วจะทำอะไรกับเราก็ช่างเถิด หากเราไปไล่โคก็คงต้องพลาดจากการสร้างบุญกับพระเถระ ส่วนเจ้าของไร่นั้น เราสามารถที่จะชดใช้ค่าเสียหายได้ แต่โอกาสที่จะสร้างบุญมาถึงแล้ว ถ้าเราไม่รีบทำก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเมื่อไหร่ อย่ากระนั้นเลย เอาบุญก่อนดีกว่า

เมื่อคิดอย่างนี้แล้วก็ไม่รอช้า น้อมถวายขนมสดที่เป็นอาหารของตนเองให้กับพระเถระ พระเถระก็น้อมรับเพื่ออนุเคราะห์นายโคบาลนั้น พอถวายขนมเสร็จแล้วเท่านั้น ก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะห้ามโคทั้งหลายไม่ให้กินพืชพันธุ์ในไร่ ด้วยความที่วิ่งไปโดยไม่ได้ระมัดระวัง ได้วิ่งไปเหยียบงูพิษตัวหนึ่งที่นอนขดอยู่ระหว่างทาง งูนั้นก็ฉกนายโคบาลโดยที่เขาเองก็ไม่ทันรู้สึกตัว เพราะมัวห่วงแต่ฝูงโค

เป็นเวลาเดียวกันที่พระเถระท่านนั่งลงฉันขนมสด คนเลี้ยงโคนั้นต้อนแม่โคกลับมาเห็นพระเถระนั่งฉันอยู่ ใจก็เต็มตื้นด้วยมหาปีติคิดว่า วันนี้ นับเป็นบุญลาภของเราหนอ ที่ได้ถวายทานกับพระเถระ นั่งปลื้มใจกับปีติที่บังเกิดขึ้น พิษงูได้แล่นไปทั่วร่างกาย ไม่นานเขาก็เสียชีวิตลงตรงนั้นเอง หลังจากที่ตายไปแล้ว ด้วยอานุภาพบุญที่นายโคบาลผู้โชคดีได้ทำบุญก่อนตาย ก็ได้บังเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มีวิมานทองคำที่สวยงามตระการตาใหญ่โตถึง ๑๒ โยชน์ พรั่งพร้อมด้วยมหาสมบัติทิพย์อันโอฬาร

มีอยู่วันหนึ่ง พระมหาโมคคัลลานะเถรเจ้าผู้อนุเคราะห์นายโคบาลนั้น ได้เที่ยวจาริกไปในเทวโลกชั้นดาวดึงส์ ท่านได้เที่ยวไต่ถามบุพพกรรมของเหล่าเทวดาทั้งหลาย แล้วท่านได้ผ่านไปเจอมหาวิมานทองของเทพบุตรนั้น เห็นสมบัติทิพย์แต่ละอย่างที่ละเอียดประณีตเกินกว่าสมบัติของเทวดาเหล่าอื่น เห็นเทพบุตรมีกำไลข้อมืองดงามประณีต มีรัศมีกายรุ่งเรืองมาก วิมานก็สว่างไสวดุจพระจันทร์วันเพ็ญจึงถามว่า “ดูก่อนเทพบุตร ท่านประดับองค์ ทรงมาลัยทิพย์ มีพัตราภรณ์สวยงาม กำไลงาม มียศ รุ่งเรืองอยู่ในทิพยวิมาน เหล่าเทพอัปสร ๖๔,๐๐๐ ล้วนแต่น่าดูชม พากันขับร้องทำความบันเทิงให้ท่านอยู่ ดูก่อนท่านบรรลุเทพฤทธิ์ ผู้มีอานุภาพมากอย่างนี้ เมื่อตอนเป็นมนุษย์ได้สร้างบุญใหญ่อะไรเอาไว้”

เทพบุตรนั้น ได้เห็นพระเถระก็ดีใจรีบมานมัสการแล้วกล่าวตอบพระเถระว่า “ข้าแต่พระคุณเจ้า ข้าพเจ้าคือนายโคบาลที่พระคุณเจ้ามาโปรดนั่นเองได้มีโอกาสทำบุญกับพระคุณเจ้าด้วยการถวายขนมสดที่ถือมาเป็นอาหารเช้า ขนมที่ข้าพเจ้าถวายนั้น มีเพียงน้อยนิด แต่ด้วยการอนุเคราะห์ของพระคุณเจ้าผู้เจริญ ทำให้ข้าพเจ้าได้สมบัติใหญ่ อานุภาพของบุญนี้ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน ผลแห่งบุญนี้ไมีใช่ของเล็กน้อยเลย ขอเพียงมีจิตเลื่อมใสและมีใจคิดเอาบุญอย่างเต็มที่กับเนื้อนาบุญเท่านั้น ผลแห่งบุญก็จะมีมากมายมหาศาล สมบัติทิพย์ที่ข้าพเจ้าได้ก็ด้วยอานุภาพแห่งบุญนั้น พระเถระได้ฟังอย่างนั้นก็กล่าวชื่นชมอนุโมทนา

เราจะเห็นว่า ผลแห่งบุญนี้ไม่มีเล็กน้อยเลย มีผลที่ยิ่งใหญ่ไพศาลน่าอัศจรรย์ทีเดียว หากว่ามีจิตเลื่อมใสอย่างเต็มที่ และทำถูกเนื้อนาบุญในบวรพระพุทธศาสนา อานิสงส์ที่ไม่มีประมาณก็จะบังเกิดขึ้น จะทำให้เราสมบูรณ์ด้วยสมบัติอันเลิศ ทั้งมนุษย์สมบัติ ทิพยสมบัติ และนิพพานสมบัติ มีความสุขความสำเร็จในทุกที่ และในทุกๆ สถานการณ์ ขอเพียงเราเชื่อมั่นในบุญเท่านั้น และให้คิดทำก่อน ไม่ใช่คิดดูก่อน เหมือนอย่างนายโคบาลที่หลวงพ่อนำมาเล่าในครั้งนี้ เมื่อทราบอย่างนี้ดีแล้ว ก็ให้ตั้งใจกอบโกยบุญกันให้เต็มที่

พระธรรมเทศนาโดย: พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)

* มก. เล่ม ๔๘ หน้า ๖๐๐