บวชหนึ่งพรรษาเพื่อโยมพ่อโยมแม่

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาทประจวบ ปคุโณ อายุ 32 ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 3 ครับ ก่อนมาบวชกระผมมีอาชีพทำไร่สับปะรด, ทำสวนยางพารา และทำฟาร์มเห็ดฟางอยู่ที่จังหวัดชุมพรครับ กระผมมาวัดพระธรรมกายครั้งแรกในงานวันมาฆบูชา ปี พ.ศ.2551 นับจากวันแรกที่เข้าวัดจนกระทั่งถึงวันนี้ ชีวิตของกระผมก็เปลี่ยนแปลงไปมาก จากคนที่ไม่เคยสนใจศาสนา ก็หันมาศึกษาธรรมะ กระผมมาบูชาข้าวพระทุกวันอาทิตย์ต้นเดือน ฝึกนั่งสมาธิทุกวันไม่ขาดเลยแม้แต่เพียงวันเดียว และไม่ว่าจะมีปัจจัยมากหรือน้อย กระผมก็จะนำมาทำบุญกับหลวงพ่ออย่างเต็มที่ทุกบุญเลยครับ

 

 

 

        กระผมได้มาบวชครั้งแรกในโครงการเจ็ดพันตำบล, บวชครั้งที่ 2 ในโครงการพระพี่เลี้ยง 1,500 รูป (พ.ศ.2552) พอจบโครงการแล้วก็ยังอยู่รับบุญเป็นพระพี่เลี้ยงในโครงการบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนอีก 2 โครงการครับ ทำให้กระผมมีศรัทธาในพระพุทธศาสนามากขึ้น เข้าใจเรื่องบุญบาปอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆเลยครับ แต่ด้วยภาระทางครอบครัวทำให้กระผมต้องจำใจลาสิกขา แล้วกระผมก็ได้พบกับอานุภาพบุญบวชที่เปลี่ยนชีวิตของกระผม จากเดิมที่ดีอยู่แล้วให้ดียิ่งขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ เนื่องจากเห็ดฟางในฟาร์มของกระผมขยันออกดอกแบบเหลือเชื่อ ทั้งๆที่กระผมก็ปลูกแบบเดิม ใช้วิธีการแบบเดิมๆ แต่เห็ดพากันออกดอกดีกว่าเดิม ทำให้มีรายได้เพิ่มขึ้นจากเดือนละ 30,000 บาทเป็น 50,000 กว่าบาทครับ

 

        เมื่อมีคนมาขอเคล็ดลับวิธีเพาะเห็ดให้ประสบความสำเร็จ กระผมก็ใจดี บอกวิธีให้หมดทุกอย่าง แต่พอเขาเอาไปทำเลียนแบบ เห็ดกลับไม่ค่อยจะยอมออกดอกครับ เขาก็งง กล่าวหาว่ากระผมหวงความรู้ ถ่ายทอดไม่หมด แต่พอมานึกๆดู กระผมก็ต้องร้องอ๋อครับ เพราะเคล็ดลับไม่ได้อยู่ที่ปุ๋ยดีอย่างเดียว แต่อยู่ที่บุญ ซึ่งกระผมก็เชื่อมั่นว่า “ต้องเป็นเพราะบุญบวชอย่างแน่นอน”

 

        ตั้งแต่ได้มาบวชในโครงการของหลวงพ่อ ก็มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตของกระผม แต่กระผมมีสิ่งหนึ่งที่ค้างคาใจและอยากแก้ไขมานานแล้ว กล่าวคือ ย้อนไปสมัยวัยรุ่น กระผมเป็นลูกผู้ชายยอดแย่ ที่ทั้งดื่มเหล้า สูบบุหรี่ และเสพยา ทำให้พ่อแม่ช้ำใจน้ำตาตกในอยู่หลายปี และตั้งแต่โตมาเป็นตัวเป็นตน กระผมก็ยังไม่เคยทำอะไรดีๆให้พ่อแม่ภูมิใจเลยสักครั้งครับ แต่กระผมจำได้ว่าสมัยวัยรุ่น ท่านเคยขอให้กระผมบวชให้หนึ่งพรรษา ซึ่งตอนนั้นกระผมไม่ใส่ใจและไม่คิดที่จะทำเลยครับ พอมาพรรษานี้ กระผมจึงคิดที่จะบวชเพื่อทำความปรารถนาของท่านให้เป็นจริงและตอบแทนพระคุณของท่าน ดังนั้น ก่อนบวชกระผมจึงเดินทางไปหาท่านที่บ้านที่จังหวัดร้อยเอ็ด เนื่องจากท่านอายุมากแล้ว เดินทางมางานบวชของกระผมไม่ไหว กระผมเอาพวงมาลัยไปกราบเท้าท่าน, กอดท่าน, กล่าวคำขอขมาที่กระผมเคยทำตัวแย่ๆ และบอกกับท่านว่ากระผมจะบวชให้ท่านหนึ่งพรรษาตามที่ท่านเคยขอไว้ พอพูดจบแม่ของกระผมน้ำตาไหลเลยครับ วันนั้นเป็นวันที่ซาบซึ้งมากที่สุดในชีวิตของกระผมครับ ดังนั้น การบวชในครั้งนี้จึงเป็นครั้งที่พิเศษที่สุด เพราะในทุกอนุวินาทีที่บวช กระผมจะมีโยมพ่อโยมแม่อยู่ในใจตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะนึกถึงท่าน ให้ท่านได้บุญด้วยตลอดเลยครับ

 

 

        แม้กระผมจะเคยฝึกนั่งสมาธิมาแล้วเป็นปีๆ แต่ก็ยังไม่เป็นสับปะรดเลยครับ เพราะนั่งกี่ทีกี่ทีก็มืด แต่พอมาบวชในรุ่นนี้ กระผมใช้เทคนิค “สองเวลา” ตามที่หลวงพ่อสอน คือ ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาก็จะนึกถึงดวงแก้วครับ ทำได้ 2 อาทิตย์ก็เห็นผลเลยครับ เพราะในขณะที่นั่งหลับตา อยู่ๆก็มีอาการเหมือนตกลงมาจากที่สูง แล้วตัวก็หายไปทั้งตัว ตอนนั้นตกใจมาก แต่ก็พยายามตั้งสติ แล้วกระผมก็มองเห็นแสงสว่างเป็นจุดเล็กๆเหมือนแสงหิ่งห้อยเกิดขึ้นในกลางท้อง พอทำใจนิ่งๆแสงนั้นก็สว่างขึ้นมาเรื่อยๆจนรู้สึกว่ากระผมเข้าไปนั่งอยู่ท่ามกลางแสงสว่างโล่งๆ แล้วจุดสว่างตรงกลางที่เล็กที่สุดก็กลายเป็นดวงแก้วกลมมาก ใสมาก ดวงแก้วมีขนาดเท่ากับเหรียญ 5 บาท มีพลังดึงดูดให้มองเข้าไป พอมองไปก็เห็นดวงแก้วขยายตัวซ้อนๆกันขึ้นมาสวยงามมาก พอลืมตาแล้วก็ยังเห็นดวงแก้วแบบลางๆติดอยู่

 

        จนผ่านไปอีก 3 วัน กระผมก็นั่งแบบเดิม แต่สักพักใหญ่ๆก็เห็นว่ามีดอกบัวตูมอยู่ตรงกลางดวงแก้วครับ แล้วดอกบัวตูมก็ค่อยๆขยายตัวขึ้นกลายเป็นองค์พระใสมาก กระผมเห็นองค์พระแบบภาพท๊อปวิว (Top view) ครั้งแรกที่เห็นท่าน กระผมถึงกับตะลึงไปเลย แล้วก็เย็นสบายไปทั้งตัว มันปลื้มมากจนน้ำตาไหล มีความสุขมากจนไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดได้อย่างไร แต่ก่อนกระผมเป็นประเภทชอบเรียกร้องความสนใจ ชอบหากำลังใจจากคนรอบข้าง แถมยังเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่ แต่พอเห็นองค์พระแล้ว ทำให้รู้จักระงับอารมณ์ และรู้ว่ากำลังใจที่ดีที่สุดนั้นมาจากแหล่งพลังงานที่ดีที่สุด คือ ที่ศูนย์กลางกาย

 

 

 

        กระผมอยากกราบเรียนหลวงพ่อว่า “เป็นบุญของกระผมเหลือเกินครับที่ได้มาพบหลวงพ่อ คำสอนของหลวงพ่อเป็นเหมือนแสงสว่างที่ส่องทางชีวิตให้กับกระผม ทำให้กระผมเดินได้ตรงทาง และรู้ว่าแท้จริงแล้วเราเกิดมาทำไม” พอได้ยินหลวงพ่อพูดถึงการเดินธุดงค์ สถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์ กระผมก็รู้สึกอยากเป็นหนึ่งในผู้สถาปนาขึ้นมาทันทีเลยครับ ซึ่งก่อนจะถึงวันเดินธุดงค์ กระผมจะรักษากาย วาจา ใจ ให้ผ่องใส และจะเดินธุดงค์แบบมีองค์พระใสๆอยู่ในกลางท้อง จะให้ก้าวต่อก้าวเป็นบุญล้วนๆครับ สุดท้ายนี้ กระผมขอติดตามสร้างบารมีกับหลวงพ่อตลอดไป และขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง อยู่เป็นผู้นำในการทำความดีของทุกๆคนตลอดไปนะครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระประจวบ ปคุโณ