ความประทับใจในการเดินธุดงค์ธรรมชัย ตอน ใสปิ๊งชัดเป๊ะ

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 1 มีนาคม 2556

ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย

ตอน ใสปิ๊ง ชัดเป๊ะ

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

        กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ



        กระผม พระวิรัตน์ ปิยชาโต อายุ 40 ปี บวชในโครงการบวชพระแสนรูป รุ่นเข้าพรรษาปี พ.ศ.2555 ที่ผ่านมาครับ

พระวิรัตน์ ปิยชาโต

        หลวงพ่อครับ ก่อนมาบวชผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่ทำงานก่อสร้างคนหนึ่ง ซึ่งก็ไม่คิดไม่ฝันหรอกครับว่า ชีวิตคนเราจะโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ หรือกลีบดอกอะไร จนกระทั่งได้มาบวชในโครงการของหลวงพ่อนี่แหละครับ ชีวิตผมจึงเปลี่ยนไป กลายเป็นชีวิตที่ถูกโรยด้วยกลีบดอกดาวรวย ซึ่งครั้งแรกพอทราบข่าวว่า ผมจะเป็นหนึ่งใน 1,128 รูป ที่ได้เดินธุดงค์บนกลีบดอกดาวรวย ผมรู้สึกตื่นเต้นแบบสุดเหวี่ยงเลยครับ เพราะไม่คิดไม่ฝันว่า เราจะเป็นพระที่มีวาสนาขนาดนี้ ตอนนั้น ผมได้แต่เร่งวันเร่งคืน อยากจะเดินธุดงค์เร็วๆ เพราะผมนึกภาพไม่ออกว่ามันจะเป็นอย่างไร ผมจะรู้สึกอย่างไร อีกทั้งยังรู้สึกอัศจรรย์ที่ตัวเองจะได้เดินด้วยเท้าโดยใช้ร่างกายเป็นๆ จากวัดพระธรรมกายไปถึงจังหวัดสุพรรณบุรี บ้านเกิดของหลวงปู่ แถมเดินข้ามจังหวัดมากถึง 7 จังหวัด ซึ่งมันเป็นอะไรที่แปลกใหม่สุดขีดสำหรับชีวิตผมเลยครับ

        แต่หลวงพ่อครับ พอผมมาเดินธุดงค์เข้าจริงๆ มันไม่หวือหวาหรือสบายอย่างที่คิด เพราะมันทั้งร้อนทั้งเมื่อย แถมยังปวดขามาก จนความปวดมันกลายเป็นความชาไร้ความรู้สึก แต่ผมก็บอกตัวเองว่า ยังไงก็จะเดินต่อ ตายเป็นตาย ถ้าไม่ไหวก็ปล่อยให้คลานไปเลย และด้วยเหตุนี้เองครับ ผมจึงรีบทำตามสูตรที่หลวงพ่อให้ไว้ คือ มองกลาง มองทาง ซึ่งใหม่ๆ ผมก็ยังนึกอะไรไม่ออกหรอกครับ จึงเอาแต่ท่องสัมมาอะระหัง และพอท่องไปได้สักระยะหนึ่ง ก็รู้สึกว่า ดีแฮะ รู้สึกหายร้อน หายเมื่อย เพราะใจเรามันไม่ไปเกาะเกี่ยวกับความร้อน ความเมื่อย

        ด้วยเหตุนี้ผมจึงท่องไปเรื่อยๆ จนท่องได้ถึง 5,000 กว่าครั้งครับ และพอท่องไปท่องมา ก็เกิดไซด์เอฟเฟ็กครับ คือ ยิ่งท่องมากครั้งเท่าไร ใจยิ่งดิ่งนิ่งเข้าไปอยู่ภายในมากเท่านั้น จนผมสัมผัสได้ถึงความสงบขนาดที่ว่า ผมไม่ได้ยินเสียงสาธุอันดังกระหึ่มของญาติโยมระหว่างทางเลยครับ และในครั้งที่ผมหมดแรงเดิน แบบไปไม่รอดแล้วจริงๆ ผมก็รีบนึกถึงหลวงปู่ทันทีเลยครับ เพื่อขอบารมีให้ท่านช่วย จากนั้นก็นึกองค์พระทีละองค์ๆ แต่ตอนหลังผมอธิษฐานขอให้องค์พระท่านมาแบบจัดเต็ม คือ นึกทั้งมหาธรรมกายเจดีย์เลยครับ เพื่อให้ท่านเมตตาคุมบุญให้ผมเดินรอด และสุดท้ายก็รอดอย่างหวุดหวิดจริงๆ เพราะเมื่อผมมาถึงเส้นชัยแต่ละวัน ผมหมดสภาพเลยครับ แต่ก็ปลื้มสุดฤทธิ์ เพราะไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาได้ ซึ่งพอถึงตอนผมจะจำวัตร ขาผมระบมปวดมากเหมือนจะแหลกแหลวแป๋วยังไงบอกไม่ถูกครับ ซึ่งผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยขอบารมีหลวงปู่ว่า หลวงปู่ครับ กระผมอยากให้หลวงปู่ช่วยอัญเชิญเทวดาที่มีวิชารักษาขาได้ มาเอาบุญกับพระธุดงค์ โดยการรักษาขาให้หายปวดระบมทีเถิดครับ ซึ่งก็แปลกมากครับ พอผมตื่นเช้าขึ้นมาทีไร ขาผมมันหายปวดพร้อมเดินทุกทีเลยครับ ซึ่งผมก็ทึ่งมากครับ ว่ามันเป็นไปได้อย่างไร แล้วในที่สุดผมก็เดินรอดมาจนครบ 26 วันจนได้

        หลวงพ่อครับ พอกลับมาถึงวัดผมก็ปลื้มแสนปลื้มเลยครับ เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำสำเร็จ และในที่สุดผมก็กลายเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์โลกไปแล้วครับ อีกทั้งผมยังรู้สึกว่า การเดินธุดงค์เป็นสิ่งที่ดีแสนดีจริงๆ เพราะพอผมกลับมานั่งสมาธิในห้องแก้วสารพัดนึกกับหลวงพ่อปุ๊บ องค์พระกลางท้องก็สว่างปั๊บ คือ ใสปิ๊ง ชัดเป๊ะ ในบัดดลเลยครับ เพราะใจผมนิ่งมาก นิ่งอยู่ภายในจนลืมความรู้สึกว่ามีร่างกายไปเลยครับ คือ เหมือนเราไปเป็นพระภายใน จนผมรู้สึกมีความสุขมาก ผิดกับเมื่อก่อนที่ยังไม่ได้เดินธุดงค์ คือ ผมเห็นองค์พระยากมาก หรือเห็นทีก็เห็นแบบตะคุ่มๆ

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้ผมมีความสุขเหลือเกินครับ เพราะได้เป็นหนึ่งในกองร้อย ที่ได้นั่งสมาธิที่ห้องแก้วสารพัดนึก เพราะยิ่งนั่ง ยิ่งชัดใสสว่างมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยเจอมาเลยครับ จนผมรู้สึกว่า การบวชนี่ พลิกชีวิตผมไปหลายตลบเลยครับ คือ ทำให้ผมเห็นองค์พระแบบใสปิ๊ง ชัดเป๊ะ อีกทั้งยังรู้สึกว่าตัวเองนิสัยดีขึ้น เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนหากมีใครพูดอะไรไม่ถูกหูนี่ ผมสวนกลับไม่ยั้ง แบบชนิดที่ต่อให้นับ 1 ถึง 10 ยังไงก็เอาไม่อยู่ครับ แต่พอมาบวชแล้ว ได้ผ่านหลักสูตรเดินธุดงค์นับสัมมาอะระหังได้ตั้ง 5,000 กว่าครั้ง ซึ่งบทฝึกนี้ ทำให้ผม เย็น หยุด ยอม ขึ้นเยอะครับ

        หลวงพ่อครับ การบวชเป็นพระนี่ดีจังเลยนะครับ ด้วยเหตุนี้ผมจึงอยากชวนชายแมนๆ มาบวชภาคฤดูร้อนกันมากๆ เพราะโครงการนี้เขาฝึกเข้มเต็มรสชาติ มีหลักสูตรที่ดีมาก คือ เข้มข้นจนทำให้เราสามารถเป็นพระแท้ได้ ซึ่งผมก็อยากให้หลวงพ่อจัดโครงการบวชแสน และโครงการเดินธุดงค์อย่างนี้ตลอดไปครับ