ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย ตอน ทุกลมหายใจทุ่มเทให้พระพุทธศาสนา

 

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2556

ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย 

 

 

 

ตอน ทุกลมหายใจทุ่มเทให้พระพุทธศาสนา

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

 

 

 

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง  

 

        กระผม พระศุภราชัย สุรสกฺโก อายุ 25 ปี บวชในโครงการ 1 แสนรูป รุ่นเข้าพรรษา ปี พ.ศ. 2555 ที่ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 3 ครับ

 

พระศุภราชัย สุรสกฺโก

 

        หลวงพ่อครับ ผมรู้จักวัดพระธรรมกายตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ ปี 1 ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตกาฬสินธุ์ครับ เพราะรุ่นพี่ที่คณะเป็นประธานชมรมพุทธฯ เลยมาชวนน้องๆ ในคณะให้เข้าชมรมด้วย แล้วช่วงนั้นกำลังจะมีการอบรมซุปเปอร์ไวเซอร์ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่น่าสนใจมาก ผมได้เดินทางมาอบรมที่วัดพระธรรมกาย ตอนมาถึงสภาธรรมกายสากล รู้สึกว่ามันใหญ่ยังกับบิ๊กซี แล้วก็กว้างมากจนหาห้องน้ำไม่เจอเลยครับ พอช่วงค่ำได้เข้าโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ได้พบกับคุณครูไม่ใหญ่เป็นครั้งแรก ผมปลื้มมาก บอกไม่ถูกจริงๆ ว่าทำไมถึงชื่นชอบคุณครูไม่ใหญ่จัง พอคุณครูไม่ใหญ่พูดถึงซุปเปอร์ไวเซอร์ ก็ยิ่งทำให้ปลื้มแล้วก็มีแรงใจลงพื้นที่จัดสอบ ถึงแม้ตอนนั้นทั้งทีมจะมีกันแค่ 4 คน ต้องรับผิดชอบทั้งหมด 20 ห้องสอบแต่พวกเราก็ทำสำเร็จ นึกถึงทีไรยังรู้สึกภาคภูมิใจไม่หายเลยครับ พอเรียนปี 2 ผมก็ได้เป็นประธานชมรมพุทธฯ แล้วก็ลุยสร้างบารมีมาตลอด ตั้งแต่ได้เข้าชมรมได้รู้จักวัด ก็ได้อยู่กับคนรอบตัวที่พูดกันแต่เรื่องธรรมะ คุยกันแต่เรื่องนั่งสมาธิ แล้วก็ชวนกันทำแต่กิจกรรมบุญ ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปเลย พอเรียนจบผมก็เข้ามาเป็นอาสาฟื้นฟูช่วยงานวัด 1 ปี แล้วก็ตัดสินใจบวช ตั้งใจฝึกฝนตัวเองมาเรื่อยๆ จนได้มาเดินธุดงค์ธรรมชัย บนกลีบดอกดาวรวยที่ปลื้มระดับโลกครับ

 

        ทุกก้าวที่ย่าง ผมจะสัมมาอะระหัง นับไปด้วย ประคองใจนึกถึงศูนย์กลางกายไปด้วย พอสัมมาอะระหังได้ประมาณ 3,000 ครั้ง ใจก็เริ่มนิ่ง นิ่งจนตัวเองยังแปลกใจว่า เดินก็นิ่งได้ และรู้สึกอยากให้ใจอยู่ในศูนย์กลางกายตลอดไปเพราะมีความสุขมาก มีบางวันที่พอนิ่งได้ถึงจุดหนึ่ง ผมจะเห็นดวงแก้วกลมๆ ใสๆ ใหญ่ประมาณ 3 เซนติเมตร อยู่ตรงกลางท้องครับ เป็นการเห็นได้แบบพอดีๆ หลวงพ่อครับ ถ้าเราเอาใจไว้ที่ศูนย์กลางกายได้อย่างนี้ จะไม่รู้สึกร้อน ไม่รู้สึกเหนื่อย ไม่รู้สึกว่ามีอุปสรรคเลยครับ และไม่รับรู้ถึงความยากลำบากใดๆ ทีแรกผมคิดว่าการเดินธุดงค์ต้องลำบาก ต้องบากบั่น ผิวต้องแสบ หน้าต้องดำ เท้าต้องแตก ถึงจะได้บุญ บารมีมาก แต่พอเดินครบ 26 วัน เท้าของผมไม่แตกเลย ผิวก็ไม่ค่อยแสบ ผมรู้สึกว่าฟ้าครึ้มทุกวัน แดดจะแรงหน่อยก็แค่ช่วงเที่ยงถึงบ่ายสองแต่ใจเราข้างในมันเย็นกว่า ทำให้ผมหาความลำบากไม่เจอเลยครับ ยังนึกในใจว่าแล้วอย่างนี้เราจะได้บุญบารมีมากมั๊ย

      

        แล้วที่เซอร์ไพรส์สุดๆ เลย คือ ผมเห็นโยมแม่มาโปรยดาวรวยด้วยใบที่หน้ายิ้มแย้ม ที่ผมแปลกใจเพราะโยมแม่ยังไม่อินกับวัด ยังไม่เข้าใจเรื่องบุญ และเป็นคนไม่ชอบนั่งรถเพราะจะเมาและเวียนหัวง่าย ที่จริงก่อนเดินธุดงค์ผมก็โทรชวนท่านแล้วนะครับ แต่ท่านปฏิเสธด้วยเหตุผลมากมาย ตั้งแต่เมารถ ไม่มีรถมา ไม่รู้จักใคร แล้วจะไปโปรยที่ไหน จะอยู่ยังไง แต่งานนี้โยมแม่ยอมนั่งรถมาจาก จ.ยโสธร โดยมีน้องๆ ที่ศูนย์อบรมสวนลำดวนสวรรค์ ไปรับมาโปรยถึง 8 วันครับ เป็น 8 วันมหัศจรรย์ที่เปลี่ยนโยมแม่ไปเลย โยมแม่บอกว่าท่านชอบเห็นพระเยอะๆ ปลื้มที่เห็นคนมาจากหลายจังหวัดมาร่วมโปรย ทุกคนดีต่อกัน เอื้อเฟื้อกัน ชวนกันนั่ง แบ่งดาวรวยให้โปรย แล้วท่านก็ปลื้มที่ได้เห็นพระฝรั่งเดินธุดงค์ และเห็นฝรั่งมานั่งไหว้พระ แล้วถ้าพระธุดงค์รูปไหนเดินนิ่ง ท่านจะจำหน้าได้หมด จำลำดับที่เดินได้ด้วย แล้วก็มาบอกผมว่าพระรูปที่เท่านั้นเท่านี้เดินนิ่งดีจังเลย หลวงพ่อครับ ธุดงค์ธรรมชัยทำให้ผมรักชีวิตสมณะ เห็นคุณค่าความเป็นพระ แล้วก็ทำให้โยมแม่ของผมมีศรัทธา เข้าใจเรื่องบุญมากขึ้น แล้วที่สำคัญท่านเห็นด้วยแล้วที่ผมบวชครับ ตอนนี้โยมแม่บอกเองเลยครับว่า เตรียมตัวจะเดินทางมาร่วมพิธีบูชาข้าวพระวันอาทิตย์ต้นเดือนมีนาคม เตรียมตัวจะมาร่วมโปรยดาวรวยอัญเชิญหลวงปู่ทองคำ และจะมาร่วมงานบุญวันที่ 22 เมษายนด้วยครับ

      

        ผมอยากบอกแมนแมนทั่วโลกว่า ชีวิตพระเป็นชีวิตที่มีความสุขมาก เป็นชีวิตที่มีคุณค่า สามารถทำประโยชน์ให้เกิดขึ้นทั้งกับตนเอง โยมพ่อโยมแม่ และชาวโลกได้อย่างแท้จริง ถ้าตั้งสติดีๆ เราจะรู้ว่าเราเกิดมาแล้วกี่ปี แต่เรายังเหลือเวลาให้หายใจได้อีกกี่ปีนั้น เราไม่อาจรู้ได้ แล้วจะมัวใช้ชีวิตอย่างนกกา คือ ออกหากิน มีลูกมีหลาน แล้วก็ตายเท่านั้นหรือ ผมว่าเราควรจะใช้เวลาและโอกาสที่ยังได้หายใจ เข้ามาศึกษาเรื่องราวความจริงของชีวิตด้วยการบวชจะดีกว่าครับ เกิดมาครั้งหนึ่งต้องหาทางสว่างของชีวิตให้เจอนะครับ

      

        หลวงพ่อครับ ผมชอบรอยยิ้มของหลวงพ่อนะครับ เพราะเป็นรอยยิ้มของนักสู้ หลวงพ่อเป็นทุกอย่างของผม เป็นหลักใจ เป็นต้นแบบของนักสร้างบารมี ผมจะทำตามที่หลวงพ่อสอน จะขอเป็นหนึ่งกำลังช่วยหลวงพ่อขยายงานพระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกายไปทั่วโลกครับ