ที่สุดของความสุข คือ การได้บวชสองชั้น

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระสมชาย ธมฺมกุโล อายุ 26ปี ปัจจุบันเป็นพระธรรมทายาทอยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดใหม่สามัคคีธรรม อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา ขอรายงานตัวครับ กระผมเป็นลูกอีสาน เกิดที่อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา ก่อนมาบวช กระผมได้ทำงานเป็นคนกลางคืนครับ กล่าวคือ ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่ร้านข้าวต้มโต้รุ่งแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ซึ่งชีวิตของกระผมตั้งแต่โตมา มันไม่ต่างอะไรกับท้องฟ้าในคืนที่ไร้ดาวเลยครับ เพราะชีวิตของกระผมมันมืดมนมาก ไม่มีอะไรดีเลยครับ ความรู้ก็น้อย เรียนจบแค่ กศน.ชั้นม.3 เงินเดือนก็น้อย แถมยังถูกเพื่อนทิ้งด้วยครับ เพราะเพื่อนของกระผมชอบคบแต่คนมีสตางค์ แต่กระผมเป็นคนไม่มี เขาจึงไม่ดูดำดูดีกระผม แถมยังตัดกระผมออกจากชีวิตเหมือนเนื้องอกชิ้นหนึ่งด้วยครับ ทำให้กระผมทั้งน้อยใจ เสียใจ ท้อแท้ใจ และไม่วายที่จะรู้สึกเหงา

 

 

 

        วิธีแก้เหงาที่ดีที่สุดของกระผมในตอนนั้น คือ การดูทีวีครับ ซึ่งกระผมจะชอบเปลี่ยนดูช่องนั้นช่องนี้ไปเรื่อยเปื่อยแต่ก็ไม่มีช่องไหนเลยที่จะหยุดปลายนิ้วอันว่องไวของกระผมไว้ได้เท่ากับดีเอ็มซี (DMC) ช่องนี้ช่องเดียวครับ กระผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า “น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาของหลวงพ่อ ช่วยทำให้กระผมลืมความทุกข์ได้ และมีกำลังใจ ซึ่งกระผมเชื่อว่าใครๆที่ได้ฟังเสียงของหลวงพ่อ เขาจะรู้สึกแบบนี้เช่นเดียวกันกับกระผมครับ” ช่วงที่กระผมชอบที่สุด คือ ช่วงที่หลวงพ่ออ่านจดหมายครับ โดยกระผมจะดูหลวงพ่อไปจนกระทั่งจบ และจะฝึกนั่งสมาธิเบื้องต้นกับหลวงพ่อทุกคืนไม่เคยขาดเลยครับ แต่ก็น่าเสียดายนะครับที่หลวงพ่อลงจัดรายการเพียงแค่ช่วงหัวค่ำไม่กี่ชั่วโมงก็จบแล้ว อย่างไรก็ตาม...กระผมขอให้หลวงพ่อได้โปรดรักษาสุขภาพด้วยนะครับ เพราะกระผมรู้สึกว่า กระผมทั้งรัก เคารพ และเป็นห่วงหลวงพ่อมากครับ

 

        กระผมเป็นแฟนพันธุ์แท้ของหลวงพ่อ และติดรายการของหลวงพ่องอมแงมขนาดที่ว่า พอย้ายกลับไปอยู่บ้านที่จังหวัดนครราชสีมาแล้ว กระผมก็ยังไปขออาศัยบ้านญาติที่เขาติดจานดีเอ็มซี (DMC) เพื่อจะดูหลวงพ่อทุกวันด้วยครับ แต่ดูไปดูมาก็เกิดขัดคอกัน เกิดเป็นศึกชิงรีโมทขึ้นครับ เรียกว่ากระผมเผลอเป็นไม่ได้ เผลอเป็นถูกเปลี่ยนช่องเป็นละครไปทุกที กระผมเลยชักหงุดหงิด จึงไปบอกโยมพ่อโยมแม่ให้ติดดีเอ็มซี (DMC) ที่บ้าน ซึ่งท่านก็ติดให้กระผมทันทีเลยครับ โดยท่านทั้งสองจะชอบทำวัตรเช้า-เย็น และชอบฟังหลวงพ่อเหมือนกับกระผมเลยครับ กระผมคิดว่าคงเป็นเพราะบารมีของหลวงพ่อแน่ๆครับที่ดลใจกระผม เพราะกระผมดูหลวงพ่อทุกวัน...มากเข้าๆ ไม่รู้เป็นอย่างไรครับ มีอยู่วันหนึ่ง พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า กระผมก็นึกอยากจะบวช กระผมอยากบวชมากครับ แล้วกระผมก็ไม่รอช้าได้โทรศัพท์มาสมัครบวชพระรุ่นเข้าพรรษาด้วยตัวเองเลยครับ ซึ่งพอเข้าโครงการและได้นั่งสมาธิ กระผมได้ใช้เวลาปรับตัวอยู่สองอาทิตย์กว่าใจจะนิ่งได้ แล้วรู้สึกเหมือนว่า “ตัวเองตกจากที่สูง แล้วมีแสงอะไรวูบๆวาบๆเกิดขึ้นภายใน เป็นแสงสว่างๆเหมือนเราเปิดไฟครับ” พอฝึกไปเรื่อยๆ กระผมก็เห็นเป็นองค์พระพุทธรูปขาวใสที่เศียรมีเกตุดอกบัวตูม ค่อยๆผุดออกมาจากแสงสว่างนั้นจนเต็มองค์ โดยกระผมเห็นท่านนั่งอยู่ในศูนย์กลางกายของกระผม องค์พระใสสว่างมากๆครับ ครั้งแรกที่เห็นกระผมคิดว่า...นั่นคือมโนภาพที่กระผมสร้างขึ้น แต่พอดูไปๆถึงรู้ว่า...นี่คือความจริง จึงทำให้กระผมยิ่งมีความสุขมาก กระผมอยากจะนั่งไปเรื่อยๆ และแม้ขณะลืมตากระผมก็ยังเห็นท่านชัดเจนอย่างเดิมด้วยครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ กระผมขอกราบขอบคุณที่หลวงพ่อได้ทำให้กระผมได้รู้ว่า “สิ่งที่มีค่าที่สุดนั้นอยู่ในตัวเรา” หลวงพ่อทำให้กระผมเปลี่ยนไปจากคนที่ชีวิตไร้จุดหมายใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย แต่วันนี้กระผมรู้เป้าหมายในชีวิตแล้วครับว่า “จะศึกษาวิชชาธรรมกาย” กระผมเหมือนได้เกิดใหม่ กระผมเป็นคนใหม่แล้วครับ การพบความสุขภายในครั้งนี้ถือเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และประเมินค่าไม่ได้ กระผมอยากจะบอกกับลูกผู้ชายแมนแมนทุกคนที่ยังไม่ได้บวชว่า “หากท่านกำลังมีเรื่องทุกข์ใจหาทางออกในชีวิตไม่ได้ อยากให้ลองเข้ามาบวชในโครงการนี้ เพราะเมื่อได้นั่งสมาธิได้ปฏิบัติธรรมแล้ว ความทุกข์ต่างๆที่มีก็จะหายไปและจะมีสิ่งดีๆใหม่ๆกลับเข้ามาหาท่านอีกหลายร้อยหลายพันเท่า เพราะธรรมะภายในเป็นความสุขที่สุขอย่างแท้จริง และเป็นความสุขที่หาไม่ได้ในทางโลกจริงๆ”

 

 

        กระผมปรารถนาอยากจะให้เพื่อนๆพระธรรมทายาททุกท่าน ได้เข้าถึงความสุขภายในเช่นกระผมด้วยครับ กระผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า “วันนี้กระผมมีความมั่นใจที่จะเดินไปบนทางสายกลางเส้นนี้ และช่วยงานของหลวงพ่อไปชาติต่อชาติ และจะขอตามรอยของหลวงพ่อและมหาปูชนียาจารย์ โดยจะขอเป็นพระหนึ่งในพันรูปที่จะร่วมเดินธุดงค์กลั่นแผ่นดิน ให้ทุกย่างก้าวเป็นย่างแก้ว เพื่อสถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์ในครั้งนี้ ตามความประสงค์ของหลวงพ่อทุกประการครับ”

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสมชาย ธมฺมกุโล