เข้าพรรษา
มรรคผลนิพพานไม่จำกัดกาลเวลา
หลับตาทำสมาธิ
หลับตาทำสมาธิ
วันนี้วันที่ 31 นับจากวันเข้าพรรษา ครบ 1 เดือนแล้ว เหลือเวลาอีก 2 เดือน ก็จะออกพรรษา พรรษานี้มีชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรม หมายถึง ว่าทุกคนจะต้องบรรลุพระธรรมกายภายใน ไม่ว่าจะเป็นคฤหัสถ์หรือบรรพชิต จะต้องใช้พรรษานี้ปฏิบัติธรรมให้บรรลุพระธรรมกายให้ได้
การเข้าถึงพระในตัวได้นั้น ถือว่าประสบความสำเร็จระดับหนึ่งในชีวิตของการเกิดมาเป็นมนุษย์ เพราะเราเกิดมาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง อย่างน้อยก็เพื่อการสร้างบารมี มรรคผลนิพพานนั้นอยู่ในตัว จะทำให้แจ้งได้ต้องเข้าถึงพระธรรมกาย ท่านจะทำให้เราพ้นจากความมืด พระนิพพานที่มีอยู่แล้วก็จะแจ่มแจ้งขึ้นมา เหมือนเราลากของที่อยู่ในที่มืดออกมากลางแจ้ง
เพราะฉะนั้น การที่บางท่านเข้าใจผิดกันว่า การบรรลุมรรคผลนิพพานนั้นเป็นสิ่งพ้นสมัย เพราะเลยยุคพุทธกาลมาแล้ว คล้าย ๆ จะผูกขาดเอาว่า ต้องเฉพาะในสมัยพุทธกาลเท่านั้นถึงจะได้บรรลุมรรคผลนิพพาน ถ้าเชื่ออย่างนั้นก็ไปค้านกับคำว่า อกาลิโก ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ว่า ไม่จำกัดกาลเวลา
หลับตาทำสมาธิ
ถ้าตั้งใจประพฤติดี ปฏิบัติชอบ ฝึกใจให้หยุดนิ่งเมื่อไรก็สามารถบรรลุมรรคผลนิพพานได้ทั้งสิ้น หยุดกลางวันก็เห็นกลางวัน หยุดกลางคืนก็เห็นกลางคืน และไม่จำกัดสถานที่ด้วย หยุดตรงไหนก็เห็นตรงนั้น หยุดในน้ำก็เห็นในน้ำ หยุดบนบกเห็นบนบก หยุดในอากาศบนท้องฟ้า บนเครื่องก็เห็นบนเครื่อง มีแม่ชีท่านหนึ่งท่านนั่งเรือหางยาวมา ปรากฏว่าเรือสวนกัน อีกลำหนึ่งแล่นเร็วมาก คลื่นก็แรง เรือที่ท่านนั่งจะล่ม ตอนนั้นท่านไม่รู้จะหาอะไรเป็นที่พึ่ง ก็เลยหยุดใจภาวนา “สัมมา อะระหัง” แล้วใจก็หยุดจริง ๆ เห็นองค์พระชัดใสแจ่มลอยขึ้นมาเลย เห็นตอนเรือจะคว่ำ
อีกท่านหนึ่ง ท่านเป็นพระอยู่วัดอื่นแต่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดปากน้ำ ท่านเล่าให้ครูไม่ใหญ่ฟังว่า วันนั้นท่านนั่งรถอยู่ คนขับก็ขับเร็วมากเลี้ยวโค้งตรงวงเวียนใหญ่ พอเลี้ยววื้ด ท่านตกใจรีบภาวนา “สัมมา อะระหัง” ปรากฏว่าใจหยุดลงไปเห็นองค์พระผุดขึ้นมาตอนรถเลี้ยวโค้ง
มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งมากราบครูไม่ใหญ่ให้สอนสมาธิ แล้วก็หายไป หันไปดูอีกที อ้าว! เห็นลงไปนั่งในครกตำข้าวในท่าคุดคู้ ก้นลงไปอยู่ในครก นั่งไปชั่วโมงครึ่ง ก็ออกมาจากครกบอกว่า “ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่องค์พระ” ครูไม่ใหญ่ก็อยากให้นักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาพูดอย่างนี้บ้าง “ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่องค์พระกับดวง”
มีอยู่คราวหนึ่ง ครูไม่ใหญ่ไปเยี่ยมไข้ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง คนป่วยท่านเป็นคนจีน อายุมากแล้วแต่ก็พูดภาษาไทยได้คล่อง ลูกท่านก็ไปเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เตียง ก็แนะนำให้ท่านทำภาวนา “สัมมา อะระหัง” ท่านก็ทำไป ท่านจะเสียงดังนะ ซึ่งเป็นอัธยาศัยของผู้ที่มีพลังภายในเยอะ ขนาดป่วย ๆ แต่ก็เสียงดัง ท่านก็เรียกชื่อลูกสาว แล้วก็พูดภาษาชาวบ้านนะ “เฮ้ย ๆ ใครวะ เอาลูกแก้วมาใส่ในท้องกู เอาออกหน่อยโว้ย” คือท่านก็ไม่รู้เรื่อง ด้วยความอินโนเซ้นท์ของท่าน นี่ขนาดป่วย ๆ นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็เห็นได้เพราะฉะนั้น มรรคผลนิพพานเป็นอกาลิโก ไม่จำกัดกาลเวลา และไม่จำกัดสถานที่ ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ ตั้งแต่เด็กเรื่อยไปเลยจนกระทั่งถึงผู้ป่วยใกล้จะละโลก
13 สิงหาคม พ.ศ. 2546
จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
Desktop Version
